Ποτέ ξανά, καθάρματα...

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη

Περιμέναμε κάτι καλύτερο σήμερα από τον Μιχαλολιάκο. Εναν φασίστα που στην τελευταία παράσταση της ζωής του θα επιχειρούσε να δικάσει τους δικαστές του, να αφήσει παρακαταθήκη στους επόμενους τις ιδέες του για να επιστρέψουν και να τρέμει η Γη, έναν αρχηγό που θα μιλούσε για τα εθνικιστικά ιδανικά, κάτι τέλος πάντων που θα μας έκανε να συγκεντρώσουμε τον θυμό μας για όλα αυτά τα χρόνια της ναζιστικής δράσης, θα μας έκανε να βγούμε από τα ρούχα μας και να έχουμε να θυμόμαστε ότι εκείνη τη μέρα ήμασταν εκεί, απέναντί του, συμμετείχαμε στην ιστορία.

Αντί για αυτό, είδαμε μια κακοφορμισμένη μετριότητα, έναν ανθρωπάκο που δε βρήκε δυο λέξεις να πει για τον Αγώνα του, έναν αγχωμένο τύπο που έχανε τα λόγια του, μπερδευόταν και ανέτρεπε όσα έλεγε μέσα σε δευτερόλεπτα και μετρούσε σα λογιστής της κακιάς ώρας ποιους θα δώσει και πόσο -σε βαθμό που κάποια στιγμή ήμουν βέβαιος ότι θα πει ''μήπως να βρίσκαμε ένα τιμολόγιο να γλιτώσουμε το πενηντάρικο του ΦΠΑ''.

Έφυγε από το δικαστήριο σκυφτός υπό τις ιαχές «δολοφόνε» κι όταν τα 40 παλληκαράκια που κουβάλησε μαζί του προσπάθησαν να απαντήσουν, κρύφτηκαν κάτω από την κραυγή «Ο Παύλος ζει, τσακίστε τους ναζί» που έκανε το δικαστήριο να σειστεί και έφυγαν από την αίθουσα με την ουρά στα σκέλια, έκπληκτοι και αμήχανοι από το γεγονός ότι δεν τρομάζουν πια κανέναν,

Όχι, σήμερα δεν ήμασταν εκεί όπου γραφόταν η ιστορία, αυτός ο απολεπισμένος ανθρωπάκος δεν μας έκανε αυτή την τιμή, δεν τα κατάφερε. Δεν πειράζει. Ήμασταν εκεί που γραφόταν πραγματικά η ιστορία: στους δρόμους, στις πλατείες, στις γειτονιές, απέναντι στους φασίστες, πλάι στους πρόσφυγες και τους αδύναμους. Και θα είμαστε ξανά, όποτε κι αν χειαστεί.

Ποτέ ξανά, καθάρματα.

tvxs