Τελεία και Παυλόπουλος

Σκέφτομαι. Υπό κανονικές πολιτικές συνθήκες, η επιλογή του προσώπου του Προέδρου της Δημοκρατίας θα ήθελα να είναι ένα πρόσωπο ευρείας αποδοχής, έξω από κόμματα ή με αισθητή απόσταση από αυτά, διεθνούς φήμης και με κοινωνικό έργο, κοσμοπολίτης, που να κουβαλά έναν αέρα που θα φυσήξει μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο και θα δώσει στον θεσμό του Προέδρου την αίγλη που αξίζει σε μία ευνομούμενη Δημοκρατία. Είναι όμως κανονικές οι συνθήκες;
Προφανώς και δεν είναι. Διαφορετικά, δεν θα κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ σε συνασπισμό με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, όσα όνειρα και να δει ο Καμμένος με την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου.
Διαφορετικά δεν θα ξεροσταλιάζαμε στα Eurogroup για να δούμε τι θα πουν οι Ευρωπαίοι και πως θα γίνει να μας αφήσουν να αναπνεύσουμε λίγο χωρίς να λάβουμε πιο δραστικά μέτρα και να μας αφήσουν να εφαρμόσουμε εθνική πολιτική.
Διαφορετικά… πολλά πράγματα θα ήταν διαφορετικά.
Σήμερα η χώρα αντιμετωπίζει μία πρωτοφανή κατάσταση κοινωνικής αποδόμησης στο εσωτερικό της, και τους εξουσιαστές που την προστάζουν στο εξωτερικό της. Και για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης ο λαός εξέλεξε με εκλογές τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τον Τσίπρα δεν τον έφερε κάποια Επανάσταση. Εκλογές τον φέρανε. Αστικές εκλογές. Τον εξέλεξε μία πλειοψηφία όμως. Που σημαίνει πως ένας άλλος όγκος κόσμου υπάρχει. Και υποστήριξε κάποια άλλη πολιτική.
Εάν ο Τσίπρας ήταν ο κυβερνήτης μίας λαϊκής επανάστασης, μία επιλογή σαν του Πάκη θα ήταν αστεία. Ως πρωθυπουργός της χώρας όμως είναι υποχρεωμένος να απευθύνεται σε όλους τους πολίτες. Και να ακούει όλους τους πολίτες. Και όχι μόνο αυτούς που πανηγύρισαν για την εκλογή του.
Ενίοτε, κάτι τέτοια χαρακτηρίζουν και κάποιον ως «μεγάλο ηγέτη».
Ακόμη, η επιλογή Παυλόπουλου ή καλύτερα η μη επιλογή Αβραμόπουλου, μοιάζει να ήταν μία επιλογή με μηνύματα και προς τις Βρυξέλλες. Ο Γιούνκερ αντέδρασε μόνο για την γνωστοποίηση της ενόχλησής του (για την ισορροπία που θα του χαλάσει η αντικατάσταση Αβραμόπουλου στην Κομισιόν), και όχι για την ίδια την είδηση της ενόχλησης.
Μοιάζει, αν και ο θεσμός δεν θα έπρεπε να προσφέρεται, ο Τσίπρας να προσπάθησε να δώσει την αίσθηση στους Ευρωπαίους πως υποχωρεί σε αυτή του την απόφαση. Και αμέσως μετά, ανακοίνωσε δύο αποφάσεις (προστασία κατοικίας-δανείων και κατάργηση εργασιακού μεσαίωνα) απόλυτα μονομερείς. Εμένα μου μοιάζει για ένα, ίσως άκομψο, πλην όμως καλοστημένο παιχνίδι τακτικής.
Και κάτι τελευταίο. Το γεγονός πως κατά 80% και 90% ο κόσμος υποστηρίζει την κυβέρνηση, καλό είναι που χρησιμοποιείται προς τους εταίρους γιατί όντως γι’ αυτούς είναι τρομακτικό. Εδώ όμως, στο εσωτερικό, καλό είναι να τα μετράμε τα πράγματα όπως γνωρίζουμε καλά πως μετράνε.
Σύμφωνα με τις εκλογές, μόλις κατά 35% όσων ψηφίσαμε ήμασταν διατεθειμένοι (στη θεωρία τουλάχιστον) να υποστηρίξουμε μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που θα συγκρουστεί με τους εταίρους για σημαντική αλλαγή. Άντε και ένα 4,5% ΑΝΕΛΛ. Και μάλιστα, όχι όλοι όσοι ψήφισαν έτσι στο σύνολό τους.
Στις ίδιες εκλογές, συμμετείχαν άνθρωποι που ψήφισαν μέχρι και Γκλέτσο και Τελεία, κατά 100.000 και πλέον, προτιμώντας κάτι τέτοια από οποιαδήποτε άλλη επιλογή.
Το γεγονός πως σήμερα, μόλις τρεις εβδομάδες μετά, υπάρχουν διπλάσιοι άνθρωποι που χαίρονται και υποστηρίζουν την σύγκρουση που επιχειρεί η κυβέρνηση, σε τι μας διασφαλίζει πως εάν το πράγμα δεν πάει καλά και έχει την εξέλιξη που οι μνημονιακοί απειλούσαν, οι ίδιοι άνθρωποι δεν θα βρεθούν στο άλλο άκρο; Τι θα κάνουν εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει κωλοτούμπα και δεν υποκύψουν οι εταίροι;
Θέλω να πω πως, σήμερα υποστηρίζουν την σύγκρουση άνθρωποι που μέχρι πριν δέκα ημέρες την έτρεμαν. Νίκησαν τους φόβους τους ή ξεψάρωσαν προς στιγμή;
Υπάρχει κόσμος που δείχνει χαρακτηριστική ευκολία στην αλλαγή θέσεων που απαιτούν βαθιά σκέψη και αποφασιστικότητα. Γνώση και συνείδηση. Ποιος εγγυάται πως με την ίδια ευκολία που ωθούν την κυβέρνηση προς την κατεύθυνση της ρήξης, δεν θα σταθούν απέναντι την στιγμή που θα γίνει ταμείο;
Θα μου πεις, θα το αποτρέψει αυτό ο Πρόεδρος Παυλόπουλος; Χλωμό το κόβω. Όμως τουλάχιστον ίσως η παρουσία του να μην οδηγήσει σε δαιμονοποίηση της Αριστεράς. Όπως θα γινόταν στα σίγουρα με έναν Αριστερό Πρόεδρο, όποιος κι αν ήταν.
Η Ελλάδα δεν τρώει μόνο τα παιδιά της. Τρώει και τους παππούδες της. Ρωτήστε, ή διαβάστε, τι έχουν να πουν γι’ αυτό όσοι πολέμησαν στην εθνική αντίσταση.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, και προσπαθώντας κι εγώ να χωνέψω την επιλογή αυτή, σκέφτομαι πως ίσως η επιλογή του Τσίπρα να ήταν από τις καλύτερες που είχε. Από τον κύριο Τίποτα, σίγουρα καλύτερη.
Στη θέση αυτή, κατά την άποψή μου, θα άξιζε ένας άνθρωπος επιπέδου των αγωνιστών Γλέζου και Μίκη, ή έστω του διεθνώς αναγνωρισμένου Κώστα Γαβρά ή της θρυλικής Ιωάννας Καρυστιανής. Θα έπαιρνε ο θεσμός από αυτούς, αφού στην κατάσταση που έχει φτάσει ο ίδιος δεν έχει πλέον να δώσει και πολλά.
Σε αυτόν τον λαό όμως, τον -ακόμα- απαίδευτο και χρονίως αναποφάσιστο και απροσανατόλιστο, ένας Πάκης μάλλον κάνει για τη δουλειά.
Εκτός εάν αυτός ο λαός ωρίμασε τόσο σύντομα, τόσο πολύ και τόσο βαθιά, που θα απαιτήσει κάτι άλλο.
Εδώ και τώρα.

rebeliskos