Η 82χρονη Παναγιώτα Βασιλειάδου φιλοξενεί στο μικρό σπίτι της στην Ειδομένη πρόσφυγες παρέχοντάς τους ό,τι μπορεί από το υστέρημά της: Φαγητό, καθαρά ρούχα, ένα μπάνιο, στέγη και κυρίως, μια καλή κουβέντα.
Η κυρία Παναγιώτη ζει μόνη και χαίρεται τη συντροφιά των προσφύγων που τη φωνάζουν «mama», την αγκαλιάζουν και τη φιλούν με ευγνωμοσύνη. Όπως λέει ο Baraa, πρόσφυγας από το Ιράκ που καταφεύγει συχνά στο σπίτι της με τα παιδιά του «κάνει τα παιδιά χαρούμενα κι όταν έμαθε ότι η μαμά τους έχει πεθάνει, είπε ότι μπορούν να έρχονται όποτε θέλουν».
Η κυρία Παναγιώτα ετοιμάζει τυρόπιτες, αυγά, σάντουιτς. Πέντε, δέκα, δεκαπέντε άνθρωποι περνούν κάθε μέρα, λέει. Κι εκείνη προσφέρει.
Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες κατέγραψε την συγκινητική ιστορία της κυρίας Παναγιώτας, που γνωρίζει από πρώτο χέρι τι σημαίνει προσφυγιά, φτώχεια και αδικία.
«Ήμουν επτά χρονών όταν μας έκαψαν το σπίτι. Δεν είχαμε τίποτα, ούτε κουτάλι, ούτε πιρούνι, ούτε ψωμί, ούτε ρούχα. Μόνο τις νυχτικές που φορούσαμε… Πέντε παιδιά…» Αναφέρεται στους Γερμανούς και στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στο μικρό κείμενο που συνοδεύει το βίντεο, υπάρχει και μία ελάχιστη αναφορά στο ελληνικό ακριτικό χωριό της Ειδομένης με τους 150 κατοίκους, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι γέροντες συνταξιούχοι.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
«Άλλαξε η ζωή μου» λέει η κυρία Παναγιώτα, παιδί Ελλήνων της Μικράς Ασίας που ήρθε στην Ελλάδα με την ανταλλαγή πληθυσμών μετά τον πόλεμο του 1919-22.
«Τώρα έχω συντροφιά… Πότε μιλάω, πότε γελάμε... ακόμη κι αν δεν μπορούμε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον».
tvxs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου