Οι ξερόλες της τεχνοκρατίας

του Τάσου Παππά

Τίγκα στους εξωκοινοβουλευτικούς είναι το νέο υπουργικό συμβούλιο. Για να είμαστε όμως δίκαιοι, δεν πρόκειται για πρωτοφανές φαινόμενο. Και οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί είχαν βάλει στις κυβερνήσεις τους πρόσωπα που δεν είχαν εκλεγεί. Αλλοι γιατί ήθελαν να έχουν καλυμμένα τα νώτα τους, άλλοι γιατί το πολιτικό προσωπικό του κόμματός τους ήταν κατώτερο των περιστάσεων και άλλοι γιατί είχαν την αντίληψη ότι ένας εξωκοινοβουλευτικός και τεχνοκράτης θα έκανε καλύτερα τη δουλειά: δεν θα απολογούνταν ούτε στα πελατειακά δίκτυα ούτε στις φράξιες του κόμματος, παρά μόνον στον αρχηγό που τον είχε διορίσει.

Στην περίπτωση του κ. Μητσοτάκη συντρέχουν όλοι οι παραπάνω λόγοι. Ο νέος πρωθυπουργός δεν ελέγχει απολύτως το κόμμα του. Καραμανλικοί και Σαμαρικοί έχουν σημαντικές προσβάσεις και στην κοινοβουλευτική ομάδα και στις οργανώσεις και δεν εννοούν να αφήσουν τον Μητσοτάκη να κυριαρχήσει. Οπότε ο κ. Μητσοτάκης έπρεπε να στήσει έναν μηχανισμό προστασίας του για τις δύσκολες μέρες που σίγουρα θα έρθουν.

Ως προς αυτό, κινήθηκε έξυπνα. Προφανώς, θυμάται πώς την έπαθε ο πατέρας του την περίοδο 1991-1993. Ο πατήρ Μητσοτάκης, πρωθυπουργός του 46,7%, αντιμετώπισε πολλά προβλήματα και από τον Α. Σαμαρά (έριξε την κυβέρνηση) και από την ομάδα Εβερτ, η οποία δημιουργούσε συνεχώς κυβερνητικές κρίσεις.

Επίσης, ο σημερινός πρωθυπουργός πιστεύει βαθιά ότι ένας τεχνοκράτης είναι πολύ καλύτερος από έναν επαγγελματία πολιτικό. Ο πρώτος επειδή είναι περαστικός από την πολιτική δεν θα υπολογίσει το κόστος, ο δεύτερος επειδή θέλει να επανεκλεγεί είναι υποχρεωμένος να λαμβάνει υπόψη του τις εσωκομματικές ισορροπίες και τις βαρονίες.

Σ’ αυτό το πεδίο, όμως, πολύ γρήγορα ο πρωθυπουργός θα διαπιστώσει ότι αυτό που λέει η θεωρία, το χλευάζει η πράξη. Ο τεχνοκράτης - υπουργός έχει την άποψη ότι μπορεί να διοικήσει τον χώρο ευθύνης του, όπως διοικούσε την εταιρεία όπου εργαζόταν. Υπάρχει όμως τεράστια διαφορά.

Σε μια εταιρεία που δεν πάει καλά ή έχει προβλήματα ρευστότητας, μπορείς να πάρεις ή, αν είσαι σύμβουλος του αφεντικού, να τον πείσεις να πάρει αντιδημοφιλείς αποφάσεις (απολύσεις, μειώσεις μισθών, περιορισμό κύκλου εργασιών, απλήρωτες υπερωρίες, ψαλίδισμα των αποζημιώσεων) και να μην ανοίξει μύτη, αν δεν υπάρχει στην επιχείρηση σωματείο ή αν το σωματείο που υπάρχει είναι είτε εργοδοτικό είτε πρόθυμο να συμβιβαστεί.

Αν όμως είσαι υπουργός και λάβεις τέτοιου τύπου σκληρές αποφάσεις που αφορούν πολύ κόσμο, για τις οποίες δεν είχες προετοιμάσει το εκλογικό σώμα, ή, ακόμη χειρότερα, του είχες τάξει λαγούς με πετραχήλια, είναι σχεδόν βέβαιο ότι εκτός από την κοινωνική κατακραυγή που θα εισπράξεις, θα βρεθείς αντιμέτωπος και με διαμαρτυρίες πάσης φύσεως και μεγάλης έκτασης.

Τότε δεν υπάρχουν πολλές επιλογές: είτε αποσύρεις τα μέτρα και τσαλακώνεται το όποιο κύρος σου, είτε παραιτείσαι, αν είσαι στοιχειωδώς υπεύθυνος, είτε σε διώχνει ο αρχηγός και επιστρέφεις στην καλά αμειβόμενη δουλίτσα σου, έχοντας στο παλμαρέ σου μια τρανταχτή αποτυχία, είτε πείθεις τον ευεργέτη σου να μην κωλώσει, να συνεχίσει αταλάντευτα την πολιτική που έχετε συμφωνήσει και να χρησιμοποιήσει εν ανάγκη και την καταστολή για να τιθασεύσει τα οργισμένα πλήθη.

Η πολιτική μοιάζει εύκολη υπόθεση. Δεν είναι όμως. Οι ξερόλες και οι αλαζόνες της τεχνοκρατίας που μοστράρουν τα μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά τους και με ύφος χιλίων καρδιναλίων διαφημίζουν την προϋπηρεσία τους σε μεγάλες εταιρείες όπου λειτουργούσαν σε προστατευμένες περιοχές, ή το πέρασμά τους από διεθνείς οργανισμούς όπου δούλευαν σε συνθήκες εργαστηρίου, προσγειώνονται ανωμάλως όταν έρχονται σε επαφή με τη δύστροπη πραγματικότητα. Τότε, αντί να λουφάξουν και να το βουλώσουν, κατασκευάζουν εχθρούς. Καταγγέλλουν τις συντεχνίες που λυμαίνονται τον τόπο και μπαίνουν εμπόδιο στον εκσυγχρονισμό της χώρας και την καθυστερημένη κοινωνία που αντιστέκεται στην πρόοδο και ρέπει προς τον λαϊκισμό.

Ανάγωγα 

Στην εποπτεία του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη η ΕΥΠ, η ΕΡΤ και το ΑΠΕ-ΜΠΕ. Τι γίνεται ρε παιδιά, εγώ νόμιζα ότι οι μαδουριστές ξεκουμπίστηκαν από το Μαξίμου.

efsyn