Τετάρτη 8 Απριλίου 2020

Την έλεγαν Χελίν Μπολέκ…



του Γιάννη Μπαλάφα
Την έλεγαν Χελίν Μπολέκ, ήταν 28 ετών και της άρεσε να τραγουδά με το συγκρότημά της GrupYorum. Μάθαμε την ύπαρξή της με τραγικό τρόπο. Πέθανε μετά από απεργία πείνας -288 ημερών- διεκδικώντας το δικαίωμα να τραγουδά, κάτι που απαγόρευσε ο «σουλτάνος» Ερντογάν, γιατί ήταν λέει αριστερό συγκρότημα...
Προσωπικά δεν είδα την είδηση στα δελτία των 8 (ζητώ συγγνώμη αν σε κάποιο κανάλι υπήρξε αναφορά, αλλά δεν υπέπεσε στη δική μου αντίληψη)… Φαίνεται ότι δεν περίσσευε χρόνος από το λιβάνισμα στην κυβέρνηση, από την παραλυτική εκστρατεία τρόμου, από τις αναφορές στην αρρενωπή γοητεία του υφυπουργού Χαρδαλιά...
Με άγγιξε βαθιά αυτή η θυσία για ένα αυτονόητο δικαίωμα. Μου θύμισε την ανάλογη θυσία του Μπόμπι Σαντς και άλλων 9 απεργών πείνας το 1981. Ήταν φυλακισμένοι ως μέλη του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού στην περίοδο του αγώνα ενάντια στη βρετανική κατοχή της Βόρειας Ιρλανδίας. Εναντιώθηκαν στην αφαίρεση της ιδιότητάς τους ως πολιτικών κρατουμένων.
Κατά τη διάρκεια της απεργίας ο Μπόμπι Σαντς εκλέχθηκε βουλευτής στο Βρετανικό Κοινοβούλιο, αλλά ούτε αυτό συγκίνησε την κυβέρνηση της Μεγάλης Βρετανίας. Η πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ τότε είπε ότι «Ο κύριος Σαντς ήταν ένας καταδικασμένος εγκληματίας. Ο ίδιος επέλεξε να χάσει τη ζωή του. Ήταν μια επιλογή που η οργάνωσή του δεν άφησε σε πολλά από τα θύματά της».
Σαφώς και δεν είναι ίδιες περιπτώσεις ο Ερντογάν και η Θάτσερ. Σαφώς όμως και οι δύο δεν ήταν ανεκτικοί σε οτιδήποτε αμφισβητούσε το imperium. Οι φωνές αντίστασης, τα τραγούδια αμφισβήτησης, οι αγώνες της κοινωνίας, προκαλούν «αλλεργία» σε (εκλεγμένους, μην το ξεχνάμε...) αυταρχικούς ηγέτες.
Ζούμε σε μια εποχή που ο αυταρχισμός περισσεύει και τα δικαιώματα περιορίζονται. Ηγέτες τύπου Πούτιν, Μπολσονάρου, Τραμπ, Τζόνσον κ.λπ. (πάντα με τη βοήθεια «πρόθυμων» ΜΜΕ) εκλέγονται και εφαρμόζουν αυταρχικές πολιτικές. Εξοντώνονται οι αντίπαλοι, οι κοινωνίες «μπολιάζονται» με μίσος και καλλιεργείται συστηματικά ένα είδος «κοινωνικού αυτοματισμού» απέναντι σε κάθε τι που μας βγάζει έξω από την comfort zone (την καθημερινή ρουτίνα μας). Κατά καιρούς εχθροί αναγορεύτηκαν οι μετανάστες, όσοι δεν ανήκουν στην τοπικά κυρίαρχη θρησκεία, οι Ρομά, οι αριστεροί, οι «ανεύθυνοι πολίτες», οι αλληλέγγυοι, οι «τεμπέληδες του δημόσιου τομέα», οι κάτοικοι των Εξαρχείων, οι δημοσιογράφοι γενικώς κ.λπ.
Αποδεκτοί είναι μόνο οι λευκοί χριστιανοί που είναι στρέιτ, οικογενειάρχες, ψηφίζουν «αποδεκτά» κόμματα, κάθε βράδυ ενημερώνονται από τα δελτία των 8 και δεν διαμαρτύρονται...
Πολίτες λοιπόν σαν τη Χελίν Μπολέκ ή τον Μπόμπι Σαντς δεν είναι ανεκτοί από τους «ηγέτες». Θέλουν λέει, να τραγουδούν τραγούδια που δεν έχουν εγκριθεί, είναι ανυπάκουοι. Ας «ψοφήσουν»...
ΥΓ. Όλοι αυτοί που έκαναν δηλώσεις για την απώλεια του Μανώλη Γλέζου, ας συλλογιστούν με ποια πλευρά θα ήταν ο αιώνιος έφηβος...
efsyn

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου