Ποιοι τις ζωές μας κυβερνούν;…(ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ)

Του Κώστα Καπνίση

“ Για πολλά μπορεί κάποιος να κατηγορήσει την Αριστερά. Ένα πράγμα δεν έκανε όμως η Αριστερά. Δεν κυβέρνησε. ”

Οι σημερινές συνθήκες στις ζωές των ανθρώπων γίνονται διαρκώς πιο δύσκολες και φτάνουν στο σημείο να ξεφεύγουν και από τα πλαίσια της κοινής λογικής. Το συγκεκριμένο φαινόμενο δεν αφορά μόνο στις ζωές των Ελλήνων αλλά της συντριπτικής πλειονότητας των λαών του πλανήτη.
Πολύ μικρή η Ελλάδα βέβαια ειδικά σήμερα για να μπορέσει να δώσει τις λύσεις στην παγκόσμια κοινότητα. Όσο περίεργο και αν φαίνεται αυτή η μικρή κουκίδα στο κέντρο του παγκόσμιου χάρτη που κάποτε έδωσε τα φώτα της Δημοκρατίας, του πολιτισμού, των γραμμάτων και των τεχνών σε ολόκληρη την υφήλιο βρίσκεται σήμερα γονατισμένη, κατακρεουργημένη, ανήμπορη να… δικαιολογήσει την ίδια της την ύπαρξη.
Η μικρή αυτή σε έκταση χώρα αλλά τεράστια σε πολιτισμό έχει προσκυνήσει τον αγγλοσαξονικό  γνωστό και ως δυτικό, πολιτισμό. Για αυτή τη χώρα σήμερα μιλούν όλοι εκτός από τους ίδιους τους Έλληνες. Κάποτε μέσα στο ελληνικό Κοινοβούλιο υπήρξε η ιστορική αντιδικία Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου με το «ανήκομεν εις την Δύσιν» του ενός να κονταροχτυπιέται με το «προτιμούμε να ανήκομεν στους Έλληνες» του άλλου.

Σήμερα αλήθεια που ανήκουμε; Ούτε καν στους ίδιους μας τους εαυτούς. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ανήκουμε στους Γερμανούς, άλλοι στους Αμερικάνους. Ψέματα. Στις εταιρείες ανήκουμε. Αυτή είναι η αλήθεια είτε αρέσει είτε δεν αρέσει. Σε όποιους «πατριώτες» βέβαια δεν αρέσει καλό είναι να αφήσουν τα μεγάλα λόγια γιατί προς το παρόν δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να σιωπούν μπροστά στα μικρά ή μεγάλα αφεντικά τους. Η υποκρισία έχει και ένα όριο. Τι μας έφτασε αλήθεια ως εδώ;

Πότε ξεκίνησαν όλα; Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς; Όχι. Γιατί να το κάνει; Γιατί να σηκώσει το κεφάλι; Το κομμάτι που προτιμά τον τίτλο του ραγιά από τον τίτλο του Έλληνα είναι εξαιρετικά μεγάλο στην κοινωνία μας. Τι αλήθεια έχει σημασία πια; Αν πληρώνεσαι καλά για να είσαι αρχηγός και σύστημα των ραγιάδων ή αν πληρώνεσαι λιγότερο και να υπερασπίζεσαι το σύστημα; Στη μοιρασιά θα τα χαλάσουμε; Ραγιάς ο ένας, ραγιάς και ο άλλος.

Αυτή είναι η αλήθεια. Πονάει ναι. Αναμφίβολα. Σε κανέναν δεν αρέσει να τον αποκαλούν ραγιά. Σε αυτή τη ζωή βέβαια μετράνε αλλά και μένουν πίσω οι πράξεις και όχι τα λόγια. Τα λόγια είναι λόγια. Λέξεις κενές περιεχομένου. Δεν υπάρχουν κακά και καλά λόγια. Υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι. Στη ζωή μας διαλέγουμε πλευρά. Είτε τη μια είτε την άλλη. Τα υπόλοιπα μικρή σημασία έχουν. Τι γίναμε λοιπόν; Μια τέτοια κοινωνία κακών ανθρώπων. Χρειάζεται και απόδειξη; Να τη δώσουμε. Αν στην κοινωνία μας επικρατούσαν οι καλοί θα είχαμε φτάσει ως εδώ; Πολύ αμφιβάλλουμε.

Ξέρουμε που βρίσκονται οι καλοί. Εκεί που βρίσκονταν πάντα. Στο περιθώριο. Πολλοί θα πουν ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Υπάρχει και η μέση λύση. Άλλο ένα μεγάλο ψέμα. Δε μπορείς να είσαι ανάμεσα στο καλό και το κακό. Αν είσαι τότε είσαι όργανο του συστήματος. Ένα πιόνι. Ένα άβουλο πλάσμα που το ενδιαφέρει μόνο το τομάρι του και τίποτε άλλο.

Είναι περιττό να μπούμε σε μια θεωρητική ανάλυση της κοινωνικής πυραμίδας και το πώς έχει αυτή χτιστεί. Έχει γραφτεί και αναλυθεί άπειρες φορές. Όλοι γνωρίζουν ότι το πρόβλημα είναι ταξικό και έτσι αντιμετωπίζεται αιώνες τώρα χωρίς κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα. Μόνο κάποια διαλείμματα κοινωνικής ειρήνης.

Η κανονική ροή της ανθρωπότητας εξάλλου είναι πόλεμοι και κρίσεις για την επικυριαρχία του ενός επί του άλλου. Ενός κράτους έναντι του άλλου, μιας κοινωνικής ομάδας έναντι της άλλης, ενός ανθρώπου έναντι του άλλου. Αυτή είναι η πάλη που γίνεται.

Κάπου εκεί βρίσκονται και τα ιδεολογικά ή ιδεοληπτικά ρεύματα και κινήματα. Δεξιά, Κέντρο, Αριστερά και οι εκπρόσωποί τους. Ο διαχωρισμός πάντα πρέπει να γίνεται. Δε μπορούμε να «τσουβαλιάζουμε». Δεν είναι και επιστημονικά αποδεκτό.

Η Δεξιά ισχυρίζεται ότι για να πάει μπροστά μια κοινωνία πρέπει να ευημερεί πρώτα το άτομο και μετά θα δώσει και κομμάτι αυτής της ευημερίας και στους υπόλοιπους. Η Αριστερά ισχυρίζεται ότι για να προοδεύσει μια κοινωνία θα πρέπει να ευημερούν όλοι και να μην περιμένει την μοιρασιά ή την ελεημοσύνη. Το Κέντρο δεν ισχυρίζεται τίποτε. Θέλει να τα έχει καλά και με τους δυο. Για να μπορέσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο πρέπει πρώτα να αλλάξουμε τους εαυτούς μας και τη δική μας χώρα.

Ποια η αντίδρασή μας σήμερα μπροστά στη λαίλαπα που μας κατακαίει; Καμιά. Οι λίγες και σπασμωδικές αντιδράσεις δεν είναι αντίσταση. Το να συγκεντρώνει κάποιος μερικές εκατοντάδες κάθε φορά που θίγεται η δική του «συντεχνία» και να παίρνει μια ντουντούκα και να φωνάζει για περίπου δυο ώρες μερικά συνθήματα και μετά να πηγαίνει για καφέ ή σουβλάκι και μετά σπίτι για να δει κανένα τούρκικο ή reality κάποιων καλοταϊσμένων χρήσιμων ηλιθίων δεν είναι αντίσταση.

Δικαίωμά του προφανώς να το κάνει. «Δημοκρατία» έχουμε. Δικαίωμά του είναι να ψηφίζει όποιον τον «βόλεψε» ή όποιον νομίζει ότι θα του κάνει το μικρότερο κακό. Αλίμονο. Σε «ελεύθερη» χώρα ζούμε. Δικαίωμά του να κλέβει τον διπλανό του με οποιονδήποτε τρόπο και να παίζει «πάρτα όλα» με τις ζωές των συνανθρώπων του αλλά αυτό δεν είναι καπιταλισμός. Ζούγκλα είναι.

Στις Η.Π.Α. ο καπιταλισμός έχει κανόνες και σχεδόν όλοι κερδίζουν(θεωρητικά τουλάχιστον). Άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο. Στις πρόσφατες αμερικανικές εκλογές ο Obama επανεξελέγη δεύτερη συνεχόμενη φορά για έναν και μόνο λόγο.

Γιατί έκανε το Obama care. Έδωσε το δικαίωμα σε όλους να έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Στην Ελλάδα, ο πολίτης που δουλεύει πληρώνει ένα μεγάλο ποσό κάθε έτος σε φόρους για περίθαλψη και όταν τη χρειαστεί δεν την έχει. Δεν τον πτοεί όμως γιατί ο βουλευτής είναι συγχωριανός του και θα πάρει ένα τηλέφωνο στο νοσοκομείο ή ακόμα και στον ιατρό τον ίδιο και θα βολευτεί.

Αν δεν έχει βέβαια γνωστό βουλευτή πεθαίνει. Μικρή σημασία έχει. «Δικαίωμά» του προφανώς και αυτό. Εκτός από την υγεία ο βουλευτής φροντίζει και για άλλα. Να βρει δουλειές, να μεσολαβήσει στις εταιρείες, να βάλει πάνω πάνω το βιογραφικό του «δικού» του και πολλά άλλα τέτοια τραγελαφικά. Ο ψηφοφόρος αυτό το τίμησε μέχρι και τις τελευταίες εκλογές και ας «φώναζε» λίγο πριν αυτές γίνουν.

Πίστεψε ότι θα αλλάξουν τα πράγματα οι ίδιοι που τα έκαναν έτσι; Όχι βέβαια. Να συνεχιστεί η ίδια αρρωστημένη κατάσταση ήθελε. Ναι αυτό. Έτσι δεν είναι; Ο ίδιος ως άβουλο πλάσμα πίστεψε αυτά που του σέρβιραν από την τηλεόραση. Από αυτή την τηλεόραση που δείχνει τα τούρκικα και τα reality. Έτσι δεν είναι; Γιατί κρυβόμαστε;

Ακόμα και τώρα δε στηρίζει μέσω των δημοσκοπήσεων αυτούς που κάθε μέρα τον κατηγορούν ότι αυτός ευθύνεται; Ότι ο λαός τα έφαγε; Γιατί τους στηρίζει, δεν έχει αξιοπρέπεια; Όχι. Περιμένει να τους ξαναψηφίσει μήπως και του δώσουν πάλι κάποιο κόκκαλο.

Αυτός δεν είναι που βρίζει την Αριστερά; Για πολλά μπορεί κάποιος να κατηγορήσει την Αριστερά. Για διάσπαση, για κατακερματισμό, για το ότι διαφωνεί μεταξύ της για διάφορα θέματα τα οποία δεν είναι και μείζονα άλλωστε.

Ένα πράγμα δεν έκανε όμως η Αριστερά. Δεν κυβέρνησε.

Ρωτάει λοιπόν σήμερα ο κάθε χρήσιμος ηλίθιος τι θα κάνει η Αριστερά όταν έλθει στην εξουσία. Ένας δε βρέθηκε να απαντήσει. Γιατί ρωτάς χρήσιμε ηλίθιε; Τους άλλους που καταλήστευσαν τον τόπο για δεκαετίες ολόκληρες τον ρώτησες; Αν ναι τι σου απάντησε; Ξέρουμε δα. Ότι για όλα φταίει η Αριστερά. Ναι είναι η απάντηση.

Φταίει που δε βγαίνει πιο δυναμικά για να τους κατακεραυνώσει και να πείσει έτσι τον ελληνικό λαό, αυτόν που ακόμα πιστεύει ότι τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν. Να πει ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι.

Δε μπορεί να είναι ίδιος ο κάθε κλέφτης ή κλεπταποδόχος με αυτόν που αγωνίστηκε μια ζωή και δεν πούλησε την αξιοπρέπειά του και τα όνειρά του.

Δε μπορεί να είναι ίδιος ο ηλίθιος και ο χρήσιμος ηλίθιος με τον νεαρό επιστήμονα που είναι άνεργος επειδή κάποιος άλλος ημιμαθής κόπρος είχε «μπάρμπα στην Κορώνη».

Δε μπορεί να είναι ίδιος αυτός που μόχθησε και έχυσε το αίμα του στο χωράφι βγάζοντας με κόπο το πενιχρό εισόδημά του για να θρέψει την οικογένειά του με τον άλλο κόπρο που έπαιρνε τις επιδοτήσεις και καθόταν το πρωί στον καφενέ του χωριού και το βράδυ πήγαινε στα μπουζούκια της πόλης ή στο casino.

Δε μπορεί να είναι ίδιος ο ευσυνείδητος δημόσιος υπάλληλος που μια ζωή δούλευε και υπηρετούσε το δημόσιο συμφέρον τηρώντας και το ωράριό του αλλά και τα καθήκοντά του με τον κόπρο που πήγαινε στο γραφείο της δημόσιας υπηρεσίας κατά τις 11 το πρωί, έπινε καφέ, έπαιζε πασιέντζα και κατά τις 2 το μεσημεράκι την «κοπανούσε»

Δε μπορεί να είναι ίδιος ο ιατρός που ξενυχτά στις εφημερίες και τα μάτια του είναι κατακόκκινα από την υπερκόπωση και αμείβεται με 3 ευρώ την ώρα να είναι το ίδιο με τον πολυδιαφημισμένο από όλα τα μέσα κόπρο που τσέπωνε τα «φακελάκια» και έχει εξοχικό στη Μύκονο, πολυτελή αυτοκίνητα και δεκάδες εκατομμύρια ευρώ σε καταθέσεις.

Μπορούμε να πούμε πολλά ακόμα παραδείγματα. Δεκάδες ίσως και εκατοντάδες. Ξέρουμε ποιοι αλήθεια κυβερνούν τις ζωές μας. Ξέρουμε το απόστημα που βρίσκεται σε όλες τις εκφάνσεις της νεοελληνικής κοινωνίας. Ξέρουμε τι χρειάζεται για να σπάσει. Βούληση αλλά και διάθεση να ειπωθεί η αλήθεια. Θα πονέσει. Θα είναι οδυνηρή. Θα χρειαστεί συγκρούσεις.

Η αλήθεια όμως είναι ότι μόνο καλό έχει να προσφέρει. Ίσως όχι άμεσα αλλά σύντομα. Δύο επιλογές έχουμε. Να ξηλώσουμε όλο αυτό το σάπιο σύστημα των χρήσιμων ηλίθιων και των υπηρετών τους που είναι μέσα στον κρατικό μηχανισμό αλλά και τον παρασιτικό και κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα ή θα τελειώσουμε ως χώρα εδώ. Τέρμα στην ομφαλοσκόπηση λοιπόν.

Το αν θα τελειώσουμε με την παράδοση της χώρας στους «δανειστές» ή θα φαγωθούμε μεταξύ μας δεν είναι επιλογή….

πηγη PAGANELI