Το σύνδρομο του επιλοχία

Δεν είναι στις προθέσεις μου να αμφισβητήσω πόσο πατριώτης είναι ο στρατηγός Φράγκος Φραγκούλης, ούτε τα ηθικά κίνητρα που οδηγούν σε αυτό που εκφράζει ως πατριωτισμό. Αυτό που αμφισβητώ είναι το τι είδους πατριωτισμό εκφράζει και όχι τις προθέσεις του. Ένα πατριωτισμό βγαλμένο από τα “κόκαλα βγαλμένο των ελλήνων τα ιερά” που ανακράζει “ζήτω η Ελλάς” (ούτε καν η Ελλάδα), “ζήτω το Έθνος”, “ζήτω ο Στρατός και οι Ειδικές Δυνάμεις” για να αυτοεπιβεβαιωθεί αφού διχάσει. Έναν πατριωτισμό πιστό ίσως λεκτικά στη Δημοκρατία, που όμως ταυτίζει τη Δημοκρατία με το Στρατό για να της επιτρέπει να υπάρχει και που παίζει επικίνδυνα με τον όρο “στρατιωτική Δημοκρατία” .

Του Κώστα Βαξεβάνη

Αν ίσως κάποιο “ζήτω” έπρεπε να φωνάξει ο πρώην στρατηγός, είναι το “ζήτω” για τον κόσμο που χωρίς δεύτερες σκέψεις και σκοπιμότητες συγκεντρώθηκε στη Θεσσαλονίκη για να διαδηλώσει για κάτι που πίστευε. Αυτό το κάτι πολύ σημαντικό το πήρε ο στρατηγός και προσπάθησε να το κάνει στρατιωτικό διάγγελμα και εμβατήριο, στρατολαγνεία και σιωπηλή αποδοχή.

Η ενοχοποίηση του Ελληνικού Στρατού δεν έχει γίνει από θολοκουλτουριάρηδες και ανθέλληνες, έγινε από την Ιστορία. Οι στρατηγοί του και οι θεωρητικά πατριώτες και γενναίοι του, εγκατέλειψαν τους Έλληνες στρατιώτες στην Μικρά Ασία, στη συνέχεια έκαναν πραξικόπημα του Πάγκαλου, τη δικτατορία του φασίστα Μεταξά και ενώ παρέμειναν γενναίοι σε πραξικοπήματα και βασανισμούς ελλήνων, εγκατέλειψαν και πάλι τις θέσεις τους όταν μπούκαραν στη χώρα οι Ναζί και πολλοί απ αυτούς συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς. Στη συνέχεια έριξαν την Ελλάδα σε ένα αιματηρό εμφύλιο, όρισαν ως εχθρό της χώρας τους κομμουνιστές και ανέστειλαν τη Δημοκρατία για να την προστατεύσουν από αυτούς αναφωνώντας (τραγικό) όπως ο στρατηγός Φραγκούλης “Ζήτω το Έθνος, ο Στρατός και οι ειδικές δυνάμεις”. Οι ίδιοι εθνικόφρονες στρατηγοί έκαναν το πραξικόπημα στην Κύπρο και έστρωσαν το χαλί για την εισβολή.

Ο Στρατός λοιπόν στην Ελλάδα, δεν είναι από τα καλύτερα σύμβολα για να τα επικαλείται κάποιος, ούτε για να δημιουργεί εθνικά αντανακλαστικά μέσα απ' αυτά. Ο Ελληνικός Σρατός, εκδημοκρατισμένος μεν σήμερα αλλά με κατάλοιπα αντιλήψεων που τον ταυτίζουν με τη μοναδική εγγύηση της εθνικής επιβίωσης, είναι ένα κομμάτι του ελληνικού δημοκρατικού κράτους και τελεί υπό τις θεσμικές λειτουργίες του. Ούτε μπορεί να τις αμφισβητεί, ούτε να τις υποκαθιστά.

Και ο Φράγκος Φραγκούλης, με ή χωρίς προθέσεις, μπήκε σε αυτό τον επικίνδυνο ρόλο. Εντόπισε έλλειμα πολιτικής για να αντιτάξει αμέσως μετά τα ζήτω στο Στρατό και τις Ειδικές Δυνάμεις.

Με κοινοτοπίες συσσωρευμένων “ζήτω”, Μολών Λαβέ και αναφορές στη βροχή που αναμφίβολα ήταν το δάκρυ της Παναγίας, ο στρατηγός Φραγκούλης έβαλε τους προδότες απέναντι, λέγοντας “τι άλλο έχετε να προδώσετε” για να αναγνωρίσει αυτοδίκαια στον εαυτό του το ρόλο του αντιπάλου των προδοτών.

