Ένα εγχείρημα αυτοδιαχείρισης γεννιέται στην Πατρίδα της Ημαθίας
Στην Πατρίδα της Ημαθίας ένα εγχείρημα αυτοδιαχείρισης κάνει τα πρώτα του βήματα, ακολουθώντας το παράδειγμα της ΒΙΟ.ΜΕ. Μία απάντηση στη κρίση και την εκμετάλλευση από απλήρωτους εργάτες σε ένα εργοστάσιο ξυλείας. «Δεν μπορείτε εσείς; Μπορούμε εμείς», το σύνθημα
της Κατερίνας Μπακιρτζή
Περίπου 12 πρώην και νυν εργαζόμενοι στο εργοστάσιο ξυλείας Ε.Παπαδόπουλος – Ν.Παγούρας Α.Β.Ε.Ε. στην Πατρίδα της Ημαθίας αποφάσισαν να καταλάβουν τους χώρους της επιχείρησης και να ακολουθήσουν το πρωτοπόρο παράδειγμα της ΒΙΟ.ΜΕ στη Θεσσαλονίκη.
Η ιστορία ξεκινά από το 2009 όταν η εργοδοσία της επιχείρησης ζητά από τους εργαζόμενους να τους κολλά λιγότερα ένσημα από όσα δικαιούνται, καθώς «δεν δύναται να καταβάλλει και μισθούς και ένσημα». Έτσι το 2010 κάθε εργαζόμενος είχε περί τα 150-160 ένσημα αντί 300 ενώ πληρωνόταν έναντι μηνιαίως, ποσά της τάξης των 200-400 ευρώ.
«Από το 2009 που άρχισε η λεγόμενη κρίση, άρχισε και η κοροϊδία των εργοδοτών απέναντί μας λέγοντας μας πως δεν μπορούμε να πληρώσουμε ταυτόχρονα και μισθούς και ένσημα. Μας ζήτησαν να μας κολλάνε τα μισά ένσημα. Τελικά συνέπεια ήταν ούτε ο μισθός να καταβάλλεται και τα ένσημα ούτε τα μισά», περιγράφει μιλώντας στο stokokkino.gr ο 54χρονος Σταύρος Δουβίκας.
«Από τότε άρχισε η Οδύσσεια όσον αφορά τα χρήματα και τα ένσημα ήμασταν όλο στο έναντι με ποσά ούτε στο μισό του μισθού», προσθέτει.
Στις 4 Οκτωβρίου 2011 η εταιρεία καταθέτει ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου αίτηση κήρυξης πτώχευσης η οποία έπειτα από συνεχείς αναβολές της δικασίμου τον Φεβρουάριο του 2012 και τον Νοέμβριο του ίδιου έτους θα εκδικαζόταν το Μάρτιο του 2013 όταν την ίδια ημέρα η εταιρεία αναγνώρισε εγγράφως όλες τις οφειλόμενες και ληξιπρόθεσμες οφειλές και απαιτήσεις προς το προσωπικό έως και τον Σεπτέμβριο του 2011.
«Το 2011 προσφύγαμε 27 άτομα ζητώντας τα χρήματά μας, δικαιωθήκαμε, ήρθαμε σε συνεννόηση λέγοντας μας ότι κάθε μήνα θα καταβάλουν ένα ποσό. Πήραμε όλοι συνολικά ένα ποσό της τάξης των 7.000 ευρώ έναντι του χρέους των 700.000 ευρώ», λέει ο Σταύρος και συνεχίζει: «Τότε κάποιοι σταματήσαμε να εργαζόμαστε και κάναμε κατάληψη έξω από το εργοστάσιο».
«Αργότερα είπαμε να κάνουμε άλλη μία προσπάθεια να τον βοηθήσουμε αλλά δεν υπήρξε καμία βελτίωση. Η εβδομάδα γινόταν μήνας και φτάσαμε το σήμερα πριν 1 μήνα οκτώ άτομα που δούλευαν μαζί με εμάς που ήμασταν από έξω κατέθεσαν επίσχεση εργασίας και ασφαλιστικά μέτρα με τη λογική να μη μας φύγει τίποτα από το εργοστάσιο ενώ αυτός έκανε αιτήσεις για πτώχευση που δεν εκδικαζόταν ποτέ», περιγράφει.
Όμως παρότι το πρωτοδικείο αποφάσισε το αντίθετο οι ιδιοκτήτες της εταιρείας ξεκίνησαν να πουλάνε τον μηχανολογικό εξοπλισμό. Η τελευταία πράξη του έργου ήταν τον Σεπτέμβριο του 2015, όταν εμφανίστηκε κάποιος «επενδυτής «για να αγοράσει την επιχείρηση αλλά όπως λένε οι εργαζόμενοι και αυτός συνέχισε το έργο των προηγούμενων, αφήνοντας απλήρωτες τις υποχρεώσεις της επιχείρησης.
«Επίσχεση κάναμε για να διαφυλάξουμε τα λεφτά μας, είμαστε στο χώρο 24 ώρες το 24ωρο. Τους είπαμε φέρτε τα λεφτά μας και εμείς θα εξαφανιστούμε. Αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθεί το ποσό των 700.000 ευρώ που είναι τα δικά μας λεφτά και χρωστάνε και σε τράπεζες ΔΕΗ κ.α», λέει ο Σταύρος.
Αυτή η κατάσταση οδήγησε τους εξουθενωμένους οικονομικά πρώην και νυν εργαζόμενους πέρα από τη διεκδίκηση των δεδουλευμένων τους να προχωρήσουν ένα βήμα ακόμα. Να καταλάβουν το εργοστάσιο και να βάλουν σε λειτουργία τις μηχανές του.
Έτσι 12 πρώην και νυν εργαζόμενοι, εκ των οποίων οι περισσότεροι με 20 και 30 χρόνια δουλειάς στην επιχείρηση κάνουν τα πρώτα τους βήματα στην αυτοδιαχείριση. Φυσικά σύμμαχος τους οι εργαζόμενοι και οι αλληλέγγυοι της ΒΙΟ.ΜΕ.
«Έχουμε 30 χρόνια δουλειάς στην επιχείρηση είμαστε συναισθηματικά δεμένοι με το χώρο και φτάσαμε να το πάρουμε στα χέρια μας», λέει ο Σταύρος και δηλώνει πως είναι έτοιμοι άμεσα να ξεκινήσουν την παραγωγή.
«Διαβάσαμε για τη ΒΙΟ.ΜΕ, ήρθαμε σε επαφή με εργαζόμενους και αλληλέγγυους, προχωράμε στην αυτοδιαχείριση του εργοστασίου με τη λογική ότι αφού δεν μπορείτε εσείς, μπορούμε εμείς. Περιμένουμε να δούμε πως θα δημιουργήσουμε μία ΚΟΙΝΣΕΠ για να βάλουμε το εργοστάσιο σε λειτουργία. Με το που λύσουμε τα διοικητικά και νομικά και πάρουμε το ΟΚ, το εργοστάσιο μπορεί να πάρει μπρος», καταλήγει.
Συγκινητική η αλληλεγγύη
Ήδη οι πρώτες κινήσεις αλληλεγγύης έχουν ξεκινήσει. Το Σαββατοκύριακο 28 και 29 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε το πρώτο διήμερο δράσεων με συζητήσεις και γλέντι με στόχο το άνοιγμα της προσπάθειας στη κοινωνία.
«Είμαστε ενθουσιασμένοι από την προσέλευση του κόσμου, κάτι που μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε τον δύσκολο αγώνα μας και ευελπιστούμε ότι αυτή η παρέα θα μεγαλώσει σύντομα», αναφέρουν οι εργαζόμενοι.
Επιπλέον το Σάββατο 12 Μαρτίου στις 7μμ στο εργοστάσιο θα πραγματοποιηθεί η πρώτη ανοιχτή, κοινή συνέλευση της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης με την παρουσία εργαζομένων του εργοστασίου.
Τέλος στις 17 Μαρτίου, στις 6μμ, ο Αντρές Ρουτζέρι, συγγραφέας του βιβλίου «Οι ανακτημένες επιχειρήσεις της Αργεντινής. Καταλαμβάνουμε, αντιστεκόμαστε, παράγουμε», θα επισκεφτεί το εργοστάσιο για ενημέρωση και συζήτηση σχετικά με την αυτοδιαχείριση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου