Στο δρόμο προς τη συντριβή.

 του Γιώργου Τούλα 

Είναι Πέμπτη βράδυ, η πρώτη Πέμπτη του Οκτώβρη. Στη λεωφόρο πλάι στο σπίτι μου τα αυτοκίνητα που περνάνε είναι ελάχιστα. Μια απόκοσμη ερημιά, που δικαιολογείται το Γενάρη, με τη μεθεόρτια μελαγχολία, δεν ταιριάζει όμως στο αποκαλόκαιρο που ζούμε. 

Στην αρχή των σεζόν η φόρα συνήθως ήταν δεδομένη. Οι άνθρωποι έβγαιναν, δοκίμαζαν νέα μενού, επισκεπτόταν νέα μαγαζιά, οι παρέες έβαζαν στόχους για το χειμώνα. Φέτος η γενικευμένη ακεφιά σαρώνει τα πάντα. Σύμφωνα με μια χθεσινή δημοσκόπηση το 66,4% των Ελλήνων εκτιμά πως τα πράγματα στη χώρα πηγαίνουν άσχημα, ενώ μόλις το 11,1% εμφανίζεται αισιόδοξο. 

Πάνω από έξι στους δέκα Έλληνες δεν βλέπουν φως πουθενά. Ροκανίζουν το χρόνο ανόρεχτα, σιωπηλά, βουβοί μπροστά σε μια συντριβή του ονείρου. Άλλοι έχουν επιστρέψει σε πατρικά σπίτια, άλλοι συμβιώνουν αναγκαστικά σε σχέσεις αδιέξοδες, ζώντας ζωές τελματωμένες, διεκπεραιώνουν τις μέρες τους, διαβιούν την ακύρωση. Με μηδενικό οικονομικό ορίζοντα βελτίωσης, καταναλώνουν ειδήσεις διαρκούς απειλής, εσωτερικής, εξωτερικής και διαπλανητικής, αδυνατούν να εμφυσήσουν ακόμα και στα παιδιά τους την ελπίδα ενός καλύτερου μέλλοντος. Που απλά δεν υπάρχει. 

Δηλώνουν στις δημοσκοπήσεις πώς θα τιμωρήσουν τα αποτυχημένα κόμματα στρεφόμενοι σε τσαρλατάνους, λαϊκιστές, επικίνδυνους σαλτιμπάγκους, που σε άλλη συνθήκη δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης, σήμερα όμως μοιάζουν η εναλλακτική.

Την ίδια ώρα βυθίζονται σε μια πρωτοφανή παραίτηση, βιώνουν τον απίστευτο κυνισμό των εκπροσώπων της εξουσίας, που καθημερινά δοκιμάζει με πιο ακραίες δηλώσεις τις αντοχές τους, εξευτελίζοντας κάθε ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας του πολίτη.

 Παρακολουθούν την διαρκή αυθάδη επίδειξη δύναμης και ακραίου πλούτου που πλέον θεωρεί ότι η ξιπασιά είναι υποχρέωση και η πρόκληση υπογράμμιση πώς ο κόσμος ανήκει σε εκείνους και όχι σε μας. Από τα θεματικά πάρτι στο Ντουμπάι μέχρι τις ασύλληπτες αυξήσεις των μπόνους των golden boys μια τρομακτική παρακμή ηθών και αξιών τονίζει εμφατικά ότι ο κόσμος χωρίζεται με κρότο. Σε πανπλούσιους και δυσκολεμένους.  

Καμία αντίδραση, καμία διεκδίκηση, κανένας έστω υπαινιγμός, πλην μερικών αναρτήσεων στα social δεν ορθώνεται. Αντίθετα μπροστά σε οθόνες κινητών, σε καθημερινά σίριαλ και ριάλιτι, σε βουβά σπίτια τις νύχτες, αυξάνεται η δυσαρέσκεια και η παραίτηση. Ο χειμώνας που θα ρθει μοιάζει με μια ατέρμονη σπείρα, από αυτές τις λαβυρινθώδεις παγίδες που όσο προχωράς εντός της τόσο μοιάζει η έξοδος αδύνατη. Δεν ξέρω αν είναι απάθεια ή αδυναμία αντίδρασης. Όμως συμβαίνει…

parallaximag

Οταν τα «αν» μπουκάρουν στο μυαλό

 του Τάσου Παππά

Με όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, τα περισσότερα εκρηκτικά, με τις εκτιμήσεις να στέκουν αμήχανες απέναντι στις ραγδαίες εξελίξεις και τις προβλέψεις να φλερτάρουν με την αστοχία, μπαίνεις στον πειρασμό να κάνεις μια βουτιά στο πρόσφατο παρελθόν και να αναμετρηθείς με ορισμένα «αν». Βεβαίως με τα «αν» μπορείς να γράψεις ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα αν έχεις ταλέντο, δεν γίνεται όμως να γράψεις ξανά την Ιστορία. Ωστόσο σε κεντρίζουν, σε ενοχλούν, σε προκαλούν, φωνάζουν, μπουκάρουν απρόσκλητα στις συνομιλίες με φίλους και γνωστούς και ζητούν απαντήσεις. Και αυτά ξέρουν ότι η συζήτηση μαζί τους έχει μεταφυσικό χαρακτήρα, αλλά επιμένουν. Χορηγός αυτής της προσπάθειας αναστοχασμού, ο Καστοριάδης: «Η ιστορία δεν μπορεί να είναι το πεδίο του δυνατού μελλοντικά και να πάψει να ήταν αναδρομικά» («Ο θρυμματισμένος κόσμος», σελ. 106, Εκδόσεις ύψιλον). Για παράδειγμα:

● Αν αποφασιζόταν πριν από 12 μήνες ότι δεν πρέπει να πάει ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτα σε εκλογή προέδρου και μετά σε συνέδριο θα κέρδιζε ο ουρανοκατέβατος Στέφανος Κασσελάκης τη μάχη της κάλπης; Θα είχε υποχρεωθεί να δώσει δείγματα της ιδεολογικής συγκρότησής του και της πολιτικής ταυτότητάς του, οπότε τα μέλη και οι φίλοι του κόμματος θα είχαν μια σαφέστερη εικόνα για το τι κουβαλάει στις αποσκευές του και η κρίση τους γι’ αυτόν ενδεχομένως θα ήταν πιο αυστηρή. Ετσι στα γρήγορα που έγιναν όλα, αυτό που μέτρησε ήταν η επικοινωνία (χαρισματικός όντως ο κ. Κασσελάκης) και η ουσία έμεινε στον πάγκο.

● Αν δεν είχαν υποτιμήσει τον Στέφανο Κασσελάκη οι αντίπαλοί του κι αν δεν υπήρχαν δύο υποψηφιότητες από την περιοχή τους (Αχτσιόγλου, Τσακαλώτος), μήπως είχαμε άλλο αποτέλεσμα; Πλεόνασμα αλαζονείας. Απαράδεκτη στάση από έμπειρα πολιτικά στελέχη, με μπόλικα κομματικά ένσημα και με καλές επιδόσεις στον φραξιονισμό.

● Αν οι ηττημένοι της εκλογικής διαδικασίας δεν ξεκινούσαν από την επόμενη μέρα πόλεμο φθοράς και αντάρτικο εναντίον του νέου προέδρου, αν δηλαδή του έδιναν μια μικρή περίοδο χάριτος την οποία εδικαιούτο, αν κρατούσαν στο ακέραιο τις απόψεις τους και τις κατέθεταν στα όργανα, αν εξέφραζαν τις αντιρρήσεις τους και τις διαφωνίες τους με τη μία ή την άλλη παρέμβασή του, εντός του πλαισίου, μήπως θα κέρδιζαν τμήματα του στελεχικού δυναμικού και της οργανωμένης βάσης που τους είχαν γυρίσει την πλάτη και είχαν στηρίξει τον Στ. Κασσελάκη;

● Αν δεν βιάζονταν να αποχωρήσουν από τα καθοδηγητικά όργανα στα οποία η δύναμή τους κάθε άλλο παρά αμελητέα ήταν και αντιμετώπιζαν με θεσμικό τρόπο τις όποιες παλινωδίες, αστοχίες, κραυγαλέες αντιφάσεις και τις εκτός γραμμής του κόμματος τοποθετήσεις του νέου αρχηγού, αν περίμεναν με άλλα λόγια το συνέδριο για να αναμετρηθούν εκεί με τον εισβολέα όπως τον αποκαλούσαν, μήπως θα μπορούσαν να ανατρέψουν την κατάσταση; Πιθανότατα θα έβρισκαν ανταπόκριση και στα άλλα ρεύματα του κόμματος, αυτά που σήμερα κατάφεραν να περάσουν από την Κεντρική Επιτροπή την πρόταση μομφής εναντίον του Στ. Κασσελάκη. Προτίμησαν σε πρώτη φάση να φύγουν από τα όργανα, σε δεύτερη φάση και σε δύο δόσεις να εγκαταλείψουν το κόμμα τους, δημιουργώντας άλλο σχήμα και αφήνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια της νέας διοίκησης, η οποία αμυνόμενη τους χαρακτήρισε αποστάτες και κλέφτες των εδρών, κατηγορίες που βρήκαν οπαδούς στις τάξεις των μελών και των φίλων.

Ο επικεφαλής της Νέας Αριστεράς, Αλέξης Χαρίτσης, προφανώς διαισθανόμενος ότι αυτά τα «αν» απασχολούν κόσμο και κοσμάκη στον ΣΥΡΙΖΑ, ίσως και στο εσωτερικό του κόμματός του, τοποθετήθηκε επί του θέματος: «Για εμάς στη Νέα Αριστερά και για μένα προσωπικά οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ συνιστούν μια πολύ πικρή δικαίωση… Το εύκολο θα ήταν να μέναμε στον ΣΥΡΙΖΑ και να κάναμε ότι δεν βλέπαμε την πορεία προς τον γκρεμό. Το σωστό ήταν αυτό που πράξαμε». Είναι νωρίς να κρίνουμε αν έπραξαν το σωστό. Πάντως το κακό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών δεν δικαιώνει μέχρι τώρα την επιλογή τους.

