Μια χαρά τα είπε, ως συνήθως, ο πρωθυπουργός, μιλώντας την Τετάρτη στα δεξιόπουλα της Ευρώπης, τα οποία επισκέφτηκαν την Ελλάδα. Προφανώς για να δουν από πρώτο χέρι, ως νέοι της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς, πώς τα αδελφά κόμματα της Ν.Δ. και οι κυβερνήσεις τους βοηθούν τη χειμαζόμενη Ελλάδα.
Και πώς η αδελφή κυβέρνηση της τελευταίας όχι μόνο αξιοποιεί αυτή τη βοήθεια, η οποία έχει μορφή Μνημονίων, αλλά και δίνει μάχη για να περάσει μέχρι κεραίας τις πρόνοιες αλληλεγγύης στην ελληνική κοινωνία.
Είπε λοιπόν ο Αντώνης Σαμαράς ότι η Ελλάδα θα ζήσει σε πείσμα όσων πιστεύουν το αντίθετο - πράγμα στο οποίο έχει φυσικά απόλυτο δίκιο, αφού ως γνωστόν η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Περιέγραψε το έπος της κυβέρνησης, τις μάχες για τη σωτηρία μας και όλα τα λοιπά τα οποία έχει και έχουμε μάθει απ' έξω κι ανακατωτά. Από την άποψη αυτή μάλιστα θα μπορούσε να απαλλάξει τους λογογράφους του από τον κόπο και να χρησιμοποιήσει μια παλιότερη ομιλία του, γιατί όλα αυτά τα έχει πει, τα έχει ξαναπεί και τα έχουμε εμπεδώσει. Αρκεί βέβαια η ομιλία που θα επέλεγε να ήταν της εποχής κατά την οποία ανέβλεψε και ανέκραξε ζήτω-το-Μνημόνιο και όχι της προηγούμενης κάτω-το-Μνημόνιο που όλοι στην Κεντροδεξιά, αλλά και στην Κεντροαριστερά, προσπαθούν να ξεχάσουν.
Τέλος πάντων, είπε όσα είπε και μια χαρά τα είπε, μόνο η περικεφαλαία του έλειπε - και απορούμε πώς δεν το σκέφτηκαν εκεί στου Μαξίμου να του φορέσουν μια, μέρες που είναι, και να καταγραφεί πια ως Σαμαράς με περικεφαλαία. Μέχρι που αποφάσισε να κάνει μια βουτιά και στα βαθιά νερά. Να δώσει στους νεαρούς θαυμαστές της Μέρκελ και των ομοϊδεατών της το στίγμα της σύγχρονης Κεντροδεξιάς - με έμφαση στο Κέντρο για την περίσταση. Και τι έκανε, αν έχετε τον Θεό σας; Μήπως τους έδειξε κανένα βίντεο από την Ιερισσό, για να κατανοήσουν καλύτερα το θέμα; Όχι. Μήπως τους έδειξε κανένα βίντεο από τις επελάσεις των ΜΑΤ εναντίον των ταραξιών; Πάλι όχι. Μήπως, βρε αδελφέ, τους έδειξε έστω τα στοιχεία της ανεργίας των συνομηλίκων τους στη χώρα που οι χώρες τους βοηθούν; Δυστυχώς και πάλι όχι.
Απέφυγε γενικώς τα οπτικοακουστικά μέσα, τα οποία θα προσέδιναν μια ούτως ειπείν τρισδιάστατη εικόνα της Κεντροδεξιάς πολιτικής που εφαρμόζει μαζί με τον Βορίδη, τον Άδωνι και φυσικά τους Βενιζέλο και Κουβέλη. Και αποφάσισε να δώσει έμφαση στους κινδύνους για την πατρίδα από τα άκρα και τη δράση τους. Και δώστε βάση τι είπε επ' αυτού: Δεν φοβούμαστε να αντιπαρατεθούμε σε όσους προτάσσουν τη βία γιατί αν εμείς κάνουμε καλά τη δουλειά μας, οι ακραίοι δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης... η Αριστερά συναντά την αναρχία, με τον λαϊκισμό να αποτελεί τον συνδετικό κρίκο, και η Άκρα Δεξιά δηλητηριάζει τον κόσμο και τα δύο άκρα τροφοδοτούν το ένα το άλλο και δηλητηριάζουν την κοινωνία.
Αυτά περίπου και δεν επανέλαβε αυτή τη φορά το ζόρικο "δεν μασάμε", εκτός πια κι αν το είπε εκτός κειμένου και διέφυγε από τους χρονογράφους του. Και είναι να απορεί κανείς: Γιατί δεν μένεις, άνθρωπέ μου, στα άλλα, τα αμιγώς πατριωτικά, τα της σωτηρίας της πατρίδας, στα οποία τόσο χρόνια εκπαιδεύεσαι; Τι τις θέλεις τις πτήσεις στα ιδεολογικά νέφη; Αφού δεν το έχεις, γιατί επιμένεις; Λες, ας πούμε, ότι αν εσείς κάνετε καλά τη δουλειά σας, τα άκρα θα εξαφανιστούν, εντάξει; Άρε η δική σας κακή δουλειά τα γεννάει και τα συντηρεί, εντάξει πάλι; Πώς δυο γραμμές παρακάτω μας λες ότι το ένα άκρο τροφοδοτεί το άλλο; Πόσα στόματα έχουν για να τρέφονται από δυο μεριές;
Ε, καλά, για τις σοφές κουβέντες περί αναρχίας, λαϊκισμού, δηλητηρίων και ταύτισης της Αριστεράς με τους ναζί, τα σχόλια περιττεύουν. Στις περιπτώσεις αυτές, το θέμα δεν είναι τι λέγεται, αλλά ποιος το λέει. Ούτε καν το μέγεθος του ψέματος δεν έχει σημασία πια, όταν προέρχεται από τον Γκιούλιβερ του Μαξίμου...
Και πώς η αδελφή κυβέρνηση της τελευταίας όχι μόνο αξιοποιεί αυτή τη βοήθεια, η οποία έχει μορφή Μνημονίων, αλλά και δίνει μάχη για να περάσει μέχρι κεραίας τις πρόνοιες αλληλεγγύης στην ελληνική κοινωνία.
Είπε λοιπόν ο Αντώνης Σαμαράς ότι η Ελλάδα θα ζήσει σε πείσμα όσων πιστεύουν το αντίθετο - πράγμα στο οποίο έχει φυσικά απόλυτο δίκιο, αφού ως γνωστόν η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Περιέγραψε το έπος της κυβέρνησης, τις μάχες για τη σωτηρία μας και όλα τα λοιπά τα οποία έχει και έχουμε μάθει απ' έξω κι ανακατωτά. Από την άποψη αυτή μάλιστα θα μπορούσε να απαλλάξει τους λογογράφους του από τον κόπο και να χρησιμοποιήσει μια παλιότερη ομιλία του, γιατί όλα αυτά τα έχει πει, τα έχει ξαναπεί και τα έχουμε εμπεδώσει. Αρκεί βέβαια η ομιλία που θα επέλεγε να ήταν της εποχής κατά την οποία ανέβλεψε και ανέκραξε ζήτω-το-Μνημόνιο και όχι της προηγούμενης κάτω-το-Μνημόνιο που όλοι στην Κεντροδεξιά, αλλά και στην Κεντροαριστερά, προσπαθούν να ξεχάσουν.
Τέλος πάντων, είπε όσα είπε και μια χαρά τα είπε, μόνο η περικεφαλαία του έλειπε - και απορούμε πώς δεν το σκέφτηκαν εκεί στου Μαξίμου να του φορέσουν μια, μέρες που είναι, και να καταγραφεί πια ως Σαμαράς με περικεφαλαία. Μέχρι που αποφάσισε να κάνει μια βουτιά και στα βαθιά νερά. Να δώσει στους νεαρούς θαυμαστές της Μέρκελ και των ομοϊδεατών της το στίγμα της σύγχρονης Κεντροδεξιάς - με έμφαση στο Κέντρο για την περίσταση. Και τι έκανε, αν έχετε τον Θεό σας; Μήπως τους έδειξε κανένα βίντεο από την Ιερισσό, για να κατανοήσουν καλύτερα το θέμα; Όχι. Μήπως τους έδειξε κανένα βίντεο από τις επελάσεις των ΜΑΤ εναντίον των ταραξιών; Πάλι όχι. Μήπως, βρε αδελφέ, τους έδειξε έστω τα στοιχεία της ανεργίας των συνομηλίκων τους στη χώρα που οι χώρες τους βοηθούν; Δυστυχώς και πάλι όχι.
Απέφυγε γενικώς τα οπτικοακουστικά μέσα, τα οποία θα προσέδιναν μια ούτως ειπείν τρισδιάστατη εικόνα της Κεντροδεξιάς πολιτικής που εφαρμόζει μαζί με τον Βορίδη, τον Άδωνι και φυσικά τους Βενιζέλο και Κουβέλη. Και αποφάσισε να δώσει έμφαση στους κινδύνους για την πατρίδα από τα άκρα και τη δράση τους. Και δώστε βάση τι είπε επ' αυτού: Δεν φοβούμαστε να αντιπαρατεθούμε σε όσους προτάσσουν τη βία γιατί αν εμείς κάνουμε καλά τη δουλειά μας, οι ακραίοι δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης... η Αριστερά συναντά την αναρχία, με τον λαϊκισμό να αποτελεί τον συνδετικό κρίκο, και η Άκρα Δεξιά δηλητηριάζει τον κόσμο και τα δύο άκρα τροφοδοτούν το ένα το άλλο και δηλητηριάζουν την κοινωνία.
Αυτά περίπου και δεν επανέλαβε αυτή τη φορά το ζόρικο "δεν μασάμε", εκτός πια κι αν το είπε εκτός κειμένου και διέφυγε από τους χρονογράφους του. Και είναι να απορεί κανείς: Γιατί δεν μένεις, άνθρωπέ μου, στα άλλα, τα αμιγώς πατριωτικά, τα της σωτηρίας της πατρίδας, στα οποία τόσο χρόνια εκπαιδεύεσαι; Τι τις θέλεις τις πτήσεις στα ιδεολογικά νέφη; Αφού δεν το έχεις, γιατί επιμένεις; Λες, ας πούμε, ότι αν εσείς κάνετε καλά τη δουλειά σας, τα άκρα θα εξαφανιστούν, εντάξει; Άρε η δική σας κακή δουλειά τα γεννάει και τα συντηρεί, εντάξει πάλι; Πώς δυο γραμμές παρακάτω μας λες ότι το ένα άκρο τροφοδοτεί το άλλο; Πόσα στόματα έχουν για να τρέφονται από δυο μεριές;
Ε, καλά, για τις σοφές κουβέντες περί αναρχίας, λαϊκισμού, δηλητηρίων και ταύτισης της Αριστεράς με τους ναζί, τα σχόλια περιττεύουν. Στις περιπτώσεις αυτές, το θέμα δεν είναι τι λέγεται, αλλά ποιος το λέει. Ούτε καν το μέγεθος του ψέματος δεν έχει σημασία πια, όταν προέρχεται από τον Γκιούλιβερ του Μαξίμου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου