Κρασάρισμα

Είναι, βλέπεις, εύκολο να επαινείς τους μαθητές ως αντιπολίτευση, όταν κλείνονται στα σχολεία κρεμώντας πανό με σύνθημα «Η δημοκρατία πούλησε την Μακεδονία»

του Κώστα Καναβούρη 

Ώστε λοιπόν κρασάρισε. Ο server, ντε. Αυτός στον οποίο είχε εναποθέσει τις ελπίδες του όλες το υπουργείο Παιδείας και η υπουργός προσωπικώς. Είχαν οκτώ ολόκληρους μήνες για να προετοιμάσουν το σύστημα της Παιδείας μπροστά στο πασιφανώς επερχόμενο κύμα του κορωνοϊού και σαν να μην έφταναν τα όσα έγιναν μέχρι τώρα στον δύσμοιρο χώρο της Παιδείας από αυτή την κυβέρνηση, τον πρωθυπουργό και την αρμόδια υπουργό, το σύστημα που θα έλυνε -έστω με δυσκολίες- το πρόβλημα της διδασκαλίας «ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά» την πρώτη ώρα της λειτουργίας του. Όπως, βέβαια, τόσα και τόσα αίσχη προχειρότητας σε όλους τους τομείς διακυβέρνησης από το επιτελικό, παραθεσμικό συνονθύλευμα που ονομάζεται κυβέρνηση της Ν.Δ.

Είναι ντροπή αυτό που έγινε, μεγάλη ντροπή. Γιατί απεικονίζει με τον πιο θλιπτικό τρόπο την ουσία της αριστείας όπως την αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση και ταυτόχρονα απεικονίζει την εκτίμηση που τρέφει το σύστημα για τη δημόσια Παιδεία, για τον πυρήνα δηλαδή της ύπαρξης του έθνους για το οποίο τόσο πολύ κόπτονται. Είναι, βλέπεις, εύκολο να επαινείς τους μαθητές ως αντιπολίτευση, όταν κλείνονται στα σχολεία κρεμώντας πανό με σύνθημα «Η δημοκρατία πούλησε την Μακεδονία», αλλά είναι ακόμα ευκολότερο να συλλαμβάνεις 14χρονα παιδιά και να τα σέρνεις στο δικαστήριο όταν διεκδικούν τα αυτονόητα για μια δημοκρατία: Παιδεία που ονειρεύεται και Υγεία για να τρέξεις προς το όνειρο. Είναι εύκολο γιατί είναι καταστροφικό. Η εντροπία πάντοτε είναι ευκολότερη από τη δημιουργία. Και αυτή η ευκολία καταστροφής δείχνει και την πολιτική ποιότητα αυτής της διακυβέρνησης που ασκείται χωρίς τσίπα, χωρίς ντροπή.

Η έλλειψη ντροπής είναι που κάνει όχι απλώς τον server άλλα την ίδια τη διακυβέρνηση να κρασάρει όταν χρειάζεται να παράγει δημοκρατική πολιτική, δηλαδή να παράγει δημοκρατία. Η δημοκρατία λοιπόν βλάφτηκε την πρώτη κιόλας ώρα λειτουργίας της τηλεπαιδείας. Υπό την καθοδήγηση της πολλαπλώς αποτυχούσας υπουργού, που η όλη της παρουσία γέρνει μονόπαντα στο Θρήσκευμα πάρα στην Παιδεία. Δεν κάνει του κεφαλιού της. Ολόκληρη η κυβέρνηση δεν χάνει ευκαιρία που να μην καταδείξει την εξαιρετική της συμπάθεια και συμπαράσταση στον χειραγωγικό ρόλο της Εκκλησίας ως προς την πανδημία αλλά και τον εκχυδαϊσμό της αξιοπρέπειας που χρειάζεται η οποιαδήποτε πίστη.

Την ίδια στιγμή που το σύστημα Υγείας οδηγήθηκε στην κατάρρευση με ανυπολόγιστα δραματικές επιπτώσεις σε όλους τους τομείς, με κόστος ανθρώπινες ζωές, οι παπάδες (αν αυτό δεν είναι εγκληματικός σκοταδισμός, τότε τι είναι;) αφέθηκαν να παίξουν ρόλο επιδημιολόγων - λοιμωξιολόγων. Με την παθιασμένη (εμπαθή, καλύτερα) συμπαράσταση της υπουργού, η οποία φανερά επιδιώκει μια Παιδεία -αυτή που κρασάρισε- θρησκόληπτης αμετροέπειας και αισχρής αμορφωσιάς πράγμα που, όπως είπαμε, κοστίζει ανθρώπινες ζωές. Η μεγαλύτερη ντροπή. Λίγο όμως τους ενδιαφέρει. Ας πάει και το παλιάμπελο. Μήπως για τις δικές τους ζωές πρόκειται; Ή για τα δικά τους παιδιά; Άλλωστε ούτε η ίδια η υπουργός ούτε ο πρωθυπουργός διαθέτουν την παραμικρή εμπειρία δημόσιας παιδείας.

Μικρή παρέκβαση: να υποθέσουμε ότι οι κραυγαλέες μορφωτικές ελλείψεις του Κυριάκου Μητσοτάκη, η πλήρης αδυναμία συναρθρωμένου προσωπικού λόγου, η πασιφανής συναισθηματική αστάθεια, αλλά και η ασυγκράτητη θρησκοληψία Παπαδιαμαντικού γραϊδίου της υπουργού Παιδείας, είναι αποτέλεσμα παιδείας των «καλών σχολείων»; Εάν ναι, τότε τα σχολεία αυτά περισσότερο παραμορφώνουν παρά μορφώνουν. Αν όχι, τότε πτυχιούχοι όπως οι εν λόγω θα έπρεπε να μηνυθούν από κάποιο σύνδεσμο ιδιωτικών ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων για δυσφήμηση παροχής υπηρεσιών. Κλείνει η παρέκβαση.

Μαζί έκλεισε και ο server. Ντροπή. Επειδή πρόκειται για τον ίδιο κέρβερο της τηλεπαιδείας στον οποίο είχε προσπέσει η υπουργός για να τιμωρήσει τους καταληψίες μαθητές. Ντροπή, επειδή είναι η υπουργός που με μεγάλη ευκολία ανταλλάσσει τα άμφια με τη στολή και τα κλομπ για «να μάθουν τα παιδιά μας γράμματα». Ντροπή, επειδή το μόνο που μπορεί να πει κανείς για το θεάρεστο έργο της είναι «καλά κρασιά».

Αυγή