Η αριστοκρατία του πολιτικού κουτσομπολιού

Πρόκειται για τον πραγματικό επικοινωνιακό λαϊκισμό

του Σταμάτη Θεοδωρόπουλου

Δημοσίευμα στρατευμένου στην υπόθεση «πρωθυπουργία Μητσοτάκη» ΜΜΕ ανακάλυψε ότι η προεκλογική εκστρατεία του Νάσου Ηλιόπουλου αντιγράφει αυτήν της Αλεξάνδρα Κορτές στις ΗΠΑ. Πέραν του ότι δεν υπάρχει κάτι το αληθινά μεμπτό σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο στην σύγχρονη εποχή, ιδιαίτερα μεταξύ πολιτικά συγγενών απόψεων, οι ομοιότητες είναι τόσο γενικές και αόριστες που μένεις με την απορία τι ακριβώς επιδιώκει να αποδείξει ο συντάκτης.

Άλλο δημοσίευμα σχετικό με την εκδήλωση της πρωτοβουλίας Γέφυρα εστίαζε στο ότι φορούσαν γραβάτα οι κκ. Τζανακόπουλος και Χαρίτσης. Ένα τρίτο σχολίαζε περιφρονητικά την πολιτική εμβέλεια των υπογραφόντων την πρωτοβουλία, λες και ο συντάκτης έχει ποτέ διαβάσει βιβλίο του Βαλντέν για παράδειγμα.

Κοινός παρανομαστής αυτών και δεκάδων άλλων δημοσιευμάτων η συστηματική επιδίωξη να απομακρυνθεί η δημόσια συζήτηση από την ουσία, τις πολιτικές προτάσεις και να περιστρέφεται μόνιμα σε ένα παραπολιτικό κουτσομπολιό. Με αντικείμενο την απαξίωση των προσώπων και δι’ αυτών, εμμέσως, των απόψεων.

Πρόκειται για τον πραγματικό επικοινωνιακό λαϊκισμό. Το επιχείρημα τους συμπυκνώνεται στο «τι να μας πουν αυτοί τώρα». Γιατί τώρα ήρθε η ώρα να επιστρέψουν στα πράγματα οι νόμιμοι ιδιοκτήτες της χώρας, οι έχοντες κοινωνικό αλλά και κληρονομικό δικαίωμα στην αποκλειστική νομή της εξουσίας.

Όπως ευφυώς γράφτηκε πρόσφατα, η θεωρία της εξουσίας των «αρίστων» έχει όνομα, αποκαλείται αριστοκρατία. Μια κοινωνική και κληρονομική αριστοκρατία έχει διαχειριστεί τις τύχες αυτής της χώρας μετά το 1944. Η πλέον εντυπωσιακή έκφραση της ήταν η απόλυτη κυριαρχία στην πολιτική σκηνή τριών οικογενειών. Καραμανλήδες, Παπανδρέου και Μητσοτάκηδες. Μόνον με την εύνοια (όπως θα έλεγε και ο Λάνθιμος) κάποιας εκ των τριών οικογενειών αναδείχθηκαν μερικά νέα πρόσωπα και ενεπλάκησαν κι αυτά στο διαρκώς επαναλαμβανόμενο αυλικό παιχνίδι.

Το οποίο ήλεγχαν διαρκώς από τα παρασκήνια ή και βγαίνοντας στο φως οι φορείς της οικονομικής εξουσίας, εν πολλοίς διαρθρωμένης κι αυτής σε τζάκια.

Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ δεν εξέφραζε μόνον την απογοήτευση και τον θυμό των πολιτών από τις τραγικές συνέπειες της οικονομικής κρίσης και των πολιτικών παράλογης λιτότητας. Εξέφραζε και την κόπωση του ελληνικού λαού από όλη αυτή την κυρίαρχη αριστοκρατία.

Θα μπορούσε ο πολιτικός σεισμός του 2015 να είχε οδηγήσει στην αναδιάταξη του πολιτικού κόσμου. Να είχαν «κάνει πίσω» μερικές από τις παραδοσιακές εκπροσωπήσεις του, να είχαν ανασυγκροτηθεί προγραμματικά αλλά και σε επίπεδο προσώπων τόσο ο βασικός κορμός του συντηρητικού χώρου, η ΝΔ, όσο και το συρρικνωμένο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.

Αντί γι αυτό παρακολουθούμε τη διεκδίκηση μιας «ολικής επαναφοράς» πολιτικών θέσεων που οδήγησαν στα αδιέξοδα αλλά και των φυσικών εκφραστών τους. Το ίδιο δηλαδή σενάριο της «παρένθεσης» απλώς σε μεγαλύτερη χρονική κλίμακα. Ο στόχος που τους ενώνει είναι να επιστρέψουμε στο 2014.

Η μέθοδος με την οποία το επιδιώκουν είναι η αποφυγή κάθε ουσιαστικού πολιτικού διαλόγου για την προοπτική της χώρας, η απαξίωση της αριστεράς ως προγραμματικό σώμα ιδεών αλλά, πάση θυσία, και των φορέων των ιδεών αυτών.

Έχει μια λογική η μέθοδος τους. Οι ιδέες και οι απόψεις δεν περπατάνε χωρίς τους ανθρώπους που θα τις υποστηρίξουν και θα τις υλοποιήσουν. Αν δεν μπορείς να αντιπαρατεθείς με επιτυχία με την Αριστερά, χτύπα τους αριστερούς.

Έχουμε να δούμε πολλά ακόμη.

LEFT