Υπό το μηδέν

Ισοφαρίσαμε; Όχι δα. Εις πείσμα του κάθε Βορίδη και της κάθε Σώτης, ο πολιτικός πολιτισμός, η θεωρητική σκευή και το αξιακό κεφάλαιο της Αριστεράς έχουν ακόμα τη λάμψη τους.

του Σπύρου Γεωργάτου

Μιλώντας για τις παρενέργειες των εμβολίων*, ο υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας Νίκος Χαρδαλιάς είπε τις προάλλες το εξής αμίμητο: «Έξι περιπτώσεις σε 11 εκατομμύρια εμβολιασμούς είναι ένα ποσοστό κάτω από το μηδέν». Μαντεύω τον συλλογισμό: Σου λέει, το ποσοστό πρέπει να είναι πολύ μικρό· μηδενικό, υποδιαστολή, άρα, υπό το μηδέν.

Τα Mαθηματικά Χαρδαλιά θυμίζουν εκείνο που είχε πει πριν μερικούς μήνες η υπουργός Παιδείας. Η κα. Κεραμέως είχε εξηγήσει με φόρα σε όλους τους ανεπίδεκτους μαθήσεως γιατί δεν συντρέχει λόγος να αραιώσει τις τάξεις στα σχολεία. Διότι, λέει, ο μέσος όρος στην επικράτεια είναι μόλις 17 μαθητές ανά τάξη. Ιδού τα λιανά: Εννιά μαθητές ανά τάξη στο Κουφονήσι και 25 στην Άνω Κυψέλη, ίσον 34· διαιρούμε δια 2, μας δίνει 17. Όπερ έδει δείξαι.

Μήπως οι δυσκολίες στη διαχείριση των αριθμών οφείλονται στο γεγονός ότι οι υπουργοί της κυβέρνησης Μητσοτάκη πήγαιναν όλοι στο «κλασσικό»; Μπα. Η υπουργός Παιδείας, που είναι των «θεωρητικών», δεν είχε πει εκείνο το παγκοσμίως πρώτο και αδημοσίευτο, ότι οι Έλληνες απέκρουσαν την ιταλική επίθεση παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου;

Θα ξινίσουν ίσως μερικοί με αυτού του είδους την κριτική, γιατί θα την θεωρήσουν άδικη και πολιτικά κάτω απ’ τη ζώνη. Επίτηδες το κάνω, καθ’ υπερβολήν, για να καταλάβουν τι συνεπάγεται μια δυσφημιστική εκστρατεία (αυτό που λένε οι έξω smear campaign): Πριν κάτι μήνες, η προπετής κα Ξαφά ειρωνευόταν τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί, παρ’ ότι απόφοιτος του ΕΜΠ, έκανε λάθος σε έναν υπολογισμό του καθώς μιλούσε στη Βουλή. Αν λοιπόν ένα λάθος στις πράξεις -που προφανώς έγινε λογαριάζοντας από μνήμης- τιμωρείται με δημόσια διαπόμπευση, τότε τι πρέπει να πούμε για τα ελλείμματα που έχουν ορισμένα στελέχη της κυβέρνησης σε βασικές γνώσεις;

Πέρα από τα φαιδρά, το θέμα έχει τη σημασία του. Σε μια πρόσφατη διαδικτυακή εκδήλωση, ο καθηγητής Συγκριτικής Πολιτικής Γεράσιμος Μοσχονάς απέδωσε το «αντιΣΥΡΙΖΑ ρεύμα», που είχε διαπιστώσει πριν τις εκλογές του 2019, όχι μόνο στην κοινωνική δυσφορία λόγω των μέτρων που έπαιρνε η τότε κυβέρνηση, αλλά και στην «πολιτισμική δυσανεξία», που ανέπτυξε σιγά-σιγά ο κόσμος απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Η παρατήρηση του κ. Μοσχονά είναι πολύ εύστοχη. Αλλά πως δημιουργήθηκε αυτή η «πολιτισμική δυσανεξία»;

Πρώτα απ’ όλα, στα μάτια του κάθε πολιτισμένου πολίτη, τον ΣΥΡΙΖΑ βάραινε εξ αρχής το βαρίδι του Πάνου Καμένου, που ξέφυγε εντελώς και έφτασε στο σημείο να κάνει μνημόσυνα με σταυρούς κι εξαπτέρυγα, με αφορμή τη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Αλλά, μαζί μ’ αυτό, υπήρξε μια ολόκληρη δυσφημιστική εκστρατεία, που ενορχηστρώθηκε από το «ακραίο Κέντρο». Χτυπούσαν τα κατσαρολικά στο δημοψήφισμα οι «Μένουμε Ευρώπη», αλλά το «ΟΧΙ» πήρε εξήντα και βάλε τοις εκατό. Άρχισε λοιπόν μια αφ’ υψηλού κριτική, η οποία, ούτε λίγο, ούτε πολύ, παρουσίαζε την τότε κυβέρνηση ως έναν εσμό αγράμματων, άξεστων και βλαμμένων, που ανελάμβαναν πρωτοβουλίες πολύ πάνω απ’ τα κυβικά τους, εκθέτοντας διεθνώς τη χώρα.

Διάφοροι κοσμογυρισμένοι διανοούμενοι, με άπειρα απωθημένα και αδιάγνωστη ψυχική τύφλωση, ειρωνεύονταν τα Αγγλικά του Αλέξη Τσίπρα, αποσιωπώντας το γεγονός ότι η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ είχαν στείλει κόσμο και κοσμάκη σε διεθνείς οργανισμούς, χωρίς να ξέρει κανείς τους καλά την οποιαδήποτε γλώσσα -άσε πια το «φυσικό αντικείμενο». Επί τέσσερα χρόνια, η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, σε καθημερινή βάση, φιλοτεχνούσε γκροτέσκες καρικατούρες των υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ, χρησιμοποιώντας όποιο απαξιωτικό, σεξιστικό και ρατσιστικό επίθετο έβρισκε πιο πρόσφορο στο μάνιουαλ του «chic λαϊκισμού», στον οποίο ειδικεύεται. Το τι έχουν ακούσει από τον Κασιμάτη και τους ομοίους του ο Μπαλτάς, η Φωτίου, ο Γαβρόγλου, ο Φίλης, ο Τσακαλώτος, δεν περιγράφεται.

Θα πείτε: Δεν είναι όλα αυτά κάπως συνηθισμένα και λίγο-πολύ αποδεκτά στην πολιτική αντιπαράθεση; Ε, όχι! Γιατί δεν είναι η πολιτική ορθότητα που υπαγορεύει έναν στοιχειώδη σεβασμό στον αντίπαλο. Είναι κάτι βαθύτερο, που έχει σχέση με το δημοκρατικό ήθος και την αίσθηση του μέτρου. Παραδείγματος χάριν, πως είναι δυνατόν να αγορεύεις περί Παιδείας, τη στιγμή που χρειάζεσαι δύο διερμηνείς, σε στέρεο διάταξη, για να κάνεις μια εθιμοτυπική επίσκεψη στη Σορβόννη και να κοκορεύεσαι μετά στο συνάφι; Ποια κουλτούρα και ποιο ήθος εκπροσωπείς κ. ξύλο απελέκητο; Και πως μπορείς, εσύ, το πολιτικό μηδέν, να ειρωνεύεσαι και να λοιδορείς ανθρώπους που έβαλαν το κεφάλι τους στον ντορβά για να υπερασπιστούν τους θεσμούς, που τόσο εύκολα τώρα μουτζουρώνεις και κουτσουλάς;

Παραπέμπω όσες και όσους βρίσκουν τα παραπάνω πολύ «πατριωτικά» σε συνέντευξη της Άννας Διαμαντοπούλου, που δημοσιεύθηκε πρόσφατα σε γνωστό ιστότοπο. Εκεί θα δουν τι πάει να πει κενό και εκφραστική πτωχεία, σε συνδυασμό με υπεροψία και κομπορρημοσύνη. (Υπ’ όψιν: Τώρα δεν υπερβάλλω· κυριολεκτώ.)

Δεν κουβαλάει ο ΣΥΡΙΖΑ αμαρτίες στην καμπούρα του; Κουβαλάει, αλλά αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο. Υπάρχει το γνωστό θέμα, που μας ταλαιπωρεί όλους, αριστερούς κεντρώους, δεξιούς. Πρέπει όμως να δούμε και κάτι άλλο, ίσως πιο σοβαρό: Διαβάζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ευχήθηκε πρόσφατα στον Σταύρο Κοντονή «καλή τύχη στα νέα του καθήκοντα ως αχθοφόρος πολιτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων». Μήπως ξεχάσανε οι συντάκτες αυτού του ωραίου κειμένου ότι ο Κοντονής, που όντως μας είχε σπάσει τα νεύρα με την ισχυρογνωμοσύνη και την υπεροψία του, ήταν, παρ’ όλα αυτά, μια συνειδητή επιλογή του Αλέξη Τσίπρα;

Πως είναι δυνατόν να βαφτίζεται ένα επίλεκτο στέλεχος της Αριστεράς «αχθοφόρος επιχειρηματικών συμφερόντων»; Μήπως, πριν αντιδράσει ο ΣΥΡΙΖΑ στις καταγγελίες του τέως υπουργού, θα έπρεπε να έχει πει πρώτα ένα mea culpa για τις λανθασμένες επιλογές του;  Και μήπως θα έπρεπε να έχει μετρήσει προσεκτικά τα λόγια του, πριν καταφύγει σε τέτοιους χαρακτηρισμούς; Κάτι δεν πάει καλά όταν χρησιμοποιούνται αφορισμοί αυτού του τύπου. Αναφέρομαι, μεταξύ άλλων, ΚΑΙ σε όσα λέγονται κατά καιρούς για -ή από- τον Βαρουφάκη. Τα δηλητηριώδη και τα αναπόδεικτα ενοχλούν τους νοήμονες περισσότερο από τα λεβέντικα του Παύλου Πολάκη. Και, προφανώς, αναζωπυρώνουν την «πολιτισμική δυσανεξία» του κόσμου απέναντι στην Αριστερά.

Ισοφαρίσαμε; Όχι δα. Εις πείσμα του κάθε Βορίδη και της κάθε Σώτης, ο πολιτικός πολιτισμός, η θεωρητική σκευή και το αξιακό κεφάλαιο της Αριστεράς έχουν ακόμα τη λάμψη τους. Όχι για κάποιο μεταφυσικό λόγο, αλλά γιατί η αριστερή Εκκλησία είναι χωμάτινη, στρατευομένη, αναγκασμένη να λέει την αλήθεια και να λειτουργεί αποκαλυπτικά. Μιλώ για το αυτονόητο: Όσοι γυρίζουν τους τροχούς και βρίσκονται διαρκώς από κάτω έχουν κάθε λόγο να λένε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη. Όταν αναληφθούν στους ουρανούς, όπως στην Κίνα και τη Σοβιετική Ένωση,  και όταν η Εκκλησία τους γίνει από στρατευομένη θριαμβεύουσα, αλλάζει το θέμα.

(*) Τον πιάσαμε τον κλέφτη, που λέει και το τραγούδι! Ρώσοι επιστήμονες, υπερασπιζόμενοι το Sputnik, υπαινίχθηκαν ότι τα εμβόλια της AstraZeneca και της Johnson and Johnson δεν είναι καλά φιλτραρισμένα, όπως το δικό τους, και ως εκ τούτου περιέχουν μικρά θραύσματα DNA (ως παραπροϊόντα). Είναι γνωστό, λένε, ότι αυτές οι προσμίξεις προκαλούν θρόμβους. Θα υπάρξει απάντηση άραγε;

TVXS