Από το επιτελικό στο πρωθυπουργικό και από το δημόσιο στο ιδιωτικό

Το νομοσχέδιο για το επιτελικό κράτος που κατέθεσε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, συστήνει ένα συγκεντρωτικό τερατούργημα, που το αποκαλεί “Προεδρία της Κυβέρνησης” με 440 υπαλλήλους, εκ των οποίων το 1/3 είναι μετακλητοί, χωρίς δηλαδή, τις υποχρεώσεις και τις πειθαρχίες που επιβάλλει ο Δημοσιοϋπαλληλικός Κώδικας

του Γιώργου Πετρόπουλου*

Η έννοια του “επιτελικού κράτους” είναι κομβική στο νεοφιλελεύθερο “σύμπαν”. Σύμφωνα με αυτή, το Δημόσιο είναι υπεύθυνο μόνο για τον σχεδιασμό, τον προγραμματισμό, τους προϋπολογισμούς και απολογισμούς των δημόσιων πολιτικών, ενώ η ευθύνη της πραγματοποίησής τους ανήκει σε ιδιωτικές εταιρείες που συνάπτουν συμβόλαια με το “επιτελικό κράτος”. Το τελευταίο, σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να ασκεί ελέγχους (αν δεν τους έχει ιδιωτικοποιήσει κι αυτούς) για την ορθή εφαρμογή των συμφωνηθέντων.

Το νομοσχέδιο για το επιτελικό κράτος που κατέθεσε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, αναπαράγει ακριβώς την παραπάνω λογική, εντάσσοντάς την στην καθεστωτική και κομματικοποιημένη αντίληψη για το κράτος, που συνοδεύει το Ελληνικό πολιτικό σύστημα.

Συγκεκριμένα:

Α) Συστήνει ένα συγκεντρωτικό τερατούργημα, που το αποκαλεί “Προεδρία της Κυβέρνησης” με 440 υπαλλήλους, εκ των οποίων το 1/3 είναι μετακλητοί, χωρίς δηλαδή, τις υποχρεώσεις και τις πειθαρχίες που επιβάλλει ο Δημοσιοϋπαλληλικός Κώδικας. Η νέα αυτή υπερδομή, θα κάνει…τα πάντα. Θα  ασκεί εκτός από τις αρμοδιότητες που παραδοσιακά είχε το πρωθυπουργικό γραφείο, την προσθήκη των ΜΜΕ και της ΕΥΠ,  ενώ ταυτόχρονα, θα σχεδιάζει, προγραμματίζει, συντονίζει και ταυτόχρονα θα ελέγχει και τον εαυτό της, συνδεόμενη με δυο άλλες δομές που θα δούμε παρακάτω.

Β) Σε κάθε υπουργείο δημιουργούνται Υπηρεσίες Συντονισμού, που θα υλοποιούν τον προγραμματισμό και τους σχεδιασμούς σε συνεργασία με την Προεδρίας της Κυβέρνησης. Αυτές οι Υπηρεσίες, θα δημιουργούν αμειβόμενες Ομάδες Εργασίας, οι οποίες θα μπορούν να αποτελούνται και από ιδιώτες με “σημαντική εμπειρία”.

Γ) Δημιουργούνται σε κάθε υπουργείο Μονάδες Εσωτερικού Ελέγχου, κάτι σαν Αστυνομία Δημοσίου, με διευρυμένες αρμοδιότητες, πανίσχυρες, που μπορούμε να εικάσουμε με βεβαιότητα πως σε βάθος χρόνου θα καταστούν άλλοτε ανεξέλεγκτες, άλλοτε κομματικά η παραταξιακά χειραγωγούμενες έτσι ώστε να στρέφονται κατά των πολιτικών αντιπάλων εντός των εργασιακών χώρων, με εξοντωτικούς ελέγχους και διώξεις

Δ) Συγκροτείται  Εθνική Αρχή Διαφάνειας, μια υποτιθέμενα, δεν ξέρουμε ακόμη,  ανεξάρτητη αρχή, που για να δημιουργηθεί καταργούνται όλα τα Σώματα Ελέγχου και η Γραμματεία για την Καταπολέμηση της Διαφθοράς. Ευλόγως μπορούμε να ανησυχήσουμε για την τύχη, εμβληματικών ερευνών, όπως το ΚΕΕΛΠΝΟ και η Novartis, όχι μόνο για τις πολιτικές σκοπιμότητες που μπορεί να κρύβει η κατάργησή τους, αλλά και για τα γραφειοκρατικά βάρη και τις καθυστερήσεις που μπορεί να δημιουργήσει η συγχώνευση. Ο πρόεδρος της Αρχής θα επιλεγεί από τον πρωθυπουργό και το προσοντολόγιο που κατατέθηκε στο νομοσχέδιο, “φωτογραφίζει” και αυτόν που έχει ήδη επιλεγεί

Οι παραπάνω δομές, σε πλήρη ανάπτυξη και μετά από λίγο χρονικό διάστημα  είναι το μοναδικό απαραίτητο “κράτος” για την κυβέρνηση της ΝΔ, το  υπόλοιπο θα καταστεί ανενεργό δια της απονέκρωσης του.  Οι “επιτελικές” δομές απλά  θα διαχειρίζονται την παροχή έργου, στην υγεία, την εκπαίδευση, την κοινωνική ασφάλιση, τους ελεγκτικούς, φορολογικούς και περιβαλλοντικούς μηχανισμούς, που  θα μπορούν να ασκούνται μέσω συμπράξεων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, είτε απευθείας με outsourcing.

Εν μέσω θέρους, η κυβέρνηση της ΝΔ, χωρίς διάλογο, φέρνει προς ψήφιση ένα νομοσχέδιο που οπισθοδρομεί στην κομματικοποίηση  και στον καθεστωτισμό την Δημόσια Διοίκηση, οδηγεί στην κατάργηση δομών, και δυνητικά αίρει την συνταγματική προστασία της μονιμότητας για τους εργαζόμενους σε αυτές, ενώ ανοίγει διάπλατα τον δρόμο για την ιδιωτικοποίηση των παρεχόμενων υπηρεσιών.

* Ο Γιώργος Πετρόπουλος είναι αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