Ο λαϊκισμός των αντι - λαϊκιστών

του Γιώργου Λακόπουλου

Ας αρχίσουμε με έναν επώνυμο: τον Πύρρο Δήμα. Ο Ολυμπιονίκης - σήμερα ζει και εργάζεται στην Αμερική - προβάλλει τον ισχυρισμό ότι από τη θέση του τεχνικού συμβούλου στην ελληνική Ομοσπονδία Άρσης Βαρών έφυγε γιατί:

«Με το που βγήκε, ο ΣΥΡΙΖΑ την επόμενη μέρα κόψανε το 55% της Ελληνικής Ομοσπονδίας» - της επιχορήγησης εννοεί. «Ήταν σα να μου έλεγαν: μάζεψέ τα και φύγε».
Αυτή η τοποθέτηση ενός εμβληματικού προσώπου του ελληνικού αθλητισμού,  μπορεί να διεκδικήσει ενδεχομένως το ελαφρυντικό της λανθασμένης ερμηνείας της αναγκαστικής δημοσιονομικής πολιτικής της χώρας τα τελευταία εφτά χρόνια – και ας υπήρξε πολιτικός ο ίδιος για ένα μικρό διάστημα.

Αλλά αυτή η τοποθέτηση τροφοδοτεί μια προπαγάνδα που επιδιώκει να φορτώσει στη σημερινή κυβέρνηση τις περικοπές πάσης φύσεως. Για οτιδήποτε κόβεται στο πλαίσιο της  υποχρέωσης που είχε αναλάβει η χώρα - προκειμένου να δανειοδοτηθεί και να μην χρεοκοπήσει - να μειώσει τις  δαπάνες της.

Όμως ακριβώς τις ίδιες περικοπές έκαναν και προκάτοχοί της και ενδεχομένως θα κάνουν και οι  διάδοχοι της, αν δεν βελτιωθεί η παραγωγικότητα της ελληνικής οικονομίας.
Υπάρχουν τρεις παρατηρήσεις για τις περικοπές των κυβερνήσεων, πρώτα του ΠΑΣΟΚ - με τον Παπανδρέου, μετά του  ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ μαζί - με τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο και  σήμερα του ΣΥΡΙΖΑ - με τον Τσίπρα.

Η πρώτη παρατήρηση είναι ότι το μνημονιακό καθεστώς δεν επιβλήθηκε στη χώρα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Δεν οδήγησε ο Τσίπρας τη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο διάρκειας, στο Μνημόνιο και την εκχώρηση εξουσιών, διακυβέρνησης και εθνικής κυριαρχίας, στην τρόικα.

Ο Τσίπρας έκανε το λάθος να προβάλλει ότι μπορεί να τα  αποτινάξει- και παραλίγο τινάξει τη χωρα στον αέρα. Μέχρι να κατανοήσει ότι αυτό το καθεστώς θα κρατήσει αναγκαστικά για πολλά χρόνια και να υπογράψει κι αυτός τη μνημονιακή συνέχεια- για την οποία δεν είχε αντίρρηση ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε η ΝΔ. Δεδομένου ότι η δέσμευση επιβάλλει τις περικοπές, είναι περικοπές  για τις οποίες συμφώνησαν και τα τρία κόμματα. Απλώς τις λούζεται όποιος κέρδισε τις εκλογές…

Η δεύτερη παρατήρηση είναι ότι για τη χρεοκοπία της χώρας  - και για τους χειρισμούς που έγιναν όταν διαπιστώθηκε - δεν ευθύνεται ο Τσίπρας και η Αριστερά.  Άλλωστε ο καυγάς μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ - για το ποιος ευθύνεται  για το Μνημόνιο - είναι γνωστός, εξελίσσεται από το 2010 και πάντως δεν περιλαμβάνει τη σημερινή  κυβέρνηση.

Ο Τσίπρας παρέλαβε το πρόβλημα. Μπορεί να μην καταφέρνει να το λύσει ακόμη - αν και ο ίδιος ισχυρίζεται ότι σε ένα χρόνο η χώρα θα βρίσκεται εκτός Μνημονίου - αλλά πάντως δεν τον βαρύνει η δημιουργία του. Συνεπώς, όχι μόνο δεν είναι ο φυσικός αυτουργός της μνημονιακής λιτότητας που επιβάλλει η επιβεβλημένη δημοσιονομική διόρθωση της χώρας, αλλά δεν τον βαρύνουν και οι αιτίες που οδήγησαν εκεί. 

Η πορεία προς τη χρεοκοπία είναι αποκλειστικά έργο ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Τα δυο κόμματα δεν συνδέονται μόνο με την υπερχρέωση και τη δημοσιονομική εκτροπή, αλλά με την πλαστή εικόνα ευημερίας που δημιουργούσαν. Με την απώλεια των ευκαιριών ανάπτυξης που έδωσε η κοινοτική χρηματοδότηση. Με τη σήψη, τη διαφθορά και την εξαχρείωση. Με τον αθέμιτο πλουτισμό μιας κάστας και με την διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Υπάρχει αντίρρηση;

Τρίτη παρατήρηση είναι ότι ο Τσίπρας έκανε όσα έκανε λάθος μόλις ανέλαβε, με το κόστος που είχαν, αλλά στο τέλος διόρθωσε την πορεία του και έκτοτε φέρνει και το καράβι στα ίδια. Κατηγορείται για  δημαγωγική πορεία προς την εξουσία - δικαίως φυσικά, αλλά ας βγάλουν τη σκούφια τους οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να τον χτυπήσουν.

Στην πρώτη κυβέρνησή του πειραματίσθηκε με ανόητους, σαλταρισμένους και ιδεοληπτικούς ή προσπάθησε να πολιτευτεί στην Ευρώπη με τρόπο καταδικασμένο εκ των προτέρων - με αποτέλεσμα να επιβαρύνει την κατάσταση τη χώρας. Όσο αυτό είναι αλήθεια, είναι και ότι το αναγνώρισε εμπράκτως: ξήλωσε τους προβληματικούς του κόμματος του, υπέγραψε το Μνημόνιο και συνεργάζεται με τους εταίρους. Αφού έθεσε υπόψη του εκλογικού σώματος την μεταστροφή του και πήρε την έγκρισή του.

Έκτοτε υλοποιεί με συνέπεια και αποτέλεσμα όσα ανέλαβε η χώρα, όπως πιστοποιούν στο κοινοτικό κέντρο στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, στους διεθνείς οργανισμούς τα ΜΜΕ  και πλέον και στις αγορές.

Δεν υπάρχει πολιτική Τσίπρα. Αυτή κάηκε με την πρώτη κυβέρνησή του. Υπάρχει πολιτική Μνημονίου την οποία εφαρμόζει ο Τσίπρας, αποδέχονται και τα άλλα κόμματα και αυτή η πολιτική επιβάλλει περικοπές.  Οι μισθοί, οι συντάξεις και οι δημόσιες παροχές εν γένει , περιορίζονται διαρκώς γιατί ο κρατικός προϋπολογισμός και τα ασφαλιστικά ταμεία αδυνατούν να τα καλύψουν στο ύψος που είχαν φτάσει τεχνητά με… νόμους και υπουργικές αποφάσεις- τις τελευταίες δεκαετίες της ψευδούς ευημερίας.

Η χώρα είναι καταχρεωμένη χώρα, χωρίς έλεγχο από την κυβέρνηση της οικονομικής πολιτικής της - καθώς δεν θα υπήρχαν τα δάνεια της σωτηρίας της, αν δεν τα είχε εκχωρήσει στην τρόικα. Δεν έχει παραγωγική βάση, ούτε τα κατάφερε στην  προσαρμογή του αγροτικού τομέα, του κρατικού μηχανισμού και του ανθρώπινου δυναμικού στα σύγχρονα δεδομένα. Οι πόροι που προορίζονταν για προσαρμογές, έχουν σπαταληθεί - όχι από τον Τσίπρα - για ψηφοθηρία, μίζες και υπερκέρδη.

Εκ παραλλήλου δεν υπάρχει συλλογική συνειδητοποίηση της πραγματικής κατάστασης της χώρας. Υπάρχει όμως ανειλημμένη υποχρέωση να μπαίνουν λεφτά την άκρη για αποπληρωμή χρεών- αυτό είναι τα πρωτογενή πλεονάσματα. Ο γενικός προϋπολογισμός της είναι ελλειμματικός πάντα και οι πόρτες της χρηματοδότησης από τις αγορές κλειστές. Με αυτά τα δεδομένα, τι  άλλο από περικοπές μπορούν να γίνουν;

Αυτές οι περικοπές είναι αναγκαστικές και σε πολλές περιπτώσεις υποχρεωτικές, αν όχι υγιείς, διορθώσεις παλαιών ημαρτημένων.  Συμβαίνουν στη θητεία μιας κυβέρνησης, αλλά δεν τις επιλέγει η κυβέρνηση. Σήμερα τις υπογράφει ο Τσίπρας, αλλά δεν τις αποφασίζει ο Τσίπρας.

Σήμερα συνιστά στοιχείο εξαπάτησης της κοινωνίας και πολιτική εξαχρείωσης της αντιπολίτευσης ο ισχυρισμός «έκοψε ο Τσίπρας». Τίποτε δεν κόβει Τσίπρας. Τα κόβει η υποχρέωση που ανάλαβε η χώρα - με πρώτον τον Παπανδρέου - να προβεί σε δραστικές μειώσεις.

Αυτό θα συνεχίζεται όσο η οικονομία δεν μπαίνει σε ανάπτυξη διαρκείας. Επ’ αυτού ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του έχουν την ευθύνη του που τους αναλογεί από την ημέρα που ανέλαβαν. Αλλά όχι να του χρεώσουμε και το προπατορικό αμάρτημα. «Κόβει ο Τσίπρας», λες και οι προηγούμενοι μνημονιακοί πρωθυπουργοί έδιναν.

Η «κυβέρνηση έκοψε» είναι μια φράση που χρησιμοποιεί ακόμη και ο καταρτισμένος, αν μη τι άλλο, αρχηγός της ΝΔ και είναι μια ψευδής φράση. Οποιαδήποτε κυβέρνηση το ίδιο θα έκανε. Αλλά όσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατακεραυνώνει το λαϊκισμό του Τσίπρα, όσο και αν είχε δίκιο για την αντιπολιτευτική διαδρομή του σημερινού πρωθυπουργού, αποδεικνύει ότι ο ίδιος είναι εξ ίσου λαϊκιστής.

Αν όχι και περισσότερο καθώς ο προβαλλόμενος αντι-λαϊκισμός  του προσθέτει στη δημοκοπία και τη συνειδητή διαστρέβλωση δεδομένων που γνωρίζει. Η προπαγάνδα «ο Τσίπρας κόβει…» είναι καταστροφική για τη χώρα, γιατί εμποδίζει την κοινωνία να δει το πρόβλημα.

Μπορεί να αποδοθεί σε «αθωότητα» στην περίπτωση Δήμα, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, ως βουλευτής Επικρατείας - του ΠΑΣΟΚ επί Βενιζέλου είχε  ψηφίσει το Μνημόνιο, το οποίο  προέβλεπε περικοπές.

Υπάρχει ασφαλώς η απόγνωση των ανθρώπων που υφίστανται τις περικοπές.  Όπως υπάρχουν οι ελλείψεις που  καταγράφονται σε τομείς άσκησης της κρατικής δραστηριότητας: η πρόνοια, η παιδεία, η υγεία κλπ, τα προβλήματα στην καθημερινότητα των ανθρώπων, στη  λειτουργία του δημοσίου, στη συνοχή της κοινωνίας.

Αλλά είναι ένα στάδιο από το οποίο η Ελλάδα θα περνούσε αναγκαστικά - αργά ή γρήγορα. Δεν μπορούσε να κρατάει αιώνες η σάπια πυραμίδας της ευημερίας. Μπήκε σ’ αυτό το στάδιο με καταλύτη τη διεθνή κρίση του 2008. Αλλά και χωρίς αυτήν πάλι στη χρεοκοπία  θα κατέληγε. Πάλι θα κρινόταν - όπως κρίθηκε - η διορατικότητα όσων όφειλαν να διαχειριστούν την αποφυγή της.

Σε κάθε περίπτωση η σωτηρία θα είχε αίμα και δάκρυα και δεν είναι δίκαιο να βάλουν οι μισοί το αίμα και οι άλλοι τα δάκρυα. Όσο ο λαϊκισμός των αντιλαϊκιστών της σημερινής αντιπολίτευσης - για τη χθεσινή τα είπαμε - προσπαθεί να αποκομίσει κομματικά κέρδη χρεώνοντας  - δίκην χτυπήματος κάτω από τη μέση - στην τρέχουσα κυβέρνηση την ευθύνη, τόσο θα μεγαλώνει η περίοδος της δοκιμασίας.

Συνεπώς ο λαϊκισμός των «αντιλαϊκιστών» είναι χειρότερος. Γιατί  ξέρουν ότι εκτός από την ευκολία των λόγων στην κυβέρνηση υπάρχει και η δυσκολία της πράξης στην κυβέρνηση…

Ανοιχτό Παράθυρο