Εάν στην – ζαλισμένη από την θερινή πόλωση – πολιτική σκηνή υπάρχει ένα ουσιαστικό διακύβευμα, αυτό είναι η έξοδος ή μη, καθαρή ή όχι, από τα Μνημόνια σε 12 μήνες από σήμερα.
Και ενώπιον αυτού του πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού ορόσημου, διατάσσονται ήδη οι δυνάμεις, χαράσσονται οι στρατηγικές και επιλέγοντας τα σημεία σύγκρουσης στα κομματικά επιτελεία.
Η στρατηγική της κυβέρνησης και του Αλέξη Τσίπρα είναι δύσκολη, αμφίρροπη και ενδεχομένως ευάλωτη, είναι όμως σαφής: Ο πρωθυπουργός, μετά την συμφωνία με τους δανειστές, ρίχνει όλα τα όπλα στον μεγάλο στόχο, ήτοι στην επίτευξη οικονομικών επιδόσεων μέσα στον επόμενο χρόνο που θα επιτρέπουν τον Αύγουστο του 2018 στην Ελλάδα να βγει από την επιτροπεία, είτε πλήρως – εξαιρετικά δύσκολο – είτε με μια ήπια πιστοληπτική γραμμή στήριξης.
Η δύσκολη στρατηγική Τσίπρα
Με δεδομένο το βαρύ φορολογικό φορτίο των επόμενων μηνών, τις αναμενόμενες δύσκολες απαιτήσεις του ΔΝΤ στα εργασιακά και τον απρόβλεπτο παράγοντα των εκλογών και των επακόλουθων πολιτικών εξελίξεων στην Γερμανία, πρόκειται για έναν στόχο εξαιρετικά φιλόδοξο. Πρόκειται όμως και για την μοναδική δίοδο που έχει η κυβέρνηση προκειμένου να παρουσιάσει μια πειστική προοπτική στο εκλογικό σώμα και να διεκδικήσει την επανασύνδεσή της – μέσω του δημοσιονομικού χώρου που θα δημιουργηθεί – με εκείνες τις κοινωνικές ομάδες που έχουν απομακρυνθεί και αποστασιοποιηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η «ιδιοκτησία» αυτού του στόχου από τον Αλέξη Τσίπρα είναι και το μεγάλο πολιτικό πρόβλημα από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Από την στιγμή που η κυβέρνηση μπήκε στην λογική της υπέρβασης του Μνημονίου δια της εφαρμογής του, παίζει ουσιαστικά στο γήπεδο που διεκδικούσε η Νέα Δημοκρατία. Και αναγκάζει την αξιωματική αντιπολίτευση να στρέψει τα – οξεία έως και ακραία πλέον – πυρά της σε θέματα και μέτωπα περιφερειακά και όχι στην οικονομία που είναι και ο πυρήνας της κοινωνικής αγωνίας. Εξ ου και ο κλιμακούμενος πολιτικός θόρυβος από τη ΝΔ και τα μέσα ενημέρωσης που την στηρίζουν στην υπόθεση Βαρουφάκη, στο ζήτημα Καμμένου, στον Ρουβίκωνα και στο δόγμα «νόμος και τάξη» κ.λ.π.
Ο Βαρουφάκης κι οι Εξεταστικές
«Από τότε που έκλεισε η β' αξιολόγηση και είχαμε μία συμφωνία που ανοίγει δρόμους προοπτικής για την οικονομία και μία συμφωνία για το χρέος που ανοίγει δρόμους και άνοιξαν οι δρόμοι με την πετυχημένη έξοδο της χώρας στις αγορές, δίνετε την αίσθηση, εσείς και οι βουλευτές σας, ότι βρίσκεστε σε κατάσταση νευρικής κρίσης», ήταν η χαρακτηριστική φράση του Αλέξη Τσίπρα προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη χθες στην Βουλή, θυμίζοντάς του πως μέσα σε ενάμισι μήνα έχει ζητήσει... τρεις Εξεταστικές Επιτροπές.
Κι είναι μια φράση κι ένα μήνυμα στο οποίο όντως, ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας έχει πρόβλημα να απαντήσει. Το κόμμα του επειδή στερείται πεδίου αντιπολίτευσης με όρους και συνθήκες 2017 επιχειρεί να επιστρέψει στο 2015. Και να αποδομήσει την κυβέρνηση όχι για την πολιτική που ακολουθεί σήμερα – στην οποία δεν έχει να αντιπαραβάλει ουσιαστική εναλλακτική – αλλά για όσα έπραξε, ενδεχομένως σκεφτόταν να πράξει, ή ενδεχομένως δεν έπραξε πριν από δυόμισι χρόνια.
«Δεν είναι όλα γνωστά για την περίοδο που ήταν υπουργός Οικονομικών ο Γιάνης Βαρουφάκης. Το ό,τι έγινε εκείνο το πρώτο επτάμηνο του 2015 δεν ξεπλένεται από το γεγονός ότι κέρδισε το κόμμα σας μία ακόμα εκλογή τον Σεπτέμβριο. Οι συνέπειες εξακολουθούν να μας συνοδεύουν», είπε χθες ο Κυριάκος Μητσοτάκης στον Αλέξη Τσίπρα στην Βουλή, επιμένοντας σ' αυτή την ίδια αντιπολιτευτική γραμμή.
Η αμήχανη αντιπολίτευση της ΝΔ
Πρόκειται όμως για μια αντιπολιτευτική γραμμή που, μέχρι στιγμής, αφήνει τη ΝΔ να εισπράττει μόνον την δυσαρέσκεια. Δεν της δίνει το ρεύμα της άλλης πρότασης και της προοπτικής, δεν της διασφαλίζει νέες κοινωνικές συμμαχίες και δεν αρκεί για να ξεχάσουν οι ψηφοφόροι τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα της και το συστημικό παρελθόν της.
Πολύ περισσότερο, δε, διευκολύνει τον Αλέξη Τσίπρα να αναδεικνύει το δίπολο Αριστεράς και Δεξιάς, έστω και υπό τους όρους του μνημονιακού πολιτικού καταναγκασμού, και να κρατά μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων προερχόμενων από την κεντροαριστερά όχι στον ΣΥΡΙΖΑ μεν αλλά στην ουδέτερη και γκρίζα ζώνη των δημοσκοπήσεων – μια ζώνη, που του επιτρέπει να προσβλέπει στον επαναπατρισμό τους.
Το ενδιαφέρον είναι ότι οι ίδιοι ψηφοφόροι δεν δείχνουν μέχρι στιγμής να συγκινούνται ούτε από τις προσπάθειες ανασύνταξης του ΠΑΣΟΚ και του ευρύτερου κεντρώου χώρου, ούτε βεβαίως από το μέτωπο που δείχνουν να συγκροτούν όλο και πιο έντονα η Φώφη Γεννηματά και ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Όλα αυτά θα κριθούν, θα μετρηθούν και θα μπουν σε νέα βάση στην κομματική και δημοσκοπική αποτίμηση του Σεπτεμβρίου σε όλα τα κομματικά επιτελεία. Τα οποία, πάντως, και παρά την σκληρή δημόσια ρητορική, είναι ήδη αρκούντως προβληματισμένα...
tvxs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου