Ανάπλωρα στ’ ανεμοσούρι

Δεν γνωρίζω πώς προχωρούν τα καραβάνια στην έρημο, ούτε τι κάνουν οι καμηλιέρηδες όταν γαβγίζουν τα σκυλιά. Μόνο καπεταναίους έτυχε να γνωρίσω...

Της Τζώρτζιας Ρασβίτσου

Κι οι καλοί καραβοκυραίοι ξέρουν πως στη φουρτούνα το καράβι προχωρά με «καλύτερο τιμόνι», πάντα κόντρα στον καιρό. Με πολλά σκαμπανεβάσματα, που σου βγάζουν τα συκώτια και σε κάνουν κατακίτρινο, όμως τα υπομένεις, ξέροντας πως, αν πλαγιάσει το σκαρί στο κύμα, υπάρχει κίνδυνος ανατροπής.

Το δικό μας τρεχαντήρι αδημονεί ν' αξιολογηθεί με στόχο πάντα τη βιωσιμότητα. Τίνος άραγε; Κι εκείνοι που μας αξιολογούν και συμβουλεύουν ούτε ενδιαφέρονται, ούτε και συγκινούνται από τον αντίκτυπο των δημοσιονομικών μέτρων στην κοινωνία (η ανεργία στους νέους φτάνει το 48%, οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν, οι δαπάνες υγείας μειώνονται κ.λπ.). Αντίθετα, θέτουν θέματα εμπιστοσύνης και ρητρών για την τήρηση των συμφωνηθέντων, μιας και υπάρχει το κακό προηγούμενο των συμφωνηθέντων - μη τηρηθέντων.

Ποιοι είναι, λοιπόν, αυτοί οι «τύποι» που αδιαφορούν για την αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα του λαού μιας χώρας; Η διαδρομή τους στην Ιστορία μας είναι γνωστή.

Είναι οι ίδιοι, που, μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, χάραξαν τα σύνορα σε Μέση Ανατολή και Αφρική σε ζώνες επιρροής τους και, χωρίς να ενδιαφερθούν για τα εθνοτικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά των λαών, διαχώρισαν πληθυσμούς, αναγκάζοντας φανατικούς εχθρούς να ζουν μαζί (π.χ. σουνίτες - σιίτες, χούτου - τούτσι κ.ά.).

Είναι οι ίδιοι, που, στις ίδιες περιοχές, ήθελαν να επιβάλουν την πολιτική τους και να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους μέσα από επιδοτούμενες εξεγέρσεις και πραξικοπήματα.

Είναι οι ίδιοι που κλείνουν τα σύνορα φτύνοντας την αλληλεγγύη μας.

Είναι οι ίδιοι που επιμένουν ν' αντιμετωπίζουν τα μεγάλα προβλήματα μιας χώρας με δοκιμασμένα αποτυχημένες συνταγές, απειλώντας κι εκβιάζοντας, αδιαφορώντας για τον λαό της χώρας αυτής.

Το βάρος και η ευθύνη για όσα διαδραματίζονται σήμερα και για όσα θ' ακολουθήσουν είναι για κείνους ανύπαρκτα, για μας όμως είναι τόσο υπαρκτά, όσο κι ασήκωτα. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η αποτυχημένη συνταγή τους δημοκρατικά αποφασίστηκε ν' αλλάξει. Και πρέπει ν' αλλάξει. Κάθε φορά που δοκιμάζουμε τον δρόμο της εκβιαστικής συναίνεσης, μποτζάρουμε και παθαίνουμε ναυτία...

Όρτσα θα ξεμποτζάρει το τρεχαντήρι, με γερά στομάχια και με γνώμονα το «χρέος» σε μια κοινωνία οικονομικά γονατισμένη, μα απελπιστικά ζωντανή όσο ποτέ τα τελευταία τριάντα χρόνια, που πάλλεται από ανθρωπιά και δύναμη και που της οφείλουν (πέρα απ' το δικαίωμα στην εργασία, την Υγεία, την Παιδεία, χωρίς περικοπές κι εκπτώσεις) και το δικαίωμα στην ελπίδα. Το «χρέος» αυτό δεν μετριέται σε αριθμούς. Η κοινωνία δεν είναι τράπεζα, πτώχευσε κι έκλεισε... Όταν ο λαός πεινά, δεν βαστά να περιμένει μια βοήθεια που δεν θα 'ρθει. Παύει να συμπεριφέρεται σαν κοινωνία, κατρακυλά και μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο... Αυτό ποιον ενδιαφέρει;

Πηγή: avgi.gr