Θα κάνεις και το παιδί σου σαν τα μούτρα σου;

του Γιώργου Καρατέγου*

Σε είδα στο παράθυρο της TV να ξερνάς μίσος. «Αφού φαίνεται ότι οι πρόσφυγες φοράνε ακριβά ρούχα και έχουν wifi, δεν είναι εξαθλιωμένοι». Όταν έκλεισε η κάμερα που σε τράβαγε, το ρεπορτάζ από τη Μόρια έδειξε φωτιές και παιδικά παιχνίδια καμμένα. Κρίμα που δεν το πρόλαβες, μπορεί να καταλάβαινες κάποια πράγματα. Ή μπορεί και όχι. Μάλλον όχι.

“ΈΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΟΙ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ!”

Το πες και δεν ντράπηκες; Και το έμαθες και στο παιδί σου. Να κάνει κατάληψη “για να μην έρθουν αυτοί και μας κολλήσουν καμιά αρρώστια”. Εσύ ξέραμε από παλιά τι είσαι, θα κάνεις και το παιδί σου σαν τα μούτρα σου;

Φόρεσες την πανοπλία του περήφανου μακεδονομάχου και βγήκες να κλείσεις το δρόμο, να μην περάσει το λεωφορείο με τους πρόσφυγες “γιατί ο τόπος μας είναι ήρεμος και δε θέλουμε φασαρίες”. Είναι ήρεμη η επαρχία, είναι αλήθεια. Εδώ μπορεί ο παππάς του χωριού να βιάζει το παιδάκι της Βουλγάρας και ενώ το ξέρουν όλοι κανείς να μη μιλάει. Τόσο ήρεμη.

Σε είδα στο παράθυρο της TV να ξερνάς μίσος. “Αφού φαίνεται ότι οι πρόσφυγες φοράνε ακριβά ρούχα και έχουν wifi, δεν είναι εξαθλιωμένοι”. Όταν έκλεισε η κάμερα που σε τράβαγε, το ρεπορτάζ από τη Μόρια έδειξε φωτιές και παιδικά παιχνίδια καμμένα. Κρίμα που δεν το πρόλαβες, μπορεί να καταλάβαινες κάποια πράγματα. Ή μπορεί και όχι. Μάλλον όχι.

Στο έδρανο του κοινοβουλίου επάνω, στεκόσουν και έκραζες για τον Αμπντούλ “που παίρνει ένα κάρο επιδόματα, ενώ ο Κώστας πεινάει και δεν έχει δουλειά.”. Μου θύμισες τον Χίτλερ, αλλά κυριλέ κάπως φαινόσουν, σημείο των καιρών. Πώς πάνε οι δουλειές; Κανένα βιβλίο πουλάς;

Στην πολυκατοικία μου σε πετυχαίνω, κάθε φορά που με βλέπεις στην είσοδο, μου απευθύνεσαι: “Τι γίνεται με τους Πακιστανούς που μαγειρεύουν στον τρίτο; Έχουνε γεμίσει τις σκάλες με λάδια.” Δεν κατάλαβες ακόμα ότι αυτό που κάνει στις σκάλες να γλιστράνε δεν είναι τα λάδια; Είναι η γλίτσα που αφήνεις πίσω σου, όταν κοπάνας τη πόρτα του σπιτιού σου, όταν φωνάζεις στη γυναίκα και τα παιδιά σου.

Εσύ κοιτάς μόνο τη δουλειά σου, την οικογένεια σου, την ησυχία σου. Πας τις Κυριακές στην εκκλησία. Πίνεις καμιά φορά λίγο παραπάνω και χτυπάς τη γυναίκα σου, “αλλά την αγαπάς”. Είσαι καλός άνθρωπος. Ξαναπές το να το πιστέψεις. Είσαι καλός άνθρωπος.

Εγώ ξέρω όμως τι σκουπιδαριό είσαι.

Είσαι αυτός που σταματάει παιδιά που ήρθαν από τον πόλεμο να πάνε σχολείο.Τελεία.

Αλλάζω πεζοδρόμιο όταν σε πετυχαίνω. Όχι γιατί φοβάμαι, αλλά επειδή με ενοχλεί κάπως αυτή η απαίσια μυρωδιά που πηγάζει από το γεμάτο σκατά κεφάλι σου.

Αλλά δε ζεις εσύ εδώ. Εσύ απλά υπάρχεις.

Εμείς ζούμε εδώ. Και οι πρόσφυγες θα ζήσουν εδώ, μαζί μας.

Και εσένα θα σε τελειώσουμε.

*Από τη σελίδα του Γιώργου Καρατέγου στο facebook