του Γιώργου Στάμκου*
"Είναι έγκλημα να εκμεταλλευόμαστε τον πατριωτισμό για έργα μίσους".
Εμίλ Ζολά (1840-1902), Γάλλος συγγραφέας
Κάθε ελληνική κυβέρνηση κρατά στα χέρια της ένα πολύ ισχυρό «Σιωπηλό Όπλο», που μπορεί ανά πάσα στιγμή να εξαπολύσει κατά του ελληνικού λαού με στόχο τον αποπροσανατολισμό του. Το ίδιο και η εθνολαϊκιστική Δεξιά, που θεωρεί τα “πατριωτικά θέματα” προνομιακό της χώρο. Πρόκειται για το Μακεδονικό Ζήτημα, τη διαμάχη Αθηνών-Σκοπίων γύρω από το όνομα Μακεδονία, που μπορεί εύκολα να ξαναζεσταθεί και να ξανασερβιστεί στον ελληνικό λαό, έτσι ώστε να τον «ντοπάρει» εθνικιστικά και να τον εξαναγκάσει να υπομείνει διάφορα, μακριά από την ουσία. Άλλωστε ο εθνικισμός είναι γνωστό πως προτείνει ως φάρμακο για τα καθημερινά μας αδιέξοδα τη φυγή προς το όνειρο και το φαντασιακό…
Ζούμε μια επανάληψη: το Μακεδονικό ξαναφουντώνει, το Κυπριακό παραμένει τελματωμένο, οι τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο συνεχίζονται, η Θεσσαλονίκη παραμένει στο περιθώριο των εξελίξεων, ενώ θα έπρεπε να είναι ήδη η γεωοικονομική πρωτεύουσα των Βαλκανίων, και ο ελληνικός λαός παραμένει στριμωγμένος πάντα στη γωνία, καθώς δεν θυμάται πως, μέσω του εθνολαϊκισμού, η μοίρα του λαού είναι να οδηγείται από ήττα σε ήττα…
Η Ελλάδα, αν και ως χώρα έχει κάνει τα τελευταία χρόνια σημαντικά βήματα προόδου, ξεπερνώντας σταδιακά την πολυετή οικονομική της κρίση με την οικονομική ανάπτυξη να είναι πλέον γεγονός (+1,8% το 2017, +2.6-3% οι προβλέψεις της Ε.Ε. για την οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας κατά τα έτη 2018 και 2019) και την αναβάθμιση της γεωπολιτικής της σημασίας σε Ανατολική Μεσόγειο και Βαλκάνια, δεν κατάφερε ωστόσο να ρυμουλκήσει τους ίδιους τους κατοίκους της προς το μέλλον. Οι Έλληνες, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, δεν ακολούθησαν την εξέλιξη της χώρας τους. Αντίθετα παλινδρόμησαν στο παρελθόν, βυθίστηκαν στη σύγχυση, παγιδεύτηκαν σε κλειστοφοβικά συμπλέγματα και διαβρώθηκαν από το νέο-εθνικισμό και το συντηρητισμό, σε σημείο ώστε να παραλύσουν και να μην μπορούν να αξιοποιήσουν τις ευκαιρίες που ανοίγονται μπρος τους. Ενώ η Ελλάδα προχώρησε μπροστά οι Έλληνες άρχισαν να οπισθοδρομούν ολοταχώς…
Ο ελληνικός λαός τείνει να μετασχηματιστεί σε μάζα, σε «ζαλισμένο κοπάδι», που αντιδρά παρορμητικά και συναισθηματικά, χωρίς σκέψη και κρίση. Αυτό άλλωστε επιθυμούν και οι διαχρονικοί διαχειριστές του. Δεν επιθυμούν το «ζαλισμένο κοπάδι» τους (δηλαδή όλοι εμείς) να σκέφτεται ορθολογικά, διότι έτσι θα αντιληφθεί το «στημένο παιχνίδι», θα αντιδράσει συντονισμένα και θα απελευθερωθεί. Θέλουν να το κρατούν υπό έλεγχο, με τη βοήθεια του αποβλακωτικού υπερόπλου που λέγεται τηλεόραση και ελεγχόμενα -γεμάτα fake news- Media, και να το εξαναγκάζουν να συναινεί σε πολιτικές και πρακτικές που στρέφονται εναντίον του! Αυτό είναι που ενδιαφέρει την κυρίαρχη ελίτ: πρέπει το «ζαλισμένο κοπάδι» να ακολουθεί πάντα μια συντεταγμένη πορεία, να εργάζεται σκληρά σε άχαρες και κακοπληρωμένες δουλειές, να πληρώνει φόρους, ασφάλιστρα κι έναν ωκεανό από λογαριασμούς, να πιστεύει σε ανύπαρκτους θεούς, να ψηφίζει ανίκανους πολιτικούς, να στηρίζει ένα ανούσιο σταρ σίστεμ και να καταναλώνει, με ότι λιγοστά χρήματα του έχουν πλέον απομείνει, μέχρι τελικής πτώσης!
Ο ΦΟΒΟΣ ΦΙΛΑΕΙ ΤΑ ΕΡΜΑ…
Βέβαια, ο ανομολόγητος φόβος της κυρίαρχης πλουτοκρατο-διανοητικής ελίτ –μιλάω πάντα για τις δημοκρατικές χώρες, όπως η δική μας– είναι μήπως το «κοπάδι που τα ‘χει χαμένα», σύμφωνα με τη έκφραση του Γουόλτερ Λίπμαν, ξεφύγει από τον έλεγχο αφηνιάσει και να ποδοπατήσει τα πάντα! Για να αποφευχθεί κάτι τέτοιο διεξάγεται μια πολυεπίπεδη επιχείρηση διαχείριση της συμπεριφοράς του κοινού, η οποία κατευθύνεται από μια ειδικευμένη τάξη πολιτικών, επιστημόνων, επιχειρηματιών, διαφημιστών, δημοσιογράφων και διανοουμένων: όλοι μαζί σε μια ανίερη συμμαχία για την υποταγή του κοινού στην κυριαρχία του κράτους και των επιχειρήσεων. Πως όμως επιτυγχάνεται κάτι τέτοιο; Πως δαμάζεται το «ζαλισμένο κοπάδι» και οδηγείται στην απάθεια και στην υποταγή του στη διαχειριστική ελίτ; Η λύση βρίσκεται στη διαχείριση του φόβου.
Γενικώς όλοι οι άνθρωποι φοβούνται. Φοβούνται σχεδόν τα πάντα. Φοβούνται τον Άλλο, τον εχθρό, το έγκλημα, την αρρώστια, την φτώχεια, τη χρεοκοπία, την ερωτική απογοήτευση. Φοβούνται τη ζωή. Φοβούνται το θάνατο. Φοβούνται τον ίδιο το φόβο! Όσο περισσότερο φοβισμένος είναι ένας άνθρωπος, τόσο περισσότερο έχει την τάση να αποκτά συντηρητική, δηλαδή ασπρόμαυρη, κοσμοθέαση. Ο φόβος λοιπόν βρίσκεται μέσα στον πυρήνα των Ελλήνων νεοσυντηρητικών και εθνολαϊκιστών. Όπως γράφει χαρακτηριστικά και ο ανατρεπτικός Αμερικανός σκηνοθέτης Μάικλ Μουρ, στο βιβλίο του Που Πάει η Αμερική: «Είναι σαφές ότι υποφέρουν (σ.σ. οι συντηρητικοί Δεξιοί) από μια σπάνια ασθένεια που τους οδηγεί αργά στην παράνοια. Είναι βασικά πολύ, ΠΟΛΥ φοβισμένοι. Είναι φοβισμένοι επειδή, τελικά, ζουν μέσα στην άγνοια. Δεν ξέρουν πολλά για τον κόσμο που υπάρχει έξω από το δικό τους. Δεν έχουν ιδέα πως είναι να είσαι μαύρος ή απελπιστικά φτωχός ή να θέλεις να φιλήσεις κάποιον του φύλου σου. Αυτή η βασική άγνοια τους οδηγεί στην υπερβολική και μόνιμη κατάσταση που αισθάνονται. Ο φόβος γρήγορα εκδηλώνεται σαν μίσος, το οποίο οδηγεί τελικά σ’ ένα πολύ σκοτεινό μέρος…» Με δυό λόγια οι συντηρητικοί ζουν μέσα στην άγνοια και αυτό τους δημιουργεί φόβο, που εκδηλώνεται σε μίσος για τους Άλλους, πράγμα που τους οδηγεί σταδιακά στην παράνοια!
ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΕΙΝΑΙ «ΣΙΩΠΗΛΟ ΟΠΛΟ» ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!
Όλα αυτά βέβαια δεν είναι μυστικά, αντίθετα είναι γνωστά στην κυρίαρχη ελίτ, που έχει αναπτύξει περίτεχνους και λεπτεπίλεπτους μηχανισμούς για να διαχειρίζεται τις φοβίες μας, με στόχο να κρατιέται το «ζαλισμένο κοπάδι» σε μόνιμο αποπροσανατολισμό, να λειτουργεί παρορμητικά και όχι ορθολογικά, και να μην μπορεί να ξεφύγει από τη συντεταγμένη του πορεία. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Θα έρθω αμέσως στο «ζουμί»: θεωρώ πως η πολύκλαυστη δημοκρατία μας δεν είναι παρά ένας βελούδινος φασισμός, όπου το κράτος εκμεταλλεύεται τη διάχυτη ανασφάλεια των πολιτών, ακροδεξιές πεποιθήσεις συνυφαίνονται με συντηρητικούς οικονομικούς, πολιτικούς και πνευματικούς θεσμούς (π.χ. Εκκλησία) και η κυρίαρχη ελίτ συνεχίζει να ελέγχει τη μάζα διαχειρίζοντας τους φόβους της κι εξαπολύοντας μια σειρά από «Σιωπηλά Όπλα» με στόχο τον αποπροσανατολισμό και την υποταγή της. Η επανάκαμψη του «Μακεδονικού» και η επανεμφάνιση μιας ορδής νέο-Μακεδονομάχων και «τηλεμάρκετινγκ εθνικιστών», που ετοιμάζονται να παρασύρουν το «ζαλισμένο κοπάδι, συγνώμη εννοώ τον ελληνικό λαό, σε μια σειρά συλλαλητήρια, αποτελούν στην ουσία ένα καλοστημένο «Σιωπηλό Όπλο» με στόχο τον αποπροσανατολισμό των Ελλήνων πολιτών από άλλα πιο ουσιαστικά και καυτά προβλήματα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ζήσαμε, ως γνωστόν, μια πρωτοφανή έξαρση του ελληνικού εθνικισμού με επίκεντρο τη χρήση του ονόματος Μακεδονία από μια μικρή και νεότευκτη γειτονική μας χώρα. Ένας εθνικιστικός πυρετός προσέβαλε τότε μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και Ελλήνων της διασποράς, σ’ έναν ακήρυκτο πόλεμο για τη διεκδίκηση συμβόλων και ονομάτων, σημαιών κι ενδόξων προγόνων, ιστορίας και πολιτιστικής ταυτότητας. Τεράστια τμήματα της νεοελληνικής κοινωνίας είχαν τόσο πολύ «ντοπαριστεί» με εθνικισμό, ώστε αρνούνταν να δουν την πραγματικότητα. Αρνούνταν δουν πως η τότε κυβέρνηση της ΝΔ του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη χρησιμοποιούσε το Μακεδονικό ως «Σιωπηλό Όπλο» αποπροσανατολισμού του ελληνικού λαού, που έπρεπε να υποστεί αγόγγυστα την επώδυνη φορολογική επέλαση, που μαγειρευόταν στο όνομα της δημοσιονομικής εξυγίανσης της ελληνικής κοινωνίας και της προσαρμογή της στα περιβόητα Κριτήρια του Μάαστριχ.
