Η γέννηση της Βίας

του Μαργαρίτη Σχοινά*

Έχουμε ακούσει αναρίθμητες φορές από τρανούς - νυν & τέως - ταγούς να αναλαμβάνουν «πολιτικές ευθύνες» στη γαλάζια εκδοχή και να μιλάνε για απροσδιόριστα «λάθη» στην πράσινη εκδοχή. Αυτό σε όλη τη διάρκεια του μεσουρανήματός τους, χωρίς φυσικά να μιλάνε ποτέ για κάτι απτό και συγκεκριμένο.

Το «καρκίνωμα της Μεταπολίτευσης» προήλθε εν μέρει, ως μετάσταση, από την πλήρως απονομιμοποιημένη δεξιά και το χρεοκοπημένο – εννοιολογικά και ιδεολογικά – οπλοστάσιό της. Αρκούσε μετά το ’74 να δηλώσεις ή να είσαι «αριστερός» για να πάρεις ανώδυνα το πτυχίο σου, να παραγραφούν μικροολισθήματά σου και βέβαια – και πάνω απ’ όλα – να εξαργυρώσεις με το αζημίωτο και επί δεκαετίες τους "αγώνες" σου με κυβερνητικές θέσεις, προμήθειες από οπλικά συστήματα «στο όνομα της πατρίδας», όπως εκμυστηρευόταν εις εαυτόν ο Μάρκος Αυρήλιος Τσοχατζόπουλος, και φυσικά πλήρη και διαρκή ασυλία από οτιδήποτε.

Η Νέα Δημοκρατία, η γαλάζια εκδοχή του καθεστωτικού παλαιοκομματισμού, βλέποντας γύρω στο ’85 ότι χάνει το παιχνίδι της εξουσίας, αφού απέτυχε να επαναφέρει στους κόλπους της τους «πλανηθέντας οπαδούς του ΠΑΣΟΚ» (Αβέρωφ), αποφάσισε να μεταλλαχθεί σε δεύτερο ΠΑΣΟΚ υιοθετώντας ανάλογες κομματικές πρακτικές και νοοτροπίες. Ενώ επιφανειακά συγκάλυπτε τον παραδοσιακό δεξιό λαϊκισμό προκειμένου να αποστασιοποιηθεί από το αντίστοιχο πράσινο ξεσάλωμα της εποχής του «δώστα όλα», δούλευε κατ’ ουσίαν με τον ίδιο τρόπο: «Γαλάζια γενιά», «δικά μας παιδιά» κτλ.

Ο κυβερνητικός αυτός θίασος επιχείρησε επί ισχυρής Ελλάδος να νομιμοποιήσει όλο το αλισβερίσι με κύριο πρωτεργάτη τον Σημίτη, όστις ανέκραξε εν είδει στωικού: «Αυτή είναι η Ελλάδα». Συναφής της στωικής αυτής αποδοχής είναι η κυνική παραδοχή του παγκάλειου ομοτραπεζώματος: «Μαζί τα φάγαμε».

Ο κριτής σε συνθήκες ευνομούμενης πολιτείας θα ήταν το Δημόσιο Συμφέρον εκπροσωπούμενο από το θεματοφύλακά του, το Κράτος. Δεν είναι όμως, καθώς έχει αντικατασταθεί από την αντιβασιλεία της τρόικας, παρντόν θεσμών.

Η Ελλάδα των ετών 1987 - 2009 είναι αυτή που ανέχτηκε και εξέθρεψε την Ανομία, στο όνομα της οποίας διαρρηγνύονται εντύπως, ηλεκτρονικώς  και τηλεοπτικώς ιμάτια. Μέσα στα χρόνια αυτά ολόκληρες περιοχές και τμήματα του πληθυσμού τέθηκαν εκτός Νόμου δηλώνοντας, υπονομεύοντας και προδίδοντας τελικά το Δημόσιο Συμφέρον, την Πατρίδα αν θέλετε. Αγαστός εμπνευστής και νομιμοποιητής σε αυτή τη διαδικασία υπήρξε όλο το πολιτικό σύστημα: ΄Οχι μόνο όσοι ανέλαβαν κυβερνητικές ευθύνες, αλλά όλοι όσοι βολεύονταν στους ρόλους τους σιτιζόμενοι στο Πρυτανείο. Πράξεις, παραλείψεις, ιδεοληψίες συντέλεσαν στην τρέχουσα εξαθλίωση.

Οι  νοοτροπίες αυτές γέννησαν τη Βία, με την έννοια της απίστευτης καθημερινής ψυχολογικής καταπίεσης κάθε Πολίτη που ερχόταν αντιμέτωπος με τον παράνομα επιδοτούμενο, τον φοροφυγά, τον καταπατητή, τον πολλά βαρύ και χρηματιζόμενο δημόσιο υπάλληλο...

Στενά συνυφασμένη με αυτήν τη μορφή Βίας είναι η «αριστερή» εκδοχή της: Ιδέες και έννοιες της Αριστεράς υπέστησαν τέτοιον ανελέητο βιασμό στη θεωρία και στην πράξη, ώστε κατάντησαν είτε προκάλυμμα συντεχνιακών μεθοδεύσεων είτε κούφιες ιδεοληψίες θιασωτών της όποιας «επανάστασης».

Το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι όλα τα παραπάνω τα παραδέχτηκε ο ίδιος ο ΓΑΠ τη στιγμή που, περιδεής από τα γεγονότα της παρέλασης της 28/10/11, εγκατέλειπε την εξουσία. Τότε μόνο θυμήθηκε να ψελλίσει: "Μας κατηγορούν πάρα πολλοί που ποτέ δεν αντέδρασαν, ή και ακόμα καλλιέργησαν την ανομία, την ψηφοθηρία, τον λαϊκισμό, την ατέλειωτη υποκρισία, την εξαπάτηση του πολίτη (...)". Προσέξτε τη γενικόλογη και ανώδυνη φρασεολογία και θυμηθείτε όλα όσα είπε εδώ.

Αυτή είναι η Βία στην οποία οφείλει κανείς πρώτα και κύρια αναφερθεί. Οι εκφάνσεις της είναι ποικίλες, από την ακροδεξιά πατριδοκαπηλεία ώς το αριστερίζον μπάχαλο, αλλά δεν είναι αυτά το ζητούμενο. Δυστυχώς κανένας από αυτούς που υπηρετούν ποικιλότροπα το τρέχον καθεστώς δεν πρόκειται να μιλήσει συγκεκριμένα για το πολιτικό και ιστορικό υπόβαθρο της Βίας και της Ανομίας - οι οποίες αλληλοτροφοδοτούνται - ώστε να αποδοθούν συγκεκριμένες πολιτικές ευθύνες. Όχι για τις τρέχουσες εκφάνσεις της βίας στο όνομα της πολιτικής, αλλά για τις συνθήκες που τις δημιούργησαν.

Γι' αυτό και καμιά δήλωση δεν συμπυκνώνει τόση ηλιθιότητα όσο το "καταδικάζω τη βία από όπου κι αν προέρχεται". Κι εγώ καταδικάζω τον καρκίνο από όπου κι αν προέρχεται. Και λοιπόν; Τι έχω κάνει για να καταπολεμήσω τη γενεσιουργό αιτία;

* Ο κ. Μαργαρίτης Σχοινάς είναι εθνοϊστορικός ερευνητής

TVXS