Δρόμος προς την αμμουδιά

του Φιλήμονα Καραμήτσου

Ξεκινήσαμε με τον γιο μας για τη μακρινή, απόμακρη παραλία. Εμείς με τη θύμηση μιας εναλλακτικής εμπειρίας πριν από 20-30 χρόνια -πώς περνάνε τα χρόνια-, όταν έφτανες -νόμιζες- στην άκρη του κόσμου και κολυμπούσες εκεί που κατέβαζαν τις βάρκες τους παλιά οι πειρατές. Για εκείνον, είπαμε, μία άλλη εικόνα από τις οικείες πια, τουριστικές, έτσι για να μάθει κι αυτός πόσες εκπλήξεις μπορεί να κρύβει τούτος ο τόπος τα καλοκαίρια. Φευ… Καλύτερα να είχαμε μείνει με τις παλιές μνήμες και τις καθησυχαστικές αυταπάτες.

Γιατί δεν ήταν μόνο ότι πάνω και σε εκείνη την ακρογιαλιά δέσποζε πια μια ξενοδοχειακή μονάδα, ότι πλήρωνες για τις ομπρέλες που έκλειναν τον χώρο ή ότι έπρεπε να μπεις σε κλεισμένο οικόπεδο για να παρκάρεις. Είναι και ότι όλα έμοιαζαν πια χτισμένα, περίκλειστα. Σε όλη τη διαδρομή, φράχτες, πόρτες με λουκέτα, σπίτια μέσα στους ελαιώνες. Το μόνο που είχε μείνει ίδιο ήταν ο στενός δρόμος, να χωράει ακόμα μόνο ένα αυτοκίνητο σε όσο χώρο άφηναν τα οικόπεδα ανάμεσα στους φράχτες.

Αυτόν τον μικρό δρόμο σκέφτομαι αυτές τις μέρες, που τον έχω δει τόσες φορές ολόιδιο σε τόσες άλλες, πάλαι ποτέ «απόμακρες» παραλίες, σαν να σου κάνουν χάρη που σε αφήνουν να περάσεις, αλλά και σαν δρόμο ενοχής. Γιατί με το αυτοκίνητο γεμάτο κατεβαίνουμε πια όλοι μας στις ακρογιαλιές και θέλουμε όλα να είναι «σαν το σπίτι μας». Κι όσοι έχτισαν παραθεριστικές κατοικίες, νόμιμες, ημινόμιμες, παράνομες, κι αυτοί ένα σπιτικό κατέβασαν ώς τη θάλασσα, όλα να είναι και να μοιάζουν με την πόλη.

Δεν υπάρχει άκρη της χώρας που να μην έχει χτιστεί, δεν υπάρχει σημείο της όπου να μην είναι έντονη η παρουσία μας. Κι όλα τα θέλουμε άμεσα, νερό, ρεύμα, αποχέτευση, αποκομιδή σκουπιδιών. Για μας μόνο· ο διπλανός ας φροντίσει μονάχος του. Και ο δήμαρχος και ο βουλευτής ας κόψουν τον λαιμό τους να μας εξυπηρετήσουν, αλλιώς σιγά μη δουν ψήφο.

Μία περίκλειστη πατρίδα, χτισμένη ώς τον λαιμό, με πλουμίδια κατανάλωσης να γυαλίζουν σε έναν καθρέφτη που δεν έχει άλλο χώρο να ικανοποιήσει όση ματαιοδοξία μάς έχει περισσέψει. Αλλά και μία πατρίδα που ακόμα αντέχει, με θάλασσες και βουνά που μας αφήνουν ακόμα μια χαραμάδα αυθεντικής ζωής, όταν πλησιάζουμε.

Ενας τόπος που μας αγκαλιάζει ακόμα, αν καταφέρουμε να φτάσουμε ώς την άκρη της αμμουδιάς, εκεί που για λίγα λεπτά -αν το προσπαθήσουμε- δεν έχει καμιά σημασία πόσο ακριβό αυτοκίνητο είναι αυτό που παρκάραμε παραπάνω, πόσα έχει ο λογαριασμός μας στην τράπεζα ή πόσα χρωστάμε. Υπάρχει ακόμα χρόνος; Υπάρχει ακόμα περιθώριο να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας μέσα σε μια απελευθερωτική χειρονομία σαν εκείνη που πιάνει στο χέρι μας την άμμο ώσπου να χαθεί κι ο τελευταίος της κόκκος; Μόνο να ελπίζουμε μπορούμε. Και να κάνουμε ό,τι μπορούμε. Κι ας ξεκινήσουμε όχι τόσο από αυτά τα θορυβώδη για τις μπουλντόζες που θα κατεδαφίσουν τα πάντα. Δεν κατεδαφίζεται πια όλο αυτό που χτίσαμε από άκρη σ’ άκρη. Ούτε θα καταρρεύσει τόσο εύκολα όλο το αφήγημα που χτίσαμε στο μυαλό μας.

Θα μπορούσαμε, όμως, να ανοίξουμε τα περάσματα προς τη θάλασσα, να αφήσουμε ελεύθερες όσο γίνεται τις ακρογιαλιές, να μεγαλώσουμε λίγο τους δρόμους για να χωράει, χτύπα ξύλο, ένα ασθενοφόρο, να φτιάξουμε μια πλατεία για να γιορτάζουμε όλοι μαζί τις νύχτες του καλοκαιριού, να συνδράμουμε για τα κοινά συμφέροντα τον τοπικό δήμο και την πολιτεία, να αφήσουμε τέλος πάντων λίγο μεγαλύτερο χώρο προς το δημόσιο συμφέρον. Θέλουμε μία βάση συναίνεσης από όλους μας, για να βρούμε ξανά έναν δρόμο. Και με λίγη κρατική βούληση παραπάνω, ποιος ξέρει, στο τέλος μπορεί το αποτέλεσμα να μας ικανοποιήσει και περισσότερο.

efsyn