Το δεξιό ρίσκο Μητσοτάκη

Ο ανασχηματισμός "Βορίδη Θεοδωρικάκου" - Η "αποκαραμανλοποίηση" της Ν.Δ. - Η κεντροαριστερά

της Νικόλ Λειβαδάρη

Ο πρώτος – και ίσως και τελευταίος – ανασχηματισμός της κυβέρνησης Μητσοτάκη δείχνει φόβο εκ δεξιών και ενέχει ρίσκο προς τα κεντροαριστερά: Ο πρωθυπουργός θέλει να κάνει εκλογές, κι ας μην είναι βέβαιο ότι θα το καταφέρει, θέλει βαρύ ιδεολογικό πρόσημο και πόλωση, δεν θέλει - ή δεν αντέχει - μέτωπο με τον Αντώνη Σαμαρά, και δεν θέλει διαρροές στα δεξιά του, είτε προς τον Βελόπουλο, είτε προς τον Τζήμερο και τον Φαήλο Κρανιδιώτη, ή προς οποιοδήποτε άλλο σχήμα προκύψει για να αποτρέψει τις «Πρέσπες των ελληνοτουρκικών».

Αρα, ο Μάκης Βορίδης επιστρέφει στην πρώτη γραμμή και στο εκλογικό υπουργείο Εσωτερικών μαζί με το δόγμα του θεσμικού αποκλεισμού της αριστεράς, η Σοφία Βούλτεψη – των γνωστών «Ρομά, που δίπλα τους ζουν άνθρωποι» - παίρνει θέση για να διεκπεραιώσει την ενσωμάτωση προσφύγων και μεταναστών, και ο Θάνος Πλεύρης ορίζεται αναπληρωτής κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος. Ο Αδωνις Γεωργιάδης παραμένει υπουργός Ανάπτυξης άνευ έργου και άνευ αρμοδιοτήτων και 11 βουλευτές της ΝΔ από ευάριθμες γεωγραφικές περιφέρειες μπαίνουν στην κυβέρνηση, ανάμεσά τους και ο Γιώργος Στύλιος – ο βουλευτής Αρτας που ο Αντώνης Σαμαράς είχε ορίσει υφυπουργό Παιδείας για να τον αποπέμψει μετά από δύο μήνες επειδή μέσα στην Βουλή είχε πει στην Λιάνα Κανέλλη ότι «εσείς θέλετε Κασιδιάρη».

Κοινώς, κερδίζουν η ομάδα Σαμαρά, η συγγενής συνιστώσα του ΛΑΟΣ, το μπλοκ Σημίτη και το ακραίο κέντρο. Το Ποτάμι που… διέλυσε το Ποτάμι επιβραβεύεται εκ νέου δια της υπουργοποίησης του Γιώργου Αμυρά και η εκσυγχρονιστική – κεντρογενής πτέρυγα διατηρεί ανέπαφες τις δυνάμεις της, από τον Κυριάκο Πιερρακάκη και τον Μιχάλη Χρυοσοχοίδη έως την Λίνα Μενδώνη και τον survivor Χάρη Θεοχάρη.

Χάνουν οι καραμανλικοί, ο Τάκης Θεοδωρικάκος και, κατά μία έννοια, και οι αμιγείς φιλελεύθεροι.

Ως προς τους πρώτους, ο Γιώργος Κουμουτσάκος πήρε αθόρυβα τον δρόμο της προαναγγελθείσας εξόδου κι ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος δεν μπήκε ποτέ στην κυβέρνηση. Κατά μία εκδοχή οι εκ δεξιών αντιστάσεις στο πρόσωπό του ήταν σφοδρές, κατά μία άλλη – και επικρατέστερη – το Μαξίμου δεν είχε ποτέ πραγματική πρόθεση να τον εντάξει. Οπερ, ο Νίκος Δέδιας συνεχίζει μόνος σε μια εξωτερική πολιτική που ο ίδιος δεν πιστεύει και η επιχείρηση «αποκαραμανλοποίησης» της ΝΔ ανεβαίνει επίπεδο. Οι πιο θυμωμένοι στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος μιλούσαν χθες ακόμη και για «βεντέτα» από την πλευρά του Μαξίμου, τούτο όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο ίδιος ο Κώστας Καραμανλής δεν προτίθεται να μιλήσει – τουλάχιστον έως ότου υπάρξει, εάν υπάρξει, μείζον διακύβευμα στα ελληνοτουρκικά.

Ο Τάκης Θεοδωρικάκος, από την πλευρά του, μίλησε μόνον για να θυμίσει το μεταρρυθμιστικό έργο του στο υπουργείο Εσωτερικών. Ήταν ο μόνος από τους αποχωρήσαντες που δεν ευχαρίστησε τον πρωθυπουργό, γεγονός που καταγράφηκε. Η – επί μήνες φημολογούμενη - απομάκρυνσή του ήταν, εν τέλει, και το μοναδικό δομικό στοιχείο του ανασχηματισμού, οι λόγοι που την υπαγόρευσαν όμως είναι θολοί. Η σύγκρουσή του με το πρωθυπουργικό γραφείο ήταν επίσης γνωστή, οι φήμες κι οι σκιές περίσσεψαν και χθες, το πραγματικό υπόβαθρο όμως παραμένει μυστήριο.

Στο φιλελεύθερο τμήμα της ΝΔ κόστισε ιδιαίτερα η απομάκρυνση του υφυπουργού Ψηφιακής Πολιτικής Γρηγόρη Ζαριφόπουλου. Ο ίδιος είχε πιστωθεί σημαντικά projects της ψηφιοποίησης του κράτους, τα σχόλια στα social media υπέρ του ήταν καταιγιστικά χθες, και η αντικατάστασή του από τον Γιώργο Στύλιο θεωρήθηκε ήττα των τεχνοκρατών από τον παλαιοκομματισμό.

Η κριτική αυτή όμως δεν αγγίζει τις πρωθυπουργικές προτεραιότητες. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης σχεδιάζει, ή αναγκάζεται, να πάει σε νέες εκλογές – εάν και εφόσον το επιτρέψει η πανδημία - με την ίδια πολιτική συνταγή που κέρδισε και τις προηγούμενες: με φιλελεύθερη επίφαση και βαριά νεοφιλελεύθερη ατζέντα.

Στο κέντρο και στα κεντροαριστερά του δεν βλέπει κίνδυνο, είναι πεπεισμένος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί και το ΚΙΝΑΛ δεν θα τολμήσει. Και στις δημοσκοπήσεις, το επιτελείο του διαβάζει αντοχή του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου, συντηρητική μετατόπιση του εκλογικού σώματος και ανάγκη θωράκισης εκ δεξιών.

Είναι μια υπαρκτή ανάγνωση, αλλά είναι και μια ανάγνωση με ρίσκο. Διότι η κάλπη είναι πάντα κάλπη και η απλή αναλογική είναι απλή αναλογική. Τα δε υπόλοιπα έχουν να κάνουν και με το ένστικτο επιβίωσης των ίδιων των αριστερών και κεντροαριστερών δυνάμεων…

TVXS