Ανάγωγα

Το αντιγράφω από το διαδίκτυο: Η Αριστερά είναι σαν το τσάι. Ποια ποικιλία όμως και ποιο χρώμα; Η απάντηση; Το καλύτερο είναι του βουνού.

efsyn

Καρτέλ – Η αιτία για την ακρίβεια και τη φτώχεια στην Ελλάδα

 

του Γιάννη Μυλόπουλου

Mετά την οικονομική κρίση και την έξοδο από τα μνημόνια, η Ελλάδα βρίσκεται όμηρος καρτέλ

Τι φταίει που οι Έλληνες καταντήσαμε να είμαστε πρωταγωνιστές της ακρίβειας και της φτώχειας στην Ευρώπη και τελευταίοι στην αγοραστική δύναμη των απολαβών μας;

Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα διαθέτει σημαντικές πλουτοπαραγωγικές πηγές και περιζήτητα στις διεθνείς αγορές αγροτικά προϊόντα, διαθέτει μοναδική φύση και σημαντικά αυξημένες κάθε χρόνο αφίξεις τουριστών, σε βαθμό που η πληρότητα σε ορισμένα νησιά και παραλίες το καλοκαίρι να χτυπά κόκκινο κι ακόμη, έχει προχωρήσει σημαντικά στην «πράσινη» μετάβαση, με τεράστια αιολικά και φωτοβολταϊκά πάρκα που παράγουν ήδη σημαντικό μέρος της ενέργειας;

Η απάντηση είναι ότι μετά την οικονομική κρίση και την έξοδο από τα μνημόνια, η Ελλάδα από την παραγωγή ενέργειας, την πρωτογενή παραγωγή και τον τουρισμό, μέχρι και την υπόθεση της «πράσινης» μετάβασης, βρίσκεται όμηρος καρτέλ.

Όμηρος ενεργειακών, μεταπρατικών, τουριστικών και «πράσινων» ολιγοπωλίων, δηλαδή, τα οποία ελέγχουν κατά τρόπο ολοκληρωτικό τις αντίστοιχες αγορές, ρυθμίζοντας τις τιμές σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα.

Με αποτέλεσμα η Ελλάδα να έχει σημαντική παραγωγή, το κέρδος όμως να μην το καρπώνονται οι Έλληνες, αλλά λίγες μεγάλες και ευνοούμενες τα τελευταία χρόνια επιχειρήσεις που ελέγχουν, πλέον, κατά τρόπο απόλυτο την ελληνική οικονομία.

Κεντρικό στοιχείο, άλλωστε, της κυβερνητικής πολιτικής είναι η συγκέντρωση του πλούτου, των πόρων, των υποδομών και των μέσων της χώρας σε λίγα χέρια.

Με αποτέλεσμα η περίφημη «αυτορρύθμιση» των ελεύθερων αγορών, στην οποία ομνύουν οι απανταχού νεοφιλελεύθεροι, στη χώρα μας να αποτελεί μαγική εικόνα.

Διότι είναι γνωστό ακόμη και στους πρωτοετείς φοιτητές Οικονομικών Επιστημών ότι η Οικονομία, όπως βέβαια και η ίδια η ζωή, δεν αγαπούν το κενό.

Έτσι, το κενό που αφήνει το κράτος όταν αφήνει ανεξέλεγκτες και δεν ρυθμίσει τις αγορές προς όφελος των καταναλωτών, το καλύπτουν οι μεγάλοι και ισχυροί παίκτες, οι οποίοι ρυθμίζουν τις τιμές προς όφελός τους, δηλαδή αισχροκερδώντας και κερδοσκοπώντας.

Κι ακόμη χειρότερα, όταν δεν υπάρχουν κρατικοί έλεγχοι, οι ισχυροί παίκτες της αγοράς συνεννοούνται μεταξύ τους, προκειμένου τα ολιγοπώλια που εκπροσωπούν να αισχροκερδούν.

Με αποτέλεσμα να χάνουν αναφανδόν οι καταναλωτές.

Αυτός ήταν ο λόγος που η βίαιη απολιγνιτοποίηση της χώρας, εν μέσω μάλιστα ενεργειακής κρίσης, μας έριξε στα νύχια των διεθνών καρτέλ του φυσικού αερίου.

Γιατί όταν ξαφνικά από τον εγχώριο και άρα και ελεγχόμενο και γι’ αυτό και φτηνό λιγνίτη, η Ελλάδα εξαρτάται από το φυσικό αέριο που ελέγχουν τα διεθνή ολιγοπώλια της ενέργειας και μάλιστα όταν αυτό συμβαίνει εν μέσω ενεργειακής κρίσης και πολέμου στην περιοχή παραγωγής του, τότε τα διεθνή καρτέλ κάνουν πάρτι.

Και τότε η Ελλάδα γίνεται, σύμφωνα με τα επίσημα διεθνή στοιχεία, μια από τις 2 – 3 ακριβότερες χώρες της Ευρώπης στην ενέργεια.

Γεγονός που αποδεικνύει το μέγα ψέμα ότι η ακρίβεια στο ρεύμα είναι εισαγόμενη και οφείλεται σε διεθνείς συνθήκες.

Αφού αν πράγματι για την ενεργειακή ακρίβεια ευθύνονταν οι διεθνείς συνθήκες,, τότε όλες οι ευρωπαϊκές χώρες θα είχαν περίπου τις ίδιες τιμές. Και δεν θα είχε η χώρα μας συστηματικά 3 – 4 φορές ακριβότερη ενέργεια από τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία και τη Σκανδιναβία.

Καθώς οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, σοφά ποιώντας για να προστατέψουν τα συμφέροντα των πολιτών τους, δεν έκλεισαν ξαφνικά όλους τους σταθμούς παραγωγής άνθρακα που διέθεταν…

Μόνον η Ελλάδα έκανε το επικερδές για τα διεθνή καρτέλ βήμα της βίαιης απανθρακοποίησης.

Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι σύμφωνα με τους σχεδιασμούς της ΕΕ, η πλήρης ουδετερότητα στον άνθρακα προγραμματίζεται στην Ευρώπη να συμβεί σταδιακά, μέσα στα επόμενα 20 – 30 χρόνια.

Στη συνέχεια, αφού ωφελήθηκαν τα διεθνή καρτέλ από την ξαφνική αύξηση της τιμής του αερίου στην Ελλάδα, έπρεπε να ωφεληθούν και τα εγχώρια. Γιατί η κυβέρνηση, είναι αλήθεια, δεν κάνει τέτοιες διακρίσεις. Υπηρετεί τα συμφέροντα των καρτέλ, ανεξαρτήτως εθνικότητας.

Για την εξυπηρέτηση τοι ολιγοπωλίου των κερδοσκόπων της εσωτερικής αγοράς τα πράγματα ήταν πιο εύκολα. Αρκούσε η πιστή προσήλωση στο δόγμα της «αυτορρύθμισης».

Που ήταν, στην πραγματικότητα, το κλείσιμο του ματιού στο ενεργειακό καρτέλ των 3 – 4 μεγάλων ενεργειακών επιχειρήσεων. Το οποίο τώρα, ενισχυμένο και με την κάποτε κρατική ΔΕΗ, καθόριζε στο εξής της τιμές κερδοσκοπικά, προς το απόλυτο όφελός του.

Σε πλήρη αντίθεση με τους ευρωπαίους εταίρους μας. Οι οποίοι διατήρησαν τις τιμές του ρεύματος χαμηλά, ακριβώς επειδή, εν μέσω ενεργειακής κρίσης, επανακρατικοποίησαν τις δικές τους κάποτε κρατικές ενεργειακές επιχειρήσεις. Έτσι, ώστε να ρυθμίζουν τις τιμές σύμφωνα με το όφελος του καταναλωτή και όχι όπως στην Ελλάδα έκανε η

ιδιωτική, πλέον, ΔΕΗ, σύμφωνα με το κέρδος του ολιγοπωλίου της ενέργειας.

Βοήθησε, βέβαια, την αισχροκέρδεια στη χώρα μας και η απόλυτη εξάρτηση του συνόλου των καταναλωτών από το Χρηματιστήριο Ενέργειας. Τη στιγμή που και οι ευρωπαίοι έχουν αντίστοιχο Χρηματιστήριο, από τις τιμές του οποίου, όμως, δεν εξαρτώνται όλοι οι καταναλωτές, αλλά ένα μικρό μόνο μέρος τους. Καθώς οι περισσότεροι διατήρησαν μεμονωμένα συμβόλαια, ανεξάρτητα της χρηματιστηριακής τιμής. Μια ευκαιρία που η Ελληνική κυβέρνηση άφησε ανεκμετάλλευτη, εν μέσω ενεργειακής κρίσης.

Η… καρτελοποίηση της εγχώριας ενεργειακής αγοράς είναι η δεύτερη τρανταχτή απόδειξη του ψέματος ότι, δήθεν, η ακρίβεια οφείλεται σε διεθνείς συνθήκες.

Καθώς οι χώρες που ρύθμισαν τις τιμές της ενέργειας σύμφωνα με το δημόσιο συμφέρον επειδή επανακρατικοποίησαν τις κάποτε δημόσιες ενεργειακές τους επιχειρήσεις, θέτοντας με τον τρόπο αυτόν πλαφόν στις ανατιμήσεις και επιτρέποντας μεμονωμένα συμβόλαια με καταναλωτές εκτός Χρηματιστηρίου, κατάφεραν και τις συγκράτησαν σε χαμηλά επίπεδα σε σχέση με τη χώρα μας.

Η ίδια πολιτική υπέρ των ολιγοπωλίων, όμως, ακολουθείται και στον τομέα της «πράσινης» μετάβασης. Στον τομέα της παραγωγής, δηλαδή, πράσινης ενέργειας από αιολικά και φωτοβολταϊκά πάρκα.

Όπου οι άδειες, αντί να μοιράζονται δίκαια μεταξύ ιδιωτών αφενός και αυτοδιοίκησης και παραγωγικών ομάδων αφετέρου, με σκοπό τη διασπορά των ΑΠΕ στον χώρο και τη δημιουργία αυτόνομων ενεργειακά κοινοτήτων με σεβασμό στο περιβάλλον και την ανάπτυξη των περιοχών, χαρίζονται σε ένα ολιγοπώλιο ενεργειακών επιχειρήσεων. Στις οποίες εκχωρούνται, στο πλαίσιο της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, τεράστιες εκτάσεις δημόσιας ή παραγωγικής γης.

