Όταν οι δημοσιογράφοι σκότωναν μύγες

Λένε πως τον Αύγουστο είναι παχιές οι μύγες αλλά αυτό δεν είναι παρά ένα παραδοσιακό... fake news 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Όταν μπήκα στο γραφείο, δύο συνάδελφοι σκότωναν μύγες. Κρατούσαν στα χέρια τους από μια εφημερίδα ο καθένας και σκότωναν μύγες! Το θέαμα ήταν εξωπραγματικό. Σουρεαλιστικό. Σπάνιο
Οι μύγες είναι πια σπάνιο είδος στην Αθήνα. Πιο σπάνιο είναι να δεις ανθρώπους να τις σκοτώνουν. Κι όταν οι άνθρωποι που τις σκοτώνουν είναι δυό δημοσιογράφοι σε ένα γραφείο εφημερίδας, το θέαμα είναι εξωπραγματικό, σουρεαλιστικό, σπάνιο…
Κάποιοι άλλοι βλέπουν τους ανθρώπους σαν μύγες. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις οι μνημονιακοί πρωθυπουργοί και τα μέλη των κυβερνήσεών τους. Που απέδειξαν πως δεν έχουν κανένα πρόβλημα να "σκοτώνουν" ανθρώπους (αν συμφωνείτε μαζί μου ότι οι Έλληνες μισθωτοί και συνταξιούχοι είναι άνθρωποι) όπως οι άνθρωποι σκοτώνουν μύγες.
Ελάχιστοι είναι οι πολιτικοί ηγέτες που ενοχλούνται όταν άλλοι πολιτικοί ηγέτες σκοτώνουν ανθρώπους όπως οι άνθρωποι σκοτώνουν μύγες, κάτι που, μετά τον πόλεμο του Μπους κατά του Ιράκ, αποδείχτηκε και με τον "εμφύλιο" στη Συρία. Γενικά, οι πολιτικοί ηγέτες ενοχλούνται περισσότερο απ’ τις μύγες παρά από τους άλλους πολιτικούς ηγέτες. Ακόμα κι αν αυτοί σκοτώνουν ανθρώπους όπως οι άνθρωποι σκοτώνουν μύγες.
Όταν μπήκα στο γραφείο, δυο συνάδελφοι σκότωναν μύγες. Δεν τους ρώτησα γιατί τις σκοτώνουν. Ποτέ δεν ρωτάω τους δημοσιογράφους γιατί σκοτώνουν μύγες. Παρ’ όλο που γνωρίζω ότι οι μύγες τους ενοχλούν λιγότερο από τους πολιτικούς.
Ναι, το θέαμα των δυο συναδέλφων (να κρατούν από μια εφημερίδα ο καθένας και να σκοτώνουν μύγες σ ’ένα δημοσιογραφικό γραφείο ένα καλοκαιριάτικο μεσημέρι) ήταν εξωπραγματικό. Αλλά και οικείο. Τόσο εξωπραγματικό, όσο το θέαμα ενός δημοσιογράφου που ενοχλεί τους πολιτικούς περισσότερο από μια μύγα. Και τόσο οικείο όσο το θέαμα ενός πολιτικού που «ενοχλεί» τους δημοσιογράφους λιγότερο από μια μύγα.

-  restaro