Πλαστικές σφαίρες, πλασματική συμπόνια

Ουσιαστικά, η Ε.Ε. φορτώνει στους αδύναμους ώμους της FYROM ένα πρόβλημα που αφορά κατεξοχήν την ίδια 

του Παντελή Μπουκάλα

Στα χρόνια από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου έως την τωρινή κατασκευή νέων τειχών, αρκετές από τις χώρες του «υπαρκτού», παλαιές και νεοφανείς, έδειξαν με πολλούς τρόπους πόσο δυσκολεύονται να εκριζώσουν τη λογική του αυταρχισμού και της καταστολής που τις οργάνωνε στο παρελθόν. Αλλά και πόσο δυσκολεύονται να χαρούν στην πληρότητά της τη δημοκρατία, για την κατάκτηση της οποίας αγωνίστηκαν· τη δημοκρατία, δηλαδή, που αναγνωρίζει τα δικαιώματα των μειονοτήτων, προστατεύει τους πλέον αδύναμους, τιθασεύει τον εθνικισμό και εμποδίζει τις κάθε είδους διακρίσεις.

Φυσικά και δεν είναι κατακτημένα όλα τούτα στην «παλαιά» Ευρώπη, τη Δυτική. Ωστόσο, πολλές χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, ακόμη και όσες βρίσκονταν στην περιφέρειά του ή δεν είχαν αγαθές σχέσεις με το μοσχοβίτικο κέντρο, εμφανίζουν κάποια δυσανεξία απέναντι στην κουλτούρα των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Ιδιαίτερα δε όσον αφορά τη στάση τους έναντι των Αλλων, εν προκειμένω των προσφύγων, φαίνεται ότι ο διεθνισμός και ο ουμανισμός που υποτίθεται ότι τις διέπνεε ήταν απλώς κίβδηλα κατασκευάσματα της κρατικής ρητορικής.

Η προϊστορία αυτή εξηγεί ώς ένα βαθμό τη βιαιότητα με την οποία οι αστυνομικές δυνάμεις της ΠΓΔΜ κατέστειλαν το απονενοημένο διάβημα μερικών εκατοντάδων προσφύγων στην Ειδομένη. Από κοινού, βεβαίως, με το γεγονός ότι η ηγεσία της γειτονικής χώρας αισθάνεται πως δίνει εξετάσεις στους ισχυρούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Στην Αυστρία πρωτίστως, είτε αυτόνομα λειτουργεί είτε σαν βραχίονας της φιλικότατής της Γερμανίας, που προτιμά να μείνει στη σκιά, ή μάλλον με την αίγλη των αρχικών φιλοπροσφυγικών δηλώσεων της κ. Μέρκελ, οι οποίες την κατέστησαν θρύλο στους κόλπους των ξεριζωμένων.

Ουσιαστικά, η Ε.Ε. φορτώνει στους αδύναμους ώμους της FYROM ένα πρόβλημα που αφορά κατεξοχήν την ίδια, και η ίδια οφείλει να το λύσει. Και να το λύσει με τρόπο διαφορετικό από τον τρόπο των τειχών, των χημικών, των πλαστικών σφαιρών. Επιλέγοντας να δράσουν αμοραλιστικά, εξαγοράζοντας αρρήτως την ΠΓΔΜ και ρητά μια χώρα ολοφάνερα αντιδημοκρατική όπως η Τουρκία, που δεν εξασφαλίζει κανένα δικαίωμα των «επαναπροωθούμενων», οι Βρυξέλλες (δηλαδή οι πρωτεύουσες των χωρών που προαποφασίζουν τι θα δηλώσουν οι Βρυξέλλες ότι αποφάσισαν) αποδεικνύουν πόσο πλασματική είναι η διατυμπανιζόμενη συμπάθειά τους για τους πρόσφυγες, πόσο πλαστές οι ανθρωπιστικές διακηρύξεις τους.

Πλασματικά είναι, όμως, και τα φιλόξενα αισθήματα όσων, υπό οποιοδήποτε αυτοδοξαστικό όνομα, επιμένουν να χρησιμοποιούν τους πρόσφυγες προς απόσπαση κονδυλίων, όπως καταγγέλλεται, ή σαν την κρίσιμη μάζα που θα τους επιτρέψει να νιώσουν πρωτοπόροι, «μαιευτήρες της Ιστορίας». Ο φετιχισμός της ρήξης και της σύγκρουσης, που αποτελεί τη θρησκεία τους, τους εξωθεί να μεταχειρίζονται τους ανθρώπους σαν πρώτη ύλη, αν όχι σαν κοπάδι. Αλλά τι παραπάνω κάνουν αυτοί τους οποίους καταγγέλλουν σαν κυνικούς εξουσιαστές; 

καθημερινή