Με άλλα λόγια οι αγαπητοί μου συμπατριώτες έπρεπε να ξεχάσουν το γεγονός ότι ήταν αναπόφευκτο να «σφίξουν το ζωνάρι», να εργάζονται περισσότερο και να αμείβονται λιγότερο, καθώς και να πληρώνουν περισσότερους φόρους. Τι σημασία είχαν όλα αυτά μπροστά στον κίνδυνο να μας αρπάξουν οι Γυφτοσκοπιανοί το «ιερό» όνομα Μακεδονία, που αποτελούσε αναπαλλοτρίωτο «κτήμα ες αεί» του Ελληνισμού; Μπορεί τα μικροσκοπικά Σκόπια, χωρίς καθόλου στρατό και με ισχνή οικονομία, να μην αποτελούσαν καμιά απειλή κατά της χώρας μας –σε αντίθεση με την Τουρκία, απέναντι στην οποία κάνουμε διαρκώς την «πάπια»–, ωστόσο απειλούσαν να μας κλέψουν τα «ιερά και όσια» του γένους μας, δηλαδή το εθνικιστικό φαντασιακό μας. Παρά τις τεράστιες κινητοποιήσεις και την όλη φασαρία που δημιουργήσαμε διεθνώς δεν κατορθώσαμε η γειτονική μας χώρα να μην αναγνωριστεί από 150 χώρες (η 102η ήταν οι ΗΠΑ). Αυτό που κατορθώσαμε ήταν να αυτοδυσφημιστούμε ως «παρανοϊκοί» και αναξιόπιστοι γείτονες και να γίνουμε το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης. Σήμερα, 25 χρόνια αργότερα, το πάθημα φαίνεται πως δεν έχει γίνει μάθημα κι έχει εμφανιστεί μια τάση αναβίωσης της «μακεδονικής παράνοιας» κι ο λαός-«ζαλισμένο κοπάδι» φαίνεται να τσιμπάει!
Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ «BRAND NAME»
Ορισμένοι δεν εννοούν να καταλάβουν πως η ψυχή μας και το Είναι μας δεν έχει όνομα, γιατί, αν είχε, θα ήταν «Brand Name» κι εμπόρευμα. Κι επειδή ο λαός έχει την τάση να ξεχνάει ριψοκινδυνεύω την πρόβλεψη πως το «Μακεδονικό» μπορεί να επαναχρησιμοποιηθεί από ορισμένους πατριδοκάπηλους αλλά, κυρίως, από την κυρίαρχη ελίτ, τους κυβερνώντες και την αντιπολίτευση, ως «Σιωπηλό Όπλο» αποπροσανατολισμού του ελληνικού λαού από τα πραγματικά του προβλήματα.
Η συνταγή είναι απλή: Παίρνεις έναν δευτερεύον και τριτεύον ζήτημα (λ.χ. το Μακεδονικό), το καθιστάς, με τη βοήθεια των πανίσχυρων Media και των fake news, πρωτεύον ζήτημα κι ενώ ο αποπροσανατολισμένος λαός ασχολείται μ’ αυτό, εσύ κερδίζεις χρόνο κι έχεις όλα τα περιθώρια να ελιχθείς και να επιβάλεις «στα μουλωχτά» την αντιλαϊκή σου πολιτική γύρω από τα καυτά προβλήματα που απειλούν τον τόπο… Δεν είναι τίποτε το πρωτότυπο. Το έχουμε ξαναδεί αυτό το έργο και πολύ φοβάμαι πως θα το ξαναδούμε...
* Ο Γιώργος Στάμκος (stamkos@post.com) είναι συγγραφέας, αναλυτής δημοσιογράφος και δημιουργός του Ζενίθ (www.zenithmag.wordpress.com).
tvxs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου