Έχουμε ήδη νικήσει!

του Σπύρου Γεωργάτου

Την Κυριακή ψηφίζουμε. Ηθικό ακμαίο -έως ακμαιότατο- διότι υπάρχει αποχρών λόγος. Κερδίσαμε πολλά στα τεσσεράμισι χρόνια που πέρασαν.  Μάθαμε ως κοινωνία πως να βαδίζουμε στην κόψη του ξυραφιού˙ πως να βοηθάμε χωρίς να περιμένουμε ανταλλάγματα˙ και πως ν’ απαντάμε με ανωτερότητα στα χαστούκια, χωρίς ρεβανισισμό ή κακομοιριά, με το «στρέψον αυτόν και την άλλην».

Είχαμε μια κυβέρνηση που τα άξιζε και τα καθρέφτιζε όλα αυτά, βοηθώντας τους αδύνατους, διεκδικώντας τα δίκια μας στην Ευρώπη, απλώνοντας το χέρι στους γείτονες, φροντίζοντας όσο μπορούσε τους πρόσφυγες, φράζοντας τον δρόμο στους κερδοσκόπους, προστατεύοντας τη Δημοκρατία και τα δικαιώματα. Μαζί με τα στραβά και τα άστοχα, εννοείται, όσα πετύχαμε αυτά τα χρόνια είναι μια πολύτιμη παρακαταθήκη.

Επιμένω. Δεν πρέπει να δούμε τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ανεξάρτητα απ’ τον κόσμο που τη στήριξε. Και μη μας ξεφύγει ποτέ ότι η διαφορά του 35% από το 4% έγινε λαϊκή θελήσει και εντολή. Υπό αυτό το πρίσμα, η αλλαγή του 2015 με ένα μόνο πράγμα συγκρίνεται: το πείραμα του Σαλβαδόρ Αλιέντε στη Χιλή το 1970-1973. Ενώ όμως εδώ δεν ανοιξε μύτη, εκεί η κατάληξη ήταν τραγική.

Το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το πιο μεγάλο και το πιο εύρωστο θεωρητικά κόμμα της Αριστεράς που έχει υπάρξει μεταπολεμικά, είχε σωστά διαγνώσει στη δεκαετία του 1970 ότι ο σχηματισμός κυβέρνησης απ’ τους κομμουνιστές θα μπορούσε να προκαλέσει παρεμβάσεις και αιματοχυσία. Επεξεργάστηκε λοιπόν μια νέα πλατφόρμα, τον «ιστορικό συμβιβασμό», που περιελάμβανε την υπό όρους συνεργασία με το αντίπαλο δέος του, τους Χριστιανοδημοκράτες.

Ο ιστορικός συμβιβασμός δεν καρποφόρησε. Αν είχε καρποφορήσει η εικόνα της Ευρώπης θα ήταν ίσως διαφορετική. Πολλοί αποδίδουν αυτή την αποτυχία στην κακή συγκυρία, δηλαδή στη δολοφονία του Άλντο Μόρο από τις ερυθρές ταξιαρχίες. Αλλά, προφανώς, υπήρχαν περισσότεροι και σοβαρότεροι λόγοι. ¨Οπως φάνηκε στα χρόνια που ακολούθησαν, η διαπλοκή και η διαφθορά του ιταλικού πολιτικού συστήματος ξεπερνούσαν και την πιο τολμηρή φαντασία. Στην πραγματικότητα, πολιτικοί σύμμαχοι για τον Ενρίκο Μπερλινγκουέρ δεν υπήρχαν. Με τον ιστορικό συμβιβασμό, κι αργότερα με τις «ευρωκομμουνιστικές» ιδέες του, το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα μπόρεσε να διευρύνει την επιρροή του, αλλά δεν μπόρεσε να τη μετουσιώσει σε πολιτική αλλαγή.

Η ελληνική περίπτωση έχει ομοιότητες και διαφορές με ό,τι συνέβη στη Χιλή και παρολίγο να συμβεί στην Ιταλία. Είμαστε τυχεροί, διότι, όπως ήδη είπα, εδώ είχαμε την άνοδο ενός ριζοσπαστικού κόμματος της Αριστεράς χωρίς ν’ ανοίξει μύτη. Βεβαίως, το άτυπο «πραξικόπημα» του Ιουλίου του 2015 ήταν ένα επεισόδιο ανάλογο μ’ εκείνο της Χιλής. Αλλά αίμα δεν χύθηκε.

Τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τον ανέχθηκαν το ευρωπαϊκό κατεστημένο και ο ατλαντικός παράγοντας γιατί συνθηκολόγησε, αλλά γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Παρά όμως τα όσα γράφονται ή λέγονται, η αλήθεια είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν παρέδωσε τα κλειδιά. Έκανε ό,τι έπρεπε να κάνει το 2015 για να μην εξαθλιωθεί ο τόπος και τρώνε οι άνθρωποι απ’ τα σκουπίδια. Υποχώρησε συντεταγμένα όταν έχασε τον πολιτικό πόλεμο. Το δημοψήφισμα ήταν μια κορυφαία στιγμή και μια ηχηρή «δήλωση» που άλλαξε τους πολιτικούς σχεδιασμούς στην Ευρώπη.

Υπάρχουν όμως και παθήματα, που καλό θα είναι να γίνουν μαθήματα. Κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής της θητείας, η Αριστερά εξέθεσε το μαλακό της υπογάστριο και δέχτηκε, όπως ήταν φυσικό, τα χτυπήματα. Δεν είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκάστηκε να «ωριμάσει βίαια». Αυτά είναι επιεικώς κουραφέξαλα. Μαζί με τη μεγάλη καρδιά υπήρξε και «λιγοσύνη» και «παροντισμός» -που θα λεγε κι ο Σεβαστάκης. Θέλει τέχνη να πάρεις π.χ. μια ΕΡΤ, που όλος ο κόσμος περίμενε να γίνει υπόδειγμα, και να τη μετατρέψεις σ’ αυτό που είναι σήμερα.

Τί να κάνουμε τώρα; Πρώτον, ως προοδευτικοί πολίτες, να έχουμε εμπιστοσύνη στις ιδέες μας. Όχι γιατί είναι τέλειες και αλάνθαστες, αλλά γιατί είναι βγαλμένες απ’ τη ζωή, καλά δουλεμένες κι ανθεκτικές στον χρόνο. Δεύτερον, να εμπεδώσουμε αυτό που λέει ένας καλός -και πολύ διαβασμένος- φίλος: ότι οι υποκειμενικές αδυναμίες και τα παρατράγουδα είναι το τίμημα που πρέπει τελικά να πληρώσει η Αριστερά, από τη στιγμή που επιλέγει τον «δημοκρατικό δρόμο στον σοσιαλισμό». Παρθένες και άγιοι δεν υπάρχουν. Η «κυρίαρχη ιδεολογία» κυριαρχεί μέχρι ν’ αλλάξουμε όλοι και όλα.

Ας τα δούμε ψύχραιμα και ψυχρά. Τα ενδεχόμενα στις εκλογές μετριώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού: να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, έστω και με μικρή διαφορά˙ να κερδίσει η Νέα Δημοκρατία χωρίς αυτοδυναμία˙ να κερδίσει η Νέα Δημοκρατία με αυτοδυναμία και ταυτόχρονη συμπίεση του ΚΙΝ.ΑΛ˙ να κερδίσει η Νέα Δημοκρατία με αυτοδυναμία και να ανέβει και το ΚΙΝ.ΑΛ˙ να συμβεί το τελευταίο και να μπει κι Βελόπουλος στη Βουλή. Πάρτε το χειρότερο σενάριο. Ε, δεν είναι και το τέλος του κόσμου. Μαθημένα τα βουνά απ’ τα χιόνια!

Άρνηση; Επανάπαυση; Αυταπάτη; Μήπως βαφτίζουμε το ψάρι κρέας; Δεν είναι τίποτα απ’ όλα αυτά. Είναι τετράγωνη λογική –σύμφωνοι, με μια δόση ιστορικής αισιοδοξίας. Το μέλλον διαρκεί πολύ, ιδιαίτερα όταν ξέρεις τι σου γίνεται.

Να σηκωθούμε πρωί-πρωί την Κυριακή, όπως οι παλιοί αριστεροί˙ να πλυθούμε-να νιφτούμε, να πιούμε το καφεδάκι μας, να βάλουμε το πουκαμισάκι μας και να πάμε χαρούμενοι στην κάλπη. Ό,τι και να συμβεί, έχουμε ήδη νικήσει.

tvxs