Haaretz / Κανένας πόλεμος στο Ιράν δεν πρόκειται να σβήσει τα εγκλήματα στη Γάζα

 

της Φωτεινής Λαμπρίδη

«Να μην αποσπάται η προσοχή σας: Κανένας πόλεμος στο Ιράν δεν πρόκειται να σβήσει τα εγκλήματα του Ισραήλ στη Γάζα» γράφει ο Michael Sfard στην Ισραηλινή εφημερίδα Haaretz προσθέτωντας πως δυστυχώς η Ισραηλινή κοινωνία  είναι «βυθισμένη σε μια μιλιταριστική έκσταση» και δεν βλέπει τα εγκλήματα του κράτους του Ισραήλ.

Μιλάει για τον κίνδυνο το Ιράν να κοπάσει τη διεθνή αντίδραση για τη Γάζα και για τη συλλογική ενοχή που κληροδοτεί η κυβέρνηση Νετανιάχου στις επόμενες γενιές.

Ο Sfard είναι Ισραηλινός δικηγόρος και πολιτικός ακτιβιστής, ειδικός στο διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο και το δίκαιο του πολέμου και συγγραφέας του βιβλίου «Κατοχή εκ των έσω: Ένα ταξίδι στις ρίζες του συνταγματικού πραξικοπήματος». To Tvxs μετέφρασε και παρουσιάζει ολόκληρο το άρθρο του προσθέτoντας κάποια απαραίτητα βιογραφικά στοιχεία της έως τώρα διαδρομής του στο τέλος του κειμένου.

“Δεν έχω ιδέα αν το Ιράν έχει ήδη αποφασίσει να κατασκευάσει μια πυρηνική βόμβα. Ακόμη κι αν το έχει κάνει, δεν γνωρίζω πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να την κατασκευάσει. Δεν γνωρίζω επίσης αν ο μόνος τρόπος για να εμποδιστεί το Ιράν από το να γίνει στρατιωτική πυρηνική δύναμη είναι η εξαπόλυση πολέμου εναντίον αυτού του αρχαίου έθνους. Ακόμα και τώρα που ο πόλεμος έχει αρχίσει, δεν έχω την παραμικρή ιδέα αν τα πλήγματά που του έχει επιφέρει το Ισραήλ, επηρεάζουν καθόλου το πυρηνικό του πρόγραμμα.

Δεν διαθέτω τα βασικά δεδομένα για να σχηματίσω άποψη σχετικά με την αναγκαιότητα αυτού του πολέμου, που απειλεί να παρασύρει τη Μέση Ανατολή σε μια μακρά και καταστροφική σύγκρουση. Μου λείπουν πληροφορίες για την αιτιολογία του, για τη νομιμότητά του και για τη σχέση ανάμεσα στους στόχους και στα μέσα που επιλέχθηκαν για να επιτευχθούν. Και δεν τις διαθέτω γιατί δεν πιστεύω λέξη από όσα λένε οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης του Ισραήλ.

Έχουν αποδείξει αμέτρητες φορές ότι δεν είναι άξιοι εμπιστοσύνης. Έχω φτάσει στο σημείο που η δυσπιστία μου απέναντι στα λεγόμενα του πρωθυπουργού και του εκπροσώπου Τύπου του στρατού αγγίζει σχεδόν τη δυσπιστία μου προς τα ρεπορτάζ του καθεστώτος. Ίσως, λοιπόν, δεν υπήρχε άλλη επιλογή από την επίθεση. Ίσως και να υπήρχε. Ειλικρινά, δεν ξέρω.

Αλλά υπάρχουν δύο πράγματα που ξέρω.

Πρώτον, γνωρίζω  —και λυπάμαι γι’ αυτό—  ότι η πλειοψηφία των Ισραηλινών δεν βασανίζεται από αυτά τα ερωτήματα. Ότι σχεδόν δεν υπάρχει κανείς με τον οποίο να μπορείς να συζητήσεις. Είμαστε μεθυσμένοι από συνθήματα γεμάτα αλαζονεία και βυθισμένοι σε μια μιλιταριστική έκσταση.

Εκατομμύρια Ισραηλινοί καταναλώνουν επανειλημμένα ρεπορτάζ για την εξόντωση της ιρανικής στρατιωτικής ηγεσίας, τις θολές εικόνες  που υποτίθεται πως τεκμηριώνουν την επιχείρηση της Μοσάντ  (που μοιάζει  με σειρά του Netflix!), και τις λεπτομέρειες για το πώς το Ισραήλ ξεγέλασε τους δήθεν αφελείς Ιρανούς.  Αποκορύφωμα όλων αυτών ήταν η σύγκληση του στενού κυβερνητικού συμβουλίου με πρόσχημα τη συζήτηση για ανταλλαγή ομήρων, ενώ στην πραγματικότητα – τι έξυπνη παγίδα! – εγκρίθηκε η έναρξη του πολέμου. (Τι ντροπή: δεν είναι μόνο η Χαμάς που χρησιμοποιεί τους ομήρους ως μέσο. Η κυβέρνηση μας τους εκμεταλλεύεται κυνικά, παίζοντας ξανά με τα την αγωνία και τον πόνο των οικογενειών τους).

Οι σάλπιγγες της νίκης ηχούν, αλλά η σαγηνευτική τους μελωδία θα παραπλανήσει τους Ισραηλινούς.

Τα τηλεοπτικά στούντιο είναι οι μαέστροι αυτής της μιλιταριστικής μέθης. Φουντώνουν τις φλόγες του πολέμου και εξυμνούν τους πιλότους. Εξιδανικεύουν τους πράκτορες της Μοσάντ και τα στελέχη της στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών – τους «υπέροχους ήρωές μας» – μέχρι το σημείο της θεοποίησης τους. Δεν προσποιούνται καν ότι παρέχουν πολύπλοκες πληροφορίες στο κοινό. Αντιθέτως, αποκλείουν σκόπιμα κάθε διαφορετική φωνή που δεν συντονίζεται με τον ρυθμό των πολεμικών τυμπάνων.

Ας το παραδεχτούμε: αυτό το φαινόμενο είναι τόσο παλιό όσο και η ανθρωπότητα — μια βίαιη, πατριαρχική, φυλετική νοοτροπία, περήφανη για την ικανότητά της να ρίχνει τη δυνατότερη γροθιά. Δεν είμαι ειρηνιστής· μερικές φορές η χρήση βίας είναι απαραίτητη. Αλλά το Ισραήλ έχει υιοθετήσει μια κοσμοθεωρία σύμφωνα με την οποία κάθε πρόβλημα πρέπει να λύνεται με τη βία. Και ο λαός του Ισραήλ έχει μετατραπεί σε ένα συλλογικό σώμα που θαυμάζει τη δύναμη και τη σκληρότητα, ενώ περιφρονεί τον διάλογο και τον συμβιβασμό.

Και υπάρχει κάτι ακόμα που ξέρω.

Όπως κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Γάζα διαπράχθηκε εθνοκάθαρση σε μεγάλες περιοχές της Δυτικής Όχθης, έτσι και τώρα υπάρχει σοβαρός κίνδυνος η κυβέρνηση να πατήσει τέρμα το εγκληματικό γκάζι στη Γάζα. Ότι ενώ τα βλέμματα είναι στραμμένα στον πόλεμο μεταξύ της μοναδικής πυρηνικής δύναμης της Μέσης Ανατολής (σύμφωνα με ξένες πηγές) και της δεύτερης πολυπληθέστερης χώρας της περιοχής, το Ισραήλ θα επιταχύνει την υλοποίηση της φαντασίωσης των Σμοτριτς και Μπεν-Γκβιρ για εξαφάνιση όσων έχουν απομείνει από την Παλαιστινιακή Γάζα.

Κανένας πόλεμος με το Ιράν δεν θα σβήσει τα εγκλήματά μας στη Γάζα. Αυτό το Σαββατοκύριακο, η Haaretz δημοσίευσε ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ των Νιρ Χασόν, Γιαρντέν Μιχαελί και Άβι Σαρφ για την καταστροφή της Γάζας. Διαβάστε το. Δείτε τις δορυφορικές φωτογραφίες. Αυτοί είμαστε οι άνθρωποι του Ισραήλ στον 21ο αιώνα. Εξαλείφουμε πόλεις, καταστρέφουμε χωριά, ισοπεδώνουμε οικισμούς.

Δεν υπάρχει καμία στρατιωτική εξήγηση που να δικαιολογεί αυτή την καταστροφή. Από νομική άποψη, πρόκειται για κατάφωρο έγκλημα. Και δεν έχουμε καν αναφερθεί ακόμη στην τακτική της πείνας, στη χρησιμοποίηση της ανθρωπιστικής βοήθειας ως όπλου, με στόχο την εξαναγκαστική μετακίνηση πληθυσμού. Γενιές Ισραηλινών θα πρέπει να ζήσουν με το στίγμα του Κάιν που βάλαμε οι ίδιοι πάνω μας. Αυτές οι πράξεις είναι στην καλύτερη περίπτωση εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και εγκλήματα πολέμου· στη χειρότερη, εγείρουν υποψίες για γενοκτονία.

Οπότε, συγχωρέστε με αν ο μεγαλύτερός μου φόβος σχετικά με τον πόλεμο με το Ιράν είναι ότι η ελάχιστη διεθνής και εσωτερική αντίσταση που υπήρξε μέχρι σήμερα απέναντι στην εθνοκάθαρση και τη μαζική σφαγή στη Γάζα, θα εξαφανιστεί.

Δεν πρέπει να αποστρέψουμε το βλέμμα μας από τη Γάζα”.

Ποιος είναι ο Michael Sfard

Ο Σφάρντ είναι εγγονός του επιζώντος του Ολοκαυτώματος και γνωστού κοινωνιολόγου  Ζίγκμουντ Μπάουμαν από την πλευρά της μητέρας του και του κομμουνιστή γίντις συγγραφέα Ντέιβιντ Σφάρντ και της καθηγήτριας Κινηματογραφικών Σπουδών Ρετζίνα Ντράγιερ από την πλευρά του πατέρα του.

Οι γονείς του είχαν απελαθεί από την Πολωνία για τη συμμετοχή τους στις φοιτητικές εξεγέρσεις του Πανεπιστημίου της Βαρσοβίας κατά της κομμουνιστικής κυβέρνησης το. Ο Σφάρντ ολοκλήρωσε το πτυχίο νομικής (LLB) στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ και ήταν έφεδρος των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων (IDF) στη Λωρίδα της Γάζας ενώ φοιτούσε στη Νομική Σχολή.

Υπηρέτησε στην Ταξιαρχία Nahal των IDF, κυρίως στο Λίβανο, ως στρατιωτικός παραϊατρικός. Σύμφωνα με τον Sfard, πριν από την εφεδρική του θητεία στη Γάζα, πίστευε ότι οι “αριστεροί στρατιώτες” θα έπρεπε να συμφωνήσουν να περιπολούν στα παλαιστινιακά εδάφη «για να σταματήσουν να συμβαίνουν άσχημα πράγματα» αντί να είναι αντιρρησίες συνείδησης.

Όμως λίγο αργότερα γίνεται ο ίδιος αντιρρησίας συνείδησης. Ενώ υπηρετούσε στη Γάζα, οι απόψεις του άλλαξαν, και σε μια μεταγενέστερη περίοδο εφέδρων, ο Σφάρντ έγινε αντιρρησίας συνείδησης και πέρασε τρεις εβδομάδες σε στρατιωτική φυλακή λόγω της άρνησής του να υπηρετήσει ως συνοδός ισραηλινών εποίκων στη Χεβρώνα.

Απολύθηκε από το στρατό το 1994 και παρακολούθησε ένα μάθημα για τις συναντήσεις Εβραίων και Αράβων στο Neve Shalom.  Το 2000, ο Σφάρντ και η σύζυγός του μετακόμισαν στο Λονδίνο για να μπορέσει να κάνει μεταπτυχιακό, αλλά λέει ότι ήταν επίσης «για να φύγει μακριά» από το Ισραήλ.  Σπούδασε διεθνές δίκαιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων, «ανακάλυψε το αντικείμενο στο οποίο ήθελε να εργαστεί»

Εκπροσωπεί κυρίως Παλαιστινίους των οποίων τα δικαιώματα παραβιάζονται αλλά και Ισραηλινές οργανώσεις υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

TVXS

«Κοινά Αγαθά» και Δημοκρατία: Πώς η ανάγκη θα ξαναγίνει ιστορία

 

Τα «Κοινά Αγαθά», δηλαδή το νερό, οι λίμνες και τα ποτάμια, το έδαφος, τα δάση, οι ακτές, οι υγρότοποι, τα οικοσυστήματα, οι θάλασσες και οι φυσικοί πόροι είναι τα αγαθά της φύσης που εξασφαλίζουν τη ζωή στον πλανήτη.

του Γιάννη Μυλόπουλου

Και επιπλέον είναι όλα αυτά, χωρίς τα οποία δεν θα υπήρχε καμία παραγωγική δραστηριότητα στη γη.

Τα «Κοινά Αγαθά», συνεπώς, είναι αυτά που στηρίζουν την Ανάπτυξη.

Υπάρχουν δυο διακριτές αντιλήψεις για τα «Κοινά Αγαθά».

Σύμφωνα με την πρώτη, τα Κοινά Αγαθά δεν ανήκουν σε κανένα.

Και συνεπώς, εφόσον παραμένουν σε αυτό το καθεστώς, δεν υπάρχει και κανείς που να μπορεί να τα αξιοποιήσει και να τα προστατεύσει.

Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη το δημόσιο είναι αναξιόπιστο, αντιπαραγωγικό και αναποτελεσματικό και συνεπώς δεν είναι ικανό να εγγυηθεί την αξιοποίηση και την προστασία των «Κοινών Αγαθών».

Πρόκειται για τη νεοφιλελεύθερη αντίληψη από την οποία αντλεί νομιμοποίηση η πολιτική της ιδιωτικοποίησης των Κοινών Αγαθών. 

Η πολιτική της ιδιωτικοποίησης υλοποιείται από τους νεοφιλελεύθερους με το άλλοθι αφενός της αξιοποίησής τους, προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι της Ανάπτυξης και αφετέρου της προστασίας και διατήρησής τους, προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι της Αειφορίας.

Η εκτεταμένη εφαρμογή αυτής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της ιδιωτικοποίησης των «Κοινών Αγαθών» έχει οδηγήσει σήμερα στην εκτεταμένη υποβάθμιση και την εξάντλησή τους, καθώς και στην ερημοποίηση της υπαίθρου. Και εντέλει έχει οδηγήσει στην καταστροφή της φύσης και των πόρων της.

Κι ακόμη χειρότερα, οι ιδιωτικοποιήσεις των «Κοινών Αγαθών» έχουν οδηγήσει στην υπερσυγκέντρωση του πλούτου σε μια ολιγαρχία.

Και αντίστοιχα, έχουν οδηγήσει στην φτωχοποίηση εκτεταμένων τμημάτων του πληθυσμού, που δεν έχουν ισότιμη πρόσβαση στον φυσικό πλούτο και στα αγαθά της Ανάπτυξης.

Η ιδιωτικοποίηση των «Κοινών Αγαθών» οδηγεί με βεβαιότητα στην κερδοσκοπική τους εκμετάλλευση και εντέλει στην εξάντληση και την καταστροφή τους από τις μεγάλες επιχειρήσεις που ελέγχουν σήμερα κατά κύριο λόγο τον πλούτο και τη δύναμη στον πλανήτη.

Έχει αποδειχθεί στην πράξη ότι οι ιδιώτες δεν έχουν ποτέ ως αντικείμενο των επενδύσεων που κάνουν σε «Κοινά Αγαθά» ούτε το κοινό καλό, ούτε την υγεία και την ακεραιότητα των οικοσυστημάτων.

Μόνη τους επιδίωξη είναι η αποκόμιση το δυνατόν περισσότερων κερδών, σε βάρος του φυσικού πλούτου.

Η αντίληψη της ιδιωτικοποίησης των «Κοινών Αγαθών», όμως, δεν είναι μονόδρομος. Υπάρχει και η άλλη, η αντίθετη άποψη, που υποστηρίζει ότι δεν ισχύει η αρχή ότι αυτά δεν ανήκουν σε κανένα.

Το αντίπαλο δέος της νεοφιλελεύθερης αντίληψης υποστηρίζει ότι τα «Κοινά Αγαθά» ανήκουν σε όλους.

Και συνεπώς πρέπει να αξιοποιούνται και να προστατεύονται με όρους δημόσιου συμφέροντος από φορείς που εκπροσωπούν το κοινωνικό σύνολο, όπως το Δημόσιο και  η Αυτοδιοίκηση.

Ο έλεγχος των «Κοινών Αγαθών» από φορείς που ανήκουν σε όλους και εκπροσωπούν το σύνολο της κοινωνίας, σε αντίθεση με την ανάθεσή τους σε μεμονωμένα επιχειρηματικά συμφέροντα που εκπροσωπούν τον εαυτό τους και την κερδοφορία τους, διασφαλίζει τον κοινωφελή χαρακτήρα τους και εγγυάται την αξιοποίηση, την προστασία και τη διατήρησή τους.

Και επιπλέον, εγγυάται την ισότιμη πρόσβαση όλων στα αγαθά της Ανάπτυξης. Μια αρχή που αποτελεί προϋπόθεση της προσπάθειας για επίτευξη των στόχων της Βιώσιμης Ανάπτυξης.

Σε αυτό το πνεύμα, η παρέμβαση του Αμερικανού γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς στη δεύτερη «Διεθνή Διάσκεψη για τη Δημοκρατία και τη Δικαιοσύνη» του Ινστιτούτου Αλέξη Τσίπρας, ήταν απολύτως καίρια και επίκαιρη.

Η ιδιωτικοποίηση των Κοινών Αγαθών προκαλεί τη συγκέντρωση του πλούτου και της δύναμης σε μια μικρή ολιγαρχία. Αυτή η ανισότητα στην κατανομής του πλούτου και συνεπώς και στη δύναμη στον πλανήτη, είναι το μεγάλο πρόβλημα της σημερινής εποχής.

Γιατί η υπερσυγκέντρωση του πλούτου και τη δύναμης σε λίγους στις μέρες μας είναι το μεγαλύτερο πλήγμα που έχει υποστεί η Δημοκρατία.

Καθώς οι μεγάλες ανισότητες μας επιστρέφουν σε ένα ολιγαρχικό καθεστώς, στο οποίο οι ηγεσίες δεν εκπροσωπούν, πια, την κοινωνία, αλλά μια ολιγαρχία του πλούτου.

Αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι, σύμφωνα με τον Μπέρνι Σάντερς, η αλλαγή του πνευματικού υποδείγματος.

Να ξαναδώσουμε νόημα και ενδιαφέρον στη βαθύτερη σημασία της έννοιας των «Κοινών Αγαθών».

Να ξαναγίνουν, δηλαδή και πάλι τα Αγαθά που ανήκουν σε όλους. 

Και να πάψουν να είναι τα αγαθά που δεν ανήκουν σε κανένα. Και που γι’ αυτό μπορούν να ιδιωτικοποιηθούν, προκειμένου να αποτελέσουν αντικείμενο περαιτέρω διεύρυνσης του πλούτου και της δύναμης των λίγων που κυβερνούν σήμερα τον κόσμο.

Αν, μάλιστα, στα «Κοινά Αγαθά» προσδώσουμε τη διευρυμένη έννοια που δίνει ο Μπέρνι Σάντερς, συμπεριλαμβάνοντας εκτός από τα περιβαλλοντικά και τα κοινωνικά αγαθά και τις υπηρεσίες, όπως η Υγεία, η Παιδεία, η Ενέργεια, οι Μεταφορές, η Στέγη και η Εργασία, τότε η κατεύθυνση της Πολιτικής Αλλαγής που έχουμε ανάγκη σήμερα για να επαναφέρουμε τη Δημοκρατία είναι προφανής.

Η Δημοκρατία χρειάζεται το οξυγόνο της ανασύστασης του Κοινωνικού Κράτους και της επαναφοράς των «Κοινών Αγαθών» σε δημόσιο χαρακτήρα.

Οι 185 πόλεις της Ευρώπης, οι οποίες επανέφεραν τα τελευταία χρόνια το Νερό της ύδρευσης σε δημόσιο χαρακτήρα, προκειμένου να αντιμετωπίσουν την κατακόρυφη αύξηση της τιμής, την κατάρρευση των επενδύσεων και το κενό στη συντήρηση των υδραυλικών έργων, έκαναν τη μεγάλη αρχή.

Και αυτό δεν έγινε από ιδεοληψία, μια και εφαρμόστηκε στην φιλελεύθερη οικονομικά Ευρώπη από τη Γερμανία, την Γαλλία, την Αγγλία κλπ. Έγινε από ανάγκη.

Όπως από ανάγκη έκανε τη μεγάλη αλλαγή και η Γαλλία του Μακρόν, επανακρατικοποιώντας την Γαλλική ΔΕΗ προκειμένου να αντιμετωπίσει, προς όφελος των πολιτών, την ενεργειακή κρίση. Μια πολιτική που διασφάλισε τη μείωση των τιμών της ενέργειας στη Γαλλία.

Η ίδια ανάγκη, άλλωστε, της αντιμετώπισης της κατακόρυφης αύξησης των εισιτηρίων και της αντίστοιχης μείωσης της ποιότητας και της ασφάλειας των σιδηροδρομικών μεταφορών, οδήγησε το Κοινοβούλιο του Ηνωμένου Βασιλείου, το Νοέμβριο του 2024, να επανεθνικοποιήσει τους Βρετανικούς Σιδηροδρόμους.

Σε αντίθεση με την Ελλάδα του Μητσοτάκη, που ακόμη υφίσταται τις συνέπειες της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ.

Πληρώνοντας τα ακριβότερα τιμολόγια ρεύματος στην Ευρώπη και περιμένοντας υπομονετικά την υλοποίηση της υπόσχεσης περί… αυτορρύθμισης της ενεργειακής αγοράς.

Αυτές οι πολιτικές αλλαγές που συμβαίνουν γύρω μας και που καθοδηγούνται από την ανάγκη, επαναφέροντας τα «Κοινά Αγαθά» σε δημόσιο χαρακτήρα, δείχνουν τον δρόμο για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας από το πλήγμα που υπέστη λόγω των ιδιωτικοποιήσεων, που προκάλεσαν τις μεγάλες ανισότητες στην κατανομή του πλούτου και της δύναμης.

Ο Μπέρνι Σάντερς έδειξε τον δρόμο για τη μεγάλη Πολιτική Αλλαγή. Έδειξε, δηλαδή, πως η ανάγκη θα γίνει για μια ακόμη φορά ιστορία…

 TVXS

Πονάει κεφάλι; Κόψει κεφάλι και γρήγορα

 

O ελληνικός αθλητισμός έχει πιάσει πάτο, αλλά εμείς επιμένουμε να σκαλίζουμε το βαρέλι μπας και ανακαλύψουμε πετρέλαιο

του Νίκου Παπαδογιάννη

Το παρακάτω σχόλιο γράφτηκε από την αφεντομουτσουνάρα μου την Πρωτομαγιά του 2011, όχι βέβαια για το Documento, που δεν είχε ακόμη γεννηθεί, αλλά για τον αθλητικό ιστότοπο Gazzetta. Αφορμή ήταν τα τρομερά επεισόδια που έγιναν μία μέρα νωρίτερα σε έναν τελικό Κυπέλλου Ελλάδας ποδοσφαίρου ανάμεσα, όχι στους «αιώνιους» Ολυμπιακό-Παναθηναϊκό ή ΠΑΟΚ-Άρη, αλλά στην ΑΕΚ και στον …Ατρόμητο. Με τίτλο: «Φωτιά και Τσεκούρι», με το συμπάθιο.

Διαβάστε προσεκτικά, αντικαταστήστε τις άσχετες λέξεις (ποδόσφαιρο) με πιο επίκαιρες (μπάσκετ), διορθώστε τους χρονικούς προσδιορισμούς και τα άλλα εφήμερα και θα έχετε ένα σχόλιο για τα τεκταινόμενα των τελευταίων ωρών στα μαρμαρένια αλώνια της πορτοκαλί μπάλας.  

Αυτής που, εμένα τουλάχιστον, με έχει διώξει εδώ και χρόνια από τα γήπεδα. Όταν γράφτηκε το σχόλιο είχαμε κυβέρνηση Γιωργάκη Παπανδρέου, ετοιμόρροπη ωστόσο μετά τη χρεοκοπία και τα Μνημόνια. Υπουργός Πολιτισμού ήταν ο Παύλος Γερουλάνος με ΓΓΑ τον αγλαό Παναγιώτη Μπιτσαξή. Το μπάσκετ του πρωταθλητή Ευρώπης Παναθηναϊκού όδευε προς το τέλος εποχής των Παύλου και Θανάση Γιαννακόπουλου, ενώ στο αντίστοιχο του Ολυμπιακούοι αδελφοί Αγγελόπουλοι ετοιμάζονταν να φορέσουν (δις) το ευρωπαϊκό στέμμα.

Στα 14 χρόνια που πέρασαν έκτοτε δεν άλλαξε τίποτε στον ελληνικό αθλητισμό. Τουλάχιστον όχι προς το καλύτερο. Αντιγράφω το κείμενο του 2011 χωρίς να αλλάξω ούτε ένα κόμμα:

«Έπεφτε ξύλο ακόμα και την ώρα της ανάκρουσης του Εθνικού Ύμνου, κραύγαζαν βυθισμένα σε ένθεη μανία τα δελτία ειδήσεων, 24 ώρες μετά το τέλος του πολέμου του Ολυμπιακού Σταδίου.

Ε, και λοιπόν; Πού την είδατε την ανορθογραφία, συνάδελφοι; Αυτή ήταν η κατάλληλη στιγμή για να εκφράσουν τη φίλαθλη παιδεία τους οι χούλιγκανς. Η ώρα της ανάκρουσης του Εθνικού Ύμνου. Διότι αυτή είναι η Ελλάδα. Η Ελλάδα των άπλυτων χούλιγκανς, της ατιμωρησίας και της απόλυτης ασυδοσίας.

Απορεί κανείς τι πρέπει να συμβεί για να βρεθεί σε απώλεια επίσημης στήριξης το ποδόσφαιρο, σεσημασμένο πλέον άντρο υποκόσμου και παράνομου στοιχηματισμού. Δεν νομίζω ότι υπάρχει πλέον περιθώριο για ημίμετρα. Και οποιοδήποτε μέτρο που αρνείται να χτυπήσει το κακό στη ρίζα του είναι ημίμετρο.

Πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι. Με φωτιά και με τσεκούρι.

Να διακοπούν άμεσα και επ’ αόριστον όλα τα επαγγελματικά πρωταθλήματα.

Να αποσυρθούν οι ελληνικές ομάδες από τα Κύπελλα Ευρώπης.

Να καταργηθούν διά νόμου οι κρατικές επιχορηγήσεις κάθε μορφής.

Να καταγγελθούν οι χορηγίες του ΟΠΑΠ προς τον επαγγελματικό αθλητισμό.

Να διαλυθεί η Super League και να υπαχθούν οι ΠΑΕ στο υπουργείο Εμπορίου.

Να επιβληθεί εμπάργκο στην ΕΡΤ για οτιδήποτε σχετικό με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο.

Πλήρης απώλεια στήριξης. Δεν γίνεται αλλιώς. Ατομική βόμβα, ώστε να γίνει ατμός το σάπιο οικοδόμημα. Δεν χρειάζεται να θρηνήσουμε άλλους νεκρούς στον βωμό της μπάλας ούτε έχει νόημα να περιμένουμε εφαρμογή νόμων και κανονισμών από φορείς που αποδείχθηκαν κατ’ επανάληψη ανίκανοι ή απρόθυμοι να τους βάλουν σε λειτουργία. Και, διάολε, δεν είναι δουλειά της αστυνομίας να κυνηγάει τους κανίβαλους του ποδοσφαίρου. Δουλειά της αστυνομίας είναι να εγγυηθεί την ασφάλεια των πολιτών και των περιουσιών τους. Αλλού είναι η θέση των ΜΑΤ, όχι στα γήπεδα.

Είναι πολύ αργά για τεχνητές αναπνοές. Το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην Ελλάδα έχει πεθάνει και μολύνει με την μπόχα του ολόκληρη την κοινωνία. Μαζί και τον υπόλοιπο αθλητισμό: μήπως τα ίδια δεν συμβαίνουν στα ντέρμπι του μπάσκετ; Οι περιφερόμενοι μπαχαλάκηδες της ασπρόμαυρης μπάλας μπαίνουν και τα σπάνε όπου δουν πολύχρωμα φώτα. Στο μπάσκετ. Στο βόλεϊ, ανδρών και γυναικών. Στο χάντμπολ.

Eίναι, λέει, “πέτσινο” το κύπελλο που κατέκτησε η ΑΕΚ. Συγγνώμη που σας χαλάω τη ζαχαρένια, ω υποκριτές, αλλά όλα τα κύπελλα και όλα τα πρωταθλήματα πέτσινα είναι, εφόσον διεξάγονται υπό αυτές τις συνθήκες. Ψωριάρικα. Τα ίδια έγραψα και τις μέρες των περυσινών τελικών της Α1 μπάσκετ και μου είπαν ότι προσπαθούσα να απαξιώσω την κούπα του Παναθηναϊκού ή να προκαλέσω την τιμωρία του Ολυμπιακού!

Όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια μούρη, άσχετα με το χρώμα τους. Ουδείς εκεί έξω είναι αναμάρτητος, ουδείς αθώος, ουδείς αμέτοχος του εγκλήματος, ουδείς καλύτερος από τους άλλους.

“Το ποδόσφαιρο γύρισε πολλά χρόνια πίσω”, λέτε. Όχι. “Πολλά χρόνια πίσω”, το ποδόσφαιρο ήταν καλύτερο. Την κατάντια τη σημερινή δεν την έχει ξαναζήσει το φίλαθλο κομμάτι της κοινωνίας μας. Στα γήπεδα έμειναν μόνο οι αλήτες, αυτοί που νιώθουν αλήτες και αυτοί που θα ήθελαν να είναι αλήτες, αλλά νιώθουν στενόχωρα μέσα στη γραβάτα τους. Δεν υπάρχουν πλέον ανυποψίαστοι, ούτε βλάκες. Η βλακεία είναι συνενοχή.

Ατομική βόμβα στον επαγγελματικό αθλητισμό. Απροειδοποίητα, για να μην προλάβει να φύγει κανείς.

Ας απορροφηθούν οι κρατικές επιχορηγήσεις από ομοσπονδίες αθλημάτων που υπηρετούν τον ερασιτεχνισμό, τη διά βίου άθληση, το σχολείο, τη γειτονιά. Αυτές που ψωμολυσσάνε και φυτοζωούν για να ευημερούν ο Μπέος, ο Μαρινάκης, ο Κούγιας και οι άλλοι ακατανόμαστοι.

Ποιος σοβαρός άνθρωπος χρειάζεται την μπάλα; Πότε θα πάει στο γήπεδο ένας πατέρας με το γιο του, αν όχι σε τελικό Κυπέλλου ΑΕΚ-Ατρόμητος ή στο μπάσκετ, ΠΑΟ-ΑΓΟ Ρεθύμνου; Τίνος η ζωή γίνεται καλύτερη χάρη σε τούτο το ποδόσφαιρο; Πόσο νόμιμο χρήμα κινείται γύρω από την ξεφούσκωτη στρογγυλή θεά; Ποια «βιομηχανία» ζει από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, εκτός από το ξέπλυμα χρήματος και το Στοίχημα;

Αν το ζητούμενο είναι ο τζόγος, μικρό το κακό: έχουν εφευρεθεί αμέτρητοι τρόποι για να συντελεστεί η αφαίμαξη των αφελών που ποντάρουν στην τυφλή θεά τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο αύριο. Θα παίξουν Λόττο και Τζόκερ, θα πάνε στο καζίνο, θα τζογάρουν στο διαδίκτυο, όπως άλλωστε κάνουν και τώρα.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004, με τα γεμάτα πέρα από κάθε προσδοκία γήπεδα, υπενθύμισαν στον τελευταίο δύσπιστο ότι υπάρχει εκεί έξω κοινό που διψάει για πραγματικό αθλητισμό, ένας τεράστιος όγκος φιλάθλων που αρνείται να πλησιάσει στα γήπεδα όσο αυτά είναι προπύργιο της αλητείας και λημέρι του υποκόσμου.

Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας, οι κοπρίτες που λυμαίνονται ατιμώρητοι τα γήπεδα με την ανοχή όσων έχουν συμφέρον να συντηρούν στρατούς, ας πάνε αλλού να βγάλουν το άχτι που τους προκαλεί η αγαμία ή το ξύλο που τρώνε από τις γυναίκες τους, όσοι έχουν τέτοιες.

Αφού δεν μπορούμε να καθαρίσουμε το σπίτι μας, ας το κάψουμε και ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Άλλωστε, δεν είναι παρά ένα ετοιμόρροπο ερείπιο που ζέχνει από τη βρόμα.

Μπορντέλο το χαρακτηρίσατε, κυρ Δώνη μου; Αν σας μηνύσει κάποιο αληθινό μπορντέλο επειδή το δυσφημήσατε με τις δηλώσεις σας, θα βρεθούν πλήθη να σας καταδικάσουν ως μάρτυρες κατηγορίας».

Φεύγοντας από τα γραφεία του Documento στο Μεταξουργείο περνάω καθημερινά έξω από πολλούς οίκους ανοχής. Κανένας από αυτούς δεν αναδίδει τη δυσοσμία του ελληνικού αθλητισμού και κανένας δεν έχει τόσο κακομούτσουνο κοινό. Τους ιδιοκτήτες αυτών των ευαγών ιδρυμάτων δεν τους γνωρίζω, αλλά διαισθάνομαι ότι έχουν λιγότερα λεφτά και είναι λιγότερο κακομαθημένοι από τους ζάπλουτους μεγαλόσχημους «στρατάρχες» των ελληνικών γηπέδων.

Σε μπορντέλο μπορεί να μπω μία των ημερών, για ρεπορτάζ εννοώ, αλλά σε γήπεδο μπάσκετ ή ποδοσφαίρου όχι, με τίποτε. Είναι η μικρή προσωπική μου επανάσταση, όχι προς τα έξω αλλά προς τον καθρέφτη μου. Τα ελληνικά ντέρμπι τα παρακολουθώ από στην τηλεόραση και αυτό για λόγους βιοπορισμού. Έπειτα μπαίνω στον κλίβανο για να διώξω από πάνω μου την αποφορά και αλλάζω κανάλι, μέχρι να βρω κάτι σε τέχνη, όπως το ωραίο ντοκυμαντέρ της ΕΡΤ για τα 100 χρόνια της ελληνικής δισκογραφίας.

Φέτος δεν πήγα ούτε στο Άμπου Ντάμπι όπου το καθήκον με καλούσε, καθ’ ότι –όπως σας έλεγα τις προάλλες – δεν είχα καμία διάθεση να ακούω επί 6+6 ώρες ποιανού η μάνα πηδιέται καλύτερα και ποιανού η κόρη θα πέσει θύμα βιασμού στα λιμάνια και στα ρουμάνια. Η εξαγωγή αλητείας ας γίνει χωρίς εμένα και η ντροπή ας πέσει σε αλλωνών κεφάλια, όχι στο δικό μου.

Εάν διακοπούν διά παντός τα επαγγελματικά πρωταθλήματα, θα είμαι ο πρώτος που θα πανηγυρίσει, ακόμα και αν αυτό με φέρει πιο κοντά στο εφιαλτικό φάσμα της ανεργίας. Στην ανάγκη, θα αφιερωθώ στο πολιτικό σχόλιο, στα χνάρια του Άρη Πορτοσάλτε, να ασχολούμαι όλη μέρα με τον Μητσοτάκη, τον Άδωνη, τον Χρυσοχοΐδη, τον Φλωρίδη, τον Βορίδη και τον Χατζηδάκη. Μπορεί να πάρω και κανέναν μεγαλόσταυρο από το Ίδρυμα Μπότση, όπως αυτός ο Χιώτης. Ή να γίνω ευρωβουλευτής σαν τον Αυτιά.

Καλά, μη φωνάζετε, για πλάκα το έλεγα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, φέρτε μου Γιαννακόπουλο και Μαρινάκη και Αλαφούζο και Μελισσανίδη και Σαββίδη και Αγγελόπουλους. Αν είναι να συναναστραφώ διά βίου –όσου μου απέμεινε- με τους ιδιοκτήτες της χώρας, ας καθίσω τουλάχιστον στο τραπέζι (όχι με τις γαλάζιες ακρίδες, αλλά) με τα πραγματικά της αφεντικά. Και ας μη τα ψήφισε αυτά κανείς. Θα τα ψηφίσει σίγουρα η στρατιά των πολύχρωμων οπαδών όταν και αν και οσάκις χρειαστεί.

ΚΟΥΤΙ ΠΑΝΔΩΡΑΣ