Παρασκευή 20 Μαρτίου 2020

Ημερολόγιον Ντελίβερι: Το χτύπημα στην πόρτα είναι ο ντελιβεράς και δεν θα φέρει τον κορονοϊό σε κάποιο σπίτι



Το χτύπημα στην πόρτα είναι ο ντελιβεράς. Κάποιος που εργάζεται πολλές ώρες τη μέρα, είτε το θέλει, είτε όχι. Δεν είναι ο Θεριστής με το δρεπάνι.
του Σάκη Αποστολάκη*
Να σας πω λοιπόν πώς διαμορφώνεται η κατάσταση με το ντελίβερι. Τι γίνεται με ταχυδρομικές, κούριερ, και σούπερ μάρκετ δεν μπορώ να ξέρω. Αλλά βλέπω τι γίνεται στο θέμα του έτοιμου φαγητού.
Η δουλειά λοιπόν έχει πέσει. Εμφανώς! Οι παραγγελίες μειώθηκαν και μειώθηκαν και οι ώρες απασχόλησης. Τώρα, τι σημαίνει αυτό για κάποιον ο οποίος αμείβεται με 4 ευρώ την ώρα, μπορείτε να το υπολογίσετε και μόνοι σας. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ένας εργαζόμενος σε ντελίβερι φαγητού (πίτσα, σάντουιτς κλπ) αμείβεται με 4 ευρώ την ώρα. Οπότε, do the math που λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι, που έχουν την ατυχία να έχουν πρωθυπουργό τον Μπόρις Τζόνσον. Σε απλά μαθηματικά, αν κάποιος δουλεύει 12 ώρες πενθήμερο, βγάζει 250 ευρώ τη βδομάδα. Αν πέσει στα 150 ευρώ τη βδομάδα, μπορεί να καταλάβει κανείς πόσο μειώνεται το μηνιαίο εισόδημα. Από αυτά πληρώνονται φυσικά βενζίνες, σέρβις, αναλώσιμα, βλάβες κλπ.
Από κει και πέρα υπάρχουν δύο κατηγορίες. Αυτοί που δεν θέλουν να συνεχίσουν να δουλεύουν και να έρχονται σε επαφή με αρκετό κόσμο καθημερινά και μετά να πηγαίνουν σπίτι και να μεταφέρουν στην οικογένειά τους ό,τι μπορεί να έχουν αρπάξει, και αυτοί που ναι μεν δεν θέλουν να δουλέψουν, αλλά έχουν ανάγκη ακόμα και το μειωμένο μεροκάματο και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Η λύση βέβαια δεν είναι να κλείσουν σαντουιτσάδικα, οι πιτσαρίες κλπ. Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία όλων αυτών, εργάζονται με μισά ένσημα. Αυτό βέβαια δεν είναι καμία συνταρακτική αποκάλυψη. Το γνωρίζουν όλοι. Κυβερνήσεις, κόμματα, σωματεία, ομοσπονδίες εργαζομένων, εργατικά κέντρα, όλοι.
 Οπότε, σε περίπτωση που η κυβέρνηση κλείσει αυτά τα καταστήματα και δώσει αποζημιώσεις στους ντελιβεράδες, το ποσό θα είναι ελάχιστο. Και θα αφορά επίσης ελάχιστους. Γιατί υπάρχουν και αυτοί που είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν με "μαύρα". Είναι αυτό που όλοι γνωρίζουμε ως "αδήλωτη εργασία". Και όλοι οι παραπάνω κυβερνήσεις κόμματα κλπ ξέρουν πολύ καλά πού υπάρχει.
Οι ντελιβεράδες λοιπόν συνεχίζουν να δουλεύουν και να εξυπηρετούν τον κόσμο που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς πίτσα ή πιτόγυρο. Παρόλα αυτά όμως, αρχίζει να αλλάζει η συμπεριφορά του κόσμου απέναντί τους, παρά το ότι αυτοί συνεχίζουν να δουλεύουν και να τους εξυπηρετούν. Και αυτό γιατί πολύς κόσμος άρχισε να φοβάται την επαφή. Οπότε πολλές είναι οι παραγγελίες πλέον που γίνονται μέσω ίντερνετ και πληρώνονται μέσω πιστωτικής κάρτας. Στη γλώσσα των ντελιβεράδων, η πιστωτική κάρτα ονομάζεται "πιστόλι". Γιατί η πλειοψηφία αυτών που πληρώνουν πιστωτική κάρτα δεν δίνουν μπουρμπουάρ. Αυτό βέβαια είναι κάτι συνηθισμένο. Δεν είναι κάτι καινούργιο. 
Το καινούργιο είναι να μη σου ανοίγουν την πόρταΖητάνε να αφήσει ο ντελιβεράς την παραγγελία μπροστά στην πόρτα, να χτυπήσει το κουδούνι και να φύγει και μετά να ανοίξουν να την πάρουν. Κάτι το οποίο, προσωπικά, θεωρώ μεγάλη αγένεια. Δεν είναι δυνατόν ο ντελιβεράς να είναι καλός για να σου φέρει το φαγητό σου στην πόρτα σου, αλλά να μην αξίζει μία καλημέρα, μία καλησπέρα, ή ένα ευχαριστώ. Θα πει κανείς "ρε φίλε αυτή είναι η δουλειά σου. Να πηγαίνεις παραγγελίες. Γι αυτό πληρώνεσαι." Φυσικά γι αυτό πληρώνομαι. Όσο πληρώνομαι τέλος πάντων. 
Αλλά αυτό που δεν σκέφτεσαι είναι ότι θα πληρωνόμουν έτσι κι αλλιώς, ακόμα και δεν παρήγγειλες από του διαόλου κέρατο, επειδή λυγουρεύτηκες να φας πιτόγυρο ή πίτσα ή οτιδήποτε άλλο. Και δε θα έκαιγα και βενζίνη που για μένα είναι ένα σοβαρό καθημερινό έξοδο που μπορεί να φτάνει και τα 200 ευρώ το μήνα, οπότε αντιλαμβάνεστε πώς διαμορφώνεται το μηνιαίο εισόδημα.
Δε θέλω καν να σχολιάσω το γεγονός ότι προτιμάς να πάρεις την παραγγελία σου από το πανβρώμικο χαλάκι της εισόδου σου και να την ακουμπήσεις πάνω στο τραπέζι σου ή στα πόδια σου για να αράξεις στον καναπέ και να περιδρομιάσεις, αντί να την πάρεις από το χέρι του ανθρώπου που σου την έφερε, ο οποίος και γάντια φοράει και πλένεται συχνά με σαπούνι και αντισηπτικό, για τη δική του κυρίως προστασία.
Όχι βέβαια ότι είναι κανόνας αυτή η συμπεριφορά. Αυξάνεται όμως. Και, όπως και οι εργαζόμενοι στα σούπερ μάρκετ, έτσι και οι ντελιβεράδες, είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν αυτές τις μέρες, ακόμα κι αν δεν το θέλουν. Δε λέω να δώσει κανείς πουρμπουάρ. Δε θέλουμε να καταστραφεί κανενός ο οικογενειακός προϋπολογισμός για μισό ευρώ πχ, μέρες που 'ναι, και δεν του φτάσουν για να πάρει κωλόχαρτο ή ένα πακέτο μακαρόνια παραπάνω. Αλλά, ένα ευχαριστώ δεν κοστίζει τίποτα. Ούτε θα φέρει τον κορονοϊό σε κάποιο σπίτι, ούτε θα σπείρει το θάνατο. Το χτύπημα στην πόρτα είναι ο ντελιβεράς. Κάποιος που εργάζεται πολλές ώρες τη μέρα, είτε το θέλει, είτε όχι. Δεν είναι ο Θεριστής με το δρεπάνι.
*Ο Σάκης Αποστολάκης εργάστηκε επί 35 χρόνια ως δημοσιογράφος, στην Ελευθεροτυπία.
κουτι πανδωρας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου