Η συγκυρία σαν τρικ

του Παντελή Μπουκάλα

Κανένα κόμμα δεν θα ισχυριζόταν στα σοβαρά πως είναι αποφασισμένο να αρνηθεί τα οφέλη της πολυσυλλεκτικότητας για να μη χάσει την ιδεολογική του καθαρότητα. Και οι πιο κλειστές σέχτες, να επηρεάσουν θέλουν, να αυξήσουν τους οπαδούς τους. 

Γρήγορα λοιπόν θα βρεθούν να μιλούν με δύο γλώσσες: του ιερατείου και της μάζας, τη μυσταγωγική και τη λαϊκή, την κλειστή και αυτάρκη και την ανοιχτή στη γοητεία (ή τον κίνδυνο) της πολυσημίας. Η καθαρότητα είναι παραδείσιο γνώρισμα, μόνο που η ζωή είναι κολασμένη.

Ιδιαίτερα στα λεγόμενα κόμματα εξουσίας - αν δεχτούμε πως υπάρχουν κάποια που απαρνούνται εκ προοιμίου το όνειρο να κυβερνήσουν ή να συγκυβερνήσουν -, η διγλωσσία παραχωρεί ταχύτατα τη θέση της στην πολυγλωσσία. Κι ας προκύπτουν σωρηδόν οι αντιφάσεις. Αν αξίζει λοιπόν τον κόπο να κατηγορηθούν για κάτι, δεν είναι για την πολυγλωσσία τους αυτή καθαυτή, αλλά για το γεγονός ότι, όποια από τις γλώσσες τους κι αν μιλούν, υποκρίνονται ότι υπηρετούν τη Μία και Μόνη Αλήθεια και ότι έχουν πάντα όλο το δίκιο με το μέρος τους. Κι ας πνίγονται από τις ανακολουθίες τους.

Στη διγλωσσία της κυβέρνησης (άλλα ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλα οι ΑΝΕΛ, οι οποίοι επιδεικνύουν σταθερότητα ανεμοδούρας), η Ν.Δ. απαντά με μια πολυγλωσσία η οποία επιχειρεί να μεταφράσει το «όλα πατρίδα μας» σε «όλα παρτίδα μας», κομματική μας παρτίδα. Για να μην τραυματιστεί η πολυσυλλεκτικότητά της, από την οποία αναμένει την επιστροφή της στην εξουσία, η αξιωματική αντιπολίτευση προσπαθεί να ικανοποιήσει όλες τις εκδοχές του ακροατηρίου της, από την Ακροδεξιά, που θεωρεί ιδιοκτησία της την πατρίδα, έως το άναυδο Κέντρο. 

Υιοθετώντας δημοσίως ποικίλες θέσεις, καταλήγει να μην έχει καθαρή θέση. Η στάση αυτή πιστοποιεί καιροσκοπική ατολμία (το λένε και λαϊκισμό) και υποδηλώνει πρόθεση αποποίησης της ευθύνης που αναλογεί σε κόμμα πεπεισμένο ότι βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας. Πολύ περισσότερο μάλιστα που εξαιτίας του τυχοδιωκτισμού στελεχών του κόμματος αυτού, η Ελλάδα επιβαρύνθηκε με ένα σοβαρό πρόβλημα στα βόρεια σύνορά της.

Για να ενώσει τα μη ενούμενα, και για να επιβεβαιώσει με διαγγελματική σκηνοθεσία την κλονισμένη ή καπελωμένη αρχηγία του, ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης πρωτοτύπησε εισάγοντας την αναβολή σαν μέθοδο επίλυσης χρονιζόντων προβλημάτων. Η πορεία και του Κυπριακού και του Μακεδονικού θα ’πρεπε να τον έχει πείσει ότι με το δόγμα «πάμε γι’ άλλες συγκυρίες», μόνο από το κακό στο χειρότερο οδεύουμε.

Πηγή: Καθημερινή