του Άκη Σακισλόγλου
Τώρα γκρινιάζεις φίλε επαγγελματία. Γιατί σού κλείνουν το μαγαζί στις 12 αντί να κάνουν αυστηρότερους ελέγχους για τις αποστάσεις και τον αριθμό των πελατών σου.
Γκρινιάζεις κι εσύ εργαζόμενε που θα χάσεις μεροκάματα. Κι εσύ πολίτη που φρικάρεις μέσα στα λεωφορεία τα τιγκαρισμένα από κόσμο αφού τα δρομολόγια σε όλα τα ΜΜΜ είναι πιο αραιά κι από τα έτσι κι αλλιώς ελάχιστα δυνατά.
Γκρινιάζεις και θυμώνεις για τους ανύπαρκτους ελέγχους στα σύνορα, για την διεύρυνση της πληρότητας στα πλοία, για την κατάσταση στις πλαζ, στα σούπερ μάρκετ, στα κλαμπ. Τώρα, όμως, δεν έχει πια κανένα νόημα.
Είναι πολύ αργά! Δεν έχει κανένα νόημα γιατί, παρότι έχεις όλο το δίκιο με το μέρος σου, αυτοί που κυβερνούν, αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις, αυτοί που ευθύνονται για τα αποτελέσματα… «τόσοι ήτανε πάντα».
Δεν άλλαξε τίποτα από την καραντίνα ως τώρα. Απλώς είχαν «καλές δημόσιες σχέσεις και πανούργους επικοινωνιολόγους».
Τόσοι ήτανε όταν σου μετέφεραν πως «ο πρωθυπουργός βάζει τον άνθρωπο πάνω από τους αριθμούς και την οικονομία» κι εσύ τον πίστευες και τον αποθέωνες και δεν έλεγες ένα «πλάκα μάς κάνεις; Είσαι πρωθυπουργός της πιο φιλελεύθερης κυβέρνησης μετά από αυτήν του πατέρα σου. Διαφωνούμε σε πολλά, σεβόμαστε όμως το ότι εξελέγεις και με μεγάλη διαφορά αλλά μην πας και να μας τρελάνεις κι όλας…»
Τόσοι ήτανε και τίποτα παραπάνω όταν έλεγαν «η Ελλάδα αποτελεί αντικείμενο θαυμασμού» κι εσύ το πίστευες και χλεύαζες όσους έλεγαν: «Ρε παιδιά, τα ίδια νούμερα έχουν όλα τα Βαλκάνια. Ας είναι καλά η αποβιομηχάνιση, το ότι δεν είμαστε διεθνώς συνδεδεμένοι γενικά και ιδίως το χειμώνα αλλά και το ότι την πλήρωσαν πρώτες η Ιταλία και η Ισπανία και εμείς προλάβαμε…»
Τόσοι ήτανε κι όταν έκλειναν την παραλία της Θεσσαλονίκης προς αποφυγή συνωστισμού αντί απλώς να την επιτηρούν και να κάνουν σοβαρούς ελέγχους.
Οι άνθρωποι προκάλεσαν τότε απίστευτο συνωστισμό σε μικρούς και μεγάλους δρόμους κλείνοντας το ασφαλέστερο σημείο για βόλτα στη Θεσσαλονίκη, μόνο και μόνο για να δώσουν σόου στα κανάλια κι εσύ το χειροκρότησες, το ενέκρινες, δεν ζήτησες τίποτα ουσιαστικότερο από μια απαγόρευση.
Και η δεξιά είναι καλή στις απαγορεύσεις. Και στον λαϊκισμό. Πήγαιναν τότε σαν σερίφηδες σε περιοχές με κρούσματα, έκαναν συσκέψεις σε κλειστούς χώρους χωρίς να φορά κανένας μάσκα κι εσύ κοιτούσες αδιάφορα. Δε σε ενοχλούσε. Δεν σκεφτόσουν πως «τέτοια κάνουν γιατί τόσοι είναι»! Και συνέχισαν.
Γιατί τόσοι ήτανε πάντα: Δήμαρχος έκανε εγκαίνια πλατείας χωρίς κανένα μέτρο προφύλαξης, περιφερειάρχης έκανε πάρτι για την σύζυγό του με εκατοντάδες καλεσμένους και προκλητική χλιδή, υπουργός έκανε τα αποκαλυπτήρια αγάλματος έξω από την εκκλησία κι ήταν σαν προεκλογική συγκέντρωση από κόσμο αλλά τότε δεν ακούγονταν τίποτα. Ούτε καν ένα «τι κάνετε ρε; Σας βλέπουμε!» Τώρα, λοιπόν, είναι αργά. Κι έρχονται χειρότερα.
Γιατί μια κυβέρνηση που έμαθε να πριμοδοτεί τα ΜΜΕ για να φτιάξει την εικόνα της, αν στραβώσει η δουλειά, απλώς… θα ρίξει κι άλλα εκατομμύρια στην αγορά. Μια κυβέρνηση που την αποθέωσες για όλες τις απαγορεύσεις της, αν αυξηθούν τα κρούσματα, θα προβεί σε περισσότερες απαγορεύσεις.
Μια κυβέρνηση που σού πέρασε την ιδέα της «ατομικής ευθύνης» κι εσύ τη δέχτηκες, τώρα που θα γεμίσουν πάλι οι εντατικές, θα μιλήσει πάλι για ατομική ευθύνη και θα δεις και πολλά ρεπορτάζ με «ανώριμα πιτσιρίκια» να πίνουν μπύρες σε πάρκα στις 2 τη νύχτα κι εσύ, δήθεν έκπληκτος, θα ηθικολογείς για την ανευθυνότητά τους κι ούτε που θα σου περνάει από το μυαλό ότι κάποιος έκλεισε τα μαγαζιά στις 12 νομίζοντας ότι μπορεί να σταματήσει αυτοστιγμής τη ζωή της νεολαίας, έτσι με μια απαγόρευση.
Αυτόν τον κάποιον, δεν θα τον κατηγορήσεις. Δεν τολμάς ή δεν θέλεις να του καταλογίσεις ευθύνες.
Στη νεολαία θα τα ρίξεις πάλι. Δυστυχώς. Μην εκπλαγείς έτσι που θα κορυφωθεί στα τέλη Αυγούστου το κύμα Κορονοϊού (πες το δεύτερο, ουσιαστικά ένας είναι ο ιός. Υπήρχε ανάμεσά μας κι απλώς επανήλθε με τόσα συνεχόμενα εγκλήματα για χάρη της οικονομίας που νωρίτερα βουλιάξαμε…) αν διαρρεύσει κανένα δήθεν σκάνδαλο του ΣΥΡΙΖΑ, κανένα απόρρητο πόρισμα για το Μάτι, τίποτα ευθύνες του Παπαγγελόπουλου, λίγο από ελληνοτουρκικά, προσφυγικό ή μακεδονικό…
Είναι εύκολο να κατευθύνεις τον κόσμο σε ένα σωρό επουσιώδη θέματα όταν έχεις την συντριπτική πλειοψηφία την ΜΜΕ μαζί σου. Αυτοί την δουλειά τους θα κάνουν, «τόσοι ήταν και τόσοι είναι». Έφτασαν στο σημείο να διαρρέουν πως στην κουβέντα του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Αλέξη Τσίπρα για τα ελληνοτουρκικά, «ο πρωθυπουργός ζήτησε εξηγήσεις για την επίθεση του Documento στη σύζυγό του».
Δεν κάνω πλάκα παιδιά. Ρεπορτάζ κυβερνητικό είναι. Μόνοι τους το επικοινώνησαν από του Μαξίμου. Διότι όταν δε ζητάς το λόγο για αυτήν την «μιντιακή δικτατορία» που επέβαλε η Νέα Δημοκρατία, όταν δε σε ενοχλούν τα 20 εκατομμύρια που μοίρασε και μάλιστα εκεί που ήθελε αυτή, τότε η «μαθημένη μόνο στις κολακείες και στις αποθεωτικές υπερβολές» κυβέρνηση, μπορεί εύκολα να αποκτήσει τόσο θράσος που να «την λέει» στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης γιατί βρέθηκε επιτέλους μία εφημερίδα να κάνει ρεπορτάζ και να βγάλει πράγματα στη φόρα που κανείς άλλος δεν τόλμησε.
Ναι, για την Μαρέβα. Που εκτός από «υπέρκομψη» είναι και γυναίκα πρωθυπουργού και κρίνεται καθημερινά, ειδικά αν έχει επιχειρήσεις, ανοιχτά δάνεια, αμφισβητούμενα πόθεν έσχες και υποψίες διαπλοκής. Για όλες τις συζύγους πρωθυπουργών ίσχυε και ισχύει πως «η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει απλώς να είναι αλλά και να φαίνεται τίμια».
Ας τελειώνει αυτό το παραμύθι της «σοβαρής κυβέρνησης». Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι αυτός που είναι. Το ζήτημα παραμένει: «εμείς τι είμαστε. Και τι θέση παίρνουμε στα πράγματα».
Υ.γ.: Έβαλα αυτόν τον τίτλο στο κείμενο, παραφράζοντας τον αγαπημένο στίχο του ποιητή Μανώλη Αναγνωστάκη « Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε» γιατί θυμάμαι την αντίδραση των κλακαδόρων της Νέας Δημοκρατίας όταν πέρσι ο Τσίπρας, ως πρωθυπουργός ακόμα, την είχε χρησιμοποιήσει περιφραστικά κι όχι αυτούσια χαρακτηρίζοντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είχανε πέσει να τον φάνε όλοι αυτοί που από τη λίστα Πέτσα πήραν πενταψήφια και εξαψήφια ποσά γιατί δεν την είπε αυτούσια υπονοώντας πως δεν γνώριζε καν το ποίημα. Ένας χρόνος και κάτι πέρασε και δε μου φεύγει από το μυαλό: «Τόσος ήτανε πάντα ο Κυριάκος». Και το έχω ξαναγράψει: όταν ξηλωθεί το πουλόβερ και όλοι εσείς που τον αποθεώνετε, αρχίσετε να τον απαξιώνετε, θα είμαι εδώ να σας τα θυμίζω όλα. Να μην σας πω ότι θα τον υπερασπίζομαι κι όλας…
https://parallaximag.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου