«Ηγέτες» για babysitting

Η τελευταία φωτογραφία του Κυριάκου Μητσοτάκη στην κουζίνα του σπιτιού του, όπου ο επικοινωνιολόγος θεωρεί ότι η επιτήδευση είναι «φυσικότητα»,είναι μία ακόμα προσπάθεια να πεισθούμε ότι ένας γόνος πολιτικής οικογένειας είναι «ένας από μας». Ο ελληνικός λαός καλείται, εδώ και πολλά χρόνια, σε ένα ιδιότυπο babysitting των γόνων, ώστε αυτοί να πιστέψουν – και μαζί τους κι εμείς- ότι είναι προικισμένοι και σοφοί ηγέτες, έτοιμοι «να δώσουν λύσεις»

του Δημήτρη Σούλτα

Μετά το επικοινωνιακό ρεσιτάλ του Μπάρακ Ομπάμα, επί οκτώ συναπτά έτη, είναι γνωστό ότι πολλοί ηγέτες, Έλληνες και ξένοι, έχουν πάθει «Ομπάμα». Ας θυμηθούμε τις πρόσφατες φωτογραφίες που διένειμε το Μαξίμου με τις «φυσικές», «άνετες» και «γεμάτες αυτοπεποίθηση» φωτογραφίες του Αλέξη Τσίπρα σε στρατιωτικά και πολιτικά αεροπλάνα, κατά τη διάρκεια κρίσιμων ταξιδιών του. Ήταν αναμενόμενο ότι σειρά σ’ αυτό το ομπαμικό επικοινωνιακό παιχνίδι θα πάρει και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που θεωρεί τον εαυτό του πιο κοντά στο αμερικάνικο πρότυπο άσκησης πολιτικής.
 

Εκτός όμως από μια απλή επικοινωνιακή τακτική η εικόνα του «οικείου» Μητσοτάκη έρχεται να προστεθεί στην κατασκευή πολλών προηγούμενων εικόνων γόνων πολιτικών οικογενειών, που ενώ στην πρώτη τους νεότητα τίποτα δεν έδειχνε ότι μπορούν να πάρουν τις τύχες της χώρας στα χέρια τους, χτίστηκε το προφίλ του «ηγέτη» και μάλιστα, αν κρίνουμε εκ του αποτελέσματος, έδωσε και νίκες.
 

Πρώτη τέτοια απόπειρα ο Κώστας Καραμανλής, ανηψιός του ιδρυτή, που με μόνη εμπειρία τη θέση υφυπουργού έγινε η αξιόπιστη λύση της Ελληνικής Δεξιάς «για να βγάλει τη χώρα από το αξιέξοδο» και να «επανιδρύσει το κράτος». Ο ελληνικός λαός έπρεπε να κάνει το ανάλογο babysitting στον Κώστα Καραμανλή, να του μιλά γλυκά, να του λέει για πόσο μεγάλα πράγματα γεννήθηκε και στο τέλος να του δώσει την εξουσία. Κάτι το οποίο έγινε. Αλλά ακόμα και μετά το τέλος της θητείας του, σε μια από τις πιο κρίσιμες περιόδους στην Ιστορία της χώρας, ως λαός έπρεπε να δείξουμε την ίδια κατανόηση που δείχνουμε σε ένα μωρό. Να δείξουμε κατανόηση στο ότι δεν μιλάει. Επί έξι χρόνια, μόνο μια στιγμή μίλησε(στο δημοψήφισμα) και μετά ξαναέπεσε στη σιωπή. Ακόμα και για ένα παιδί η σιωπή έξι χρόνων είναι αδικαιολόγητη. Όχι όμως για έναν πρώην ηγέτη, γόνο πολιτικής οικογένειας.
 

Την ίδια περίπου τρυφερότητα δείξαμε και για τον Γιώργο Παπανδρέου, για τις πολιτικές ικανότητες του οποίου είχε αμφιβολίες ακόμα και ο ίδιος ο πατέρας του. Στην ίδια κρίσιμη περίοδο το babysitting για τον Γιώργο Παπανδρέου περιελάμβανε χάδια και διαβεβαιώσεις ότι θα τα πήγαινε καλά και πως δεν είναι αυτός που φταίει «οι άλλοι είναι κακοί»
 

Πριν την έλευση του Κυριάκου ως «σωτήρα» εξελέγη η Φώφη Γεννηματά στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, με βιογραφικό σχεδόν ανύπαρκτο και με μόνο ορατό έργο έναν τοίχο στο Πεδίο του Άρεως όταν ήταν Περιφερειάρχης. Περιττό να πει κανείς γιατί η αποδοχή της Φώφης Γεννηματά θα πρέπει να θεωρηθεί περισσότερο babysitting, παρά πολιτική πράξη.
 

Και ερχόμαστε στην τελευταία πράξη του babysitting με τον Κυριάκο αρχηγό. Για το νέο «θείο βρέφος» της οικογενειοκρατίας η κοινωνία είναι υποχρεωμένη καθ’ εκάστην να του διαβάζει το παραμύθι «ο αυτοδημιούργητος», που περιλαμβάνει ακαδημαϊκούς άθλους και θρυλικές επιδόσεις του γόνου  στον ιδιωτικό τομέα. Θα πρέπει να του λέει ότι αυτός θα βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο και πώς γεννήθηκε σωτήρας (πάντα αυτοδημιούργητος).
 

Το κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των περιπτώσεων είναι πως οι γόνοι έχουν τον τρόπο να παραμένουν και να διεκδικούν κορυφαία αξιώματα, ανεξάρτητα από τις ικανότητες τους. Θα πρέπει μέσα απ’ αυτό το ιδιότυπο babysitting να βγουν αλώβητοι, παιδιά χωρίς ευθύνες, αλλά με δικαιώματα, συνθέτοντας τον χάρτη των «κακομαθημένων» της εξουσίας. Και όπως σε κάθε περίπτωση «κακομαθημένου» στο τέλος της «παράστασης» δεν κλαίει το Θείον βρέφος, αλλά εσύ

thepressproject