Πασχίζουν να θάψουν τον θάνατο όσο πιο βαθιά γίνεται και όσο πιο μακριά από τα μάτια της κοινωνίας, που βομβαρδίζεται μόνο με χειροκροτήματα
του Πέτρου Κατσάκου
Πριν πέντε μήνες, σε αυτήν εδώ τη στήλη, γράφαμε πως, παρότι η χώρα μετρούσε εκατό νεκρούς την ημέρα, στα ΜΜΕ δεν υπήρχαν ούτε ονόματα, ούτε πρόσωπα, ούτε φωτογραφίες, ούτε ιστορίες, ούτε αφηγήσεις, ούτε καταγγελίες. Από τότε μέχρι σήμερα το μόνο που άλλαξε ήταν το σύνολο των νεκρών. Το μόνο που άλλαξε είναι πως ξεπέρασαν τους 10.000 τα θύματα του ιού. Σαν μια πόλη να έσβησε από τον χάρτη.
Κι όμως. Πάνω από 10 χιλιάδες οι νεκροί και, παρά το μέγεθος της τραγωδίας, αυτοί παραμένουν σκεπασμένοι με ένα πέπλο σιωπής. Σαν να μην τρέχει τίποτα. Σαν να μην αποτελεί είδηση αυτό το ανείπωτο θανατικό. Και σαν να μην φτάνει αυτό, έχουμε και τις επικοινωνιακές προκλήσεις. Πάνω από δέκα χιλιάδες οι νεκροί και τα ΜΜΕ να μας πουλάνε για είδηση τον πρωθυπουργό της χώρας να ψωνίζει τσουρέκια στη Θεσσαλονίκη.
Δεν μπορεί όμως. Κάτι πάει λάθος σε αυτή την ιστορία. Κάτι πάει λάθος σε αυτή τη χώρα, που προσπαθούν να μας πείσουν πως όλα βαίνουν καλώς, πως όλα κυλούν ομαλά και πως επιστρέφουμε ολοταχώς στην κανονικότητα. Λες και κανονικότητα είναι να χάνονται τόσες ζωές κάθε μέρα και να το αντιμετωπίζουμε σαν κάτι το συνηθισμένο, που δεν αξίζει τον κόπο να γίνει είδηση.
Λες και ο θάνατος γίνεται συνήθεια. Μια συνήθεια πιο επικίνδυνη κι από τον ίδιο τον θάνατο, τον οποίο κάποιοι πασχίζουν να θάψουν όσο πιο βαθιά γίνεται και όσο πιο μακριά από τα μάτια της κοινωνίας, που βομβαρδίζεται μόνο με χειροκροτήματα για τους έχοντες την πολιτική ευθύνη και αναθέματα σε όσους καταδικάστηκαν να κουβαλούν στους ώμους τους το βάρος της ατομικής ευθύνης. Ανάμεσά τους και οι 10.000 νεκροί, που, δεν μπορεί, κάποιο λάθος θα έκαναν και πέθαναν στη χώρα των μεγάλων επιτυχιών.
αυγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου