Κλείνεις τα μάτια και τους φαντάζεσαι στρογγυλοκαθισμένους γύρω από ένα τραπέζι να χασκογελάνε: «Είναι μαλάκας ο λαός, δεν αντιδράει ό,τι και αν του κάνουμε…».
του Νίκου Παπαδογιάννη
Bδομάδα μπαίνει, βδομάδα βγαίνει, τίποτε όμως δεν αλλάζει, τουλάχιστον όχι προς το καλύτερο. Κάθε φορά που ανατρέχω σε προηγούμενα κείμενα, έχω την αίσθηση ότι στο διάστημα του αποχωρισμού η χώρα έτρεξε καμιά δεκαριά χρόνια προς τα πίσω. Περισσότερα θέλετε; Περισσότερα. Τις ράγες για την οπισθοδρόμηση τις παρέχει αφειδώς η απόλυτη αδράνεια των πολιτών, οι οποίοι μοιάζουν εγκλωβισμένοι σε έναν κυκεώνα αδιαφορίας, κυνισμού, παραπληροφόρησης, πεσσιμισμού και μεμψιμοιρίας.
Προσπερνάμε και καταπίνουμε τα πάντα, λες και αυτά που συμβαίνουν γύρω μας αφορούν κάποιον τρίτο λαό τρίτης χώρας, τρίτης εποχής, σαν ένα στείρο μάθημα Ιστορίας βγαλμένο από κιτρινισμένα σχολικά βιβλία που δεν διάβασε ποτέ κανείς, καθώς (όπως εκείνα στα οποία εξεταστήκαμε προ δεκαετιών) μιλούσαν για τη ζωή κάποιων άλλων, κάπου αλλού, κάποτε άλλοτε.
Αλίμονο, όμως, στην Ελλάδα του 2024 τα πειραματόζωα της Ιστορίας είμαστε εμείς. Το τσουνάμι της ακρίβειας και της αισχροκέρδειας χτυπάει την τσέπη τη δική μας, όχι των Βησιγότθων. Την κατάργηση των Πανελλαδικών εξετάσεων και την πλήρη ιδιωτικοποίηση της Παιδείας θα τις πληρώσουν τα δικά μας παιδιά, όχι τα εγγόνια του Τζένγκις Χαν. Την περιθωριοποίηση των «μειονοτήτων» με σεξουαλικές ιδιαιτερότητες θα τη βιώσουν στο πετσί τους άνθρωποι από το δικό μας κοινωνικό περιβάλλον ή σπίτι, όχι οι απογόνοι των Ίνκας.
Οι αγρότες που κινητοποιούνται ενάντια στην κυβέρνηση φτιάχνουν τη δική μας σαλάτα και το δικό μας πιάτο, όχι των ινδιάνων της Αμερικής. Το βρωμόξυλο από τους πραιτωριανούς του Χρυσοχοΐδη εμείς θα το φάμε εάν αρθρώσουμε λέξη διαμαρτυρίας και στο ράντζο των διαλυμένων νοσοκομείων του Άδωνη εμείς θα ξαπλώσουμε. Τι άλλο πρέπει αλήθεια να συμβεί, για να τραβήξουμε την τηλεόραση από την πρίζα και να ξεσηκωθούμε από τον καναπέ μας;
Συλλαλητήρια γίνονται και μάλιστα αρκετά –όπως το πρόσφατο «Πανεκπαιδευτικό»- αλλά δεν έχουν τη μαζικότητα που απαιτείται για να ταρακουνήσουν τους τα φαιά φορούντες ούτε την ομοψυχία που θα καταργήσει κομματικά μπλοκ και θα δημιουργήσει αίσθηση ομοψυχίας. Η σωστή αντιπολίτευση ασκείται όχι (μόνο) στη Βουλή, αλλά (και) στους δρόμους. Δεν ξέρω αν υπάρχει χώρα του πρώτου, δεύτερου ή τρίτου κόσμου που θα ζούσε αυτά που ζούμε χωρίς να παραλύσει σύγκορμη.
Η Ελλάδα παραλύει μόνο όταν αρχίσει το Master Chef ή το Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός. Πάνω απ’ όλα, παραλύει όταν φτάνει η ώρα της κάλπης. Το 41% με το οποίο επιβραβεύτηκαν οι αρχιερείς της διαφθοράς και του σκοταδισμού δεν είναι μόνο καρφί στο μάτι όσων πιστεύουν ότι το πόπολο γρηγορεί, αλλά και διαρκές συγχωροχάρτι για ό,τι και αν σκαρώσει αυτή η ανεκδιήγητη κυβέρνηση.
Κλείνεις τα μάτια και μπορείς άνετα να τους φανταστείς, στρογγυλοκαθισμένους γύρω από ένα τραπέζι με εδέσματα και πούρα, να σκαρφίζονται το επόμενο ανδραγάθημα και να χασκογελάνε. «Να δείτε παίδες που θα το καταπιούν και αυτό. Αυτοί ρε είναι μαλάκες, δεν καταλαβαίνουν τίποτε. Στοιχηματίζω ότι την άλλη φορά θα μας δώσουν 50 τοις εκατό, χα χααα…».
Φταίει και η αντιπολίτευση; Ναι, φταίει και η αντιπολίτευση, για την αριστερή και κεντροαριστερή μιλάω, που σπαράσσεται αντί να συντάσσει κοινό μέτωπο ενάντια στον κοινό εχθρό. Ο ΣυΡιζΑ διχάστηκε και παραπαίει κάτω από το βάρος ενός οδυνηρού σχίσματος, το ΠΑΣΟΚ νομίζει ότι έπιασε τον παπά απ’ τα παπάρια και ράβει κοστούμι για τη νύχτα που θα ξαναβγεί δεύτερο κόμμα, ενώ το ΚΚΕ, ω της θλίψης, εμφανίζεται πιο συντηρητικό και από τα γκρουπούσκουλα της Δεξιάς.
Η θέση του Περισσού για το νομοσχέδιο σχετικά με τον γάμο των ομοφύλων θα μείνει παντοτινό μνημείο ψευδοαριστερού μεσαιωνισμού, και αξίζει να (μη) διαβαστεί απ’ όλους, ακριβώς επειδή προέρχεται από την ανήσυχη και φωτισμένη, υποτίθεται, πλευρά του πολιτικού φάσματος. Πού θα έβρισκαν καλύτερο σύμμαχο οι εικονομάχοι της Εκκλησίας, της Νίκης και των παραχριστιανικών οργανώσεων; Όταν οι μορφωμένοι συντάσσονται με τους αστοιχείωτους, με ηχητική υπόκρουση από βελάσματα, το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο απ’ ό,τι φαίνεται στον γυμνό οφθαλμό.
Το παπαδαριό γίνεται κράτος εν κράτει προσβάλλοντας σύσσωμη την κοινωνία με δικά μας έξοδα, αλλά η ίδια η Πολιτεία στέλνει στους κόλπους του ακόμα και ανθρώπους που θα βρίσκονται στο απυρόβλητο, όπως η χαροκαμένη μάνα των Τεμπών. Τα σκάνδαλα είναι πλέον τόσα πολλά, που παύουν να αποτελούν είδηση και να προξενούν αίσθηση, όπως και η ατιμωρησία που τα συνοδεύει.
Τα ΜΑΤ μπουκάρουν στα πανεπιστήμια και μπουζουριάζουν φοιτητές με την ευλογία της κυβέρνησης, αλλά αυτό δεν μας πειράζει και τόσο, διότι έχουμε αλλεργία στα κωλόπαιδα που γεμίζουν τους τοίχους με γκραφίτι και τα μυαλά μας με γνώση και ανησυχία. Το κράτος δικαίου και δημοκρατίας πεθαίνει έναν βίαιο θάνατο, αλλά φως στο βάθος της σήραγγας δεν φαίνεται ούτε για μισή στιγμή.
Τα μπλόκα των αγροτών απλώνονται σιγά σιγά σε ολόκληρη τη χώρα, η κυβέρνηση τους κλείνει την πόρτα κατάμουτρα υπενθυμίζοντας αδυσώπητα το αποτέλεσμα της κάλπης στα εκλογικά τμήματα των ξωμάχων, οι εθνικές οδοί οδεύουν ολοταχώς προς κλείσιμο, αλλά το θέμα συζήτησης στη δημόσια σφαίρα είναι το σινιέ μπλουζάκι του Στέφανου Κασσελάκη, πάει να πει το αστικό παρελθόν του κοινωνικά γαλαζοαίματου προέδρου του ΣυΡιζΑ. Διότι, ως γνωστόν, ο Μητσοτάκης είναι άνθρωπος του μόχθου.
«Η ζωή μας δεν είναι πείραμα», ξεσπάθωσε ενάντια στο γκουβέρνο ο περιφερειάρχης Θεσσαλίας Δημήτρης Κουρέτας, με τα μπατζάκια ακόμη μουσκεμένα από τις προ μηνών πλημμύρες: «Η Θεσσαλία δεν είναι πείραμα σε συνέδρια για να κάνετε papers. Η Θεσσαλία δεν είναι living lab. Η Θεσσαλία είναι η ζωή μας. Είναι τα χωράφια μας που δεν γνωρίζουμε ακριβώς με τι χρήματα και τι πόρους θα τα ξανακαλλιεργησουμε».
Ο προκάτοχός του Κουρέτα αποκαθηλώθηκε στις κάλπες σε ένα σπάνιο κρούσμα εκλογικής ετοιμότητας, αλλά τόσο το χειρότερο για τη Θεσσαλία, η οποία καλείται τώρα να διαχειριστεί και την εκδικότητα του Μεγάρου Μαξίμου, που προτιμά τους Αγοραστούς από τους μη εξαγοράσιμους. Η κραυγή αγωνίας του εξαίρετου περιφερειάρχη καίει τα μάγουλα, αυτών τουλάχιστον που διαθέτουν συνείδηση:
«Πότε θα έρθουν τα χρήματα να φτιάξουμε τα μόνιμα αναχώματα να προστατευθούν οι επιχειρήσεις γύρω από τη Λάρισα; Πότε θα μας αφήσετε να φτιάξουμε τον Πηνειό βαθύ και πλατύ όπως λένε τα σχέδια; Πότε θα δώσετε χρήματα να ολοκληρωθεί σωστά η σύνδεση του φράγματος Γυρτώνης με την Κάρλα; Μας ενδιαφέρει να μην φύγει το στρατόπεδο του Στεφανοβικείου στα Γιαννιτσά; Να χτίσουμε την αντιπλημμυρική θωράκιση που λένε τα σχέδια; Γιατί βγάλατε από τα έργα του 2024 το φράγμα της Σκοπιάς; Δεν σας ρωτάει ένας βοσκός. Σας ρωτάει ο περιφερειάρχης Θεσσαλίας. Απαντήσεις στους πολίτες μου. Αξιόπιστες, παρακαλώ».
Μόνος του τα λέει, μόνος του τα ακούει. Και ποιος να του απαντήσει, άλλωστε; Ο ντερμπεντέρης Λευτέρης Αυγενάκης, που ξοδεύει χιλιάδες ευρώ για να αγοράσει κομπολόγια;
Μέχρι το 2019, έφταιγε για όλα ο Τσίπρας και η ζωή ήταν πιο απλή. Τώρα έγινε λίγο πιο περίπλοκη η τεκμηρίωση, αφού πρέπει να περιλαμβάνει τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, την κλιματική αλλαγή, τις εχθροπραξίες στη Γάζα, της Χούθι της Υεμένης, τη woke κουλτούρα, την επικείμενη επιστροφή του Τραμπ στον πλανηταρχικό θρόνο, εννοείται και το μουστάκι του Πολάκη. Ε, ναι, και το Ralph Lauren του Κασσελάκη.
koutipandoras.gr
