Ένας χρόνος, μία λέξη και εκείνες οι στιγμές στο Εφετείο

Εκείνη η μέρα στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας ήταν η μόνη μέρα που τα δάκρυα δεν ήταν για κάτι ή για κάποιον που χάσαμε, μα ήταν δάκρυα χαράς και δικαίωσης

του Πέτρου Κατσάκου

Πώς να χωρέσεις 365 ημέρες σε 280 λέξεις; Πώς να μετρήσεις έναν ολόκληρο χρόνο σε κάτι λιγότερο από μισή σελίδα;  Όλα τα προηγούμενα χρόνια θα ήταν από αδύνατο έως ακατόρθωτο κάτι τέτοιο. Μόνο που το 2020 δεν ήταν μια χρονιά όπως όλες οι άλλες που ήρθαν και έφυγαν. Το 2020 ήταν, βλέπεις, μια χρονιά που θα μπορούσε να μετρηθεί με μία και μόνο λέξη.

Ήταν η χρονιά του κορωνοϊού, η χρονιά της πανδημίας, η χρονιά του lockdown, η χρονιά της καραντίνας.  Ήταν η χρονιά των κρουσμάτων, των διασωληνωμένων και των νεκρών. Γιατί έτσι μετρούσαμε τις μέρες μας φέτος. Με τρεις αριθμούς την ημέρα. Και έτσι λοιπόν, με μία λέξη και τρεις αριθμούς να μας συνοδεύουν, να μας τρομάζουν και να μας κατατρέχουν καθημερινά, έφυγε αυτή η σκληρή χρονιά.

Κι αν της αξίζει αυτής της χρονιάς ένας μικρός απολογισμός ανάσας που να ξορκίζει όλα όσα ζήσαμε και όλα όσα χάσαμε μέσα στο 2020, είναι μονάχα εκείνη η μέρα στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, με τα μάτια, τα αυτιά, τα στόματα και τις γροθιές στραμμένες στο Εφετείο.  Ήταν η μόνη μέρα που ξεχώρισε μέσα στη μονοτονία του φόβου, της αγωνίας, του πένθους και της ανασφάλειας.  Ήταν η μόνη μέρα που τα δάκρυα δεν ήταν για κάτι ή για κάποιον που χάσαμε, μα ήταν δάκρυα χαράς και δικαίωσης.

Ήταν η μόνη μέρα που για κάποιους από εμάς ξεχώρισε μέσα στη μαυρίλα τού 2020 και μας έδωσε έστω και για λίγες ώρες τη δυνατότητα να πάρουμε μια βαθιά ανάσα ελπίδας και αισιοδοξίας.  Όσο προλάβαμε βέβαια πριν τα όργανα του Χρυσοχοΐδη μας κόψουν την ανάσα με τα χημικά και τα δακρυγόνα τους… Αλλά ας είναι. Και πάλι, από όλο το 2020, εμείς εκείνες τις στιγμές κρατάμε.

avgi