H μικρή πλανητική μας οικογένεια νοιώθει τις οδύνες μιας ριζικής αναδιάταξης.Παρά τις επίμονες αντιστάσεις, γεννιέται o νέος πολυκεντρικός Κόσμος.
ΕΕ, ΗΠΑ(NAFTA), BRICS, Ιαπωνία, προς το παρόν.
του Νίκου Δόικου*
Θεωρώ ότι πρόκειται για μη αναστρέψιμη εξέλιξη, όπου, αναδιατυπώνονται έννοιες και η Πολιτική, πολύ περισσότερο η εξωτερική πολιτική, αποκτά μια νιόφερτη διάσταση, κινείται σε μια καινούρια και πρωτότυπη σφαίρα συσχετισμών και συνεργειών.
Οι περιφερειακές εντάσεις και διαφορές, ιδίως μεταξύ γειτόνων, επιλύονται με την ενσωμάτωση σε τούτη την καινούρια αντίληψη συναινετικής συνύπαρξης.
Στην πρόσφατη (17/7) κοινή συνέντευξη τύπου Τραμπ-Πούτιν, απαντώντας σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου γιατί χαρακτήρισε «αντίπαλο» τον πρόεδρο Πούτιν ο Αμερικανός πρόεδρος απάντησε «δεν τον αποκάλεσα αντίπαλο αλλά ανταγωνιστή κι αυτό είναι κομπλιμέντο».
Αυτήν την σύγχρονη αντίληψη περί συναινετικής συνύπαρξης ακόμα και μεταξύ ανταγωνιστών, θα πρόσθετα και μεταξύ αντιπάλων, που υπερβαίνει την γνωστή πατριδοκαπηλία με την οποία μασκάρεψαν τις ενοχές τους οι κάθε λογής συνεργάτες κατακτητών ή δικτατόρων, δεν μπορεί να τη χωνέψει η ακόρεστη βουλιμία (συχνά και η πολιτική αγραμματοσύνη) των κληρονομικών αρχόντων της χώρας, οι οποίοι θεωρούν πως η Ελλάδα τους ανήκει, κληρονομικώ δικαίω.
Η Ελλαδική Αριστερά δια του πρωθυπουργού της κάνει ό,τι η νέα αντίληψη επιτάσσει. Και το κάνει με θαυμαστή επιτυχία ήδη αναγνωρισμένη από τους πλέον έγκυρους κύκλους τής διεθνούς κοινότητας. Η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική του Τσίπρα θεωρείται μοντέλο παραγωγικής πολιτικής μέσα στο ασταθές γεωπολιτικό περιβάλλον της ευρύτερης γειτονίας μας. Αξιοποιεί τους «αγωγούς σύγκλισης», δηλαδή τις χώρες εκείνες που λειτουργούν ως γέφυρες μεταξύ διαφορετικών ομάδων, ακόμα και μεταξύ περιστασιακών αντιπάλων.
Επανακτά το τρωθέν κύρος της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ενδυναμώνει και διευρύνει τις σχέσεις με τις ΗΠΑ.
Ισχυροποιεί την πολυεπίπεδη συνεργασία με το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Συγκρατεί σε ένα ελεγχόμενο πλαίσιο και αναβαθμίζει τις σχέσεις με την Τουρκία. Επιλύει χρονίζοντα προβλήματα στον ευρύτερο βαλκανικό περίγυρο και αναλαμβάνει διαμεσολαβητικές πρωτοβουλίες στη Μέση Ανατολή.Εμπεδώνει στρατηγική συνεργασία με την Κίνα και διατηρεί (παρά το πρόσφατο «επεισόδιο») φιλικές και παραγωγικές σχέσεις με τη Ρωσία.
Και την ίδια στιγμή πετυχαίνει τον διπλό στόχο της οριστικής εξόδου της χώρας από τα μνημονιακά Καυδιανά Δίκρανα και της καλύτερης δυνατής διευθέτησης του χρέους με ταυτόχρονη κατάκτηση της δυνατότητας άσκησης αναλογικής Κοινωνικής Πολιτικής.
Γιατί αριστερή κοινωνική πολιτική και ανάπτυξη σημαίνει κάτι εντελώς διαφορετικό από την περιστασιακή κρατική ελεημοσύνη του παρελθόντος. Δεν ενδιαφέρουν οι διακυμάνσεις των δεικτών ή του όγκου της οικονομίας αλλά ενδιαφέρει κυρίως ο βαθμός και ο ρυθμός διάχυσης της θετικής οικονομικής απόδοσης μέσα στο κοινωνικό σώμα. Και όχι μόνον ως αναδιανομή πλούτου, αλλά ως λειτουργική ενσωμάτωση των οικονομικών δράσεων στην κοινωνική πλέον ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή.
Η Κοινωνία και η Πολιτική υπεράνω της Αγοράς και της αγοραίας χειραγώγησης.
Αυτό που αδυνατούν ή δεν θέλουν να κατανοήσουν οι φυσικοί αυτουργοί της Κρίσης είναι τα στάδια μιας ανατρεπτικής στρατηγικής. Που σημαίνει να διαχειρίζεσαι (χάριν του διεθνούς κύρους της χώρας σου) κληρονομημένα μνημόνια, με τον συμφερότερο για τους πολίτες σου δυνατό τρόπο και συγχρόνως να κατοχυρώνεις προϋποθέσεις ανατροπής για την εμπέδωση κοινωνικής ευημερίας πέραν τής «ευημερίας» των δεικτών. Για την προάσπιση τής λογικής των συλλογικοτήτων υπεράνω της λογιστικής των οίκων αξιολόγησης. Κι όλα αυτά σε ένα ιδιαζόντως ασταθές διεθνές περιβάλλον.
Για δέκα χρόνια έχουμε βιώσει μια πρωτόγνωρη ανθρωπιστική κρίση στην κοινωνία μας και στον Ευρωπαϊκό περίγυρο.Βιώσαμε τα τοξικά παιχνίδια εις βάρος Εθνικών Οικονομιών και κρατικών υποστάσεων, την περιφρόνηση τής κοινωνικής αξιοπρέπειας στο όνομα του τοξικού τζόγου.
Ένας ένας, όλοι οι επιλεγμένοι στόχοι των νεοφιλελεύθερων αρπακτικών, με τις θυσίες των πολιτών μας,καταφέραμε να απεγκλωβιστούμε από τη μνημονιακή παγίδα. Και καθώς είχαν προηγηθεί οι πρωτοφανείς κρατικοποιήσεις στις δυτικές μητροπόλεις για να περισωθούν οι καταρρέοντες κολοσσοί, δηλαδή, καθώς προηγήθηκε μια άπελπις προσφυγή στα «αριστερά εργαλεία» τα οποία, προ κρίσης, χλεύαζαν οι θεωρητικοί της νεοφιλελεύθερης απάτης, βγήκαμε πληγωμένοι μεν αλλά σοφότεροι και σίγουροι για την οριστική κατάρρευση του νεοφιλελευθερισμού.
Όμως, στους μεταπράτες νονούς των παλιών προτεκτοράτων, αυτή η ορατή προοπτική κατάρρευσης γεννά παραφροσύνη. Ανοίγει την όρεξη να συσσωρεύσουν όσα περισσότερα μπορούν προ της οριστικής πτώσης ή του σωφρονιστικού εγκλεισμού.
Παρά την συχνά επιβεβαιούμενη αποστροφή του Ανάχαρση πως «οι νόμοι είναι σαν τους ιστούς της αράχνης, αρκετά ισχυροί για να πιάνουν τους ανίσχυρους και εντελώς ανίσχυροι να συγκρατήσουν τους ισχυρούς», η Ελληνική κυβέρνηση επιμένει να συγκρούεται με την παραδοσιακή ρεμούλα, σε ένα δύσκολο και πολυμέτωπο πεδίο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Δεν υπάρχει θλιβερότερη πολιτική κατάντια από το περιφερόμενο μπουλούκι απελπισμένων ηγετίσκων (οι οποίοι, είτε λόγω διατεταγμένης υπηρεσίας είτε λόγω ανεπάρκειας και πολιτικής βλακείας οδήγησαν την χώρα στην κατάρρευση), να φορτώνουν σε έναν, κατά γενική ομολογία, αγωνιστή και παραγωγικό πρωθυπουργό τις δικές τους αμαρτίες. Να αποδίδουν σε ολιγωρίες του κρατικού μηχανισμού (ή σε εξ ουρανού οργή) τις τραγωδίες με τις πλημμύρες και τις πυρκαγιές, ποιοι οι ιστορικές παρατάξεις της μετεμφυλιακής ρεμούλας που έκτισαν τα ρέματα και τις λεκάνες απορροής, που σκάρωσαν ολόκληρους οικισμούς παράνομους μέσα στα δάση, χωρίς τους στοιχειώδεις πολεοδομικούς όρους ασφαλείας.
Κακόηχο Κύκνειον Άσμα του απερχόμενου κρατικοδίαιτου συστήματος συνοδευόμενο από τον χορό των πολιτικών του κλώνων και των νονών που αισθάνονται πλέον το βάραθρο κάτω από τα ποδάρια τους και την πνιγηρή ερημία των κελιών.
Αυτή η Αριστερά είναι μια νέα, δημιουργική, ανατρεπτική, πολιτική Ηθική για το χτίσιμο ενός καλύτερου και πολυκεντρικού Κόσμου.
Κατακτήσαμε την αναγνώριση και τον χαρακτηρισμό του πυλώνα σταθερότητας και ειρήνης στον ευαίσθητο γεωπολιτικό χώρο τής νοτιοανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων. Να είναι η κατάκτηση τούτη προάγγελος της αυριανής ηγεμονίας των Ευρωπαϊκών κοινωνιο-κεντρικών πολιτικών δυνάμεων, της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Είναι το κρισιμότερο ραντεβού τής Αριστεράς με την Ιστορία.
* Ο Νίκος Δόικος είναι αρχιτέκτονας – συγγραφέας
www.dailythess.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου