Από το Γιάννη Ανδρουλιδάκη (Ευγένιο Αγριμάκη), δημοσιογράφο
Τα τελευταία πέντε χρόνια ζω πολύ κοντά στο κτίριο της ΓΣΕΕ. Όταν λέμε πολύ κοντά, τύπου 100 μέτρα απόσταση.
Άνθρωπος τεμπέλης και ράθυμος, πίνω συχνά τον καφέ μου διανύοντας αυτά τα 100 μέτρα όλα κι όλα, στο καφέ απέναντι από την πύλη της ΓΣΕΕ στον πεζόδρομο της Αινιάνος.
Σε αυτό το διάστημα των πέντε χρόνων, είχα έτσι αρκετές φορές την ευκαιρία να θαυμάσω την αγέρωχη είσοδο στο κτίριο του πρόεδρου της ΓΣΕΕ, του φυσικού ηγέτη της εργατικής τάξης στην Ελλάδα, του Γιάννη του Παναγόπουλου: η θωρακισμένη BMW στρίβει με ελεγχόμενη ταχύτητα από την Αλεξάνδρας, καβαλάει τον πεζόδρομο, φτάνει στο ύψος της καφετέριας, σταματάει, το φιμέ τζάμι του οδηγού ανοίγει, βγαίνει μια φάτσα βγαλμένη από το Goodfellas του Σκορτσέζε από το παράθυρο, λέει «τις καρέκλες λίγο παιδιά, να περάσουμε», μαζευόμαστε να περάσει η BMW να μπει στο παρκινγκ, και λίγο πριν μπει ξανασταματά, ανοίγει η πόρτα του συνοδηγού και βγαίνει ο πρόεδρος, με το πούρο στο χέρι και ένα κουστούμι πάντα λίγο τσαλακωμένο. Χαιρετά αν δει μπροστά του τίποτα εργαζόμενους της ΓΣΕΕ ή του ΙΝΕ με την ίδια πάντα φράση («Τι γίνεται ψευτοεπαναστάτες της πορδής; Πάλι καφέ πίνετε;») και έπειτα μπαίνει στη Συνομοσπονδία του, όπως μπαίνει κανείς στα ιδιαίτερα διαμερίσματά του, εκεί που και οι βασιλιάδες πηγαίνουν μόνοι.
Θαυμάζω αυτόν τον άνθρωπο. Όχι τόσο για το τσαλακωμένο κουστούμι, τα φιμέ τζάμια, το πούρο και τα κρύα αστεία μαλάκα θείου, όσο για αυτή την ικανότητά του να παραμένει ακλόνητος μέσα σε έναν κόσμο που κλονίζεται, ακίνητος σε ένα τρένο που κινείται, στωικός και κατανοητικός σαν το Άγαλμα του Πουλόπουλου. Ήμουν νέο παιδί που ξεκινούσε στη δημοσιογραφία όταν ο Παναγόπουλος ανέλαβε πρόεδρος της ΓΣΕΕ και είχα αναλάβει να στήσω τη σελίδα με την είδηση. Τα παιδιά μου ήταν τότε αγέννητα, ο ΠΑΟΚ είχε σέντερ φορ τον Σάντορ Τόργκελε, στην Α’ Εθνική έπαιζε ο Ακράτητος Σπάτων και στον Λευκό Οίκο ο Τζορτζ Μπους. Από τότε η Ελλάδα πέρασε δύο μεγάλες οικονομικές κρίσεις και ετοιμάζεται να μπει στην τρίτη. Άλλαξε οκτώ φορές πρωθυπουργό και άλλες πέντε πρόεδρο του ΣΕΒ, έχασε το μισό ΑΕΠ της, έχασε το ΠΑΣΟΚ της, έχασε από τα Νησιά Φερόε στα προκριματικά του Μουντιάλ του 2014, αλλά ένα πράγμα έμεινε σταθερό για να μας θυμίζει τα νιάτα μας που χάθηκαν άδοξα: ο Γιάννης ο Παναγόπουλος στην ηγεσία της ΓΣΕΕ, απόδειξη της απαντοχής της εργατικής τάξης στις κακουχίες και της σταθερότητας με την οποία βαδίζει στο ιστορικό της πεπρωμένο, κοντά 20 χρόνια τώρα.
Σήμερα στη χώρα είχαμε την κρατική εκδοχή της εργατικής πρωτομαγιάς. Δηλαδή με διάταγμα βασισμένο στο νόμο, η κυβέρνηση όρισε τη σημερινή μέρα πρωτομαγιάτικη αργία. Συνδικάτα, ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα, η ΑΔΕΔΥ, αγνόησαν την κρατική αργία, και κήρυξαν απεργία για την 6η Μαΐου, ενάντια σε έναν νόμο που έρχεται να απελευθερώσει το ωράριο εργασίας, να καταργήσει το 8ωρο για να επιτρέψει το 10ωρο, να εξαφανίσει τις πληρωμένες υπερωρίες, να επιβάλει τον κρατικό έλεγχο στον συνδικαλισμό. Όχι όμως ο Γιάννης ο Παναγόπουλος. Με τη σοφία των ατελείωτων χρόνων στη φυσική ηγεσία της εργατικής τάξης, κατάλαβε ότι δεν είναι τώρα καιρός για ηρωισμούς. Μόνος του ανάμεσα σε όλους, ψύχραιμος, αποφασισμένος, διαφορετικός, αποδέχτηκε την κρατική αργία, κήρυξε κι αυτός πρωτομαγιά σήμερα. Έβγαλε μάλιστα και αφίσα.
Η αφίσα, βγαλμένη από την αισθητική των χαρτοπανό «Καθημερινά μπάνια στη Λούτσα» της δεκαετίας του ’80, καταλήγει με το εμπνευσμένο σύνθημα «Γιατί είμαστε άνθρωποι και πρέπει να ζήσουμε!!!». Η χρήση τριών θαυμαστικών προκάλεσε ερωτήματα στον κόσμο της εργασίας. Τι θαύμασε σε αυτή τη φράση ο Γιάννης ο Παναγόπουλος και επέλεξε αυτή τη στίξη; Τι τον εξέπληξε; Να ήταν η ανάγκη έμφασης στην επίκληση ηθικού πανικού αυτού του «πρέπει»; Και στην τελική γιατί «πρέπει»; Τόσοι άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα, εμείς γιατί πρέπει να ζήσουμε; Να ήταν ο ενθουσιασμός τους που επρόκειτο για ανθρώπους; Ίσως δεν μάθουμε ποτέ.
Όπως δεν θα μάθουμε ποτέ τι έγινε και στην αφίσα αυτή η ΓΣΕΕ ξέχασε να καλέσει σε συγκέντρωση, μετατρεπόμενη στη μοναδική συνδικαλιστική συνομοσπονδία στον κόσμο που δεν διοργανώνει συγκέντρωση την πρωτομαγιά. Άραγε να υπάρχει κάποιο κρυφό μήνυμα πίσω από αυτό ή ο πρόεδρος το ξέχασε κι όταν γύρισε σπίτι είπε «όχι ρε πούστη μου, συγκέντρωση ξέχασα να βάλω»;
Έχω ωστόσο μία ένδειξη. Σήμερα το πρωί έπινα ξανά τον καφέ μου στον πεζόδρομο της ΓΣΕΕ, γιορτάζοντας μαζί με εκατοντάδες ακόμα ανθρώπους τη Μεταπολίτευση της γενιάς μας, την πτώση της δικτατορίας του Τσιόδρα. Ο Γιάννης ο Παναγόπουλος δεν έλειψε ούτε σήμερα από κοντά μας. Ήρθε με την BMW του, τα φιμέ τζάμια, το τσαλακωμένο κουστούμι, το πούρο του. Κατέβηκε, ανοίξαμε την αλυσίδα κι έγινε ένας από εμάς. Χαιρέτησε χαρούμενους δύο, τρεις, τέσσερις εργάτες γνωστούς του που έπιναν τον καφέ τους και πέρασε χαρούμενος την πύλη της Συνομοσπονδίας του. Ο Γιάννης Παναγόπουλος δεν ήθελε να αποκοπεί ούτε σήμερα από εκεί που χτυπάει η καρδιά της εργατικής τάξης, τα καφέ, και να πάει να απομονωθεί με 10 μπαρμπάδια στην πλατεία Κλαυθμώνος.
Αυτό με γεμίζει αισιοδοξία. Αν ο Γιάννης ο Παναγόπουλος θέλει να είναι εκεί που είναι οι εργαζόμενοι, θα είναι μαζί μας και μεθαύριο, στην απεργία που προσπάθησε να σπάσει σε συνεργασία με την κυβέρνηση. Θα είναι ξανά μαζί μας.
Πέμπτη 6 Μαΐου, 10:30 το πρωί, στα Προπύλαια. Τα λέμε εκεί, Πρόεδρε.
Πηγή: facebook Yannis Androulidakis (Evgenios Agrimakis)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου