Το μεγάλο Ναι και το μικροπολιτικό όχι

Τη θέση του μίσους και της αντιπαλότητας πήραν τώρα η φιλία και η συνεργασία

της Τζίνας Πολίτη

Σε αντίθεση με την εδραιωμένη από το 2008 γραμμή του κόμματός του σε ό,τι αφορά το «Μακεδονικό» -σύνθετη ονομασία erga omnes-, η τακτική που ακολούθησε ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναπόφευκτα έφερνε στον νου την αξέχαστη εκείνη ταινία με τον Γιώργο Κωνσταντίνου και τη Μάρω Κοντού:

- Η Μακεδονία είναι μία και ελληνική!

- Ό,τι πεις, Αντωνάκη μου...

Θα θυμηθούμε ότι στη συζήτηση που έγινε στη Βουλή είχε προηγηθεί της ομιλίας του Κ. Μητσοτάκη εκείνη του πρώην προέδρου της Ν.Δ. και τέως πρωθυπουργού Α. Σαμαρά, ο οποίος άρχισε και τέλειωσε την ομιλία του με την παραπάνω φράση: «Η Μακεδονία είναι μία και ελληνική!» Όταν κατέβηκε από το βήμα εν μέσω παρατεταμένων, θυελλωδών χειροκροτημάτων των όρθιων στην πλειονότητα βουλευτών τού κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, αναπόφευκτα ήρθε στον νου το ερώτημα: «Ποιος κυβερνά αυτό το κόμμα;».

Αυτό ήταν, νομίζω, το κρίσιμο συμβάν που αποκάλυψε ότι την πρωτοβουλία στον χειρισμό του εθνικού αυτού θέματος είχε αναλάβει η ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Έτσι, στον μεν Κ. Μητσοτάκη επεβλήθη ο ρόλος του ανυποχώρητου «μακεδονομάχου», οι δε κύριοι Α. Σαμαράς και Άδωνις Γεωργιάδης τιμούσαν με την παρουσία τους στο Σύνταγμα τα διαμαρτυρόμενα για την εθνική «προδοσία» πλήθη των συμπατριωτών μας.

Αν η στρατηγική αυτή είχε ως στόχο να πλήξει την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και ταυτόχρονα να αποσπάσει ψήφους από τη Χρυσή Αυγή, απέτυχε παταγωδώς! Πρώτον, γιατί υπήρχε μια σιωπηλή, συνετή πλειοψηφία η οποία ενέκρινε τη Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά, σοφά σκεπτόμενη, δεν κατέβηκε στις «πλατείες» κι έτσι αποφύγαμε τα χειρότερα! Δεύτερον, γιατί, όπως έδειξαν τα γεγονότα και οι δημοσκοπήσεις, το «κέρδος» το εισέπραξε εξολοκλήρου η Χ.Α.!

Δυστυχώς, όλα τα άλλα κόμματα του δημοκρατικού τόξου ακολούθησαν την ίδια ψηφοθηρική τακτική. Όταν ήρθε προς ψήφιση στη Βουλή η Συμφωνία των Πρεσπών την καταψήφισαν. Μάλιστα, το ΚΙΝ.ΑΛΛ., παρότι είχε επιτρέψει ψήφο κατά συνείδηση, διέγραψε τον Θ. Θεοχαρόπουλο που ψήφισε υπέρ! Μοναδική εξαίρεση αποτέλεσε το Ποτάμι. Ο πρόεδρος του μικρού αυτού κόμματος Σ. Θεοδωράκης δεν λογάριασε το πολιτικό κόστος: λειτούργησε ως γνήσιος πατριώτης. Η Ιστορία, ίσως και η κάλπη, δεν ξεχνούν.

Το περασμένο Σάββατο, στο Μόναχο βραβεύτηκαν από τη διεθνή κοινότητα οι δύο πρωθυπουργοί, της Ελλάδας και της Βόρειας Μακεδονίας. Η αρνητική εικόνα του «άλλου» έπαψε να λειτουργεί ως επιβεβαίωση της ανωτερότητας της αυτοεικόνας που έχουν οι λαοί για τον εαυτό τους. Τη θέση του μίσους και της αντιπαλότητας πήραν τώρα η φιλία και η συνεργασία.

Το 1789, στο «Discourse for the Love of our Country» («Λόγος περί της αγάπης για την πατρίδα μας»), ο Ρίτσαρντ Πράις σημείωνε ότι «πρέπει να αγαπάμε ολόψυχα την πατρίδα μας», αλλά ταυτόχρονα «να θεωρούμε τους εαυτούς μας πολίτες του κόσμου και να σεβόμαστε τα δίκαια των άλλων χωρών». Η αγάπη για την πατρίδα μας «δεν πρέπει να συνοδεύεται από την πεποίθηση της ανωτερότητάς μας ως προς άλλες χώρες και λαούς». Στόχος δεν πρέπει να είναι «η κατάκτηση, η υποδούλωση και η ταπείνωση άλλων χωρών».

Αυτές τις αξίες, αυτή την «αγάπη για την πατρίδα» και όχι τον έξαλλο εθνικισμό και την ψηφοθηρία υπηρέτησε η Συμφωνία των Πρεσπών. Ας ευχηθούμε να λειτουργήσει ως υπόδειγμα για την επίλυση άλλων διενέξεων μεταξύ χωρών και λαών που χρονίζουν.

αυγή