Ο Φραγκούλης δεν μίλησε ως ένας στρατηγός ενός δημοκρατικού Στρατού, αλλά σαν επιλοχίας της δεκαετίας του εξήντα με σύνδρομα, ο οποίος ήθελε να τσακίσει τους εχθρούς (εσωτερικούς κυρίως με άποψη αντίθετη από τη δικιά του) και αναζητούσε τη σωτηρία που θα έφερναν οι έλληνες στρατηγοί που κατέληξαν να είναι απλοί λοχαγοί δικτάτορες.

Η λεκτική ανυποχωρητικότητα του στρατηγού Φραγκούλη στο συλλαλητήριο, συμπληρώθηκε με τοποθετήσεις εναντίον των μνημονίων. Φυσικά ο στρατηγός δεν είπε στην ομιλία του πως ήταν από αυτούς τους ανώτατους αξιωματικούς του Ελληνικού Στρατού που τάχθηκαν ανοιχτά υπερ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα και την πορεία των μνημονίων. Εντύπωση δημιούργησε η φράση του “Θα μας βρουν μπροστά τους. Δεν είμαστε έρμαια, θα προστατέψουμε τη Μακεδονία μας”. Ποιούς και πώς αναρωτιέται κάποιος ο οποίος τον ακούει να υμνεί και να εκπροσωπεί τον δικό του Στρατό. Στα συλλαλητήρια; Στις τηλεοράσεις; Στις κάλπες;

Αντιλαμβάνεται άραγε το πώς εννοεί την απειλή του ο διαδηλωτής που έχει ντυθεί λοκατζής και χοροπηδάει μαζί με την κυρία με το λεοπαρδαλέ αναφωνώντας “αλήτες προδότες πολιτικοί”;

Ο στρατηγός όφειλε να είναι πιο προσεκτικός. Αποστρατεύτηκε με κατηγορίες από τον πολιτικό του προϊστάμενο ότι ετοίμαζε πραξικόπημα, ενώ σε άρθρο στο protagon το οποίο υπογράφει η κυρία Τζίνα Δαβίλα (Υποψήφια του Ποταμιού) , το πραξικόπημα αλά Φράγκος εμφανίζεται ως και ευλογημένο αφού όπως γράφει η αρθογράφος : “Αν μάλιστα χρησιμοποιούσε και τον στρατό, θα ήταν από τις περιστώσεις που οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν θα αποδεικνύονταν καταστροφικές” ενώ εύχεται “πως θα οργανώσει ένα … «πραξικόπημα» με όρους φραγκεϊκούς. Πριν άλλοι, νοσηροί και επικίνδυνοι, το πράξουν με όρους σχιζοφρενικούς”

Για κάποιο λόγο ο στρατηγός είτε το πιστεύει είτε όχι, συνοδεύεται χωρίς να αντιδρά από τη φήμη του ακόμη και πραξικοπηματικά έτοιμου για όλα.

Προσωπικά δεν πιστεύω πως ούτε η χώρα ούτε ο Φράγκος Φραγκούλης κινδυνεύουν από τέτοια διολίσθηση. Ο ίδιος δήλωσε μετά το συλλαλητήριο πως αν του ζητηθεί να ηγηθεί πολιτικού χώρου δεν είναι ρίψασπις. Είναι προφανές πως ο εν αποστρατεία στρατηγός με το αφήγημά του περί στρατού και αποφασιστικών κινήσεων, δημιουργεί μια εικόνα για τον εαυτό του, προκειμένου να πολιτευτεί. Είναι αρκετά προνοητικός για να μην θέσει τον εαυτό του υπό την Χρυσή Αυγή (είναι άλλωστε σίγουρο πως δεν έχει καμιά ιδεολογική σχέση μαζί τους) και αρκετά έξυπνος για να περιμένει ίσως να διαπραγματευτεί τον όγκο των οπαδών και θαυμαστών του με αντίδωρο μια θέση και ένα ρόλο, προφανώς δεξιό.

Το πιθανότερο είναι να πετύχει αφού σε λίγο θα αποτελεί την κρίσιμη μάζα για τη ΝΔ ως άνθρωπος του Στρατού, της Εκκλησία και των «ευγενών» πατριωτών τους οποίους δεν μπορεί να εξαπατήσει ο Άδωνης και να γοητεύσει ο Βορίδης. Ταυτόχρονα όμως γυρνάει την πολιτική ανάγνωση στην εποχή που εγγράμματος ήταν όποιος συλλάβιζε οτιδήποτε ενάντια στον εσωτερικό εχθρό.

koutipandoras