Κατά του σακχαρώδους διαβήτη των δασών

Συντάκτης: Βασίλης Κ. Δωροβίνης*

Στην «Εφ.Συν.» της 2/8 δημοσιεύτηκε η πληροφορία ότι το 1999 είχε «αξιοποιηθεί» εγκύκλιος του τότε ΥΠΕΧΩΔΕ, προφανώς στηριζόμενη σε «κατάλληλες» διατάξεις, ώστε να ηλεκτροδοτηθούν 3.660 αυθαίρετα στην Αττική, με το αιτιολογικό ότι οι ιδιοκτήτες τους έπασχαν από σακχαρώδη διαβήτη. Η υπόθεση έκλεισε με αθωωτική απόφαση ελληνικού δικαστηρίου που στηρίχθηκε -υποθέτω- στη σχετική νομοθετική διάταξη.

Αυτή και μόνο η υπόθεση, στις στιγμές καταβαράθρωσης περιβάλλοντος που ζει η χώρα μας, αναδεικνύει όλο τον παραλογισμό που κυριάρχησε γύρω από το θέμα των αυθαιρέτων κατασκευών επί ολόκληρες δεκαετίες, από την εποχή της χούντας και τη μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα. Σωρεία εύλογων άρθρων, εν πολλοίς έγκυρων και γνωστών του θέματος αρθρογράφων, έχει δει το φως της δημοσιότητας. Τι διαπιστώνεται; Οτι τα ίδια και τα ίδια γράφονται εδώ και δεκαετίες, ότι πολλοί από εμάς με υπομνήματα, εισηγήσεις και άρθρα μας, εντός και εκτός «προοδευτικών» κομματικών σχηματισμών, επιμέναμε να προσπαθούμε να ευαισθητοποιήσουμε πολιτικούς υπευθύνους και να υποδεικνύουμε τα κατάλληλα μέτρα. Χωρίς κανένα απτό αποτέλεσμα.

Οσο ο αριθμός των αυθαιρέτων πολλαπλασιαζόταν τόσο μειωνόταν η σχετική και απαιτούμενη εκ των πραγμάτων πολιτική βούληση. Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι δασοκτόνοι και υπέρ των αυθαιρέτων νόμοι δημοσιεύονταν ο ένας μετά τον άλλον, ενώ τροπολογίες σε άσχετα νομοσχέδια άλλαζαν προς το χειρότερο διατάξεις δασικών νόμων. Αυτή τη στιγμή, ακόμα και ειδικοί λογαριασμοί στο διαδίκτυο, για ενημέρωση ιδίως νομικών ως προς το τι ισχύει σχετικά, έχουν φτάσει σχεδόν σε αδιέξοδο…

Από το άλλο μέρος, και πέρα από γνωστές ελλαδικές κομματοειδείς κοκορομαχίες, διαπιστώνεται ένα είδος σύγχυσης. Και έτσι γίνομαι αποδέκτης ερωτημάτων από νομικούς και μη, όπως αν είναι αλήθεια ότι δρομολογείται η επαναφορά σε ισχύ του «οικιστικού νόμου» του Τρίτση (1337/1983). Μα, ο νόμος αυτός ουδέποτε έπαψε να ισχύει! «Απλώς» έχει δεχθεί και αυτός τροποποιήσεις. Από το άλλο μέρος, πολλή κουβέντα γίνεται για «νέες» ριζικές ή και ριζοσπαστικές «λύσεις». Αλλά ειλικρινά δεν βλέπω ξεκάθαρα για ποιες ακριβώς πρόκειται, δίχως ριζική αλλαγή του παρόντος φαύλου νομοθετικού πλαισίου.

Υπάρχει σοβαρή πρόθεση για ριζικές λύσεις, μάλιστα με διακομματική συναίνεση πέραν των κοκορομαχιών των ημερών; Με την κοινή, κοινότατη λογική, τότε πρέπει:

• 1. Να εκδοθεί ένα απλό, εύληπτο νομοθετικό κείμενο, που να καθορίζει ότι οποιαδήποτε οικοδομή μέσα σε ρέμα, πολυτελής ή μη, επαγγελματική ή μη, κατεδαφίζεται αμέσως, με τα μηχανήματα συγκεκριμένου κρατικού οργάνου.
• 2. Επισημαίνονται, συγκεντρώνονται και καταργούνται όλες οι δασοκτόνες διατάξεις, με ένα απλό και συγκεκριμένο νομοθετικό κείμενο. Κι ας αφήσουμε τις υπεκφυγές: καταργούνται όχι μόνον οι διατάξεις που πέρασαν προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά και εκείνες του 2017, όπως και του υπό κατασκευή νομοσχεδίου, το οποίο προς τιμήν της ανέλυσε στην «Αυγή», της 16 Ιουλίου, λίγο πριν από την καταστροφή, η Λούλη Σταυρογιάννη. Η Αντα Ψαρρά στην «Εφ.Συν.» της 28ης Ιουλίου και ο Γ. Λιάλιος στην «Καθημερινή». Μαζί με αυτά, ας τεθεί επιτέλους τέρμα σε όλη αυτή τη διαδικασία για τις «οικιστικές πυκνώσεις»! Και μόνο ότι εφευρέθηκε τέτοιος όρος για νέο κύκλο νομιμοποιήσεων αυθαιρέτων καταδεικνύει πασιφανώς ακλόνητη εμμονή σε μια υπέρ αυθαιρέτων πολιτική. Και διαιώνιση του ίδιου πάντα φαύλου κύκλου. Από τον οποίο δεν συνιστά οδό διαφυγής η συγκρότηση νέων επιτροπών και «ειδικών οργάνων».

Νομίζω, όμως, ότι ήρθε και η ώρα για τη λήψη μειζόνων θεσμικών αποφάσεων, με πρώτη και καλύτερη εκείνη για την ίδρυση υπουργείου Περιβάλλοντος (δίχως την πονηρή προσθήκη Δημ. Εργων ή Ενέργειας), αρμοδίου για το φυσικό και ιστορικό περιβάλλον της χώρας, με πλήρη ένταξη και αναβάθμιση των υπηρεσιών όπως η Δασική, με κατάλληλο (και όχι συγκυριακό) πολιτικό προσωπικό, με σωστή στελέχωση και αποκέντρωση.

Εργο του θα είναι και το να τεθεί τέρμα σε μία άλλη, πολύ πονηρή και αυτή αντίληψη ότι πρέπει να κρατείται «ισορροπία» μεταξύ «ανάπτυξης» και περιβάλλοντος. Δηλαδή να αποκατασταθεί το αυτονόητο ότι, ιδίως για μια χώρα όπως η Ελλάδα, η διαφύλαξη και η ανάδειξη του περιβάλλοντος αποτελούν τον απαραίτητο όρο για την οικονομική ανάπτυξη. Πρόκειται για ένα αυτονόητο, που μάλιστα τον τελευταίο καιρό έγινε δυσνόητο ακόμα και στο ανώτατο διοικητικό δικαστήριό μας…

*δικηγόρος-Πολιτικός Επιστήμονας

efsyn