Η… Μεγάλη Ιδέα της ΠΓΔΜ!

του Τάσου Παππά

Μπορεί το Μακεδονικό να πέρασε σε δεύτερο πλάνο, όπως και πολλά άλλα κρίσιμα θέματα, λόγω των φονικών πυρκαγιών και κυρίως λόγω της έντονης πολιτικής αντιπαράθεσης για τις αιτίες της τραγωδίας και την αναζήτηση ευθυνών (πολιτικών, επιχειρησιακών), ωστόσο είναι το θέμα που θα μας απασχολήσει μέχρι τις αρχές του νέου έτους.

Τουλάχιστον. Τότε αναμένεται, αν η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ έχει περάσει επιτυχώς όλα τα τεστ αντοχής που έχει βάλει στον εαυτό της (δημοψήφισμα, συνταγματική αναθεώρηση, ίσως και εθνικές εκλογές), να έρθει η Συμφωνία των Πρεσπών στο ελληνικό Κοινοβούλιο για να κυρωθεί ή όχι. Εκτιμήσεις για το πώς θα κινηθούν οι πολίτες στη γειτονική χώρα στην κάλπη του δημοψηφίσματος υπάρχουν.

Ο Ζόραν Ζάεφ πιστεύει ότι δεν θα έχει πρόβλημα γιατί οι ψηφοφόροι θα προτιμήσουν την ένταξη της χώρας στους ευρωατλαντικούς μηχανισμούς παρά την παράταση της εκκρεμότητας που θα φέρει την ΠΓΔΜ σε σύγκρουση τόσο με την Ελλάδα όσο και με τις κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών χωρών. Από τις δημοσκοπήσεις στην ΠΓΔΜ δεν προκύπτουν σαφείς ενδείξεις. Αλλες βγάζουν θεαματική διαφορά υπέρ της συμφωνίας, άλλες δίνουν μεγάλο προβάδισμα στο «όχι». Τα γνωστά, δηλαδή, με τις μετρήσεις που βλέπουμε στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες.

Υπάρχουν επίσης προβλέψεις για το αν θα κυρωθεί η συμφωνία στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Το κόμμα-κορμός της κυβέρνησης (ΣΥΡΙΖΑ) είναι σίγουρο ότι θα περάσει με άνετη πλειοψηφία. Ο μικρός εταίρος της συγκυβέρνησης (ΑΝ.ΕΛΛ.) ελπίζει ότι η διαδικασία θα σκοντάψει στην ΠΓΔΜ για να μην αναγκαστεί να καταψηφίσει και να θέσει έτσι εν αμφιβόλω τη συνέχιση της συνεργασίας του με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ΚΚΕ λέει «όχι», η ηγεσία της Ν.Δ. μέσα από μια δαιδαλώδη διαδρομή που ζάλισε στελέχη και οπαδούς κατέληξε στο «όχι», αλλά αν κυρωθεί θα την εφαρμόσει εφόσον έρθει στα πράγματα. Στο Ποτάμι υποστηρίζουν ότι η συμφωνία είναι καλή και θα την ψηφίσουν, αλλά τα προβλήματα συνοχής που αντιμετωπίζουν δημιουργούν προβληματισμό.

Το τι θα κάνει το ΚΙΝ.ΑΛΛ. είναι ένας γρίφος. Από τις δηλώσεις των στελεχών του δεν βγαίνει συμπέρασμα. Κλασική ευρύχωρη πασοκική τακτική: «Ισως ναι, ίσως όχι, θα δούμε». Το εντυπωσιακό είναι ότι και τα κόμματα που είναι με το «όχι» και τα κόμματα που αφήνουν ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα και οι διάφοροι «ειδικοί» εστιάζουν την κριτική τους στο θέμα του αλυτρωτισμού. Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν μιλάνε σοβαρά ή απλώς επινοούν ένα μη θέμα για να δικαιολογήσουν τη στάση τους.

