Από τον Ζούλα ώς τον Ζούλια μια ρίγα δρόμος

του Πέτρου Κατσάκου

Και αίφνης όλα έγιναν πανελλαδικώς ριγέ, καθώς ένα μεγάλο τμήμα του διαδικτυακού πληθυσμού της χώρας εστίασε στις ενδυματολογικές προτιμήσεις της κυρίας Γκραμπόφσκι είτε με χιουμοριστικό είτε με πανηγυρικό είτε με δασκαλίστικο τρόπο.

Στο λαϊκό ή λαϊκίστικο -διαλέγετε και παίρνετε- ερώτημα «μα είναι ντύσιμο αυτό;» επιστρατεύτηκε μια ομάδα ανώνυμων και επώνυμων δημοσιογράφων που από κοινού απάντησαν με «ρεπορτάζ» και «δημοσιεύματα» που εξυμνούσαν τις στιλιστικές επιλογές της συζύγου του πρωθυπουργού στο Παρίσι και όλοι μαζί βρέθηκαν στο επίκεντρο της κριτικής όσων επέλεξαν να υπενθυμίσουν στις αντιμαχόμενες πλευρές πως δεν μπορεί την ώρα που ο Αμαζόνιος φλέγεται, εσείς να ασχολείστε με παντελόνια και χτενίσματα.

Αν το καλοσκεφτείς, όλοι και όλες τα δίκια τους τα έχουν, καθώς τι έχει να κερδίσει ο εργαζόμενος, ο φορολογούμενος, ο άνεργος, ο συνταξιούχος και ο απειλούμενος από την κλιματική αλλαγή κάτοικος του πλανήτη από την αποπροσανατολιστική κριτική στις ρίγες του παντελονιού της κυρίας Γκραμπόφσκι, αλλά και τι έχει να χάσει αν έστω για μια ώρα σκάσει ένα σαρκαστικό γέλιο στο πικραμένο του χειλάκι;

Γιατί, ναι, όσο επικίνδυνα απολιτίκ μπορεί να είναι μια χαμηλού -όπως λένε- επιπέδου κριτική στο παντελόνι της κυρίας Γκραμπόφσκι και όχι στα φορολογικά στοιχεία της ίδιας ή στις πολιτικές που ακολουθεί ο σύζυγός της, άλλο τόσο επικίνδυνα αντιπολιτική είναι η αφ' υψηλού κριτική στην πλάκα και στο καλαμπούρι του απλού πολίτη που δεν επιτρέπεται να γελά με ό,τι κι ό,τι.

Στο κάτω-κάτω της γραφής, αφήστε την γκρίνια και δείτε τη θετική πλευρά της υπόθεσης. Δείτε πως ο διαδικτυακός χαβαλές και τα αστεία για τις ρίγες στο παντελόνι της κυρίας Γκραμπόφσκι ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δοκιμαστούν τα δημοσιογραφικά ανακλαστικά των νέων ενοίκων του Μαξίμου που εσχάτως αντικατέστησαν τον Κ. Ζούλα και το πώς αυτοί διαχειρίστηκαν μέσω των φιλικών τους ΜΜΕ την επικοινωνιακή κρίση που ενέκυψε μετά τη φωτογράφηση του πρωθυπουργικού ζεύγους στο Μέγαρο των Ηλυσίων επιστρατεύοντας μέχρι και τον γνωστό στιλίστα κ. Ζούλια.

Γι’ αυτό λοιπόν, καλό είναι όταν κάποιοι, έστω και υπό την πίεση των συνθηκών, μας δείχνουν τη δομή του επιτελικού κράτους και τις σχέσεις του με το μιντιακό κατεστημένο που οικοδομούν συστηματικά, εμείς να μην κοιτάμε το δάχτυλο που έχουμε έτοιμο να κουνήσουμε στο πόπολο για το χαμηλού επιπέδου χιούμορ που επιστρατεύει για να ξορκίσει όσα τον ταλαιπωρούν.

avgi