Εδώ οι συνέπειες της καρτελοποίησης είναι ακόμη πιο σοβαρές, μια και η υπερσυγκέντρωση των αιολικών πάρκων σε συγκεγκριμένες επιχειρήσεις και σε συγκεκριμένες βουνοκορφές, όπως στην Πίνδο, στο Βέρμιο και αλλού, καταστρέφει εκτεταμένα δασικά ή καμένα από πυρκαγιές οικοσυστήματα, απαραίτητα για την αντιμετώπιση των δυο μεγάλων προβλημάτων της χώρας:

Της περιβαλλοντικής υποβάθμισης και της έλλειψης φυσικών πόρων, όπως του νερού, αφενός. Και της κλιματικής αλλαγής, με την επιδείνωση των ακραίων φαινομένων της ξηρασίας, της ανομβρίας και των πλημμυρών, αφετέρου.

Αντίστοιχες αρνητικές συνέπειες έχει όμως και η υπερσυγκέντρωση φωτοβολταϊκών πάρκων σε λίγες ενεργειακές επιχειρήσεις. Οι οποίες αγοράζουν σε χαμηλές τιμές εκτεταμένες και μέχρι σήμερα παραγωγικές περιοχές της χώρας.

Με συνέπεια την αλλαγή του μικροκλίματος, την επιδείνωση των συνθηκών της κλιματικής κρίσης και εντέλει την καταστροφή σημαντικών αναπτυξιακά παραγωγικών δραστηριοτήτων του πρωτογενούς τομέα, που αποτελούν ισχυρά συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας.

Όπως η αμπελουργία και η οινοποιία, που απειλούνται στην περιοχή της Δράμας, η αγροτική παραγωγή και η κτηνοτροφία που απειλούνται στη Θέρμη της Θεσσαλονίκης και αλλού.

Η καρτελοποίηση της ελληνικής οικονομίας, όμως, επεκτείνεται και στον αγροτικό τομέα. Όπου τα καρτέλ που ελέγχουν τις αγορές επιβάλλουν χαμηλές τιμές αγοράς των αγροτικών προϊόντων. Με αποτέλεσμα η Ελλάδα να εξάγει τα μοναδικά στον κόσμο αγροτικά της προϊόντα, όπως φρούτα, λαχανικά κλπ, τα οποία είναι περιζήτητα στις διεθνείς αγορές, χωρίς κανένα κέρδος για τους παραγωγούς.

Η πρόσφατη διαμαρτυρία των ροδακινοπαραγωγών στην Ημαθία εναντίον των καρτέλ είναι χαρακτηριστική και αντιπροσωπευτική ενός μεγάλου αναπτυξιακού προβλήματος που τείνει να καταστρέψει την αγροτική παραγωγή.

Καθώς δεν θα εκπλαγούμε καθόλου αν σε λίγα χρόνια δούμε «εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα», να φυτρώνουν ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά.

Τέλος, η καρτελοποίηση δεν άφησε ανέγγιχτο ούτε τον τουρισμό.

Ο υπερτουρισμός που καταστρέφει το περιβάλλον και τους φυσικούς πόρους σε παραλίες και νησιά, με κορυφή του παγόβουνου τη λειψυδρία τα καλοκαίρια, που κινδυνεύει να καταστρέψει την τουριστική ανάπτυξη, οφείλεται στα καρτέλ των διεθνών τουριστικών πρακτόρων. Που αγοράζουν σε πολύ χαμηλές τιμές από τους εγχώριους επιχειρηματίες του τουρισμού δωμάτια, εξασφαλίζοντας αντίστοιχα διαρκή πληρότητα. Μια πληρότητα, όμως, που δεν συνοδεύεται ούτε από κέρδος για τους Έλληνες επιχειρηματίες, ούτε από καλές αμοιβές για τους εργαζόμενους στον τουρισμό.

Με αποτέλεσμα ο υπερτουρισμός να τα σπάει στην Ελλάδα, εξαντλώντας τους φυσικούς της πόρους και υποβαθμίζοντας το περιβάλλον της, με ελάχιστο όμως όφελος για τους Έλληνες.

Εκεί, όμως, που η αυτοεκπληρούμενη προφητεία της υπεροχής του ολιγοπωλιακού μοντέλου της ανάπτυξης της χώρας φτάνει στα άκρα, είναι οι δείκτες της ανάπτυξης, για τους οποίους υπερηφανεύεται η ελληνική κυβέρνηση.

Αφού σαν ανάπτυξη δεν παρουσιάζουν το όφελος στην ελληνική οικονομία, στις υποδομές, στην κοινωνία και στο κοινωνικό κράτος, καθώς και στο περιβάλλον από την αναπτυξιακή δραστηριότητα.

Αλλά, αντίθετα, παρουσιάζουν τα κέρδη των καρτέλ. Των λίγων, δηλαδή, μεγάλων επιχειρήσεων που κερδίζουν υπερκέρδη από το ξεπούλημα τη χώρας.

Τα οποία κέρδη αφαιρούνται, στην πραγματικότητα, από τις ευκαιρίες του Έλληνα πολίτη να συμμετέχει στην παραγωγική ανάπτυξη του τόπου του, καθώς και από το δικαίωμά του στη δική του προκοπή.

Πηγή: TVXS

Όταν για όλα φταίει ο…καύσωνας

του Γιάννη Μυλόπουλου

Όταν τoν Ιούνιο του 1978 κτύπησε ο μεγάλος σεισμός τη Θεσσαλονίκη, η τότε κυβέρνηση και ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν απέδωσαν τις ευθύνες για τα κτίρια που έπεσαν και για τους ανθρώπους που χάθηκαν ούτε στη φύση, ούτε όμως και στη μήνη του Θεού, αποκαλώντας τον Εγκέλαδο… θεομηνία.

Από την επομένη κιόλας ανέλαβαν τις ευθύνες τους

Πρώτα, κινητοποιώντας ολόκληρο το τεχνικό δυναμικό της πόλης, ξεκίνησαν συστηματικούς ελέγχους της στατικότητας των κτιρίων, προκειμένου να γίνουν άμεσα οι τεχνικές επεμβάσεις και να ξαναγίνουν κατοικήσιμα.

Και δεύτερον, εξ ίσου σημαντικό, ανέθεσαν στον αείμνηστο Καθηγητή Σεισμολογίας του ΑΠΘ Βασίλη Παπαζάχο και σε άλλους καταξιωμένους επιστήμονες εκείνης της εποχής το έργο της αναθεώρησης του αντισεισμικού κανονισμού, σύμφωνα με τα νέα και πολύ δυσμενέστερα δεδομένα που αποκάλυψε ο μεγάλος σεισμός.

Με εκείνον τον αντισεισμικό κανονισμό, που προέκυψε ως ανάγκη προσαρμογής μας στα νέα σεισμικά δεδομένα που έφερε ο μεγάλος σεισμός της Θεσσαλονίκης, εξακολουθούν και σήμερα και κατασκευάζονται κτίρια και υποδομές στην πόλη και την ευρύτερη περιοχή.

Δυστυχώς, το παράδειγμα ευθύνης που έδειξε τότε η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή δεν το ακολουθούν οι σημερινοί κυβερνώντες, όταν πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους για τις τεράστιες καταστροφές που αφήνουν πίσω τους οι πυρκαγιές και οι πλημμύρες που φέρνει η κλιματική κρίση.

Για τις εκτεταμένες καταστροφές από τις δασικές πυρκαγιές και για τις τεράστιες ζημιές από τα δυο ακραία πλημμυρικά φαινόμενα Ιανός το 2020 και Daniel το 2023 στη Θεσσαλία, επιρρίπτουν εύκολα την ευθύνη στην κλιματική κρίση.

Ισχυριζόμενοι, εμμέσως πλην σαφώς, ότι καμία παρέμβαση δεν μπορεί να γίνει για την προσαρμογή στις νέες συνθήκες.

Δικαιολογώντας έτσι γιατί δεν έλαβαν κανένα μέτρο ούτε για να περιορίσουν τους κινδύνους από τα ακραία φυσικά φαινόμενα, ούτε και για να εμποδίσουν ή και να μειώσουν τις καταστροφές που αυτά προκαλούν.

Καμία κρατική ευθύνη για την πρόληψη και την προσαρμογή στις νέες συνθήκες που φέρνουν τα ακραία φαινόμενα της κλιματικής αλλαγής δεν αναγνωρίζεται από την επίσημη κυβέρνηση. Μόνη παρέμβαση η εκ των υστέρων κατασταλτική δράση των δυνάμεων της πυροσβεστικής. Και αυτή ακόμη, όμως, με περιορισμένα μέσα και εξοπλισμό.

Μόνη πραγματική ευθύνη που αναγνωρίζει σήμερα το κράτος για τις φυσικές καταστροφές στην Ελλάδα είναι η ατομική ευθύνη του πολίτη. Σύμφωνα με την οποία ιδιωτικοποιούνται τα δημόσια αγαθά και εκχωρούνται σε ιδιώτες. Οι οποίοι, λέει, τα προστατεύουν καλύτερα.

Κατά την παροιμία «βάζουν τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα»

Δυστυχώς, όμως, για τους σημερινούς κυβερνώντες, τους διαψεύδουν τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Σύμφωνα με τα οποία οι γειτονικές μας χώρες, με τα ίδια ακριβώς με εμάς ακραία καιρικά φαινόμενα, καταφέρνουν και έχουν πολύ λιγότερες καταστροφές.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα είναι με απόσταση η πρώτη χώρα σε καμένες εκτάσεις στην ευρύτερη Ευρωμεσογειακή περιοχή. Με διπλάσιες καμένες εκτάσεις από την επόμενη από εμάς Ισπανία.

Ούτε είναι τυχαίο ότι πλημμυρικές καταστροφές σαν αυτές στη Θεσσαλία δεν παρατηρήθηκαν σε καμία άλλη ευρωπαϊκή περιφέρεια του νότου.

Η ίδια συνταγή της αποποίησης των κρατικών ευθυνών και της επίρριψης της ευθύνης στους μεμονωμένους πολίτες επεκτείνεται και στην ακρίβεια του ρεύματος.

Η αύξηση κατά 200% της τιμής του ρεύματος φέτος στην Ελλάδα, όπως και το γεγονός ότι η χώρα μας, αν και προτελευταία ως προς την αγοραστική δύναμη των μισθών, βρίσκεται συνεχώς στις 3 – 5 χώρες της Ευρώπης με το ακριβότερο ρεύμα, αποδίδεται επισήμως στον… παρατεταμένο καύσωνα.

Δηλαδή και πάλι, οι ακραίες καιρικές συνθήκες της κλιματικής κρίσης χρησιμοποιούνται σαν δικαιολογία για να μη ληφθούν μέτρα αντιμετώπισης της ακρίβειας στην ελληνική ενεργειακή αγορά.

Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι στην Κεντρική Ευρώπη, εκεί όπου η τιμή του ρεύματος είναι 2 – 3 φορές μικρότερη από εδώ, έλαβαν πολύ συγκεκριμένα μέτρα για να ελέγξουν τις τιμές. Μεταξύ των οποίων:

• Η επανακρατικοποίηση των κάποτε δημόσιων ενεργειακών εταιρειών, προκειμένου να ξαναπαίξουν το ρόλο τους ως ρυθμιστές της τιμής του ρεύματος στις αγορές υπέρ των καταναλωτών
• Η απεξάρτηση της τιμής της ενέργειας από το Χρηματιστήριο, με την προώθηση μεμονωμένων διμερών συμβολαίων για τη συντριπτική πλειοψηφία των καταναλωτών
• Η επιβολή πλαφόν 4% στις ανατιμήσεις
• Η επιβολή συστηματικών ελέγχων στις αγορές για τον περιορισμό της κερδοσκοπίας των ενεργειακών επιχειρήσεων
• Η φορολόγηση μέχρι 90% των υπερκερδών των ενεργειακών επιχειρήσεων

Στη μακρινή Ελλάδα η ΔΕΗ παραμένει ιδιωτική, κερδοσκοπώντας η ίδια σε βάρος των καταναλωτών αντί να τους προστατεύει, όπως παλιά.

Η εξάρτηση της τιμής του ρεύματος είναι απόλυτη από τις χρηματιστηριακές τιμές, αφού τα μεμονωμένα συμβόλαια είναι ισχνή μειοψηφία.

Δεν υπάρχει πλαφόν, ούτε ρύθμιση της ενεργειακής αγοράς, ούτε κρατικοί έλεγχοι της αισχροκέρδειας, η οποία θεωρείται δεδομένη. Αφού ισχύει σαν δόγμα η πολυδιαφημισμένη «αυτορρύθμιση των αγορών».

Τα υπερκέρδη των ενεργειακών επιχειρήσεων ούτε καν αναγνωρίζονται επίσημα ότι υπάρχουν. Γι’ αυτό, άλλωστε και αποκαλούνται… ουρανοκατέβατα. Λες και πέφτουν από τον ουρανό και δεν είναι προϊόν μεθοδευμένης αισχροκέρδειας.

Αλλά και τώρα, που εξήγγειλαν τη φορολόγησή τους, αυτή αφορά σε μικρό μέρος μόνο των πολλών δις που μπήκαν στα ταμεία των ανεξέλεγκτων κερδοσκόπων της ενέργειας.

Με δυο λόγια, αντί η κυβέρνηση να πάρει μέτρα για τη ρύθμιση της ενεργειακής αγοράς, όπως έκαναν όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, εκείνη αποδέχεται την ακρίβεια και συνεπώς και την αισχροκέρδεια σαν δεδομένες και επιδοτεί τους καταναλωτές περιορισμένα και εποχιακά.

Όλη της η φροντίδα, δηλαδή, είναι μην τυχόν και θιγούν τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας που κερδίζει… ουρανοκατέβατα κέρδη!

Ισχυριζόμενη η ελληνική κυβέρνηση, μόνη αυτή στην Ευρώπη, ότι για την ενεργειακή ακρίβεια δεν φταίνε όλα αυτά για τα οποία πήραν μέτρα στην Ευρώπη, αλλά φταίει ο παρατεταμένος καύσωνας, αναγνωρίζει σιωπηρά ότι στις ελληνικές αγορές ένας νόμος υπάρχει:

Ο νόμος του κέρδους. Που σημαίνει ότι την αγορά τη ρυθμίζουν οι κερδοσκόποι.

Οι οποίοι, όταν έχει καύσωνα και αυξάνει κατακόρυφα η ζήτηση σε ρεύμα, ανεβάζουν ανεμπόδιστα στα ύψη τις τιμές για να κερδίζουν… τεράστια υπερκέρδη σε βάρος των καταναλωτών.

Είναι σαν την τροχαία. Που τα δυστυχήματα δεν τα αποδίδει ποτέ στους επικίνδυνους δρόμους, στις ακατάλληλες και ανεπαρκείς υποδομές, στα παλιά αυτοκίνητα, στην απουσία οδικών ελέγχων και στο χαμηλό επίπεδο εκπαίδευσης των οδηγών.

κουτί πανδώρας

Η φέτα και η Παλαιστίνη

 Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αντιμετωπίζει όλα τα ζητήματα των πολιτικών επιλογών της αξιοποιώντας τον διαστρεβλωτικό καθρέφτη της επικοινωνίας

του Γιάννη Μυλόπουλου

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αντιμετωπίζει όλα τα ζητήματα των πολιτικών επιλογών της αξιοποιώντας τον διαστρεβλωτικό καθρέφτη της επικοινωνίας.

Το είπε, άλλωστε, ξεκάθαρα κάποια στιγμή ο πρωθυπουργός. Γι’ αυτόν η πολιτική είναι επικοινωνία.

Είναι, δηλαδή, η ικανότητα να κάνεις το μαύρο – άσπρο. Αφού σημασία δεν έχει τι συμβαίνει στ’ αλήθεια, αλλά τι ο τηλεθεατής – πολίτης αντιλαμβάνεται ότι γίνεται.

Γι’ αυτό και η χειραγώγηση των πολιτών μέσω των ΜΜΕ έχει αναχθεί σε εφαρμοσμένη επιστήμη στα χρόνια της.

Έτσι, αξιοποιώντας την επικοινωνιακή της υπεροπλία, πολιτεύεται από την ακρίβεια στην εσωτερική πολιτική, μέχρι τη στάση της στα μεγάλα προβλήματα που απασχολούν τη διεθνή κοινότητα.

Ο πρωθυπουργός πρόσφατα στη Βουλή κατηγορήθηκε από σύσσωμη την αντιπολίτευση για την ακρίβεια στη χώρα. Η οποία δεν είναι εισαγόμενη, όπως συστηματικά προσπαθεί να αποδείξει. Αλλά μια ακρίβεια που οφείλεται αποκλειστικά στη δική του πολιτική, που έχει ανάγει την αυτορρυθμιζόμενη αγορά σε μείζονα πολιτική προτεραιότητα.

Μια προτεραιότητα που επιτρέπει στους κερδοσκόπους να αισχροκερδούν σε βάρος των καταναλωτών χωρίς ελέγχους και χωρίς φορολόγηση των υπερκερδών που οι μεγάλες επιχειρήσεις εξασφαλίζουν εξ αιτίας της ασυλίας την οποία απολαμβάνουν από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς.

Γι΄αυτό και η βενζίνη στην Κύπρο είναι φτηνότερη από την Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι η επεξεργασία της γίνεται σε διυλιστήρια που βρίσκονται στη χώρα μας και παρά το γεγονός ότι πουλιέται από ελληνικές επιχειρήσεις στους Κύπριους.

Γι΄αυτό και η ελληνική φέτα πουλιέται ακριβότερα στην Ελλάδα, παρά στο Βέλγιο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, όπου για να φτάσει επιβαρύνεται με τεράστιες δαπάνες μεταφοράς.

Ο πρωθυπουργός λοιπόν, στρυμωγμένος από την αντιπολίτευση στη Βουλή, αναγκάστηκε να καταφύγει στην γνωστή τακτική της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας. Κατασκεύασε για τις ανάγκες της εξόδου του από τη δύσκολη περίσταση ένα παράδειγμα φέτας, που όπως είπε, πουλιέται στην Ελλάδα μόλις 6,25 ευρώ. Τη στιγμή που η αντιπολίτευση έφερνε πραγματικά παραδείγματα από ελληνικά σούπερ μάρκετ που την πουλούν πάνω από 9 και 10 ευρώ το κιλό.

Για να ξεσηκωθεί θύελλα εναντίον του, τόσο στη Βουλή όσο και στην κοινωνία, από παραδείγματα φέτας που πουλιέται διπλάσια από την τιμή που έδωσε ο πρωθυπουργός στη Βουλή.

Όμως η επικοινωνία, δηλαδή το επίσημο δούλεμα, δεν έχει τέλος. Έβαλαν τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να ξελασπώσει τον πρωθυπουργό.

Έτσι, ο κ. Μαρινάκης, σε ένα κρεσέντο λαϊκισμού και διαστρέβλωσης της αλήθειας, αποκάλυψε το μεγάλο μυστικό. Ο πρωθυπουργός δεν εννοούσε όταν μιλούσε για την τιμή της φέτας πόσο κοστίζει το κιλό, αλλά το μισό κιλό.

«Δεν παίζονται», όπως θα λέγαμε στη γλώσσα της καθημερινότητας. Ή αλλιώς, αλλοίμονο στην πραγματικότητα που δεν ταιριάζει στα πολιτικά τους σχέδια…

Διότι αν πιστέψουμε τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, τότε ο πρωθυπουργός είναι επιεικώς άσχετος. Καθώς ως διεθνής μονάδα για την τιμολόγηση των προϊόντων έχει καθιερωθεί το κιλό. Ούτε το μισό κιλό, ούτε τα 100 γραμμάρια.

Γιατί αν ο πρωθυπουργός αποφασίσει να αναφερθεί στην τιμή των προϊόντων ανά 100 γραμμάρια, τότε η ελληνική αγορά, συγκρινόμενη με την ευρωπαϊκή, θα αναδειχθεί στην φτηνότερη με απόσταση.

Το ίδιο θα συμβεί και αν η αντιπολίτευση αναφέρεται σε τιμές για το τυρί φέτα και ο πρωθυπουργός για την τιμή της φέτας καρπούζι.

Θα ήταν κωμικό και θα μπορούσε η πλάκα να πάει σύννεφο, αν δεν επρόκειτο για την επίσημη οικονομική πολιτική της κυβέρνησης.

Τα ίδια και με το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, τα ίδια με τις παρακολουθήσεις και τις υποκλοπές, τα ίδια και με την εξωτερική πολιτική.

Ο πρωθυπουργός που επισκέφτηκε την εμπόλεμη ζώνη στο Ισραήλ για να συναντηθεί μόνο με το Νετανιάχου, τον οποίο συμβούλεψε να είναι προσεκτικός με τη χρήση όπλων ώστε να μη σκοτώνει πολλούς Παλαιστίνιους, με αποτέλεσμα αυτής της συμβουλής τα θύματα της Ισραηλινής θηριωδίας να ξεπεράσουν τους 35.000 αμάχους, μεταξύ των οποίων τα περισσότερα παιδιά, κουνάει το δάχτυλο στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο οποίος δεν δίστασε, σε ένδειξη συμπαράστασης και αλληλεγγύης, να επισκεφτεί την εμπόλεμη ζώνη και να συναντηθεί με τα θύματα της θηριωδίας και όχι με τους θύτες.

Ακόμη και στην τεράστια ανθρωπιστική κρίση που ζει αυτή τη στιγμή ο Παλαιστινιακός λαός, η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιστρατεύει την επικοινωνία. Δηλαδή το επίσημο δούλεμα.

Στην ειρηνευτική προσπάθεια που γίνεται διεθνώς σήμερα με αιχμή να αναγνωριστεί το κράτος της Παλαιστίνης, η ελληνική κυβέρνηση που, πιστή στο φιλοπόλεμο Αμερικανικό δόγμα, στέλνει όπλα στην Ουκρανία και καλύπτει την εγκληματική πολιτική Νετανιάχου, δηλώνει υποστηρίκτρια και της ειρήνης.

«Θα αναγνωρίσουμε το κράτος της Παλαιστίνης», δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, «όταν πρώτα το αναγνωρίσουν όλοι οι άλλοι».

Η πολιτική του μισού κιλού δεν ισχύει μόνο στη φέτα, αλλά και στη διεθνή ειρήνη.

Όταν όλοι μιλούν για ειρήνη στην Παλαιστίνη, η ελληνική κυβέρνηση εννοεί όχι ολόκληρη, αλλά τη… μισή.

Ακριβώς όπως με τη φέτα.

Πηγή: TVXS

Ιδού τα Σκόπια, ιδού και το πήδημα

 

Σύσσωμη η παράταξη της περικεφαλαίας και των γυμνών οπισθίων βρίσκεται αντιμέτωπη με την κωλοτούμπα του αιώνα

του Νίκου Παπαδογιάννη

Αν με βλέπετε να γελάω, είναι για να μη βάλω τα κλάματα. Αυτό που συμβαίνει εκεί έξω, με το Μακεδονικό, θα μου φαινόταν αστείο αν δεν ήταν ολότελα τραγικό. Η Νέα Δημοκρατία έγινε κυβέρνηση σερβίροντας στους νεοέλληνες –ειδικά τους βορειοελλαδίτες- δεμάτια μακεδονικό σανό, με τη γελοία υπόσχεση ότι θα καταργούσε τη Συμφωνία των Πρεσπών. Με ένα νόμο και ένα άρθρο, που λέει ο λόγος.

Όταν πήρε στα λερωμένα από γράσο και αίμα χέρια της την εξουσία, έκανε τη δέσμευση γαργάρα, με πρόσχημα τις αντιρρήσεις της απέναντι πλευράς: «Δεν γίνεται να καταργήσουμε τη συμφωνία αν δεν το θέλουν και οι απέναντι». Οι Σκοπιανοί, ντε. Οι Βορειομακεδόνες. Και να που έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, για να γίνει κυβέρνηση στη «γειτονική χώρα» το εθνικιστικό VMRO, κάτι σαν Νέα Δημοκρατία αλα-σλαβικά, αλλά στο πιο μπρουτάλ βαλκανικό, στο πιο ατίθασο και στο πιο ηφαιστειώδες. Ναι, και στο πιο ξυπόλητο.

Με το που παρέλαβε το χαρτοφυλάκιο της προεδρίνας η Γκόρντανα Σιλιάνοφσκα, ας πούμε ένας Βορίδης με ταγιέρ και χωρίς τσεκούρι, μίλησε στο κοινό της για σκέτη «Μακεδονία» και υιοθέτησε αλυτρωτική ρητορική, βγάζοντας στη σέντρα το αστείο γκουβέρνο των Αθηνών. Και λίγες ώρες αργότερα, «η Μακεδόνας πρόεδρος» έσπευσε με επίσημη ανακοίνωση να υπερασπιστεί το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και του αυτοπροσδιορισμού: «Στις δημόσιες εμφανίσεις της, η Μακεδόνας πρόεδρος έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί το όνομα Μακεδονία, ως πράξη ατομικού δικαιώματος αυτοδιάθεσης και αυτοπροσδιορισμού, σεβόμενη τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες και σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές αξίες και αρχές».

«Αίσχος», κραύγασαν από την Αθήνα τα εξαπτέρυγα του Μητσοτάκη. «Η κυρία αυτή οφείλει να τηρήσει τη Συμφωνία των Πρεσπών»! Ποια συμφωνία; Αυτήν που η ΝουΔούλα ξόρκιζε σε όλους τους τόνους, βγάζοντας στους δρόμους αφιονισμένους Μακονομάχους με σάρισες, περικεφαλαίες και γυμνά κωλομέρια. Ιδού λοιπόν τα Σκόπια, ιδού και το πήδημα. Θα τολμήσει ο Μητσοτάκης να κόψει τον ομφάλιο λώρο που ενώνει τα τελευταία χρόνια, ειρηνικά, δύο χώρες που τσακώνονταν επί δεκαετίες περί όνου σκιάς; Ασφαλώς και όχι.

Διότι γνωρίζει κατά βάθος ότι το ντιλ των Πρεσπών είναι εθνικά επωφελές για την Ελλάδα και στα όρια του εξευτελιστικού για την τέως FYROM, η οποία –μεταξύ πολλών άλλων- εξαναγκάστηκε να αλλάξει ακόμα και το Σύνταγμά της. Ο δικαιωμένος Νίκος Κοτζιάς χαμογελάει χαιρέκακα, ο Αλέξης Τσίπρας απολαμβάνει το υπερθέαμα με έναν κουβά ποπ-κορν στην ποδιά του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης πασχίζει να διαχειριστεί τριπλό στρίμωγμα περικυκλωμένος από το τρίο του βαλκανικού εθνικισμού (Ερντογάν, Αλβανία, Βορειοτέτοια), το ΚΚΕ στην κοσμάρα του ξεσπαθώνει ενάντια στον.. ΣυΡιζΑ και ο Στέφανος Κασσελάκης σπεύδει να ξαναφέρει στη Βουλή τα ρημάδια τα τρία Μνημόνια συνεργασίας με τους Βορειομακεδόνες, αυτά που η κυβέρνηση εκτοξεύει μεθοδικά στην εξέδρα για να καθησυχάσει τους επαγγελματίες ελληνομάχους.

Με σοβαρό κίνδυνο να της φορέσουν την περικεφαλαία κολλάρο οι αφελείς που τον πίστεψαν και να χυμήξουν με τη σάρισα προτεταμένη, σημαδεύοντας γυμνά γαλάζια οπίσθια…

Και τι να πει τώρα στη λαοπρόβλητη κυβέρνηση των Σκοπίων ο φαρμακωμένος Μητσοτάκης; Ότι έλεγε αυτά που έλεγε για να μαζέψει ψήφους από τα πρόβατα και τα γίδια των οροσειρών του ελληνικού βορρά; Ότι η παράταξή του ευλογεί σιωπηρά τη Συμφωνία των Πρεσπών και θα την ψήφιζε με τέσσερα χέρια αν δεν φοβόταν το πατσαβούριασμα; Ότι η αδέσποτη εκλογική πελατεία του προέρχεται σε μεγάλο βαθμό από τα δεξιότερα της δεξιάς; Ότι προτιμάει να προσφύγει στα διεθνή όργανα και φόρα παρά να ακολουθήσει με φόρα τους εξαποδώ του VRMO; Ότι τη Δευτέρα θα πάει να εγκαινιάσει τις …επεκτάσεις του ανύπαρκτου μετρό της Θεσσαλονίκης μπας και καλοπιάσει τους ιθαγενείς;

Xαρίσαμε λέει στους ακατονόμαστους γλώσσα και εθνότητα και επίσης τα παιδιά τα φέρνει ο πελαργός. Στα social media συναντάει κανείς σε κάθε δύσοσμη γωνιά τον στρουμπουλό κώλο εκείνου του τύπου που πρωταγωνίστησε στα συλλαλητήρια, αλλά, επαναλαμβάνω, το θέμα δεν είναι καθόλου αστείο και δεν σηκώνει χωρατά. Η χώρα άγεται και φέρεται από έναν άνθρωπο αδίστακτο, ανερμάτιστο και εθνικά επικίνδυνο, αλλά και από μία στρατιά κοιμώμενων ψηφοφόρων με περικεφαλαίες, που μείζον δείγμα πατριωτισμού θεωρούν των ψήφο στους Ισραηλινούς στη Γιουροβίζιον. Την ήττα της Μαρίνας Σάττι την πανηγύρισαν με την καρδιά τους, αλλά δεν είναι δα η πρώτη φορά που ανοίγουν σαμπάνιες για μία ήττα της Ελλάδας.

κουτί πανδώρας

Ελλάδα: «Η πιο επιτυχημένη χώρα της Ευρώπης;»

 

του Γιώργου Θ .Μιχαήλ*

Τραγική ειρωνεία ακούγονται τα λόγια των αξιωματούχων της ευρωπαϊκής ένωσης ,ότι η κυβέρνηση της Ελλάδος από τον κ. Μητσοτάκη είναι η «πιο επιτυχημένη κυβέρνηση της Ευρώπης». Λίγη ντροπή δεν βλάπτει .

Η Ευρώπη χρειάζεται Κυριάκο και Ούρσουλα, δήλωσε ο επίτροπος της ευρωπαϊκής ένωσης στην πανηγυρική εναρκτήρια ομιλία του συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας. Η Ελλάδα είναι η πιο επιτυχημένη χώρα της Ευρώπης είπε ο Δ.Σχοινάς.

Η «πιο επιτυχημένη χώρα της Ευρώπης», πέτυχε το ακατόρθωτο. Από απίστευτη ανευθυνότητα , επιπολαιότητα και απόλυτη αδιαφορία των «υπευθύνων» για τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας των σιδηροδρόμων, να αφεθούν πριν από ένα χρόνο δυο τραίνα να κινούνται πάνω στη ίδια γραμμή, το ένα απέναντι από το άλλο, και να συγκρουστούν μεταξύ τους, με περίπου 150 χιλιόμετρα την ώρα το καθένα, οδηγώντας στο θάνατο (καίγοντας και πολτοποιώντας} 57 ανθρώπους, κυρίως νεαρά παιδιά μας , και τραυματίζοντας άλλους 150 επιβάτες.

Η «πιο επιτυχημένη χώρα της Ευρώπης» η Ελλάδα του Κυριάκου Μητσοτάκη, μπάζωσε με μεγάλη σπουδή, και χωρίς ντροπή, το χώρο του αποτρόπαιου δυστυχήματος( που ήταν γεμάτος με συντρίμμια και βιολογικά απομεινάρια επιβατών}, ώστε να χαθούν τα πολύτιμα στοιχεία( τεκμήρια της ανευθυνότητας}, μαζύ και πολλά από τα βιολογικά υπολείμματά των θυμάτων του τραγικού δυστυχήματος ,αντί να φροντίσει για την πλήρη περισυλλογή, και ταυτοποίηση τους, ώστε να γίνει πλήρης εξακρίβωση των στοιχείων των νεκρών και να παραδοθεί στους συγγενείς, ακόμη και το τελευταίο βιολογικό ίχνος των αγαπημένων τους .

Στην «πιο επιτυχημένη χώρα της Ευρώπης» ,την Ελλάδα του Κυριάκου Μητσοτάκη,  όπως είπαν οι αξιωματούχοι του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, τα παλληκάρια του λιμενικού μας, άφησαν να «διαφύγει» της προσοχής τους, ένα «απρόβλεπτα» δυνατό τέντωμα του παλαμαριού ρυμούλκησης ενός υπερφορτωμένου καραβιού με μετανάστες, που έγινε αιτία να ανατραπεί το υπερφορτωμένο με τους δυστυχισμένους πρόσφυγες σαπιοκάραβο, πνίγοντας και τα 700 περίπου γυναικόπαιδα που ήταν στρυμωγμένα στο
αμπάρι του.

Άλλη μια μεγάλη αναποδιά έλαχε αυτές τις μέρες στην «πιο πετυχημένη χώρα της Ευρώπης», που καθώς φαίνεται τον τελευταίο καιρό μάλλον κάποιοι την φθονούν για τις μεγάλες επιτυχίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη σε εσωτερικό και εξωτερικό, αλλά και για τα τόσο επαινετικά λόγια που δέχεται από τους αξιωματούχους του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου , ώστε να συμβεί το ανήκουστο, με κίνδυνο να θιγεί σοβαρά το προπύργιο της τάξης και της ασφάλειας στην «πιο πετυχημένη χώρα της Ευρώπης».

Μια κοπέλα που ζητούσε απεγνωσμένα από την αστυνομία προστασία περιπολικού, για να σωθεί από τον άνθρωπο που την κακοποιούσε και απειλούσε τη ζωή της, πήρε την απίστευτη απάντηση, ότι το περιπολικό δεν είναι ταξί, και, μη λαμβάνοντας καμμιά προστασία από την αστυνομία του κυρίου Χρυσοχοΐδη, κυριολεκτικά σφάχτηκε από το μαχαίρι του κακοποιητή της μπροστά στα μάτια του φύλακα, αστυνομικού που είδε όλη τη σκηνή της σφαγής μέσα από το φυλάκιο χωρίς να κάνει τίποτα για να τη σώσει.

Τραγική ειρωνεία ακούγονται τα λόγια των αξιωματούχων της ευρωπαϊκής ένωσης ,ότι η κυβέρνηση της Ελλάδος από τον κ. Μητσοτάκη είναι η «πιο επιτυχημένη κυβέρνηση της Ευρώπης».

Λίγη ντροπή δεν βλάπτει .

*Ο Γιώργος Θ .Μιχαήλ είναι Αρχιτέκτονας βιομηχανικός σχεδιαστής

https://www.koutipandoras.gr

«Μπα; Ασχολείται μαζί μου ο… κ. Κυριάκος τώρα;»: ο χρησμός Κασσελάκη για «κυλιόμενες» και Γκρίνμπεργκ

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Που οφείλεται η λασπωμένη επίθεση Μητσοτάκη κατά του νέου ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ

Εν αρχή ην ο λόγος και Θεός ην ο λόγος∙ ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, δηλαδή, όπως ο ίδιος νομίζει. Ιδιαίτερα όταν ομιλεί σε κομματικά ακροατήρια, σαν αυτό του προσυνεδρίου της ΝΔ στη Θεσσαλονίκη. Όπου, αναφερόμενος στην προετοιμασία του κόμματός του για τις ευρωεκλογές,   έδειξε τον… διάβολο Στέφανο Κασσελάκη ως βασικό του αντίπαλό στην εκλογική αναμέτρηση της 9^ης Ιουνίου, εξαπολύοντας εναντίον του μια δέσμη θεϊκά λασπωμένων κεραυνών:

«Ο νέος αρχηγός (σ. σ: της αξιωματικής αντιπολίτευσης) έχει σηκώσει δικό του μπαϊράκι και δεν συμφωνεί πια με τον παλιό (σ. σ: τον Αλέξη Τσίπρα). Ίσως γιατί έχει να σηκώσει τον δικό του σταυρό με όσα αποκαλύπτονται για τα οικονομικά του: επί μήνες ερωτάται ο κ. Κασσελάκης αν έχει εταιρίες, κάτι που απαγορεύει ρητά η ισχύουσα διάταξη (σ. σ: του νόμου που απαγορεύει στους πολιτικούς να μετέχουν σε εξωχώριες εταιρείες). Και εκείνος πώς απαντά; Λέγοντας …ότι θα ρωτήσει τους δικηγόρους του! Όμως, στο μεταξύ αυτές οι εταιρίες δανείζουν το κόμμα του»…

«Μπα; Ασχολείται μαζί μου ο κ. Κυριάκος τώρα; Βλέπει κυλιόμενες που παίρνουμε τα πάνω μας και φοβάται; Α, ρε Γκρίνμπεργκ!..», ήρθε η αντίδραση του… θεούλη Στέφανου στον  λόγο του… κ. Κυριάκου. Και μαζί με τα συμφραζόμενά της («τα εκατομμύρια του Γκρίνμπερκ πάνε χαμένα… Όλοι ξέρουν ότι έχω βγάλει τα χρήματα μου νόμιμα, στην Αμερική, απέναντι στα τζάκια εδώ πέρα»), ήχησε σαν χρησμός. Χρήζων αναλυτικής ερμηνείας…

*******

Πάμε λοιπόν, στα γρήγορα: τι είναι οι «κυλιόμενες» που τις βλέπει ο Κυριάκος και «φοβάται»; Οι τακτές δημοσκοπήσεις του κυβερνώντος κόμματος ενόψει των ευρωεκλογών είναι. Στις οποίες όπως παραδέχεται ακόμα και η αρχισυστημική εφημερίδα «Το Βήμα» (σ. σ: στο κύριο άρθρο της διαδικτυακής έκδοσής του της περασμένης Τετάρτης), «καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις μια τάση ανάσχεσης της ιλιγγιώδους πτώσης των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ και μια δυναμική επιστροφής στη δεύτερη θέση, την ίδια ώρα που ο άλλος διεκδικητής του «πόστου» – το ΠΑΣΟΚ – εμφανίζει σημάδια εσωστρέφειας».

Και τι είναι εκείνο το «Α, ρε Γκρίνμπεργκ!..» που ολοκληρώνει τον χρήζοντα αναλύσεως «χρησμό» Κασσελάκη; Μια αναθηματική αναφορά στον ακριβοπληρωμένο Αμερικανό σύμβουλο του Μητσοτάκη, Σταν Γκρίνμπεργκ, είναι. Η οποία, μαζί με τα συμφραζόμενά του «χρησμού» («τα εκατομμύρια του Γκρίνμπεργκ πάνε χαμένα – όλοι ξέρουν ότι έχω βγάλει τα χρήματα μου νόμιμα, στην Αμερική, απέναντι στα τζάκια εδώ πέρα»), αναδεικνύει τη γνώση του Στέφανου Κασσελάκη ότι η  λασπωμένη επίθεση που εξαπέλυσε εναντίον του ο πρωθυπουργός ήταν επικοινωνιακό προϊόν Γκρίνμπεργκ:

Γνώριζε ότι ο εν λόγω Αμερικανός σύμβουλος, εντοπίζοντας διά γυμνού οφθαλμού αυτό που βλέπουμε κι εμείς οι… απλοί πολίτες (την διαρκώς βελτιούμενη πολιτική δυναμική του Στέφανου Κασσελάκη, δηλαδή) και διασταυρώνοντάς το με τα πρόσφατα αποτελέσματα των κυλιόμενων δημοσκοπήσεων, (την ανοδική σταθεροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ Κασσελάκη στη δεύτερη θέση) χτύπησε καμπανάκι κινδύνου για τον Μητσοτάκη: «Πρόσεχε τον Κασσελάκη, εφεξής μην τον αφήνεις σε χλωρό κλαρί, είναι   ο βασικός σου αντίπαλος και γίνεται όλο και πιο επικίνδυνος», λέγεται (σ. σ: από πηγές του Μαξίμου) ότι του είπε στην τελευταία συμβουλευτική παρέμβασή του. Και λέγεται ότι ήταν αυτός που του πρότεινε την επικαιροποίηση της λασπωμένης  επίθεσης με τις εξωχώριες εταιρίες και τα… αστακοκάραβα.

*******  

Είναι χαρακτηριστικό ότι, την επομένη της… υλοποίησης της εν λόγω επικαιροποιημένης πρωθυπουργικής επίθεσης κατά Κασσελάκη, τα σάιτ της κυβερνητικής προπαγάνδας (ΘΕΜΑ, iefimerida, κλπ., κλπ.), κάτω από τεράστιες πρωτοσέλιδες φωτογραφίες του πολιτικού «αφέντη» τους, έβαζαν τον… θεϊκό τίτλο «Μητσοτάκης: Άλλα ρωτάμε τον Κασσελάκη για τα αστακοκάραβα και άλλα απαντάει -Ο κατώτατος μισθός θα ξεπεράσει τα 800€». Προτάσσονταςτην συσκευασμένη από τον ακριβοπληρωμένο Αμερικανό σύμβουλο λασπωμένη επίθεση (με τις εξωχώριες εταιρίες και τα… αστακοκάραβα) κατά του «νέου αρχηγού» του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και από την βασική πρωθυπουργική εξαγγελία, ενόψει των ευρωεκλογών, για αύξηση του κατώτατου μισθού… «άνω των 800 €».

Τζάμπα τα εκατομμύρια!.. Ή άλλως «τα εκατομμύρια του Γκρίνμπεργκ πάνε χαμένα», όπως είπε ο Στέφανος Κασσελάκης στα συμφραζόμενα του απαντητικού – στην  πρωθυπουργική επίθεση που τον… έχρηζε βασικό του αντίπαλό  στην εκλογική αναμέτρηση της 9^ης Ιουνίου  – «χρησμού» του. Και, «Μπα; Ασχολείται μαζί μου ο… κ. Κυριάκος τώρα;»…  

Υ.Γ.: Σύμφωνα με κάποιους συστημικούς δημοσκόπους,  η «επικινδυνότητα» Κασσελάκη απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη και την εκλογική του  κυριαρχία, αρχίζει να μεγεθύνεται, ιδιαίτερα μετά τις πρόσφατες, («πολιτικά και ιδεολογικά συνεπείς με τις προθέσεις ενός σύγχρονου προοδευτικού κόμματος, όπως σημειώνουν) παρουσιάσεις του ευρωπαϊκού προγράμματος του κόμματός του, αλλά κυρίως του οικονομικού αντίστοιχου: «Το βασικό ακροατήριο στο οποίο απευθύνεται το οικονομικό πρόγραμμα Κασσελάκη είναι η μεσαία τάξη. Γίνεται σαφής, συνεπώς, η πρόθεσή του να ηγηθεί ενός κεντροαριστερού πόλου ως συνέχεια της απόπειρας του προκατόχου του να εισχωρήσει στην Κεντροαριστερά», αναφέρει στο κύριο άρθρο της έγκυρη κεντροδεξιά εφημερίδα. Και καταλήγει με το αυτονόητο: «Η νέα απόπειρα θα κριθεί ασφαλώς εκ του αποτελέσματος, που δεν είναι άλλο από αυτό της κάλπης»…  

https://www.anoixtoparathyro.gr/ 

Η Αόρατη Ακαδημία

 

Το έγκλημα των Τεμπών -που ένα χρόνο τώρα μας έχει βυθίσει σε βαριά κατάθλιψη- ανέδειξε δύο ακόμα Ακαδημίες, κοινωνικοπολιτικές ετούτες: την Σκοτεινή και την Φωτεινή Ακαδημία.

του Θύμιου Γεωργόπουλου

Σε ανάρτηση του στο facebook ο πρώην Βουλευτής Καρδίτσας του ΣΥΡΙΖΑ, Σπύρος Λάππας, γράφει:

“Και επειδή υπήρχε πάντοτε και υπάρχει η Ελλάδα που μας πληγώνει, θυμίζω ότι η Ακαδημία Αθηνών αρνήθηκε …τότε (κάποτε) την υποψηφιότητα του Νίκου Καζαντζάκη για μέλος της, και μετά την απόφαση αυτή ο ίδιος σχολίασε την αρνητική της απόφαση: «υπάρχει και μία άλλη Ακαδημία, η ΑΟΡΑΤΗ. Μέλη της ορατής Ακαδημίας: Μελάς, Αθανασιάδης-Νόβας, Κόκκινος, Χάρης Βλάχος, Αθανασιάδης, Σκίπης….».

Μέλη της ΑΟΡΑΤΗΣ Ακαδημίας: Καβάφης, Καρυωτάκης, Σικελιανός, Βάρναλης, Καζαντζάκης, Σεφέρης, Ελύτης……και άλλων ων ουκ έστιν αριθμός.

Τι είπατε κύριοι; Πάνω σε τι οικοδομήθηκε το σύγχρονο ελληνικό κράτος; Στο ψεύδος, στην υποκρισία, στις μετριότητες, στο φαίνεσθαι, στον «ολίγιστο εαυτό» (όπως τον περιγράφει ο Κρίστοφερ Λάς).

Όμως η ελληνική κοινωνία λάμπει από αίσθημα περηφάνιας και ευτυχίας μόνο όταν αναφέρεται στα μέλη της ΑΟΡΑΤΗΣ Ακαδημίας και περιφρονεί τα μέλη της Ορατής Ακαδημίας, που έχουν πάει στα αζήτημα της ιστορίας”.

 Το έγκλημα των Τεμπών -που ένα χρόνο τώρα μας έχει βυθίσει σε βαριά κατάθλιψη- ανέδειξε δύο ακόμα Ακαδημίες, κοινωνικοπολιτικές ετούτες: την Σκοτεινή και την Φωτεινή Ακαδημία.

Η πρώτη (η Σκοτεινή Ακαδημία) ήταν Ορατή, επειδή είχε δημόσιο βήμα και το χρησιμοποιούσε για να κάνει επίκληση στο Φως, μέχρι που έγινε ορατό από όλους ότι μαχόταν σύσσωμη, μεθοδικά και πολυεπίπεδα με σκοπό την απόλυτη συσκότιση.

Η δεύτερη (η Φωτεινή Ακαδημία) ήταν Αόρατη, επειδή δεν είχε δημόσιο βήμα για να βγάλει στο Φως την Αλήθεια, κι ακόμα γιατί το πένθος επιβάλλεται (όπως συμβούλευε η Σκοτεινή Ακαδημία) να είναι βουβό και κρυφό και οφείλει με προσευχές «περί αναπαύσεως των ψυχών» να πορευτεί από δω και πέρα, για να βρει την γαλήνη.

Πολύ γνωστά και ορατά σε όλη την κοινωνία είναι τα πρόσωπα της Σκοτεινής Ακαδημίας που τάχθηκαν αμέσως στην υπηρεσία του σχεδίου της συσκότισης:

Κυριάκος Μητσοτάκης, Κώστας Αχ. Καραμανλής, Άδωνις Γεωργιάδης, Κώστας Αγοραστός, Δημήτρης Μαρκόπουλος (με τους βουλευτές της πλειοψηφίας στην εξεταστική επιτροπή της βουλής),  Γεωργία Αδειλίνη, Παύλος Μαρινάκης, Άρης Πορτοσάλτε (με τους δημοσιογράφους που αποφάνθηκαν από την πρώτη στιγμή ότι το έγκλημα αποτελεί «ανθρώπινο λάθος») και…..Κατερίνα Σακελλαροπούλου.

Η Σκοτεινή Ακαδημία ένα χρόνο τώρα μπαζώνει και τσιμεντώνει το έγκλημα, με δηλώσεις, με λόγια (κρυφά και φανερά), φράσεις: “Για ένα κωλοτρένο είναι κρίμα να χάσει τις εκλογές ο Κυριάκος”, “αν λέγαμε ότι υπάρχει πρόβλημα δεν θα έμπαινε κανείς στο τρένο”, “ήταν κακιά στιγμή”, “τι να κάνουμε; Αυτά συμβαίνουν. Πάτε στην εκκλησία να σας βοηθήσει. Κοιτάξτε μπροστά τη ζωή σας”.

Άγνωστα μέχρι πρότινος τα πρόσωπα της Φωτεινής Ακαδημίας, οι συγγενείς των νεκρών αθώων θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών:

H μητέρα της 20χρονης Κλαούντια που είπε “έκαψαν το παιδί μας και μας το έδωσαν σε μια κούτα στάχτη”, η μητέρα του 29χρονου μηχανοδηγού της εμπορικής αμαξοστοιχίας που δήλωσε “τον παρότρυνα να λάβει μέρος στην προκήρυξη για μηχανοδηγός. Το διανοήστε αυτό; Και τώρα τον έχασα για πάντα”, η μητέρα των 20χρονων δίδυμων φοιτητριών Θώμης και Χρύσας που συγκλόνισε λέγοντας “η συγκάλυψη είναι χειρότερη κι από τη δολοφονία”.

Και η Μαρία Καρυστιανού που συγκλόνισε την Ελλάδα, την Ευρώπη, τον κόσμο ολόκληρο, που με περισσότερες από 1.000.000 υπογραφές σώζει την τιμή όλων μας, που θα έπρεπε όλο το πολιτικό σύστημα να παρακαλάει να αναλάβει…..
…… Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

“Με πέτρες λιθοβολισμών το ‘στησα ετούτο το μνημείο”

Γιάννης Ρίτσος, ποιητής

https://www.koutipandoras.gr/

Τα πειραματόζωα της Ιστορίας

 

Κλείνεις τα μάτια και τους φαντάζεσαι στρογγυλοκαθισμένους γύρω από ένα τραπέζι να χασκογελάνε: «Είναι μαλάκας ο λαός, δεν αντιδράει ό,τι και αν του κάνουμε…».

του Νίκου Παπαδογιάννη

Bδομάδα μπαίνει, βδομάδα βγαίνει, τίποτε όμως δεν αλλάζει, τουλάχιστον όχι προς το καλύτερο. Κάθε φορά που ανατρέχω σε προηγούμενα κείμενα, έχω την αίσθηση ότι στο διάστημα του αποχωρισμού η χώρα έτρεξε καμιά δεκαριά χρόνια προς τα πίσω. Περισσότερα θέλετε; Περισσότερα. Τις ράγες για την οπισθοδρόμηση τις παρέχει αφειδώς η απόλυτη αδράνεια των πολιτών, οι οποίοι μοιάζουν εγκλωβισμένοι σε έναν κυκεώνα αδιαφορίας, κυνισμού, παραπληροφόρησης, πεσσιμισμού και μεμψιμοιρίας.

Προσπερνάμε και καταπίνουμε τα πάντα, λες και αυτά που συμβαίνουν γύρω μας αφορούν κάποιον τρίτο λαό τρίτης χώρας, τρίτης εποχής, σαν ένα στείρο μάθημα Ιστορίας βγαλμένο από κιτρινισμένα σχολικά βιβλία που δεν διάβασε ποτέ κανείς, καθώς (όπως εκείνα στα οποία εξεταστήκαμε προ δεκαετιών) μιλούσαν για τη ζωή κάποιων άλλων, κάπου αλλού, κάποτε άλλοτε.

Αλίμονο, όμως, στην Ελλάδα του 2024 τα πειραματόζωα της Ιστορίας είμαστε εμείς. Το τσουνάμι της ακρίβειας και της αισχροκέρδειας χτυπάει την τσέπη τη δική μας, όχι των Βησιγότθων. Την κατάργηση των Πανελλαδικών εξετάσεων και την πλήρη ιδιωτικοποίηση της Παιδείας θα τις πληρώσουν τα δικά μας παιδιά, όχι τα εγγόνια του Τζένγκις Χαν. Την περιθωριοποίηση των «μειονοτήτων» με σεξουαλικές ιδιαιτερότητες θα τη βιώσουν στο πετσί τους άνθρωποι από το δικό μας κοινωνικό περιβάλλον ή σπίτι, όχι οι απογόνοι των Ίνκας.

Οι αγρότες που κινητοποιούνται ενάντια στην κυβέρνηση φτιάχνουν τη δική μας σαλάτα και το δικό μας πιάτο, όχι των ινδιάνων της Αμερικής. Το βρωμόξυλο από τους πραιτωριανούς του Χρυσοχοΐδη εμείς θα το φάμε εάν αρθρώσουμε λέξη διαμαρτυρίας και στο ράντζο των διαλυμένων νοσοκομείων του Άδωνη εμείς θα ξαπλώσουμε. Τι άλλο πρέπει αλήθεια να συμβεί, για να τραβήξουμε την τηλεόραση από την πρίζα και να ξεσηκωθούμε από τον καναπέ μας;

Συλλαλητήρια γίνονται και μάλιστα αρκετά –όπως το πρόσφατο «Πανεκπαιδευτικό»- αλλά δεν έχουν τη μαζικότητα που απαιτείται για να ταρακουνήσουν τους τα φαιά φορούντες ούτε την ομοψυχία που θα καταργήσει κομματικά μπλοκ και θα δημιουργήσει αίσθηση ομοψυχίας. Η σωστή αντιπολίτευση ασκείται όχι (μόνο) στη Βουλή, αλλά (και) στους δρόμους. Δεν ξέρω αν υπάρχει χώρα του πρώτου, δεύτερου ή τρίτου κόσμου που θα ζούσε αυτά που ζούμε χωρίς να παραλύσει σύγκορμη.

Η Ελλάδα παραλύει μόνο όταν αρχίσει το Master Chef ή το Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός. Πάνω απ’ όλα, παραλύει όταν φτάνει η ώρα της κάλπης. Το 41% με το οποίο επιβραβεύτηκαν οι αρχιερείς της διαφθοράς και του σκοταδισμού δεν είναι μόνο καρφί στο μάτι όσων πιστεύουν ότι το πόπολο γρηγορεί, αλλά και διαρκές συγχωροχάρτι για ό,τι και αν σκαρώσει αυτή η ανεκδιήγητη κυβέρνηση.

Κλείνεις τα μάτια και μπορείς άνετα να τους φανταστείς, στρογγυλοκαθισμένους γύρω από ένα τραπέζι με εδέσματα και πούρα, να σκαρφίζονται το επόμενο ανδραγάθημα και να χασκογελάνε. «Να δείτε παίδες που θα το καταπιούν και αυτό. Αυτοί ρε είναι μαλάκες, δεν καταλαβαίνουν τίποτε. Στοιχηματίζω ότι την άλλη φορά θα μας δώσουν 50 τοις εκατό, χα χααα…».

Φταίει και η αντιπολίτευση; Ναι, φταίει και η αντιπολίτευση, για την αριστερή και κεντροαριστερή μιλάω, που σπαράσσεται αντί να συντάσσει κοινό μέτωπο ενάντια στον κοινό εχθρό. Ο ΣυΡιζΑ διχάστηκε και παραπαίει κάτω από το βάρος ενός οδυνηρού σχίσματος, το ΠΑΣΟΚ νομίζει ότι έπιασε τον παπά απ’ τα παπάρια και ράβει κοστούμι για τη νύχτα που θα ξαναβγεί δεύτερο κόμμα, ενώ το ΚΚΕ, ω της θλίψης, εμφανίζεται πιο συντηρητικό και από τα γκρουπούσκουλα της Δεξιάς.

Η θέση του Περισσού για το νομοσχέδιο σχετικά με τον γάμο των ομοφύλων θα μείνει παντοτινό μνημείο ψευδοαριστερού μεσαιωνισμού, και αξίζει να (μη) διαβαστεί απ’ όλους, ακριβώς επειδή προέρχεται από την ανήσυχη και φωτισμένη, υποτίθεται, πλευρά του πολιτικού φάσματος. Πού θα έβρισκαν καλύτερο σύμμαχο οι εικονομάχοι της Εκκλησίας, της Νίκης και των παραχριστιανικών οργανώσεων; Όταν οι μορφωμένοι συντάσσονται με τους αστοιχείωτους, με ηχητική υπόκρουση από βελάσματα, το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο απ’ ό,τι φαίνεται στον γυμνό οφθαλμό.

Το παπαδαριό γίνεται κράτος εν κράτει προσβάλλοντας σύσσωμη την κοινωνία με δικά μας έξοδα, αλλά η ίδια η Πολιτεία στέλνει στους κόλπους του ακόμα και ανθρώπους που θα βρίσκονται στο απυρόβλητο, όπως η χαροκαμένη μάνα των Τεμπών. Τα σκάνδαλα είναι πλέον τόσα πολλά, που παύουν να αποτελούν είδηση και να προξενούν αίσθηση, όπως και η ατιμωρησία που τα συνοδεύει.

Τα ΜΑΤ μπουκάρουν στα πανεπιστήμια και μπουζουριάζουν φοιτητές με την ευλογία της κυβέρνησης, αλλά αυτό δεν μας πειράζει και τόσο, διότι έχουμε αλλεργία στα κωλόπαιδα που γεμίζουν τους τοίχους με γκραφίτι και τα μυαλά μας με γνώση και ανησυχία. Το κράτος δικαίου και δημοκρατίας πεθαίνει έναν βίαιο θάνατο, αλλά φως στο βάθος της σήραγγας δεν φαίνεται ούτε για μισή στιγμή.

Τα μπλόκα των αγροτών απλώνονται σιγά σιγά σε ολόκληρη τη χώρα, η κυβέρνηση τους κλείνει την πόρτα κατάμουτρα υπενθυμίζοντας αδυσώπητα το αποτέλεσμα της κάλπης στα εκλογικά τμήματα των ξωμάχων, οι εθνικές οδοί οδεύουν ολοταχώς προς κλείσιμο, αλλά το θέμα συζήτησης στη δημόσια σφαίρα είναι το σινιέ μπλουζάκι του Στέφανου Κασσελάκη, πάει να πει το αστικό παρελθόν του κοινωνικά γαλαζοαίματου προέδρου του ΣυΡιζΑ. Διότι, ως γνωστόν, ο Μητσοτάκης είναι άνθρωπος του μόχθου.

«Η ζωή μας δεν είναι πείραμα», ξεσπάθωσε ενάντια στο γκουβέρνο ο περιφερειάρχης Θεσσαλίας Δημήτρης Κουρέτας, με τα μπατζάκια ακόμη μουσκεμένα από τις προ μηνών πλημμύρες: «Η Θεσσαλία δεν είναι πείραμα σε συνέδρια για να κάνετε papers. Η Θεσσαλία δεν είναι living lab. Η Θεσσαλία είναι η ζωή μας. Είναι τα χωράφια μας που δεν γνωρίζουμε ακριβώς με τι χρήματα και τι πόρους θα τα ξανακαλλιεργησουμε».

Ο προκάτοχός του Κουρέτα αποκαθηλώθηκε στις κάλπες σε ένα σπάνιο κρούσμα εκλογικής ετοιμότητας, αλλά τόσο το χειρότερο για τη Θεσσαλία, η οποία καλείται τώρα να διαχειριστεί και την εκδικότητα του Μεγάρου Μαξίμου, που προτιμά τους Αγοραστούς από τους μη εξαγοράσιμους. Η κραυγή αγωνίας του εξαίρετου περιφερειάρχη καίει τα μάγουλα, αυτών τουλάχιστον που διαθέτουν συνείδηση:

«Πότε θα έρθουν τα χρήματα να φτιάξουμε τα μόνιμα αναχώματα να προστατευθούν οι επιχειρήσεις γύρω από τη Λάρισα; Πότε θα μας αφήσετε να φτιάξουμε τον Πηνειό βαθύ και πλατύ όπως λένε τα σχέδια; Πότε θα δώσετε χρήματα να ολοκληρωθεί σωστά η σύνδεση του φράγματος Γυρτώνης με την Κάρλα; Μας ενδιαφέρει να μην φύγει το στρατόπεδο του Στεφανοβικείου στα Γιαννιτσά; Να χτίσουμε την αντιπλημμυρική θωράκιση που λένε τα σχέδια; Γιατί βγάλατε από τα έργα του 2024 το φράγμα της Σκοπιάς; Δεν σας ρωτάει ένας βοσκός. Σας ρωτάει ο περιφερειάρχης Θεσσαλίας. Απαντήσεις στους πολίτες μου. Αξιόπιστες, παρακαλώ».

Μόνος του τα λέει, μόνος του τα ακούει. Και ποιος να του απαντήσει, άλλωστε; Ο ντερμπεντέρης Λευτέρης Αυγενάκης, που ξοδεύει χιλιάδες ευρώ για να αγοράσει κομπολόγια;

Μέχρι το 2019, έφταιγε για όλα ο Τσίπρας και η ζωή ήταν πιο απλή. Τώρα έγινε λίγο πιο περίπλοκη η τεκμηρίωση, αφού πρέπει να περιλαμβάνει τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, την κλιματική αλλαγή, τις εχθροπραξίες στη Γάζα, της Χούθι της Υεμένης, τη woke κουλτούρα, την επικείμενη επιστροφή του Τραμπ στον πλανηταρχικό θρόνο, εννοείται και το μουστάκι του Πολάκη. Ε, ναι, και το Ralph Lauren του Κασσελάκη.

koutipandoras.gr