Αν είχαν σκοτωθεί δικοί μου στο Μάτι θα έβλεπα λιγότερες ταινίες εκδίκησης...

του Γιάννη Συμεωνίδη
Αρκετοί παρακολουθούν περισσότερες αμερικανικές ταινίες εκδίκησης από αυτές που μπορούν να αναλύσουν. Γι' αυτό και σε κάθε περίπτωση που απασχολεί την επικαιρότητα επαναφέρουν το λαϊκιστικό επιχείρημα του τύπου "τι θα έκανες εσύ αν είχαν σκοτωθεί δικοί σου στο Μάτι" ή "αν είχε σκοτώσει ο Δ. Κουφοντίνας κάποιον συγγενή ή φίλο σου". Γι' αυτούς η απόδοση δικαιοσύνης συνδέεται άμεσα με το βρασμό ψυχής, με το οφθαλμός αντί οφθαλμού και με ξεκαθάρισμα λογαριασμών α λα Φαρ Ουέστ. Είναι, όμως, αυτός ο τρόπος για να απονέμεται δικαιοσύνη;

Η απάντησή μου είναι ένα ένα απερίφραστο "όχι". Αλίμονο αν στη δημοκρατία τοποθετούσαμε στη θέση των δικαστών τούς συγγενείς των θυμάτων ή επιτρέπαμε τη λαϊκή αυτοδικία ως μέσο επίλυσης των διαφορών. Ο δικαστής πρέπει να είναι όσο το δυνατό πιο αμερόληπτος κι αυτό προϋποθέτει, το λιγότερο, να μην έχει συγγενική, φιλική ή οποιαδήποτε άλλη συναισθηματική σχέση με τον δικαζόμενο ή τα όποια θύματά του...

Ο Δ. Κουφοντίνας, για παράδειγμα, είναι δολοφόνος, αλλά δεν έχει παραβιαστεί καμία ποινική ή δικονομική διάταξη για χατίρι του. Ίσα ίσα που άργησε πολύ να πάρει την πρώτη του άδεια λόγω, βεβαίως, πολιτικών σκοπιμοτήτων...

Το ίδιο συμβαίνει και με τα "κεφάλια" που πρέπει να πέσουν για την τραγωδία στην Ανατολική Αττική. Η λογική επιτάσσει ως αυτονόητο ότι αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί ούτε μεσούσης της κρίσης ούτε χωρίς να έχουν προκύψει τα πρώτα στοιχεία ώστε να αξιολογηθούν καταλλήλως...

Καλώς ή κακώς οι ανθρωποθυσίες "γίνονται" πλέον μόνο στα αρχαία θέατρα ανά τη χώρα, όπου αυτήν την εποχή παίζονται τραγωδίες των μεγάλων μας συγγραφέων. Όσοι θέλουν να τις φέρουν στο σήμερα ας περιοριστούν στην παρακολούθηση ταινιών με πρωταγωνιστή τον Χάνιμπαλ Λέκτερ για να κορέσουν την ανθρωποφαγία τους...

http://tripioevro.blogspot.com/