Ολα τα γουρούνια δεν είναι φασίστες

του Απόστολου Λυκεσά

Φθονούν το φαγητό που τρώνε οι πρόσφυγες, ακόμα και το τσαντίρι τους. Διασπείρουν χυδαιότητες και ασύστολα, εξόφθαλμα ψεύδη ότι θα τους παραχωρήσουν… οικόπεδα(!) και ότι θα πάρουν… σύνταξη με χίλια ένσημα. Και για γαρνίρισμα, βρίζουν, φτύνουν δηλητήριο, ελεεινολογούν και απειλούν τους ανέστιους και πένητες κι όσους αρθρώνουν μια κουβέντα συμπάθειας. Είναι τα τρίσβαθα της ακροδεξιάς ξετσιπωσιάς, που το μόνο που δεν έχει διατυπώσει ακόμη είναι ότι «η προσφυγιά είναι ευλογία».

Αλλά έτσι κι αλλιώς όλα τα όρια έχουν προ καιρού ξεπεραστεί μέσω της εκλέπτυνσης που προσφέρουν απλόχερα οι δίαυλοι, οι ίδιοι που διακονούσαν ότι οι χρυσαυγίτες περνούσαν γριές στο απέναντι πεζοδρόμιο. Οι γνωστοί ως «αγανακτισμένοι του Αγίου Παντελεήμονα» με τον ίδιο υποτυπώδη και άναρθρο λόγο τους τώρα περιγράφονται ως «αγνή» έκφραση «ανησυχίας των ελληνόψυχων». Την κουβαλάνε ανέκαθεν, βέβαια, αυτή την κληρονομιά οι ακροδεξιοί, να ξεκινάνε τη σκοποβολή με τις λέξεις και τα νοήματά τους.

Κι έτσι κάθε μέρα ο φόβος ενδύεται την «ανησυχία», είναι έτοιμος να πάρει τις καραμπίνες, είναι έτοιμος για σφαγή, αν χρειαστεί, και στα διαλείμματα ασκεί το δημοκρατικό του δικαίωμα να κάνει… μπάρμπεκιου (οι… ελληνόψυχοι δεν ενοχλούνται από την αμερικανιά).

Στις μέρες μας αναδείχτηκε ως καθημερινός κώδικας ένδυσης η γουρουνότητα, κι ας μην είναι όλα τα γουρούνια φασίστες. Η γουρουνότητα έχει να κάνει με τις ιδιότητες του δύσμοιρου ζώου που αδύναμο, κατά βάση, αντιπαρατίθεται στην εξαφάνισή του μόνο με την παμφάγα βουλιμία του -που υποστηρίζεται από γερές μασέλες και σιδερένιο στομάχι- και την πληθώρα γεννήσεων. Αλλά η γουρουνότητα δεν είναι ίδιον των γουρουνιών, η γουρουνότητα είναι η απομόνωση κάποιων χαρακτηριστικών του τετράποδου θηλαστικού, και η μεγέθυνσή τους, ο τρόπος να περιγράψουν οι ίδιοι οι άνθρωποι αυτούς που χάνουν την ανθρωπιά τους, όσους καταπίπτουν δηλαδή σε μια κτηνώδικη μορφή ζωής, σε τέτοια εξαθλίωση που μπορούν να ζουν μέσα σε περιττώματα (κάθε είδους και μορφής), να τρώνε αλόγιστα με ακόρεστη και αηδιαστική βουλιμία, να μην έχουν κανένα φραγμό όχι μόνο στο στομάχι αλλά, κυρίως, και πάνω απ’ όλα, στις κτηνώδικες συμπεριφορές τους απέναντι στους συνανθρώπους τους. Η γουρουνότητα, για παράδειγμα, δεν χαρακτηρίζει αυτούς που από απελπισία ή κατάθλιψη καταφεύγουν ενίοτε σ’ αυτό που ακόμη και παιχνιδιάρικα εξομολογούνται οι ίδιοι ενοχικά: «έκανα γουρουνιές χθες βράδυ».

Η γουρουνότητα είναι η λάσπη μέσα στην οποία φωλιάζει με ασφάλεια το φίδι του φασισμού, τρέφεται σε τενεκέδες γεμάτους χυλό που έχει φτιαχτεί από όλα τα σκουπίδια που έχουν πρόχειρα στη διάθεσή τους, στην περίπτωσή μας, από ενημερωτικά σκουπίδια, ψέματα, διαστροφές, υπερβολές, τερατολογίες και, φυσικά, όπως και στον «Ρινόκερο» του Ιονέσκο, όσοι έχουν προσβληθεί από τη γουρουνότητα διαλαλούν πόσο όμορφο, σπουδαίο και πολύτιμο είναι να έχεις πέσει τόσο χαμηλά. Και πού καλύτερα μπορεί να κρυφτεί η γουρουνότητα, παρά ανάμεσα σε γουρούνια, παρότι όλα τα γουρούνια δεν είναι φασίστες.

EFSYN