Αυθαίρετοι και αμνήμονες

Η εφευρετικότητα των καταπατητών σε συνδυασμό με την αναποτελεσματικότητα των κρατικών μηχανισμών, τις παραλείψεις υπαλλήλων αλλά και τη μικροπολιτική αντίληψη των κυβερνώντων περί “χαμένων ψήφων” ήταν για δεκαετίες η τέλεια συνταγή για τη δημιουργία της σημερινής εικόνας στις πέριξ της πρωτεύουσας περιοχές

του Πέτρου Κατσάκου

Η συζήτηση περί αυθαιρέτων μάς δίνει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να κάνουμε μια βουτιά στο παρελθόν και με τη βοήθεια του αρχείου να βρεθούμε στις εποχές που κάποια “παραθυράκια” επέτρεπαν σε χιλιάδες επιτήδειους να γίνονται “νοικοκύρηδες” με φως, νερό και τηλέφωνο στον παράδεισο της Αττικής και όχι μόνο. Μια βουτιά στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, για το οποίο σήμερα κάποιοι κάνουν πως δεν είδαν και δεν άκουσαν τίποτα. Ένα παρελθόν σημαδεμένο από τη δράση κυκλωμάτων με διασυνδέσεις σε πολεοδομικά γραφεία, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, σε συναρμόδια υπουργεία που κατάφερναν έναντι οικονομικών ανταλλαγμάτων να διεκπεραιώνουν τις... υποθέσεις τους μεθοδευμένα και αποτελεσματικά. Λίγο πριν την είσοδο της πατρίδας στον 21ο αιώνα και συγκεκριμένα το 1999, στην περιοχή της τότε Νομαρχίας Αθηνών είχαν καταγραφεί, και είχαν χαρακτηρισθεί τελεσιδίκως ως αυθαίρετες, περίπου 15.000 κατασκευές!

Η εφευρετικότητα των καταπατητών σε συνδυασμό με την αναποτελεσματικότητα των κρατικών μηχανισμών, τις παραλείψεις υπαλλήλων αλλά και τη μικροπολιτική αντίληψη των κυβερνώντων περί “χαμένων ψήφων” ήταν για δεκαετίες η τέλεια συνταγή για τη δημιουργία της σημερινής εικόνας στις πέριξ της πρωτεύουσας περιοχές. Την ίδια εποχή και σύμφωνα με τα τότε στοιχεία του ΠΕΧΩΔΕ, το όργιο της αυθαίρετης δόμησης ακολουθούσε τους ρυθμούς της Αττικής σε περιοχές όπως οι νομοί Ηλείας, Ηρακλείου Κρήτης και Χαλκιδικής. Ήταν οι εποχές που ξεφύτρωναν και τα αξέχαστα γραφεία που αναλάμβαναν την νομιμοποίηση των αυθαιρέτων, διαφημίζοντας την ικανότητά τους να “καθαρίσουν” ακόμη και την πιο εξόφθαλμη παρανομία. Και όλα αυτά κάτω από τα μάτια της Πολιτείας και των κυβερνώντων που είτε έκαναν ότι δεν έβλεπαν τι γινόταν γύρω τους είτε άνοιγαν “παραθυράκια” σε υποψήφιους ψηφοφόρους. Γιατί μόνο ως ρουσφέτι στους κάθε λογής καταπατητές και αυθαίρετους μπορούν να λογιστούν τα “δωράκια” που οι κυβερνήσεις τούς πρόσφεραν όσον αφορά την ηλεκτροδότηση των κτισμάτων τους, είτε αυτά ήταν μέσα στο δάσος είτε πάνω στο κύμα. Αυτά τα “δώρα”, που και πολιτική ταυτότητα έχουν και ονοματεπώνυμο διαθέτουν, ξεκινούσαν από ανθρωπιστικούς και έφταναν έως και θρησκευτικούς λόγους και έδιναν ρεύμα σε αυθαίρετα με ξωκκλήσι, σήμερα θεωρούνται ψιλά γράμματα από αυτούς που κάποτε συνέδεσαν την εξουσία τους με το όργιο της παρανομίας.

Δεν θυμούνται τίποτα, δεν ξέρουν τίποτα. Μιλούν σήμερα δίχως ίχνος ντροπής για την “αυθαίρετη κυβέρνηση”, για να κρύψουν το “αυθαίρετο κράτος” που οικοδόμησαν πάνω στη μίζα και στα ψηφαλάκια τους.

avgi