Εμείς, πού διάολο είμαστε;

της Νόρας Ράλλη
Σ’ αυτό. Στο ότι είναι πάντα εκεί. Για να προωθήσουν την κανονικότητά τους; Την ενσωμάτωσή μας; Τη φασίζουσα εξουσία τους; Ναι. Αλλά είναι πάντα εκεί. Για να κάνουν τη δουλειά τους. Και την κάνουν καλά.
Διάλογος 1ος: Υπουργός Ανάπτυξης συναντά τευτλοπαραγωγούς για να δούνε τέλος πάντων τι θα γίνει το χάλι τους (!).
- «Δεν ακούσαμε κάτι συγκεκριμένο».
- «Ελα που δεν ακούσατε».
- «Δεν ακούσαμε, κύριε υπουργέ...».
- «Ελα που δεν ακούσατε!» (ο Αγέλαστος Υπουργός επαναλαμβάνει τη φράση του πιο αυστηρά, δίχως να κοιτάζει τον συνομιλητή του, που δεν έχει καταλάβει πως και χάρη τού έκανε που ήταν συνομιλητής του).
- «Μα απαντήσεις δεν πήραμε».
- «Σε παρακαλώ! Τώρα μιλάει ο υπουργός!» λέει ο Αγέλαστος, καθορίζοντας έτσι ξεκάθαρα τις εξουσιαστικές διαχωριστικές γραμμές ανάμεσά τους.
Τον λόγο παίρνει ένας πιο γενναίος. Επιμένει: Ποιος θα πάρει την παραγωγή, πόσο θα πληρώσει, τι να περιμένουν. Ο χωρίς καλή άρθρωση Αγέλαστος Υπουργός δεν πολυδίνει σημασία και συνομιλεί με τον ντόπιο «επιχειρηματία», στον οποίο απευθύνεται μάλιστα με το μικρό του όνομα. Ωστόσο η τιμή που δίνει ο ντόπιος φίλος του Αγέλαστου δεν ικανοποιεί τους παραγωγούς.
- «Ωραία λύση δώσατε, κύριε υπουργέ».
- (ο υπουργός πλησιάζει, χτυπάει ειρωνικά στην πλάτη τον γενναίο και λέει αυτό που ήθελε να πει απ’ την αρχή και τόση ώρα κρατιόταν:) «Αμα έχεις καλύτερη (τιμή), δώσ’ τα αλλού, αγόρι μου! Εσύ τα έσπειρες με Τσίπρα. Οχι με μένα. Να πας στην Κουμουνδούρου!».
Διάλογος 2ος: Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Ανεξάρτητης Πολιτικής Εφημερίδας καλεί, ως οφείλει, όλους τους πολιτικούς αρχηγούς. Αμέσως χτυπά το τηλέφωνο της εφημερίδας. Από το γραφείο του πρωθυπουργού της πολύ Δεξιάς Κυβέρνησης: «Ο κύριος πρωθυπουργός δεν θα μπορέσει να παραστεί. Αντ’ αυτού, θα παραστεί εκπρόσωπος».
Η κυρία εκπρόσωπος, όμορφη κι ευγενική, πράγματι έρχεται. Βρίσκει μια κοπελιά από την οργανωτική επιτροπή:
- «Ευχαριστούμε για την πρόσκληση».
- «Ευχαριστούμε που ήρθατε. Είναι τιμή μας, παρά το γεγονός πως κινούμαστε σε διαφορετική ιδεολογική γραμμή».
- «Μα τι λέτε τώρα; Αυτά (περί διαφορετικής ιδεολογίας) ήταν πριν τις εκλογές!» απαντά σοβαρά η εκπρόσωπος. «Τώρα είμαστε όλοι ίδιοι! Και ξέρετε; Είμαστε πιο κοντά απ’ ό,τι νομίζετε. Μοιάζουμε περισσότερο απ’ ό,τι φαντάζεστε».
- «!...;...!»
Το τηλέφωνο της εφημερίδας χτύπησε ακόμη μια φορά. Την τελευταία μόλις μέρα, από το γραφείο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης: «Δυστυχώς ο κύριος Πρόεδρος δεν θα μπορέσει να παραστεί». Ούτε εκπρόσωπος, ούτε τίποτα. Κανείς τους δεν πάτησε, καμία μέρα. Μόνο ένα νέο παιδί ήρθε από το κόμμα, και αυτός από μόνος του. Ετσι, επειδή το ήθελε. Πάλι καλά...
Διόλου «πάλι καλά» δεν είναι. Δυστυχώς, αλλά δεν!
Γνωστό, πασίγνωστο είναι, πως το πρώτο πράγμα που φτιάχνεις, ό,τι προϊόν κι αν έχεις να «πουλήσεις» (από τεύτλα μέχρι ιδεολογία), είναι η βιτρίνα σου. Στα 250 χρόνια που τρώμε στη μάπα τον καπιταλισμό, το έχουμε καταλάβει όλοι ώς τα τρίσβαθα της ψυχής μας. Κι όποιος ακόμα δεν, καλά θα κάνει να ξυπνήσει!
Ο Δεξιός Αγέλαστος Υπουργός «πουλάει» τη δική του υπερεξουσιαστική ιδεολογία με υπεροψία και ειρωνεία αφ' υψηλού (ο ίδιος, εξίσου Αγέλαστος και εξίσου Υπουργός, ακόμα και στην τότε υπό κατάληψη ΕΡΤ είχε βγει τηλεφωνικά να υποστηρίξει το «μαύρο»). Η εκπρόσωπος της Πολύ Δεξιάς Κυβέρνησης την «πουλάει» με επικοινωνιακά τερτίπια υπέρ της πλήρους ενσωμάτωσης, του «όλοι ίδιοι είμαστε» -εννοώντας φυσικά «όλους ίδιους θα σας κάνουμε!»... Οι άλλοι, οι δικοί μας, τι κάνουν;
Δεν εμπορεύονται ιδεολογίες, θα πουν. Σωστά. Δεν ξεπέφτουν σε επικοινωνιακά τρικ, θα υποστηρίξουν. Ορθώς.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, δεν πρέπει να ’ναι εκεί;
Γιατί αν λείπουν, όσους αγώνες κι αν έχει κάνει το κίνημα, όσες εξορίες/φυλακές/βασανιστήρια κι αν έχουν βιώσει οι άνθρωποί του, όσο κι αν εργάζεται για το κοινό καλό, όσο σοσιαλιστικά κι αν είναι τα οράματά του, αν λείπουν, ο χώρος καταλαμβάνεται αυτομάτως από το «όλοι ίδιοι είμαστε» - εννοώντας «όλοι ίδιοι θα γίνετε!».
Και τότε, ναι. Το λες: Μακάρι να τους μοιάζαμε!
Σ’ αυτό. Στο ότι είναι πάντα εκεί. Για να προωθήσουν την κανονικότητά τους; Την ενσωμάτωσή μας; Τη φασίζουσα εξουσία τους; Ναι. Αλλά είναι πάντα εκεί. Για να κάνουν τη δουλειά τους. Και την κάνουν καλά.
Εμείς, πού διάολο είμαστε;
efsyn