Είναι να μη φωνάζεις;

του Σπύρου Ξενίδη

Ξεκινώντας αυτό το κείμενο, θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι: δεν είμαι φαν του Παύλου Πολάκη. Είναι πολύ μπρουτάλ για τα γούστα μου. Σίγουρα θα ήταν ωραίος τύπος για να βγούμε να πιούμε τσίπουρα ένα βράδυ, αλλά όχι ακριβώς ο τύπος που θα διάλεγα για μία υπουργική θέση.

Δεν ξέρω, πείτε με φλούφλη, αλλά προτιμώ πιο «ευρωπαίους», διπλωμάτες πολιτικούς, τύπου Κατρούγκαλου, με αυτήν την ηρεμία στο λόγο τους, και όχι με φωνές. Που ακόμα και όταν αδικούνται, δεν ωρύονται, δεν πετάνε ατάκες για να βγάλουν τίτλους σε sites και εφημερίδες, αλλά απαντούν με ηρεμία και με όπλο τα επιχειρήματά τους.

Όμως πρέπει να αναγνωρίσω κάτι στον Παύλο Πολάκη. Μπορεί να τον πει κανείς άξεστο, αγροίκο, «γιδοβοσκό», όλα αυτά τα ωραία που λένε οι επικριτές του. Αλλά λαμόγιο δεν τον λες. Μπορεί να εκφράζεται με έναν τρόπο που πολλές φορές προκαλεί αποστροφή, βάζοντας μπροστά το συναίσθημα και χρησιμοποιώντας χαρακτηρισμούς που δεν ταιριάζουν σε έναν πολιτικό. Όμως είναι έντιμος. Και αν μπορέσεις να προσπεράσεις τα μπινελίκια και τις φωνές του, θα δεις από πίσω πως ό,τι λέει το στηρίζει σε στοιχεία.

Είναι ολοφάνερο, σε μένα τουλάχιστον, πως ο Παύλος Πολάκης δεν μπήκε στην πολιτική για να πλουτίσει. Υποθέτω πως ως χειρουργός έβγαζε αρκετά χρήματα και δεν είχε ανάγκη το βουλευτιλίκι και το υπουργιλίκι για να κάνει την τύχη του. Ούτε μου φαίνεται πως είναι άνθρωπος με τέτοιο lifestyle που χρειάζεται μίζες για να το συντηρήσει. Σε μία εποχή που όταν βλέπεις «υποψήφιος βουλευτής» διαβάζεις «υποψήφιο λαμόγιο», ο Παύλος Πολάκης μοιάζει με μία σπάνια εξαίρεση. Είναι από αυτούς τους ανθρώπους που δεν μπήκαν στην πολιτική για να βολευτούν, ούτε για να βολέψουν, αλλά πραγματικά για να βοηθήσουν. Και μάλιστα σε έναν τομέα πολύπαθο, από τους πρώτους που κάθε επίδοξο λαμόγιο θα ήθελε να διεκδικήσει: στον τομέα της Υγείας.

O Παύλος Πολάκης έχει πραγματικά δουλέψει, έχει ρίξει πολλή δουλειά, όχι μόνο για να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα που άφησαν οι προηγούμενοι στον χώρο της Υγείας, αλλά και για να αποκαλύψει τα σκάνδαλα και να στείλει στη Δικαιοσύνη τα κυκλώματα που λυμαίνονταν τον χώρο αυτό.Κυκλώματα που πολλοί τα γνώριζαν, ακόμα περισσότεροι τα νιώσαμε στο πετσί μας όταν χρειαστήκαμε φάρμακα ή νοσηλεία, αλλά κανείς δε μιλούσε.

Ο Παύλος Πολάκης, από την άλλη, μιλάει. Και μιλάει πολύ, ίσως περισσότερο απ' όσο θα έπρεπε, και σίγουρα πιο φωναχτά απ' όσο θα έπρεπε. Όμως εκτός από το να μιλάει, πράττει κιόλας. Και σε τελική ανάλυση, αυτό είναι που θα πρέπει να μας νοιάζει σε έναν πολιτικό: όχι το πόσο μιλάει, αλλά το πόσο καλά κάνει τη δουλειά του.

Τα συστημικά ΜΜΕ δεν ασχολήθηκαν ποτέ με το έργο του Παύλου Πολάκη.Αντίθετα, έχουν ασχοληθεί πολύ με τα λόγια του, και τώρα τελευταία και με ένα δάνειο που πήρε από την Attica Bank. Προσωπικά, λίγο με νοιάζει αν ο Χ υπουργός ή ο Υ βουλευτής έχει πάρει δάνειο – αυτό που με νοιάζει είναι αν το αποπληρώνει ή όχι. Άλλωστε, ξέρουμε πώς λειτουργούσαν και λειτουργούν οι τράπεζες. Αν είσαι μικρομεσαίος επιχειρηματίας σε πετάνε έξω με τις κλωτσιές, ενώ αν είσαι βουλευτής, σου στρώνουν κόκκινο χαλί και σου δίνουν δάνειο πριν καν το ζητήσεις. Δε φταίει ο Πολάκης αν οι τράπεζες δίνουν δάνεια όπου και όπως γουστάρουν. Άλλοι φταίνε.

Βέβαια, για τα ΜΜΕ ο Πολάκης φταίει για όλα. Φταίει για κάθε ιατρικό λάθος που γίνεται σε ένα νοσοκομείο, φταίει για κάθε έλλειψη σε ιατρικό προσωπικό και νοσοκομειακό υλικό, έστω κι αν κληρονόμησε χειρότερες ελλείψεις, και φυσικά φταίει που πάει και σκαλίζει υποθέσεις του παρελθόντος που αγγίζουν πολιτικούς που πέρασαν από το υπουργείο Υγείας - συμπτωματικά, ένας από αυτούς φωνάζει το ίδιο ή και χειρότερα από τον Πολάκη, αλλά τα παραληρήματά του δεν ενοχλούν ιδιαίτερα τα συστημικά ΜΜΕ.

Καμιά φορά τον καταλαβαίνω τον Παύλο Πολάκη όταν φωνάζει για επιχείρηση «δολοφονίας χαρακτήρα» σε βάρος του. Μπορεί να δίνει δικαιώματα με τη συμπεριφορά του, αλλά σίγουρα έχει κάθε δικαίωμα να αισθάνεται και ο ίδιος αδικημένος που κανείς δεν ασχολείται με το τι κάνει, ούτε καν με το τι λέει, αλλά με το πώς το λέει.

Ε, είναι να μη φωνάζεις μετά;

κουτι πανδωρας