Οι κροκόδειλοι

του Χρήστου Μαχαίρα

Πρωτοχρονιάτικα και με το πανελλήνιο να σπρώχνει το 2017 στην πόρτα, μπας και μας χαιρετήσει μια ώρα αρχύτερα, γνωστοί και μη εξαιρετέοι συμπολίτες μας, που χρόνια τώρα βγάζουν μεροκάματο ποντάροντας στη μισαλλοδοξία, είπαν να κάνουν ποδαρικό ευαισθησίας στη νέα χρονιά.

Εκεί, λοιπόν, που οι εν λόγω δηλητηρίαζαν συστηματικά την κοινή γνώμη, υποστηρίζοντας ούτε λίγο ούτε πολύ ότι η φυσική θέση των προσφύγων και των μεταναστών είναι στη θάλασσα, εμφανίστηκαν ξαφνικά ως υποστηρικτές των Τούρκων αξιωματικών που ζητούν άσυλο στην Ελλάδα και άρχισαν να μιλούν μια γλώσσα δικαιωματική, ξένη στα ήθη και τις παραδόσεις τους.

Τα υπόλοιπα είναι γνωστά: μέσα σε ποταμούς κροκοδείλιων δακρύων το θέμα της παροχής ή μη ασύλου αξιοποιήθηκε ως μία επιπλέον αφορμή να εμφανιστεί η κυβέρνηση ως ένα πολιτικό μόρφωμα που παραβιάζει νόμους και καταπατά αρχές, παρεμβαίνει βάναυσα στο έργο της Δικαιοσύνης και ασκεί μυστική διπλωματία. Και όλα αυτά, υποτίθεται, χάριν της παραμονής των κυβερνώντων στην εξουσία.

Καταρχάς, και προς αποκατάσταση της… κοινής λογικής, ως παρέμβαση στη Δικαιοσύνη νοείται η προσπάθεια επηρεασμού δικαστικού οργάνου. Εν προκειμένω, όμως, απουσιάζουν και το όργανο και ο επηρεασμός. Σε πείσμα όσων είδαν το φως της δημοσιότητας, οι περίφημες επιτροπές ασύλου, που ορισμένοι ανακάλυψαν μόλις την προπερασμένη Παρασκευή, δεν είναι δικαστήρια, αλλά διοικητικά όργανα δικαιοδοτικού χαρακτήρα. Εκδίδουν, με άλλα λόγια, διοικητικές πράξεις σε δεύτερο βαθμό, οι οποίες, ωστόσο, δεν είναι τελεσίδικες, αφού ο θιγόμενος μπορεί στη συνέχεια να προσφύγει στη Διοικητική Δικαιοσύνη.

Παρατήρηση δεύτερη: όσοι επένδυσαν στην αποδοχή της αίτησης ασύλου που υπέβαλε ο Τούρκος αξιωματικός στην Αρχή Προσφυγών και παρουσίασαν την αίτηση ακύρωσης που κατέθεσε η κυβέρνηση ως πλήρη απόδειξη των μυστικών συμφωνιών που έχει συνάψει το Μαξίμου με τον Ερντογάν, αποσιώπησαν μια «λεπτομέρεια»: ο Αρειος Πάγος, με τελεσίδικη απόφασή του, με απόφαση, δηλαδή, που δεν υπόκειται σε άλλα ένδικα μέσα, έχει απορρίψει οριστικά το αίτημα της Αγκυρας να εκδοθούν οι οκτώ Τούρκοι αξιωματικοί. Με άλλα λόγια, οι κραυγές και οι οιμωγές διαφόρων, σύμφωνα με τις οποίες «ο ΣΥΡΙΖΑ στέλνει οκτώ ανυπεράσπιστους ανθρώπους στο στόμα του λύκου», μπορεί να μην διεκδικούν ίχνος αξιοπιστίας, διεκδικούν, ωστόσο, κορυφαία θέση στα fake news της χρονιάς.

Προφανώς, η χώρα δεν έχει παραδοθεί ούτε στους κροκόδειλους της πολιτικής σκηνής ούτε στους Ταλιμπάν του διαδικτύου που κοιμούνται και ξυπνούν με το όνειρο να ακούσουν κάποτε τον κρότο από την πτώση του Τσίπρα. Υπάρχουν άνθρωποι σοβαροί -και, ευτυχώς, όλου του πολιτικού φάσματος- που στο άκουσμα διαφόρων τερατολογιών, τυλιγμένων σε σελοφάν κωμικής υποκρισίας, επεσήμαναν το αυτονόητο: με δεδομένο ότι οι οκτώ αιτούντες άσυλο δεν πρόκειται να επιστρέψουν στην Τουρκία, καθώς το ανώτατο δικαστήριο της χώρας μας έκρινε ότι στην περίπτωσή τους δεν συντρέχουν προϋποθέσεις δίκαιης δίκης, η κυβέρνηση δεν δικαιούται απλώς, αλλά υποχρεούται να συνεκτιμήσει, πέραν όσων επιβάλλει η Συνθήκη της Γενεύης, τις πιθανές επιπτώσεις στις διεθνείς σχέσεις της χώρας και να αναζητήσει δικαιοδοτική κρίση στον υψηλότερο βαθμό.

Η κρίση αυτή, αναντίρρητα, ανήκει στην Ελληνική Δικαιοσύνη. Αυτή, ανεπηρέαστη και επί τη βάσει του προσφυγικού δικαίου και των συνθηκών που έχει κυρώσει η χώρα, θα γνωμοδοτήσει αν στην περίπτωση των οκτώ αρκεί η νομική προστασία που τους παρέσχε με την απόφασή του ο Αρειος Πάγος ή αν απαιτείται επιπλέον και απονομή ασυλικού καθεστώτος.

Ολα τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις… Στο κάτω κάτω της γραφής, ο χώρος των δικαιωμάτων υπήρξε, ιστορικά, χώρος πολιτικού διαλόγου και γόνιμης αντιπαράθεσης – ακόμα και έντονης. Κανείς δεν έχει το αλάθητο. Πόσω μάλλον οι «σημαιοφόροι» της ξενοφοβίας και του πιο μολυσματικού λαϊκισμού, που βάλθηκαν ξαφνικά να υποδυθούν τους στυλοβάτες του ασύλου. Μικρή η χώρα – ευτυχώς, γνωριζόμαστε.

Πηγή: Νέα Σελίδα