Ακόμη και την εποχή που τα νήματα κινούσε ο υπερφίαλος εθνικιστής (και μάλλον απατεώνας με την ποινική έννοια του όρου) Γκρούεφσκι και διακινούσε τις ανοησίες περί Μεγάλου Αλεξάνδρου και Βουκεφάλα, γέμιζε με αγάλματά τους την πρωτεύουσα και τις πόλεις της ΠΓΔΜ, έδινε τα ονόματά τους στο αεροδρόμιο και στις κεντρικές λεωφόρους και εμφάνιζε τη χώρα του σαν «νόμιμο» κληρονόμο της αρχαίας Μακεδονίας, ουδείς στον πλανήτη τον έπαιρνε στα σοβαρά. Αυτά τα βλακώδη ήταν αλυτρωτισμός μόνο στο ρητορικό επίπεδο.

Κι όμως, υπάρχουν στην Ελλάδα πολιτικοί και δημοσιολόγοι που ισχυρίζονται ότι το γειτονικό κράτος έχει βλέψεις σε εδάφη της Ελλάδας και εμείς με τη Συμφωνία των Πρεσπών τού στρώνουμε το χαλί. Ναι, το συγκεκριμένο κράτος με πληθυσμό δύο εκατομμυρίων, που βρίσκεται σε κατάσταση οικονομικής ανέχειας, χωρίς στρατιωτική υποδομή, με μεγάλη αλβανική μειονότητα (περίπου 35%), συνιστά απειλή για την Ελλάδα. Σε ποιον να το πεις και ποιος να το πιστέψει. Γι’ αυτό και οι Ευρωπαίοι αντιμετώπιζαν με αδιαφορία τους ισχυρισμούς της ελληνικής διπλωματίας, όταν δεν εξέφραζαν ανοιχτά τη δυσφορία τους.

Η χρήση του όρου «αλυτρωτισμός» στη δημόσια συζήτηση γίνεται με παχυλή ευκολία και απύθμενη ελαφρότητα. Μερικοί από τους δράστες, που δηλώνουν ειδικοί στις διεθνείς σχέσεις και στην εξωτερική πολιτική (έχουν πράγματι τα τυπικά προσόντα) και έχουν πιάσει στασίδι στα τηλεοπτικά παράθυρα, υπηρετούν σκοπιμότητες. Αναμασούν στερεότυπα δεκαετιών που, παρά την αναπαραγωγή τους και την αντοχή τους, δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα. Στρατηγική αλυτρωτισμού είχε η Ελλάδα τις δύο πρώτες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα.

Η Μεγάλη Ιδέα ήταν η έκφραση αυτής της πολιτικής. Δεν ήταν στον αέρα. Η Ελλάδα είχε υπολογίσιμη στρατιωτική δύναμη, έβγαινε νικήτρια από τους Βαλκανικούς Πολέμους, ήταν με τη σωστή συμμαχία κρατών στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε μπει σε τροχιά αποσύνθεσης και το κυριότερο: υπήρχαν στην Τουρκία συμπαγείς ελληνικοί πληθυσμοί συγκεντρωμένοι σε συγκεκριμένα σημεία της χώρας που επιθυμούσαν την ένωση με τη μητέρα-πατρίδα. Συμβαίνει κάτι ανάλογο σήμερα ανάμεσα στην Ελλάδα και την ΠΓΔΜ; Σε καμία περίπτωση.

Την ίδια στιγμή, όλοι αυτοί που ανακαλύπτουν αλυτρωτισμό στην πολιτική της FYROM δεν έχουν κανένα πρόβλημα με την άποψη που διατυπώνουν διάφοροι ότι «η Μακεδονία είναι μία και ελληνική», δεν ενοχλούνται με το σύνθημα που ακούγεται στις διαδηλώσεις «στα όπλα, στα όπλα να πάρουμε τα Σκόπια», που αποτελούν την επιτομή του αλυτρωτισμού. Προφανώς αυτός είναι καλός αλυτρωτισμός γιατί είναι ο δικός μας…

efsyn