Αφού είμαι τόσο δυνατή ώστε να μην παραιτούμαι ούτε όταν συγκαλύπτω τον βιαστή διευθυντή τού Εθνικού Θεάτρου που εγώ διόρισα, γιατί να μην κάνω ό,τι γουστάρω και με τον Παρθενώνα; Εδώ δεν με διώκουν για τα σημερινά μου εγκλήματα, θα με κυνηγήσουν ο Ικτίνος, ο Καλλικράτης κι ο Περικλής;...
Η τέχνη υποφέρει εδώ κι αιώνες από τους χορηγούς της, οι οποίοι εκ πρώτης όψεως μοιάζουν με ευεργέτες της. Ο καλλιτέχνης που εξαρτάται από τον σπόνσορά του- κοινώς νταβατζή του- ιδίως όταν ο σπόνσορας είναι απαιτητικός δεν μπορεί να δημιουργεί ελεύθερα. Θα μπορούσε να δημιουργήσει πιο ελεύθερα αν ζούσε στην ψάθα.
Συνεπώς, είναι οι "ευεργέτες"- πολιτικοί κι επιχειρηματίες- που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη τους καλλιτέχνες κι όχι το αντίστροφο. Αποδεικνύεται κι από την θρασύτητα με την οποία τοποθετήθηκε το όνομα του χορηγού ενός μικρού μόλις ποσοστού τής ανακατασκευής της στο κτίριο της νέας Εθνικής Πινακοθήκης...
Το κυνήγι τής υστεροφημίας είναι δίδυμο αδέρφι τής ματαιοδοξίας. Η Λ. Μενδώνη και η κάθε Μενδώνη γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να παραμείνουν στην εξουσία για πάντα. Η αλαζονεία τους δεν τους έχει απομακρύνει τόσο πολύ από την αίσθηση της πραγματικότητας.
Γι' αυτό και πέρα από τη σπουδή τους για μικρές και μεγάλες μπίζνες δείχνουν και τόσο μεγάλο ενδιαφέρον ώστε το πόπολο να τους θυμάται για πάντα. Να τους θυμίσω μόνο πως η προσωπικότητα δεν αγοράζεται με το αξίωμα και πως πολλοί από αυτούς δίχως τη δοτή θεσούλα τους δεν θα ήταν άξιοι ούτε να πουλάνε μπρίκια στην Ομόνοια.
Η Μελίνα, για παράδειγμα, δεν θεωρείται θρύλος γιατί διατέλεσε υπουργός Πολιτισμού, αλλά γιατί το άρωμα της θέλησής της ήταν τόσο δυνατό που διατηρείται η μυρωδιά του σχεδόν 30 χρόνια μετά από το θάνατό της. Η Μενδώνη είναι ζωντανή, αλλά ήδη λησμονημένη, όσες πλάκες κι αν γεμίσει με το όνομά της τις ακροπόλεις τού κόσμου...
ΤΡΥΠΙΟ ΕΥΡΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου