Πόλεμος με τη διαπλοκή ή απλώς αυταπάτη; Ακόμη και στη δικαιοσύνη

του Γιάννη Σιδηρόπουλου

Όσα συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες με τα μέτωπα που έχει ανοίξει η κυβέρνηση είναι πράγματι πρωτόγνωρα και η στάση της δείχνει ξεκάθαρα ότι διεξάγεται ένας σκληρός πόλεμος μεταξύ δύο διαφορετικών κόσμων, με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα τα ΜΜΕ και, προσφάτως, τη Δικαιοσύνη.

Πιο ξεκάθαρα από ποτέ είναι σαφές ότι υπάρχει η απόφαση για απόλυτη και ολομέτωπη σύγκρουση με ό,τι  τα προηγούμενα χρόνια οριοθετήθηκε σχηματικά ως «διαπλοκή». Δεν καθορίστηκε ως τέτοια από τη σημερινή κυβέρνηση αλλά ήδη οι δυνάμεις που κυβέρνησαν τη χώρα -παρότι δεν ήταν καθόλου αποτελεσματικές στην καταπολέμησή του φαινομένου,  το είχαν περιγράψει και είχαν δαιμονοποιήσει  αυτό το καθεστώς ως ένα αόρατο κατεστημένο.

Το ίδιο εύκολο -και ανέξοδο- ήταν για την Αριστερά στο παρελθόν να καταγγείλει τη διαπλοκή, πολύ περισσότερο, όταν είχε εδραιωθεί στην αντίληψη της κοινής γνώμης ότι το τρίγωνο της διαπλοκής δρούσε ανενόχλητο υπό την υποστήριξη της πολιτικής ελίτ, η οποία νόθευε τους κανόνες, επηρέαζε τους θεσμούς και πίεζε τη δικαιοσύνη ώστε να εξασφαλίζεται η ατιμωρησία. Απλοϊκή ή όχι, δίκαιη ή μη, αυτή περίπου η εικόνα έχει διαχυθεί στην κοινωνία .

Αν η κυβέρνηση επιλέγει να συγκρουστεί με αυτό το σύστημα συμφερόντων  η χειρότερη στρατηγική επιλογή  της αντιπολίτευσης θα ήταν να ταυτιστεί με αυτό που κατηγορείται ως κατεστημένο. Αλλά το κάνει.

Αντίστοιχα η κυβέρνηση θα ήταν ευάλωτη στην κριτική αν επέλεγε να συμβιβαστεί ή να μην είναι επαρκώς επιθετική απέναντι σε αυτά τα συμφέροντα που έχει στοχοποιήσει και υποσχέθηκε να συντρίψει, ή αν έχανε τη μάχη επειδή τακτικά επέλεξε να ανοίξει όλα τα μέτωπα ταυτόχρονα. Πάντως στη διαπίστωση του φαινομένου ομονοεί μια κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία, πολύ μεγαλύτερη από αυτή που απηχούν οι δύο κυβερνητικοί εταίροι, η οποία μάλιστα ετεροκαθορίζεται με αυτή την έννοια. 

Η μάχη στη δικαιοσύνη

Στο επίκεντρο τις τελευταίες μέρες βρέθηκε η δικαιοσύνη όπου είναι πασίδηλο πως υπάρχει μια σκληρή μάχη μεταξύ δύο διαφορετικών προσεγγίσεων για το ρόλο της. Παρότι υπάρχουν πολίτες υποψιασμένοι που προβληματίζονται για τον τρόπο με τον οποίο εξυπηρετήθηκε η ατιμωρησία όσων ενεπλάκησαν στα μεγάλα πολιτικοοικονομικά σκάνδαλα των τελευταίων δεκαετιών, πρόκειται για ένα λεπτό ζήτημα όπου δεν είναι τόσο απλουστευμένος ο διαχωρισμός «καλών» και «κακών». Αλλά φροντίζουν πολλοί παράγοντες να συμβάλλουν σε αυτό προσφέροντας  μάλλον θετικές  υπηρεσίες στην κυβέρνηση, όπως η τελευταία δικαστική κρίση που προτείνει απαλλαγή του Χριστοφοράκου από τις ποινικές ευθύνες και χαρακτηρίζει «δωρεές» και όχι μίζες τα 10 εκατ. ευρώ που δόθηκαν σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ... Είναι μία από τις δύο προσεγγίσεις, φαίνεται.

Μετά τη διάψευση της αντιμνημονιακής ρητορικής και τις αντικειμενικές δυσκολίες εφαρμογής ενός σκληρού προγράμματος, η κυβέρνηση δεν έχει πολλά πεδία για να αποδείξει τη διαφορετικότητά της ή να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους της, από το να συγκρουστεί με τα «συμφέροντα», και διευκολύνεται από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που δίνουν την εικόνα ότι ταυτίζονται διαρκώς με αυτά. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι υπάρχει μια μερίδα του κόσμου που δεν επιθυμεί τις ανακατατάξεις, είτε επειδή οι συσχετισμοί την ευνοούν είτε επειδή -μοιρολατρικά- φοβάται την ανατροπή της πολιτικής τάξης. Αυτή η μερίδα του κόσμου είναι σήμερα, πια, αισθητά μειοψηφική και όσο για το "νέο" στην πολιτική θα ομιλούν οι απόγονοι των πολιτικών δυναστειών του παρελθόντος ή πχ ο Κ. Σημίτης και ο κύκλος των ανθρώπων του, τόσο θα διευκολύνουν την προσπάθεια του Α. Τσίπρα.

Αν υπάρχει διαπλοκή, κερδισμένος θα είναι αυτός που θα συγκρουστεί ανοιχτά, και θα πείσει την κοινωνία για αυτό, όμως η επιτυχία θα κριθεί από την αποτελεσματικότητα και όχι μόνο από τις προθέσεις.  Μπορεί βέβαια και να μην υπάρχει "διαπλοκή"  αν ευσταθούν απόψεις όσων θεωρούν ότι πρόκειται απλώς για μια φαντασιακή ενόραση όσων πιστεύουν το αντίθετο ενώ η κυβέρνηση σκιαμαχεί. Θα δείξει... 

tvxs