Γελωτοποιοί ή Jokers της αυλής;

“Από το σοβαρό στο γελοίο, η απόσταση είναι μικρή. Από το γελοίο όμως στο σοβαρό, η απόσταση είναι τεράστια.”

του Θύμιου Γεωργόπουλου

Οι γελωτοποιοί (παλιάτσοι ή κλόουν) ήταν γνωστοί σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης ήδη από την αρχαιότητα. Τους συναντάμε στην Αθήνα, την Ρώμη, στο παλάτι του Δαρείου, στην Φαραωνική Αίγυπτο, στις Ινδίες, στους Αζτέκους του Μεξικού και στις Βασιλικές αυλές του Μεσαίωνα. Ήταν άνθρωποι συνήθως δύσμορφοι, νάνοι, σακάτηδες ή τρελοί και ο ρόλος τους ήταν αυτός του διασκεδαστή των αρχόντων, των πλουσίων και των βασιλέων.

Ωστόσο οι τότε γελωτοποιοί ασκούσαν -με όπλο την μπαλαφάρα και το σακατηλίκι τους- ακραία κριτική στα κακώς κείμενα που δημιουργούσαν στο λαό, αυτοί που τους πλήρωναν για να γελάνε. Γι’ αυτό άλλωστε πολλοί γελωτοποιοί είχαν υποστεί βαριές τιμωρίες ή κάποιοι το πλήρωσαν ακόμα και με την ζωή τους.

Αντίθετα στις μέρες μας, οι παλιάτσοι φροντίζουν νυχθημερόν να μας «διασκεδάζουν» διαστρέφοντας βάναυσα την ωμή πραγματικότητα, απαλλάσσοντας από κάθε ευθύνη το αφεντικό τους και φορτώνοντας όλα τα δεινά σ’ αυτούς που τα «λούζονται» και φυσικά στους πολιτικούς τους αντιπάλους, φτάνοντας μάλιστα μέχρι και την δολοφονία χαρακτήρων. Έτσι ο ακριβής χαρακτηρισμός τους (λόγω της μετεξέλιξης τους) πλέον είναι: «Οι Jokers της αυλής».

Τα συμβάντα με τους ανηλίκους στις αίθουσες που πρόβαλαν την ταινία «Joker» δεν διερμηνεύονται μόνο μέσα από το πλαίσιο του νεοσυντηρητισμού, του αυταρχισμού και της πορείας προς τα πίσω που εμφανώς επιβάλλει η κυβέρνηση, ούτε αποκλειστικά μέσα από την αλήθεια που περικλείει η άποψη του ηθοποιού Τζακ Νίκολσον: “Αν γλείφεις ένα βυζί, η ταινία κρίνεται «αυστηρώς ακατάλληλη». Αν πετσοκόβεις το βυζί με ένα τσεκούρι, η ταινία κρίνεται «ακατάλληλη κάτω των 13»”, ούτε η όλη διαχείριση της υπόθεσης σταματά στην επικοινωνιακή πανωλεθρία, στα αλληλοκαρφώματα, στον δήθεν «νόμο Ραγκούση» που ευθύνεται και στις πρωτοβουλίες διόρθωσης του νόμου με την λογική “θα πουλήσουμε τον γάιδαρο να πάρουμε σαμάρι”.

Αυτό που ισοδυναμεί με δολοφονία χαρακτήρα είναι η προσπάθεια του Κωνσταντίνου Μπογδάνου και της Ντόρας Μπακογιάννη να στοχοποιήσουν, για τις επιχειρήσεις της αστυνομίας (με την επωδό «για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ) την αρχαιολόγο Μαρία Βλαζάκη, πρώην Γ. Γ. του ΥΠΠΟ, η οποία ωστόσο δεν είχε καμία σχέση με όλα αυτά καθώς έχει παραιτηθεί εδώ και 3 μήνες.

Η βαθύτερη αιτία ανιχνεύθηκε όταν έγινε γνωστό ότι η κα Βλαζάκη ευθύνεται που η «ιδιωτική» συλλογή αρχαιοτήτων του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (προερχόμενη από την ανοιχτή ανασκαφή στη Μεσαρά) έγινε «δωρεά» (το 2000) στο Ελληνικό κράτος.

Όμως οι «κλόουν – Jokers» δεν είναι η πρώτη φορά που προσπαθούν να «διασκεδάσουν» το αφεντικό τους, δολοφονώντας την αλήθεια και την προσωπικότητα των αντιπάλων του αφεντικού τους.

Μακρά η προϋπηρεσία τους, έτσι που εύκολα μπορούν να λάβουν τον χαρακτηρισμό των «serial killers».

Έδρασαν όταν «αποκάλυπταν» ότι ο υπουργός Εργασίας Γ. Κατρούγκαλος έκανε διευκολύνσεις σε πελάτες του έναντι προμήθειας 12%, ότι οι υπουργοί Ν. Παππάς και Χ. Σπίρτζης είχαν στήσει προεκλογική φάμπρικα ρουσφετιών, ότι ο Α. Τσίπρας απέκτησε σπίτι από πλειστηριασμό (το έχασε φτωχός βιοπαλαιστής), ότι το ταχύπλοο στο ατύχημα της Αίγινας το οδηγούσε Συριζαίος, ότι ο πατέρας του Τσίπρα ήταν χουντικός, ότι οι αποκαλύψεις του Άδωνη στην Ελβετική τηλεόραση περί χρηματισμού (και) πολιτικών προσώπων από την Novartis αφορούσαν τους Τσίπρα – Πολάκη!!!

Όπως είπε και κάποιος άγνωστος (όχι Κυριάκο, δεν το είπε ο Σαίξπηρ):

“Από το σοβαρό στο γελοίο, η απόσταση είναι μικρή. Από το γελοίο όμως στο σοβαρό, η απόσταση είναι τεράστια.”

κουτιπανδωρας