Είναι από εκείνες τις στιγμές που παλεύεις να «ξυπνήσεις» από τον εφιάλτη και συνειδητοποιείς πως όλα είναι μία πραγματικότητα που δεν γυρίζει πίσω. Κοιτάς τις εικόνες και νομίζεις πως είναι χιλιόμετρα μακριά, σε μία άλλη χώρα, σε κάποιον άλλο πλανήτη.
Της Σοφίας Τραχιώτη
Άνθρωποι να παλεύουν να αναπνεύσουν, άνθρωποι να παλεύουν με τα κύματα, άνθρωποι να παλεύουν να ζήσουν… Ταυτόχρονα βλέπεις τα όρνια να τρώνε ζώντες και νεκρούς για να ικανοποιήσουν προσωπικά τους συμφέροντα. Αφήστε τις ψυχές να βρουν τη σωτηρία τους. Αφήστε τα παιδιά να τριγυρίσουν αυτές τις 40 μέρες στις παιδικές χαρές που έπαιζαν. Αφήστε τους παππούδες να περάσουν από τα στέκια τα παλιά. Αφήστε να φτιάχνετε κολλάζ με παιδικά πρόσωπα και να κάνετε χειρότερο τον πόνο των γονιών.
Γίνετε ταπεινοί επιτέλους.
Γίνετε απλά ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Πάψτε να κάνετε κριτική από το πρωί ως το βράδυ και από το βράδυ έως το πρωί. Πάψτε να ρίχνετε ευθύνες στους άλλους όταν εσείς δεν είστε καλύτεροι.
Μπροστά στο θάνατο ΣΙΩΠΗ.
Μπροστά στο νεκρό ΣΕΒΑΣΜΟΣ.
Η πόλη μετατράπηκε σε κόλαση. Απανθρακωμένα σώματα παντού που σαν κεριά κάηκαν αγκαλιασμένα.
Σταματήστε να κατηγορείτε το θάνατο αλλά και τη ΖΩΗ.
Γεννιόμαστε μόνοι, πεθαίνουμε μόνοι. Για ποιο λόγο πρέπει κάποιοι να νιώθουν τύψεις επειδή θα γελάσουν… Κάπου άκουσα ένα παιδί να λέει «Είμαι εδώ εθελόντρια και δεν πάω να κάνω μπάνια όπως κάποιοι..» Στον εθελοντισμό υπάρχει μέτρο; Δεν μπορείς να γνωρίζεις τι έχει προσφέρει κάποιος και τι όχι.
Λύπη, ακόμη και η καταστροφή δεν μας έμαθε να ΣΙΩΠΟΥΜΕ. Ψάχνουμε πάντα να σταυρώσουμε κάποιον αλλά δεν μάθαμε να τον αποτρέψουμε από το παράπτωμα.
Εμείς οι αλάνθαστοι. Εμείς οι τέλειοι. Εμείς οι αμόλυντοι.
Τα παιδιά διαβάζουν σχόλια στο διαδίκτυο που μόνο επιρρίπτουμε ευθύνες. Τα παιδιά μεγαλώνουν σε ένα κόσμο παρακολουθώντας όλους εμάς να βρίζουν όσους εκείνους δεν συμφωνούν μαζί μας. Αλλά κατά τ’άλλα είμαστε κατά του σχολικού εκφοβισμού. Μεγαλώνουμε παιδιά που όταν γίνουν ενήλικες θα επιρρίπτουν ευθύνες και εκείνοι στους άλλους. Γιατί έτσι απλά ΕΜΕΙΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΑΜΕ.
Αγαπημένα μου παιδιά,
Η πραγματικότητα δεν είναι αυτή. Τα 100 – 200 σχόλια δεν καθρεφτίζουν όλες τις απόψεις. Υπάρχουν άλλοι τόσοι που δεν σφάζονται, δεν τρώνε τις σάρκες των άλλων, δεν ρίχνουν κατάρες, δεν εκβιάζουν, δεν ΑΠΕΙΛΟΥΝ. Υπάρχουν άλλοι τόσοι που έχουν και αυτοί γνώμη αλλά την εκφράζουν στην παρέα τους, στους φίλους τους, στο δικό τους κοινωνικό σύνολο.
Όχι γιατί φοβούνται, όχι γιατί είναι απαθείς αλλά γιατί δεν τους κάνει το καφενείο του χωριού.
Οι μέρες μας δεν είναι πρόσφορες για λαϊκισμούς, κανιβαλισμούς κ.ο.κ αλλά για πράξεις επί τις ουσίας .
Τα γράφω για εσένα μαθητή. Για να ξέρεις πως υπάρχει και η άλλη άποψη, των ΑΛΛΩΝ, των δακτυλοδεικτούμενων. Εκείνων που δεν βρίζουμε την κυβέρνηση γιατί πολύ απλά αν δεν μας κάνει περιμένουμε να απαντήσουμε στις επόμενες εκλογές , εκείνων που φυσικά αγαπάμε την Ελλάδα και ας μην τρέξαμε πρώτη γραμμή στα συλλαλητήρια, εκείνων που βοηθάμε σιωπηλά, εκείνων που δεν γαβγίζουμε, δεν δαγκώνουμε και δεν καταπατάμε την προσωπικότητα του άλλου, εκείνων που σεβόμαστε τους «άλλους» τους ρακένδυτους, τους «ολίγων Ελληνικά»… εκείνους που αναπνέουν τον ίδιο αέρα με εμάς, μιλώ για εκείνους που πόνεσαν τα δίδυμα και ας μην έβαλαν τη φωτογραφία με τα αγγελάκια . Τα παιδιά ήταν αγγελάκια και δίχως τα φτερά. Εκείνοι καλό μου παιδί δεν είναι οι λίγοι αλλά οι πολλοί. Πότε δεν θα καθόντουσαν να τρώγονται σαν τα σκυλιά σε μακροσκελή σχόλια. Οι πολλοί δεν θα έχαναν το χρόνο τους σε κατηγορίες. Οι πολλοί σιωπούν γιατί είναι τώρα ώρα ΣΙΩΠΗΣ - ΠΕΝΘΟΥΣ.
Οι πολλοί προσπαθούν να επιβιώσουν μόνοι τους μακριά από τις φλόγες του διαδικτύου αφήνοντας αυτό το τσιφλίκι για τους λίγους…. Γιατί απλά οι πολλοί παλεύουν με τις «φλόγες» αυτής της αβάσταχτης πραγματικότητας.
Υ.Γ. Εύχομαι ΔΥΝΑΜΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ
koutipandoras
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου