Η προσβολή του εκφασισμού

Όταν προωθείς την ιδέα της άγνοιας των νέων ανθρώπων για γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία του τόπου, προτείνεις το πρώτο και καίριο βήμα εκφασισμού της κοινωνίας

του Κώστα Καναβούρη

Εκεί, στα ακροδεξιά ορύγματα της Ν.Δ., όπου όλοι είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι με εφ’ όπλου λόγχη να επιτεθούν εναντίον της κυβέρνησης, πολύ εύκολα τα έχουν τα πελώρια λόγια, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι συν αυτώ. Για την ακρίβεια, οι ακροδεξιοί «συν αυτώ» που δίνουν τον τόνο στις ενέργειες της μείζονος αντιπολίτευσης, μειώνοντας απελπιστικά τόσο τον πολιτικό της κομβικό ρόλο (τον απαραίτητο πολιτικό της ρόλο για τη λειτουργία του κοινοβουλευτισμού, στην οποία κατά τα άλλα ομνύουν) όσο και το αξιακό της περιεχόμενο ως πολιτικού υποκειμένου. Μακριά νυχτωμένοι από την πραγματικότητα, υποτιμώντας σκαιά τον ελληνικό λαό, θεωρούν ότι οι λεκτικοί κορυβαντισμοί αρκούν για να θεωρηθούν πολιτική συγκροτημένη και ικανή να συνεγείρει τους πολίτες αυτού του τόπου. Κι αν όχι να τους συνεγείρει, τουλάχιστον (πράγμα που είναι πασιφανώς το επιδιωκόμενο) να τους οδηγήσει παραζαλισμένους από τον θόρυβο και απηυδισμένους από το (βλακωδώς) διαρκές αίτημα των εκλογών, να τους οδηγήσει λοιπόν -κατά το δυνατόν- ως έρμαια μέχρι την κάλπη.

Αυτή ακριβώς η τακτική «προσβάλλει ξανά τους Έλληνες» και όχι τα όσα είπε ο πρωθυπουργός σε συζήτηση ιδιωτικού περιεχομένου με Ευρωπαίους ηγέτες στη σύνοδο κορυφής του ευρωπαϊκού Νότου. Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε διδαχθεί στα Χάρβαρντ και στα... Κολάμπια κριτική θεώρηση, θα είχε μάθει ότι η κριτική που εδράζεται στους επιθετικούς προσδιορισμούς, ανεξαρτήτως της υπερθετικότητάς τους ή της συχνότητας επανάληψης, απλώς δεν συνιστά κριτική. Με άλλα λόγια, συνιστά ακυρολεξία. Όταν μάλιστα αυτή η ακυρολεξία επαναλαμβάνεται πολυβολιστί, φανερώνει -στην πολιτική εννοείται- αδυναμία προγραμματικού λόγου και προσλαμβάνεται ως προθετική απόκρυψη των επιδιωκόμενων στόχων. Κάτι που επίσης συνιστά «προσβολή των Ελλήνων».

Όσες φορές κι αν πεις τον πρωθυπουργό «ανάξιο» την ώρα που εισπράττει σωρηδόν συγχαρητήρια από τους Ευρωπαίους ηγέτες για τη Συμφωνία των Πρεσπών, τούτο δεν σημαίνει ότι το γεγονός δεν υπήρξε. Και τότε, εκτός από προσβλητικός, γίνεσαι και καταγέλαστος. Επικίνδυνος όμως. Διότι αποκρύβεις την αλήθεια. Στερείς δηλαδή από τον λαό ανθρώπινο και πολιτικό δικαίωμα. Τσιμουδιά για το τι είπαν οι ηγέτες της Ευρώπης σχετικά με τη Συμφωνία. Και προπαντός τσιμουδιά επίκρισης γι' αυτά που είπαν και για τη Συμφωνία των Πρεσπών και για τη στάση της Ν.Δ. σ’ αυτό το ιστορικό γεγονός.

Η απόκρυψη λοιπόν, εκτός από δειλία, είναι ή δεν είναι προσβολή στον ελληνικό λαό; Ανόητη προσβολή μάλιστα, αφού στις μέρες μας τίποτα δεν μένει κρυφό. Εκτός κι αν θεωρείς τον λαό τόσο ηλίθιο, ώστε, και αν ακόμη πληροφορηθεί τα γεγονότα, δεν θα καταλάβει. Οπότε η προσβολή είναι ακόμα πιο βαριά, και είναι πολλά τα δείγματα -οι αποχρώσες ιστορικές ενδείξεις, που λένε- ότι αυτού του είδους η πολιτική του παλιού κομματικού συστήματος υπήρξε και εξακολουθεί να κινείται, με βαθύ περιφρονητικό περιεχόμενο προς τον ελληνικό λαό. Τόσο περιφρονητικό που όχι μόνο τον οδήγησε σε πολιτικό αναλφαβητισμό και οικονομικό μαρασμό στα όρια της ανθρωπιστικής κρίσης σαν να έγινε πόλεμος, αλλά εξακολουθεί να συμπεριφέρεται (το παλιό κομματικό σύστημα) σαν να μην έγινε τίποτα. Σαν να μην υπάρχει μέτρο σύγκρισης πια. Σαν να έχει η πατριδοκαπηλία την ίδια μετεμφυλιακή της ένταση και αποδοτικότητα. Γιατί «ο λαός δεν καταλαβαίνει».

Για να λέμε όμως τα πράγματα με το όνομά τους. Όταν ο εκλεκτός του δικτάτορα Παπαδόπουλου, Βορίδης έχει τον τίτλο του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της Ν.Δ., τούτο είναι προσβολή προς τον ελληνικό λαό. Όταν ο ίδιος «εκλεκτός» καταγγέλλει την κυβέρνηση για «μειοδοσία» και δεν απαλλάσσεται πάραυτα των καθηκόντων του, τούτο συνιστά προσβολή επίσης. Όταν ο δήμαρχος του Άργους, Καμπόσος, εκλεκτό μέλος της νεοδημοκρατικής κομματικής κοινωνίας, δείχνει με το δάκτυλο έναν βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ ως προδότη, τούτο δεν συνιστά απλώς προσβολή. Συνιστά εγκληματική ιστορική αμέλεια, που μας επιστρέφει σε ένα άγριο παρελθόν. Ο λαός πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος από υψωμένα δάχτυλα που έδειχναν.

Αυτό είναι προσβολή μνήμης νεκρών. Όπως προσβολή είναι να προωθείς (και να επιδιώκεις) την ιδέα της άγνοιας των νέων ανθρώπων για γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία του τόπου, όπως η δολοφονία του Λαμπράκη. Χθες ο Λαμπράκης και ο Πέτρουλας, ύστερα η Χούντα και το Πολυτεχνείο με τους νεκρούς του, κατόπιν ο Κομνηνός, ο Τεμπονέρας, ο Γρηγορόπουλος και τόσοι άλλοι...

Και τι μας νοιάζει; Αυτό προτείνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Προτείνει δηλαδή το πρώτο και καίριο βήμα εκφασισμού της κοινωνίας. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη προσβολή απ’ αυτήν.

αυγη